สวัสดีครับผมมีเรื่องประสบการณ์ความรักที่เจ็บแล้วไม่จำของผมให้ได้อ่านกันครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมได้ตัดสินใจทักไปหาคนที่ผมไม่ได้คุยมานานมาก
แล้วเรื่องราวในอดีตมันก็วิ่งผ่านเข้ามาในหัวผม
คนที่ผมทักไปนั้นเธอเคยเป็นคนที่ผมรักมากเมื่อครั้งอดีต รักชนิดที่แบบหลงงงมงายกันเลยทีเดียว(เรื่องในอดีตผมขอไม่เล่าแล้วกันครับ)
เธอได้ตอบกลับมาแล้ว และได้คุยกับผมเหมือนวันวานเลย ผมรู้สึกดีใจมาก
ผมถามเธอ เป็นไงบ้าง
เธอตอบกลับมาว่า รู้สึกแย่มากในตอนนี้
ปัญหาในชีวิตเธอรุมเร้าเหลือเกินเธอบอกเธอเลิกกันแฟนของเธอทะเลาะกันแรงมาก
ผมอาสาที่จะช่วยปลอบใจเธอให้ ไม่นานมากนักเธอก็หายเศร้า แล้วเราก็คุยกันมาสักพัก ผมพยายามนิ่งเฉยทางความคิด พยายามไม่รู้สึกอะไร แต่ลักษณะท่าทางการคุยของเธอนั้นมันให้ความหวังเราชัดๆ ผมก็คิดว่าเอาว๊ะ ลองดูอีกสักครั้ง เวลาเปลี่ยนความคิดคนเราคงเปลี่ยนไปบ้างแหละและเราก็เหมือนกลับได้มาเริ่มต้นใหม่ และมีผมความสุขมาก ที่ได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้ง
แต่เวลาผ่านไปเพียงไม่นานก็ได้รู้ว่าความสุขเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ผมสร้างมันขึ้นมันเอง ก็แค่สิ่งจอมปลอมทางความคิด หรือว่าคิดไปเองนั่นแหละ
ผมติดต่อเธอไปเป็นปกติ แต่คราวนี้เธอเงียบหายไปเฉย แต่ผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเคยตกลงกันไว้ ว่าควรจะเว้นช่องว่างให้แก่กันเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายนึงอึดอัด เธอหายไปนานมาก
แต่ผมก็ยังรอเธอ คิดว่าอาจจะไม่ใช่เวลาที่สะดวกสำหรับเธอ เธอคงไม่ว่างในช่วงเวลานี้ คงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คุยกับเราไม่ได้ ผมยังมองโลกในแง่ดีไว้ จนวันนึง ผมได้รู้ความจริงว่า เธอได้บล๊อคการติดต่อของผมกับเธอไว้ทุกช่องทาง
ที่แท้แล้วผมเป็นเพียงแค่ที่พักใจของเธอ เธอกลับไปหาคนรักเก่า ที่เธอกลับมาคุยกับผมเพราะเธอแค่มีปัญหากับเขาและเธอต้องการที่ๆทำให้เธอสบายใจก็เท่านั้น และนี่เป็นครั้งที่2แล้ว ที่เธอทำแบบนี้กับผม ผมไม่รู้จะทำอะไรต่อไปอีกแล้ว
ชีวิตผมดิ่งจนถึงขีดสุด แต่เธอก็ทำให้ผมได้เปลี่ยนทัศนคติทางความรักผมไปอย่างไม่มีวันเหมือนเดิมได้อีก ผมกลับได้มุมมองใหม่ๆในชีวิตว่า เส้นทางชีวิตรักของคนเรา บางครั้งมันก็ไม่มีวันบรรจบ บางคนเป็นได้แค่ที่พักใจ บางคนเป็นแค่ทางผ่าน และบางคนเป็นได้แค่ของเล่น
บางคนคงเป็นได้แค่ไอโง่ในสายของเธอ
ต้องขอบคุณเธอจริงๆที่ให้บทเรียนอันล้ำค่าเหล่านี้กับผม
