สวัสดีครับ ผมขอเรียกความรู้สึกของผม ที่ผมจะเขียนในกระทู้นี้ว่า ความผูกพัน นะครับ ไม่ใช่ความรัก เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้มีโอกาสรู้จักกับผู้หญิงคนนึง ตอนเรียนโรงเรียนประถม บ้านของเราก็ไม่ได้ไกลกันมาก บ้านผมก็อยู่ใกล้โรงเรียน เวลานั้น เราเป็นเพื่อนสนิทกันครับ ในบางวันผมจะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปรอเธอที่โรงเรียน ก่อนที่รถรับส่งของเธอจะมาส่ง และกลับบ้านหลังจากที่รถรับส่งมารับเธอแล้ว กิจกรรมต่างๆก็เหมือนเด็กประถมทั่วไป มีแข่งกีฬา แข่งขันวิชาการ ผมกับเธอจะไปด้วยกัน ยอมรับว่าตอนนั้น ตอนที่มีเธอคนนั้นอยู่ใกล้ๆ มันทำให้ผมรู้สึกดีเสมอ เราให้คำสัญญาประสาเด็กๆต่อกันว่า เราจะเรียนที่เดียวกัน ทั้งตอนนี้ และมัธยม
แต่แล้ว...เป็นธรรมดา ที่มีพบก็ต้องพราก เมื่อวันที่ใกล้จะจบ ป.6 มาถึง เธอบอกกับผมว่า "เราจะเรียนที่เดียวกันกับเธอไปตลอดไม่ได้แล้วนะ เราต้องไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด" เหมือนฝันสลายครับ ถึงเป็นแค่เด็ก (ความรู้สึกก็เหมือนในหนังSuck Seed ที่เอิร์นบอกเป็ดว่าจะต้องไปอยู่เชียงใหม่) ตอนที่เธอบอกกับผม ผมลืมสัญญานี้แล้ว แต่เธอทำให้ผมจำมันได้ เลยทำให้ผมยิ่งเสียใจกว่าเดิมเพราะเธอยังจำสัญญาของเราได้เสมอ เมื่องานเลี้ยงส่ง นักเรียน ป.6 จบลง ผมก็แต่ยืนมองเธอจากไปอย่างทำอะไรไม่ได้ พร้อมความหวังที่จะได้เจอได้คุยกันก็จบลง เพราะตอนนั้น โทรศัพท์ก็ยังไม่ได้มีกันทุกคน เด็กไม่ได้มีโทรศัพท์เหมือนทุกวันนี้ สื่อออนไลน์ ไลน์ เฟสบุ๊ก ก็ไม่มี เก็บไว้เพียงความทรงจำ ชื่อ-นามสกุลและวันเกิดของเธอ
วันเวลาผ่านไป...วันหนึ่งของช่วงที่อยู่ ม.4 ตอนนั้นมีเฟสบุ๊กแล้วครับ ผมมีการแจ้งเตือนเพื่อนที่แอดมา ก็ต้องเข้าไปดูเป็นธรรมดา แต่ชื่อที่เห็นถึงจะไม่มีรูปโปรไฟล์ มันทำให้ผมทั้งตื่นเต้นและร้อนขึ้นหน้า มันเป็นชื่อและนามสกุลของเธอคนนั้นครับ ผมรับแอดอย่างไม่ลังเล และทักแชทเธอไปทันที เพื่อจะเช็คดูว่า ใช่คนเดียวกันที่ผม เฝ้ารอมาตลอด 4 ปีหรือเปล่า ผลสรุป เป็นเธอจริงๆครับ ผมดีใจมาก เราพูดคุยแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุขดิบ ด้วยความที่โตขึ้นกว่าวันที่เราจากกัน เราแลกเบอร์โทรศัพท์ไว้โทรหากัน แล้วเราก็คุยกันแทบทุกวัน ทั้งเฟสบุ๊กแล้วโทรคุยกัน แล้วแต่ใครจะสะดวก จนขึ้น ม.5 วันเกิดของเธอมาถึง ผมได้โทรไปอวยพรวันเกิด ซึ่งเธอก็ตกใจหรือดีใจก็ไม่ทราบ ที่ผมยังจำวันเกิดของเธอได้ ผมโทรไปอวยพรวันเกิดเธออย่างนี้ทุกปี ทั้ง ม.5 ม.6 และตอนเป็นนิสิตปี1 (เราเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละวิทยาเขต อยู่ภาคตะวันออกครับ) ตอนอยู่ปี1 เราคุยกันน้อยลง หรือแทบไม่ได้คุยกันเลย เพราะเธอปิดเฟสไป แต่ผมยังมีเบอร์เธออยู่ แต่ก็ไม่ได้โทรไปคุยเหมือนเมื่อก่อน เกือบปีนึงเต็มๆที่เราไม่ได้คุยกัน เเต่ผมก็โทรไปอวยพรวันเกิดให้เธอ ซึ่งเป็นโชคดีของผม ที่ตอนนั้นเธอยังใช้เบอร์เดิมอยู่
