"ใช้ชีวิตร่วมกัน" ฟังไม่ผิดครับ ไม่ใช่ว่าผมจับหัวหน้ามาทำภรรยานะครับ หัวหน้าผมเป็น ผช.(แท้) 555 คือว่าลักษณะการทำงานของผมต้องอยู่กับหัวหน้า 2 ต่อ 2 ทั้งวัน เพราะฉะนั้นผมต้องเจอหน้าหัวหน้ามากกว่าลูกเมียอีกครับ T_T
เข้าประเด็นเลยดีกว่า...อย่างนี้ครับ ปัญหาของผมไม่ใช่เรื่องความรัก ความใคร่ครับ แต่เป็นปัญหาเรื่องนิสัยที่จูนกันไม่ติด ขอบอกก่อนเลยว่าหัวหน้าผมเป็นคนดีมากๆเลยครับ เป็นคนที่ซื่อสัตย์ สุจริต เอาผลประโยชน์ขององค์กรเป็นที่ตั้ง และเป็นคนที่เอาใจใส่กับงานมากๆๆๆครับ ที่พูดมาไม่ได้ประชดนะ แกดีจริงๆ ผมก็พยายามเรียนรู้และซึมซับข้อดีของแกครับ เพราะอีกไม่นานแกก็ต้องเกษียณ
แต่อีกด้านที่ผมต้องเผชิญคือ "ความกลัว" ครับ ผมได้เข้ามาทำงานในองค์กรนี้ต้องผ่านการสัมภาษณ์ครับ (งานทุกที่ก็ต้องสัมภาษณ์อ่ะเนอะ) แต่คนสัมภาษณ์ผมตอนนั้นไม่ใช่หัวหน้าผมครับ เป็นหัวหน้างานอีกแผนกหนึ่ง หัวหน้าผมนั้งข้างๆไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งสายตาอันน่าสะพรึงผ่านแว่นตาหนาๆมาที่ผม ผมรับรู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ถ้าได้ร่วมงานน่าจะเหนื่อยแน่ๆ เพราะนิสัยผมเป็นคนชอบเข้าสังคม ตลกไปเรื่อยครับ สุดท้ายในห้องบอกผมต้องมาทำงานกับพี่ผู้ชายคนนี้นะ เขาคือหัวหน้าคุณ ถามอยากทำไหม ทำสิครับ เอางานไว้ก่อน เรื่องคนค่อยว่ากัน สุดท้ายสิ่งที่ค่อยว่ากันจึงเป็นประเด็นที่จะขอคำแนะนำจากทุกคนในวันนี้ครับ
หัวหน้าผมกลัวทุกอย่างครับ ปัญหาทุกอย่างทึ่ผ่านเข้ามาคืออุปสรรคก้อนโต แกเครียดทุกเรื่องไม่ว่าปัญหานั้นจะเล็กน้อยแค่ไหน คือถ้าเครียดคนเดียวไม่เป็นไรครับ แกถ่ายเทความเครียดมายังคนรอบข้างด้วยสิครับ ใครคือคนรอบข้าง?....ผมไง T_T ทุกวันนี้ผมมีปัญหากับความกลัวของแกมาก ผมอยากจะคิด อยากจะพัฒนา Project อะไรใหม่ๆ เสนอแกไปก็ตกหมด แกบอกว่า"ที่คุณเสนอมามันดีนะ แต่ผมว่ามันนู้น นี่ นั้น โน้น โน้นนนนน ไปเรื่อยครับ ผมรับรู้นะครับว่าแกก็อยากให้ผมทำ แต่แกไม่อยากให้ทำเพราะ "ความกลัว" ของแก แกกลัวถึงขั้นการที่จะเลื่อนตำแหน่ง แกกลัวว่าจะต้องเครียดขึ้น เงินเดือนขึ้นไม่มากพอ ประชุมบ่อย ต้องมาทำงานด้านวิชาการ ต้องนำเสนอเยอะแยะมากมาย แต่มารับรู้เรื่องงบประมาณ ฯลฯ ผมก็จริงครับพี่ อยู่แบบนี้แหละพี่สบายใจดี แต่แกก็ชอบมาบ่นน้อยใจเวลาเพื่อนร่วมรุ่นได้เลื่อนระดับที่สูงกว่าแก (ผมคิดในใจว่า..บ่นมาเพื่อ?)