(นี่เป็นครั้งแรกที่เขียนเรื่องอะไรแบบนี้ อาจจะงงๆแล้วสั้นๆห้วนๆไปหน่อย)
ก็แค่ที่พักใจ
เรื่องมีอยู่ว่าผมได้ตัดสินใจทักไปหาคนที่ผมไม่ได้คุยมานานมาก
แล้วเรื่องราวในอดีตมันก็วิ่งผ่านเข้ามาในหัวผม
คนที่ผมทักไปนั้นเธอเคยเป็นคนที่ผมรักมากเมื่อครั้งอดีต รักชนิดที่แบบหลงงงมงายกันเลยทีเดียว(เรื่องในอดีตผมขอไม่เล่าแล้วกันครับ)
เธอได้ตอบกลับมาแล้ว และได้คุยกับผมเหมือนวันวานเลย ผมรู้สึกดีใจมาก
ผมถามเธอ เป็นไงบ้าง
เธอตอบกลับมาว่า รู้สึกแย่มากในตอนนี้
ปัญหาในชีวิตเธอรุมเร้าเหลือเกินเธอบอกเธอเลิกกันแฟนของเธอทะเลาะกันแรงมาก
ผมอาสาที่จะช่วยปลอบใจเธอให้ ไม่นานมากนักเธอก็หายเศร้า แล้วเราก็คุยกันมาสักพัก ผมพยายามนิ่งเฉยทางความคิด พยายามไม่รู้สึกอะไร แต่ลักษณะท่าทางการคุยของเธอนั้นมันให้ความหวังเราชัดๆ ผมก็คิดว่าเอาว๊ะ ลองดูอีกสักครั้ง เวลาเปลี่ยนความคิดคนเราคงเปลี่ยนไปบ้างแหละและเราก็เหมือนกลับได้มาเริ่มต้นใหม่ และมีผมความสุขมาก ที่ได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้ง
แต่เวลาผ่านไปเพียงไม่นานก็ได้รู้ว่าความสุขเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ผมสร้างมันขึ้นมันเอง ก็แค่สิ่งจอมปลอมทางความคิด หรือว่าคิดไปเองนั่นแหละ
ผมติดต่อเธอไปเป็นปกติ แต่คราวนี้เธอเงียบหายไปเฉย แต่ผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเคยตกลงกันไว้ ว่าควรจะเว้นช่องว่างให้แก่กันเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายนึงอึดอัด เธอหายไปนานมาก
แต่ผมก็ยังรอเธอ คิดว่าอาจจะไม่ใช่เวลาที่สะดวกสำหรับเธอ เธอคงไม่ว่างในช่วงเวลานี้ คงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คุยกับเราไม่ได้ ผมยังมองโลกในแง่ดีไว้ จนวันนึง ผมได้รู้ความจริงว่า เธอได้บล๊อคการติดต่อของผมกับเธอไว้ทุกช่องทาง
ที่แท้แล้วผมเป็นเพียงแค่ที่พักใจของเธอ เธอกลับไปหาคนรักเก่า ที่เธอกลับมาคุยกับผมเพราะเธอแค่มีปัญหากับเขาและเธอต้องการที่ๆทำให้เธอสบายใจก็เท่านั้น และนี่เป็นครั้งที่2แล้ว ที่เธอทำแบบนี้กับผม ผมไม่รู้จะทำอะไรต่อไปอีกแล้ว
ชีวิตผมดิ่งจนถึงขีดสุด แต่เธอก็ทำให้ผมได้เปลี่ยนทัศนคติทางความรักผมไปอย่างไม่มีวันเหมือนเดิมได้อีก ผมกลับได้มุมมองใหม่ๆในชีวิตว่า เส้นทางชีวิตรักของคนเรา บางครั้งมันก็ไม่มีวันบรรจบ บางคนเป็นได้แค่ที่พักใจ บางคนเป็นแค่ทางผ่าน และบางคนเป็นได้แค่ของเล่น
บางคนคงเป็นได้แค่ไอโง่ในสายของเธอ
ต้องขอบคุณเธอจริงๆที่ให้บทเรียนอันล้ำค่าเหล่านี้กับผม
(นี่เป็นครั้งแรกที่เขียนเรื่องอะไรแบบนี้ อาจจะงงๆแล้วสั้นๆห้วนๆไปหน่อย)