เมื่อจบปีหนึ่ง ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เรียนอยู่มันไม่ใช่ บวกกับผมอยากเป็นทหาร ผมเลยไปสอบนายสิบ เหมือนสวรรค์มาโปรดคับ ตอนนั้นเธอกลับมาเล่นเฟสบุ๊กอีกครั้งซึ่งก็พอดีกับวันที่ผมไปสอบ ผมดีใจมาก เราก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง แล้วผมก็ได้เล่าให้เธอฟังว่า สอบวันนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น ผมอยากจะเจอเธอคนนั้นครับ ผมจึงใช้โอกาสนั้นถามกับเธอว่า "ถ้าสอบติดมีอะไรจะร่วมแสดงความยินดีมั้ย" เธอตอบว่า "ถ้าสอบติดจะเลี้ยงข้าว" ซึ่งมันหมายความว่า ผมจะได้เจอกับเธอครับ 7 ปีที่รอคอย จะเป็นจริงแล้ว แต่แล้วก็ฝันสลาย ผมสอบไม่ติด ซึ่งขณะเดียวกัน จากวันนั้นเราได้คุยกันแค่ช่วงเวลาที่ผลสอบยังไม่ออก เธอก็ได้ปิดเฟสไปอีกครั้ง มันหมายความว่า ถึงตอนนั้นผมสอบติดผมก็ไม่ได้เจอเธอ ผมก็กลับมาเรียนที่เดิมอีกครั้ง 4 เดือนผ่าน ในช่วงของปี 2 วันเกิดของเธอ ผมโทรไปเพื่อจะอวยพรวันเกิดเหมือนทุกปี แต่วันนั้นผมติดต่อเธอไม่ได้ ผมก็คิดว่าเธอคงไปฉลองกับเพื่อน เลยไม่รบกวน แต่หลังจากวันนั้นผมก็โทรไปทุกวัน 2-3 วัน ผลก็เป็นเหมือนเดิม ติดต่อเธอไม่ได้ จนถึงทุกวันนี้ ผมจะจบปี 3 แล้วครับ....
ทุกวันนี้ถึงผมจะไม่ได้เจอกับเธอ ไม่ได้คุยกับเธอคนนั้นเหมือนเมื่อก่อน เกือบ 10 ปีมาแล้ว จากเด็กบ้านนอกตัวเล็ก ที่มีความคิดเเบบเด็กๆ แต่สิ่งที่เป็นยังเป็นอยู่ตั้งแต่วันที่จบ ป.6 จนถึงทุกวันนี้คือ ผมยังจำชื่อ นามสกุล วันเกิด เสียง และลายมือของเธอได้ นอกจากนี้ ตลอด 10 ปี ผมฝันถึงเธอครับ ถึงจะไม่บ่อย แต่ก็ฝันถึงเสมอ อาจจะเดือนละครั้ง หรือกว่านั้น ผมมักจะฝันว่าได้เจอกับเธอ ตอนที่เธอหันมา เธอยิ้มให้ผม ในความรู้สึกผม เป็นยิ้มที่ดีใจเวลาที่คนที่ไม่ได้เจอกันนานมาเจอกัน หรือ ไม่ก็เป็นเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน มันทำให้ผมทั้งมีความสุขมากหลังจากตื่นนอนที่เหมือนกับได้เจอกับเธอคนนั้น แต่อีกมุมนึงก็เศร้าที่มันเป็นได้แค่ความฝัน
สิ่งต่างๆเหล่านี้ มันเกิดจากความผูกพันใช่ไหมครับ เพราะผมรู้สึกว่ามันตัดไม่ขาด เพราะผมยังคิดถึง และฝันถึงเธอเสมอ จนตอนนี้ผมก็ยังเฝ้ารอวันที่ผมจะมีโอกาสได้เจอกับเธอคนนั้น คนที่มีตัวตนและอยู่ในฝันของผมมาเกือบ 10 ปี ถ้าเธอเห็นข้อความนี้ ผมไม่แน่ใจ ว่าเธอจะฉุกคิดซักนิดนึงมั้ยว่าเรื่องที่เธอได้อ่าน เป็นเรื่องของเธอเอง หรือไม่เธอจะได้เห็นข้อความนี้ของผมหรือเปล่าก็ไม่อาจจะทราบได้ ผมก็ได้แต่หวังว่าจะมีซักวันที่เราจะได้เจอกัน แต่ถ้าเมื่อใดก็ตาม ที่เธอเห็นข้อความนี้แล้ว แล้วสงสัยว่าใช่เธอหรือเปล่า ติดต่อมาที่ผมได้เลย ทั้งเฟสบุ๊กและเบอร์โทรศัพท์ ผมยังใช้อันเดิม ผมจะรอ
