แก้ไข
เรื่องมีอยู่ว่า ประมานสัก 6-7 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักผู้ ญ คนหนึ่งซึ่งเธอเป็น เพื่อนร่วมรุ่นกับผมตอน ม.3 ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอและผมชอบเธอ ชอบมาก แต่ไม่กล้าบอก (ผมเป็นคนเก็บอาการเก่ง) ผมก็คุยโทรศัพท์กับเธอทุกวันหลังเลิกเรียนเป็นแบบนี้มา 1 เทอม จนเทอมที่ 2 ก่อนจะจบ เพื่อนสนิทผมคนนึงได้จีบเธอ และได้คบกับเธอ ผมละด้วยความที่ไม่กล้าบอกก็แค่ได้คุยกับเธอ ไปเลื่อยๆแบบเป็นเพื่อนกัน แต่ผมเนี่ยซิ ไม่ได้คิดแค่เพื่อนนะ แต่ก็เก็บอาการทุกอย่าง จนวันนึงเพื่อนผมกับเธอเลิกกัน ทีนี้ก็เป็นหน้าที่ของผมที่คอยคุยปลอบใจเธอเป็นเพื่อนเธอ แต่ผมก็ยังไม่กล้าบอกอยู่ดี จนจบ ม.3 ต่างคนต่างแยกย้ายกัน แต่ผมก็ติดต่อเธออยู่ บ่อยๆ จนปัจจุบันนี้ผมก็ ยังคุยกับเธออยู่ แต่ผมก็ยังเหมือนชอบเธอเป็นห่วงเธอเหมือนเดิม เวลา6-7 ปีที่ผ่านมา ผมมีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงในชีวิต ทั้งครอบครัว การงาน แต่ที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยคือ ความรักความห่วง เธอต้องการอะไรผมหาให้ได้ผมก็จะหา เธอยิ้มผมยิ้ม เธอเศร้าผมปลอดใจ เธอสุขผมสุข ผมดีใจในทุกวันนี้แม้กระทั้งเราจะเป็นแค่เพื่อนกัน (ปัจจุบัน ผมอายุ 25 เธออายุ24 เธอมีแฟนอยู่แล้ว แต่ผมก็คอยติดตามเรื่องราวในชีวิตของเธอผ่านเฟส และคุยบ้าง แบบถาม สารทุกข์สุขดิบ แต่ใจนึงผมรักเธอมาก รักมาตลอด จนตอนนี้ก็ไม่กล้าบอก แต่ผมคิดว่าการที่ผมเห็นเธอยิ้มแล้วผมยิ้มตาม นั้นคือความสุขของผมละ)
**ผมพึ่งเจอเธอเมื่อเช้าตอนตี 5 หลังจากที่ผมไม่ได้เจอมาหลายปี ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และผมขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้ระบายความในใจ
มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างไหม
เรื่องมีอยู่ว่า ประมานสัก 6-7 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักผู้ ญ คนหนึ่งซึ่งเธอเป็น เพื่อนร่วมรุ่นกับผมตอน ม.3 ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอและผมชอบเธอ ชอบมาก แต่ไม่กล้าบอก (ผมเป็นคนเก็บอาการเก่ง) ผมก็คุยโทรศัพท์กับเธอทุกวันหลังเลิกเรียนเป็นแบบนี้มา 1 เทอม จนเทอมที่ 2 ก่อนจะจบ เพื่อนสนิทผมคนนึงได้จีบเธอ และได้คบกับเธอ ผมละด้วยความที่ไม่กล้าบอกก็แค่ได้คุยกับเธอ ไปเลื่อยๆแบบเป็นเพื่อนกัน แต่ผมเนี่ยซิ ไม่ได้คิดแค่เพื่อนนะ แต่ก็เก็บอาการทุกอย่าง จนวันนึงเพื่อนผมกับเธอเลิกกัน ทีนี้ก็เป็นหน้าที่ของผมที่คอยคุยปลอบใจเธอเป็นเพื่อนเธอ แต่ผมก็ยังไม่กล้าบอกอยู่ดี จนจบ ม.3 ต่างคนต่างแยกย้ายกัน แต่ผมก็ติดต่อเธออยู่ บ่อยๆ จนปัจจุบันนี้ผมก็ ยังคุยกับเธออยู่ แต่ผมก็ยังเหมือนชอบเธอเป็นห่วงเธอเหมือนเดิม เวลา6-7 ปีที่ผ่านมา ผมมีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงในชีวิต ทั้งครอบครัว การงาน แต่ที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยคือ ความรักความห่วง เธอต้องการอะไรผมหาให้ได้ผมก็จะหา เธอยิ้มผมยิ้ม เธอเศร้าผมปลอดใจ เธอสุขผมสุข ผมดีใจในทุกวันนี้แม้กระทั้งเราจะเป็นแค่เพื่อนกัน (ปัจจุบัน ผมอายุ 25 เธออายุ24 เธอมีแฟนอยู่แล้ว แต่ผมก็คอยติดตามเรื่องราวในชีวิตของเธอผ่านเฟส และคุยบ้าง แบบถาม สารทุกข์สุขดิบ แต่ใจนึงผมรักเธอมาก รักมาตลอด จนตอนนี้ก็ไม่กล้าบอก แต่ผมคิดว่าการที่ผมเห็นเธอยิ้มแล้วผมยิ้มตาม นั้นคือความสุขของผมละ)
**ผมพึ่งเจอเธอเมื่อเช้าตอนตี 5 หลังจากที่ผมไม่ได้เจอมาหลายปี ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และผมขอใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้ระบายความในใจ