ปัญหาที่ผมต้องเจอจะเยอะกว่านี้ครับ ไม่รู้จะสู้กับความกลัวของแกยังไงดี ทุกวันนี้พลังงานในตัวผมที่อยากจะสร้างสรรค์องค์กรเริ่มจะดับลงแล้วครับ ผมเริ่มจะกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนที่กินเช้าชาม เย็นชาม ดึกพิเศษ2ชามไปแล้ว คือมันเบื่อนะครับ
พูดมาสะยาว ช่วยแนะนำทางออกให้ผมหน่อยนะครับ ผมคงไม่สามารถเปลี่ยนตัวหัวหน้าได้ครับ ผมเขามันไม้แก่แล้ว ส่วนตัวผมๆก็พยายามหาทางจูนนิสัยให้เข้ากับเข้าแล้วนะครับ แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าแนะนำให้ผมลาออก ย้ายแผนก ก็คงอยากครับจุดนี้ เพราะผมรักองค์กรนี้ครับ.. ^^
ขอคำแนะนำการใช้ชีวิตร่วมกันกับ"หัวหน้างาน"หน่อยครับ
เข้าประเด็นเลยดีกว่า...อย่างนี้ครับ ปัญหาของผมไม่ใช่เรื่องความรัก ความใคร่ครับ แต่เป็นปัญหาเรื่องนิสัยที่จูนกันไม่ติด ขอบอกก่อนเลยว่าหัวหน้าผมเป็นคนดีมากๆเลยครับ เป็นคนที่ซื่อสัตย์ สุจริต เอาผลประโยชน์ขององค์กรเป็นที่ตั้ง และเป็นคนที่เอาใจใส่กับงานมากๆๆๆครับ ที่พูดมาไม่ได้ประชดนะ แกดีจริงๆ ผมก็พยายามเรียนรู้และซึมซับข้อดีของแกครับ เพราะอีกไม่นานแกก็ต้องเกษียณ
แต่อีกด้านที่ผมต้องเผชิญคือ "ความกลัว" ครับ ผมได้เข้ามาทำงานในองค์กรนี้ต้องผ่านการสัมภาษณ์ครับ (งานทุกที่ก็ต้องสัมภาษณ์อ่ะเนอะ) แต่คนสัมภาษณ์ผมตอนนั้นไม่ใช่หัวหน้าผมครับ เป็นหัวหน้างานอีกแผนกหนึ่ง หัวหน้าผมนั้งข้างๆไม่พูดอะไร ได้แต่ส่งสายตาอันน่าสะพรึงผ่านแว่นตาหนาๆมาที่ผม ผมรับรู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ถ้าได้ร่วมงานน่าจะเหนื่อยแน่ๆ เพราะนิสัยผมเป็นคนชอบเข้าสังคม ตลกไปเรื่อยครับ สุดท้ายในห้องบอกผมต้องมาทำงานกับพี่ผู้ชายคนนี้นะ เขาคือหัวหน้าคุณ ถามอยากทำไหม ทำสิครับ เอางานไว้ก่อน เรื่องคนค่อยว่ากัน สุดท้ายสิ่งที่ค่อยว่ากันจึงเป็นประเด็นที่จะขอคำแนะนำจากทุกคนในวันนี้ครับ
หัวหน้าผมกลัวทุกอย่างครับ ปัญหาทุกอย่างทึ่ผ่านเข้ามาคืออุปสรรคก้อนโต แกเครียดทุกเรื่องไม่ว่าปัญหานั้นจะเล็กน้อยแค่ไหน คือถ้าเครียดคนเดียวไม่เป็นไรครับ แกถ่ายเทความเครียดมายังคนรอบข้างด้วยสิครับ ใครคือคนรอบข้าง?....ผมไง T_T ทุกวันนี้ผมมีปัญหากับความกลัวของแกมาก ผมอยากจะคิด อยากจะพัฒนา Project อะไรใหม่ๆ เสนอแกไปก็ตกหมด แกบอกว่า"ที่คุณเสนอมามันดีนะ แต่ผมว่ามันนู้น นี่ นั้น โน้น โน้นนนนน ไปเรื่อยครับ ผมรับรู้นะครับว่าแกก็อยากให้ผมทำ แต่แกไม่อยากให้ทำเพราะ "ความกลัว" ของแก แกกลัวถึงขั้นการที่จะเลื่อนตำแหน่ง แกกลัวว่าจะต้องเครียดขึ้น เงินเดือนขึ้นไม่มากพอ ประชุมบ่อย ต้องมาทำงานด้านวิชาการ ต้องนำเสนอเยอะแยะมากมาย แต่มารับรู้เรื่องงบประมาณ ฯลฯ ผมก็จริงครับพี่ อยู่แบบนี้แหละพี่สบายใจดี แต่แกก็ชอบมาบ่นน้อยใจเวลาเพื่อนร่วมรุ่นได้เลื่อนระดับที่สูงกว่าแก (ผมคิดในใจว่า..บ่นมาเพื่อ?)
ปัญหาที่ผมต้องเจอจะเยอะกว่านี้ครับ ไม่รู้จะสู้กับความกลัวของแกยังไงดี ทุกวันนี้พลังงานในตัวผมที่อยากจะสร้างสรรค์องค์กรเริ่มจะดับลงแล้วครับ ผมเริ่มจะกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนที่กินเช้าชาม เย็นชาม ดึกพิเศษ2ชามไปแล้ว คือมันเบื่อนะครับ
พูดมาสะยาว ช่วยแนะนำทางออกให้ผมหน่อยนะครับ ผมคงไม่สามารถเปลี่ยนตัวหัวหน้าได้ครับ ผมเขามันไม้แก่แล้ว ส่วนตัวผมๆก็พยายามหาทางจูนนิสัยให้เข้ากับเข้าแล้วนะครับ แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ ถ้าแนะนำให้ผมลาออก ย้ายแผนก ก็คงอยากครับจุดนี้ เพราะผมรักองค์กรนี้ครับ.. ^^