ขอบคุณพื้นที่ และทุกคนที่อ่าน หรือแชร์ ครับ
เคยไหม รอใครเป็น 10 ปี เพื่อหวังจะได้เจอ และความรู้สึกทุกอย่างยังเหมือนเดิม
แต่แล้ว...เป็นธรรมดา ที่มีพบก็ต้องพราก เมื่อวันที่ใกล้จะจบ ป.6 มาถึง เธอบอกกับผมว่า "เราจะเรียนที่เดียวกันกับเธอไปตลอดไม่ได้แล้วนะ เราต้องไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด" เหมือนฝันสลายครับ ถึงเป็นแค่เด็ก (ความรู้สึกก็เหมือนในหนังSuck Seed ที่เอิร์นบอกเป็ดว่าจะต้องไปอยู่เชียงใหม่) ตอนที่เธอบอกกับผม ผมลืมสัญญานี้แล้ว แต่เธอทำให้ผมจำมันได้ เลยทำให้ผมยิ่งเสียใจกว่าเดิมเพราะเธอยังจำสัญญาของเราได้เสมอ เมื่องานเลี้ยงส่ง นักเรียน ป.6 จบลง ผมก็แต่ยืนมองเธอจากไปอย่างทำอะไรไม่ได้ พร้อมความหวังที่จะได้เจอได้คุยกันก็จบลง เพราะตอนนั้น โทรศัพท์ก็ยังไม่ได้มีกันทุกคน เด็กไม่ได้มีโทรศัพท์เหมือนทุกวันนี้ สื่อออนไลน์ ไลน์ เฟสบุ๊ก ก็ไม่มี เก็บไว้เพียงความทรงจำ ชื่อ-นามสกุลและวันเกิดของเธอ
วันเวลาผ่านไป...วันหนึ่งของช่วงที่อยู่ ม.4 ตอนนั้นมีเฟสบุ๊กแล้วครับ ผมมีการแจ้งเตือนเพื่อนที่แอดมา ก็ต้องเข้าไปดูเป็นธรรมดา แต่ชื่อที่เห็นถึงจะไม่มีรูปโปรไฟล์ มันทำให้ผมทั้งตื่นเต้นและร้อนขึ้นหน้า มันเป็นชื่อและนามสกุลของเธอคนนั้นครับ ผมรับแอดอย่างไม่ลังเล และทักแชทเธอไปทันที เพื่อจะเช็คดูว่า ใช่คนเดียวกันที่ผม เฝ้ารอมาตลอด 4 ปีหรือเปล่า ผลสรุป เป็นเธอจริงๆครับ ผมดีใจมาก เราพูดคุยแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุขดิบ ด้วยความที่โตขึ้นกว่าวันที่เราจากกัน เราแลกเบอร์โทรศัพท์ไว้โทรหากัน แล้วเราก็คุยกันแทบทุกวัน ทั้งเฟสบุ๊กแล้วโทรคุยกัน แล้วแต่ใครจะสะดวก จนขึ้น ม.5 วันเกิดของเธอมาถึง ผมได้โทรไปอวยพรวันเกิด ซึ่งเธอก็ตกใจหรือดีใจก็ไม่ทราบ ที่ผมยังจำวันเกิดของเธอได้ ผมโทรไปอวยพรวันเกิดเธออย่างนี้ทุกปี ทั้ง ม.5 ม.6 และตอนเป็นนิสิตปี1 (เราเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่คนละวิทยาเขต อยู่ภาคตะวันออกครับ) ตอนอยู่ปี1 เราคุยกันน้อยลง หรือแทบไม่ได้คุยกันเลย เพราะเธอปิดเฟสไป แต่ผมยังมีเบอร์เธออยู่ แต่ก็ไม่ได้โทรไปคุยเหมือนเมื่อก่อน เกือบปีนึงเต็มๆที่เราไม่ได้คุยกัน เเต่ผมก็โทรไปอวยพรวันเกิดให้เธอ ซึ่งเป็นโชคดีของผม ที่ตอนนั้นเธอยังใช้เบอร์เดิมอยู่
