...เติมใจให้กัน....ในวันที่อ่อนล้า....

ถามหัวใจหวั่นไหวไหมยามไกลห่าง
รู้ว่าทางเคว้งคว้างเมื่อจางหาย
ไม่มีเงาเธออยู่คู่หทัย
เหมือนหัวใจซึมเซาความเหงาวน

ถามหัวใจมีไหมในใยเยื่อ
ซุกปนเจือความห่วงท้วงทุกหน
ยามไกลร้างห่างหายใจจ่อมจน
ล้าเหลือทนบนทางอ้างอย่างเดียวดาย

ตอบหัวใจให้รู้อยู่ว่ารัก
รอคอยถักใยต่อมาก่อหมาย
หากวันหนึ่งเส้นขนานผ่านเปลี่ยนปลาย
เป็นเส้นในทางพบ บรรจบเจอ

เก็บทรงจำความดีที่เราให้
บันทึกลงในห้วงใจไม่ไผลเผลอ
แม้ระยะห่างไกลในฉันเธอ
สักวันคงได้เจอ มิเก้อคอย..




หากเธอท้อพ้อหม่นบนทางห่าง
ขีดเส้นวางขวางหม่นจนเหงาหงอย
เพียงเธอสู้อยู่มิล้า อย่าเลื่อนลอย
ฉันจะคอยเป็นคนหนึ่งซึ่งยินดี

แล้วเธอจะชนะเมื่อละวุ่น
ยิ้มขุ่นขุ่นจะเลือนกลายหายหลบหนี
รอยยิ้มของผู้ชนะ จะมากมี
บนวิถีของเส้นทางอย่างมีชัย...

เพ็ญพิชญา