เหมือนเป็นส่วนเกิน กับคนที่ไร้ตัวตน และคนที่ถูกลืม

หนูขอแนะนำตัวก่อนนะคะ คือหนูเป็นคนพิการดวงตาข้างเดียวและมีโรคประจำตัวโรคลิ้นหัวใจรั่ว ตั้งแต่หนูขึ้นม.ปลายมาเพื่อนเก่าที่มาร่วมห้องก็มีไม่กี่คน เพื่อนสนิทโรงเรียนที่เคยเรียนก็มาเรียนด้วย แล้วก่อนเปิดเทอมเราพูดกับเพื่อนคนนึงว่าจะขอนั่งด้วย แต่ว่าเพื่อนเราอีกคนที่ย้ายมาไม่รู้จักใครเราก็จะมาบอกเพื่อนขอนั่งกับเพื่อนได้ไหม แต่ว่าเพื่อนคนนั้นก็มาขอเปลี่ยนไปนั่งกับเพื่อนอีกคนซึ่งเราก็ไม่ได้อะไร เราก็เรียนๆไปตามปกติ แต่ว่าตอนพักเที่ยงเราไม่ได้ไปกับเพื่อนกลุ่มนี้คะ เราไปกับอีกกลุ่มซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเรา แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดว่าเราเป็นเพื่อนในกลุ่มไหม หลายครั้งที่เพื่อนไปไหนเราจะไม่รู้ เราจะถูกทิ้งไว้แล้วหลายครั้งเราต้องวิ่งตามเพื่อนค่ะ แม้ว่าเราจะฝากบอกบางคนบอกว่ารอหน่อยก็ตาม ยิ่งช่วงงานกลุ่มมันเป็นช่วงที่เราทรมานที่สุด ที่เรานั่งอ่ะเพื่อนในกลุ่มเขาเป็นอีกกลุ่ม เขาก็จับกลุ่มกัน ในขณะที่เพื่อนก็เขียนชื่อไป เราก็ยังหากลุ่มไม่ได้ พอถามเพื่อนกลุ่มไหนเขาก็บอกว่าเต็ม ทั้งที่ความจริง เพิ่มเราไปหนึ่งคนก็ได้ เพราะกลุ่มจะเอาสี่หรือห้าคน  พอเพื่อนคนนึงกลุ่มสุดท้าย เราเลยบอกจากช่วงกลางห้องไปหน้าห้อง ว่าเขียนชื่อเราไปด้วยได้ไหม  เพื่อนก็ไปถามเพื่อนอีกคน เพื่อนก็บอกว่าได้ เราก็สนิทกับเพื่อนคนที่ยอมรับเราเข้ากลุ่ม เพราะบางครั้งเขาก็จะชวนเราไปไหนมาไหนด้วย  คือตอนนั้นเพื่อนหลายคนก็มองมาที่เรามันเหมือนแววตาที่แบบ คือไม่มีคนต้องการเธอหรอ อะไรประมาณนั้นเลยค่ะ บ่อยครั้งที่เราจะต้องทำอะไรคนเดียว ทานอาหารคนเดียวมาทานที่ห้องเรียน เดินไปห้องน้ำคนเดียว  หลายครั้งที่เราแอบร้องไห้คนเดียว เราชอบทำตัวร่าเริง แต่หลังมานี้เราเริ่มทำไม่ขึ้นแล้วค่ะ มันเหนื่อยยังไม่รู้ ท้อ สิ้นหวัง เหมือนอยู่โลกคนเดียว พอคิดจะทำงานกลุ่มหลายครั้งเราก็เป็นคนทำ พอเราทำให้ก็มาว่าเรา จนตอนนี้เราก็ยังไม่มีเพื่อนสนิทจริงๆสักคนเลยค่ะ ใครชวนก็ไป ใครไม่ชวนเราก็นั่งจมปลักอยู่ในห้อง ในขณะกลุ่มในเฟซเราก็ไม่ได้อยู่  เพราะเราอยู่แต่ในไลน์ ซึ่งเราก็ไม่ค่อยเล่นไลน์ คนที่เหมือนจะใช่ก็กลับไม่ใช่ เวลาเพื่อนชวนไปเข้าห้องน้ำเราก็พาไป แต่ทำไมเราบอกให้พาเราไปกลับไม่มีใครพาไป ส่วนคนที่จะพาไปก็ไม่ได้อยู่ใกล้กันอีก แล้วเพื่อนหลายคนในห้องเรารู้สึกคือ เราถูกจิกด้วยสายตายังไงไม่รู้ ทำอะไรก็คือเราผิด  คือพอเราออกความคิดเห็นก็ไม่มีใครฟัง  ถึงแม้บางเรื่องเราจะโง่แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีความคิดความรู้อะไรเลย  กลุ่มงานอีกกลุ่มที่ทำเราเสียความรู้สึกอีกอย่างคือ ครูให้แบ่ง 9 คน ซึ่งในกลุ่มเรามี 10 คน แน่นอน เราต้องออก
ตอนแรกเราก็นับ 9 คนเราก็นั่งเป็นกลุ่ม เพื่อก็นับซึ่งไม่มีชื่อเราเพื่อนอีกคนก็พูดว่าแล้ว (ตัวเรา)ละ เพื่อนที่นั่งอีกคนก็มองหน้าเรา เราคืออยากร้องไห้มาก แต่ได้ยิ้มแล้วก็ถามเพื่อนกลุ่มข้างๆ  เราก็เลยได้เข้ากลุ่มนั้น ดูเพื่อนกลุ่มนั้นบางคนก็ไม่พอใจ เราคิดเรื่องนี้ไม่เว้นแต่ละวัน และขอนอกเรื่องนิดนึง คือช่วงนึงพี่เราก็เครียดเรื่องงาน และก็พูดกับพ่อแม่ ต่างคุยกันว่า ต่างคนต่างเครียด แล้วที่เราเจ็บมากคือ "เป็นเด็กไม่เครียดหรอก" คือเราไม่เครียดหรอ เราต้องทนกับการโดนล้อ พูดถึงปมของเรา ด่าเรา สายตาที่จิกและเหยียดหยาม และอยากรู้ว่าตาเราเป็นอะไรหรอ คือเราผิดใช่ไหม อ้อเราเคยเขียนไดอารี่เรื่องความเจ็บปวดในชีวิต แล้วพี่เราก็อ่านเจอ แล้วเอาไปให้แม่อ่าน เราร้องไห้เพราะแน่นอนทุกคำที่เขียนมาจากใจ แม่ก็ร้องไห้ แต่ที่เราก็อึ้งคือ  กลายเป็นเราผิด เราแค่อยากระบายความเจ็บปวดผ่านตัวหนังสือเราผิดหรอ เราโดนบอกว่าอย่าทำแบบนี้อีก ทำไมกันละ หลายครั้งที่เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายแต่เราทำไม่ได้ เราเสียดายชีวิต เรากลัว เราเองก็ไม่รู้จะทนได้อีกนานแค่ไหน  
ถึงแม้จะมีเรื่องเลวร้าย ในบางครั้งเพื่อนเก่าเราก็ถามว่าเราเป็นอะไรไหม โอเคหรือเปล่า ส่วนมากเพื่อนใหม่เราจะเห็นเราในมุมคนอ้อร้อ ร่าเริงเงียบบ้าง(ที่บอกแหละค่ะทำกลบเกลื่อนความเศร้า) แต่เพื่อนเก่าเราเขาจะเห็นเราเป็นคนเงียบ เรียบบร้อยพูดน้อย พูดเบา  แต่ปัจจุบันก็ยังเป็นคนพูดเบา