เมื่อจบปีหนึ่ง ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เรียนอยู่มันไม่ใช่ บวกกับผมอยากเป็นทหาร ผมเลยไปสอบนายสิบ เหมือนสวรรค์มาโปรดคับ ตอนนั้นเธอกลับมาเล่นเฟสบุ๊กอีกครั้งซึ่งก็พอดีกับวันที่ผมไปสอบ ผมดีใจมาก เราก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง แล้วผมก็ได้เล่าให้เธอฟังว่า สอบวันนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น ผมอยากจะเจอเธอคนนั้นครับ ผมจึงใช้โอกาสนั้นถามกับเธอว่า "ถ้าสอบติดมีอะไรจะร่วมแสดงความยินดีมั้ย" เธอตอบว่า "ถ้าสอบติดจะเลี้ยงข้าว" ซึ่งมันหมายความว่า ผมจะได้เจอกับเธอครับ 7 ปีที่รอคอย จะเป็นจริงแล้ว แต่แล้วก็ฝันสลาย ผมสอบไม่ติด ซึ่งขณะเดียวกัน จากวันนั้นเราได้คุยกันแค่ช่วงเวลาที่ผลสอบยังไม่ออก เธอก็ได้ปิดเฟสไปอีกครั้ง มันหมายความว่า ถึงตอนนั้นผมสอบติดผมก็ไม่ได้เจอเธอ ผมก็กลับมาเรียนที่เดิมอีกครั้ง 4 เดือนผ่าน ในช่วงของปี 2 วันเกิดของเธอ ผมโทรไปเพื่อจะอวยพรวันเกิดเหมือนทุกปี แต่วันนั้นผมติดต่อเธอไม่ได้ ผมก็คิดว่าเธอคงไปฉลองกับเพื่อน เลยไม่รบกวน แต่หลังจากวันนั้นผมก็โทรไปทุกวัน 2-3 วัน ผลก็เป็นเหมือนเดิม ติดต่อเธอไม่ได้ จนถึงทุกวันนี้ ผมจะจบปี 3 แล้วครับ....
ทุกวันนี้ถึงผมจะไม่ได้เจอกับเธอ ไม่ได้คุยกับเธอคนนั้นเหมือนเมื่อก่อน เกือบ 10 ปีมาแล้ว จากเด็กบ้านนอกตัวเล็ก ที่มีความคิดเเบบเด็กๆ แต่สิ่งที่เป็นยังเป็นอยู่ตั้งแต่วันที่จบ ป.6 จนถึงทุกวันนี้คือ ผมยังจำชื่อ นามสกุล วันเกิด เสียง และลายมือของเธอได้ นอกจากนี้ ตลอด 10 ปี ผมฝันถึงเธอครับ ถึงจะไม่บ่อย แต่ก็ฝันถึงเสมอ อาจจะเดือนละครั้ง หรือกว่านั้น ผมมักจะฝันว่าได้เจอกับเธอ ตอนที่เธอหันมา เธอยิ้มให้ผม ในความรู้สึกผม เป็นยิ้มที่ดีใจเวลาที่คนที่ไม่ได้เจอกันนานมาเจอกัน หรือ ไม่ก็เป็นเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน มันทำให้ผมทั้งมีความสุขมากหลังจากตื่นนอนที่เหมือนกับได้เจอกับเธอคนนั้น แต่อีกมุมนึงก็เศร้าที่มันเป็นได้แค่ความฝัน
สิ่งต่างๆเหล่านี้ มันเกิดจากความผูกพันใช่ไหมครับ เพราะผมรู้สึกว่ามันตัดไม่ขาด เพราะผมยังคิดถึง และฝันถึงเธอเสมอ จนตอนนี้ผมก็ยังเฝ้ารอวันที่ผมจะมีโอกาสได้เจอกับเธอคนนั้น คนที่มีตัวตนและอยู่ในฝันของผมมาเกือบ 10 ปี ถ้าเธอเห็นข้อความนี้ ผมไม่แน่ใจ ว่าเธอจะฉุกคิดซักนิดนึงมั้ยว่าเรื่องที่เธอได้อ่าน เป็นเรื่องของเธอเอง หรือไม่เธอจะได้เห็นข้อความนี้ของผมหรือเปล่าก็ไม่อาจจะทราบได้ ผมก็ได้แต่หวังว่าจะมีซักวันที่เราจะได้เจอกัน แต่ถ้าเมื่อใดก็ตาม ที่เธอเห็นข้อความนี้แล้ว แล้วสงสัยว่าใช่เธอหรือเปล่า ติดต่อมาที่ผมได้เลย ทั้งเฟสบุ๊กและเบอร์โทรศัพท์ ผมยังใช้อันเดิม ผมจะรอ
ขอบคุณพื้นที่ และทุกคนที่อ่าน หรือแชร์ ครับ