สวัสดีค่ะ ตอนนี้ก็มิดเทอมแล้ว คะแนนแต่ละวิชาก็เริ่มออกแล้ว ซึ่งผลคะแนนของจขกทที่ออกมาก็น้อยมากๆๆๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกปรับตัวกับเกรดไม่ทัน 555 ยอมรับเลยว่าเป็นเพราะเทอมนี้จขกทไม่ค่อยได้สนใจเรียนด้วย เพราะเหนื่อยกับอะไรหลายอย่าง อยู่ปีสองพึ่งได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพอย่างจริงจัง เพราะปีแรกต้องเรียนที่มหาลัยต่างจังหวัด พอย้ายมาเรียนในกรุงเทพก็ต้องมาอยู่บ้านป้าซึ่งไกลจากมหาลัยพอสมควร เมื่อเลิกเรียนเย็นจะกลับบ้านก็ต้องรอรถเมลล์ ขึ้นรถเมลล์ตอนเย็นก็แทบไม่ได้นั่งเลย พอมาถึงบ้านก็เพลียแล้ว เริ่มรู้สึกไม่มีกะใจจะอ่านหนังสือ แล้วเทอมนี้ก็เป็นครั้งแรกที่สอบติดกันหลายวัน ยอมรับเลยว่าอ่านหนังสือไม่ทันเพราะไม่ยอมจัดเวลาให้ดีมาอ่านเอาวินาทีสุดท้าย ซึ่งวิชาที่สอบเทอมนี้ก็เป็นวิชาที่จขกทไม่ชอบเลย และเป็นคนที่เรียนในห้องเรียนไม่เข้าใจด้วย เพราะไม่ชอบเรียนกับคนเยอะๆจะชอบกลับมาอ่านเองที่บ้านมากกว่าเป็นอย่างนี้แต่เด็ก ซึ่งจากในห้องเรียนที่ไม่ได้ฟังอจอยู่แล้ว ประกอบกับไม่ได้อ่านหนังสือไปสอบเยอะอีก ผลที่ได้ก็แย่อย่างที่คิด
ตอนนี้จขกทรู้สึกเครียด ท้อ มากเลยค่ะ เพราะกลัวได้เกรดน้อย กลัวได้เกรดต่ำกว่า 3 และก็กลัวหลุด C รู้สึกดูถูกตัวเองที่ได้น้อยกว่าเพื่อนในกลุ่มด้วย ว่าทำมั้ยตัวเองทำไม่ได้แบบคนอื่น กลัวได้น้อยกว่าคนอื่น ซึ่งก็ดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมั้ยค่ะ ที่จขกทรู้สึกกดดันมากๆคือกลัวว่าถ้าเกรดน้อยแล้วแม่ของจขกทจะเสียใจ ถึงท่านจะบอกว่าอะไรที่มันผิดพลาดไปแล้วก็ปล่อยไป แต่เราก็รู้สึกแย่อยู่ดีที่ทำให้เค้าภูมิใจไม่ได้ ประกอบกับป้าและลุงของจขกท ที่มาอาศัยอยู่ด้วยท่านเป็นคนเคร่งเรื่องเรียนด้วย จขกทเป็นคนที่กลัวป้ามาก เนื่องจากแต่เด็กเวลาปิดเทอมจขกทก็จะมาอยู่บ้านป้าที่กรุงเทพ ก็เหมือนเค้าเป็นคนเลี้ยงเรามาอีกคน ทั้งลุงและป้าจะคอยบอกเสมอว่าอย่าให้เกรดต่ำกว่า 3 นะ ซึ่งเทอมนี้เป็นเทอมแรกในชีวิตที่คิดว่าเกรดน่าจะออกมาต่ำ เอาจริงๆจขกทไม่ได้อยากเข้ามาเรียนเอกวิชาที่เรียนอยู่แต่แรก แต่ป้าเป็นคนอยากให้เรียน ตอนนั้นป้าถึงขั้นโทรมากดดันให้เลือกเรียนเอกนี้ แม่จขกทก็บอกให้ใส่ไปในอันดับการเลือก บอกก่อนว่าเป็นเด็กแอดมิชชั่นค่ะ แต่กลายเป็นว่าผลออกมาจขกทกับได้เลยเอกที่ป้าของจขกทเลือก ตอนปีแรกที่เรียนก็พอไปได้ แต่พอขึ้นปีสองอะไรๆมันก็เยอะขึ้นเริ่มเหนื่อยกับสิ่งที่เราจะเรียนที่เราไม่ได้อยากเรียน โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร จบไปทำอะไร รู้สึกกดดันมากๆ เพราะลุงก็บอกว่าเตรียมหางานไว้ให้แล้วแต่เกรดอย่าต่ำกว่า 3 นะ รู้สึกกดดันจริงๆ ทั้งตอนนี้สถานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีเหมือนแต่ก่อนเพราะมีปัญหาจากการเป็นหนี้ ตอนนี้แม่เป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน เราเห็นแม่เหนื่อยก็รู้สึกอยากจะให้ท่านสบาย อยากหางานดีๆทำ จะได้เลี้ยงท่านได้ แต่พอเกรดออกมาแย่ก็รู้สึกว่าจะหาดีๆทำได้มั้ย เพราะจขกทเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย รู้สึกว่าเรื่องเรียนนี้แหละที่เป็นข้อดีอย่างเดียว พอสิ่งที่ดีสิ่งเดียวกำลังจะหายไปก็รู้สึกแย่ แถมลุงกับป้าก็บอกเสมอว่าต้องเรียนเก่งนะ เอาจึงคือกลัวลุงไม่ช่วยเรื่องงาน 555 คือคิดว่าตัวเองเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองไม่ได้อะคะ พยายามอยากจะพึ่งพาตัวเองนะคะ แต่กลัวไปไม่รอด
จขกทเป็นคนขี้กลัวค่ะ รู้สึกว่าถ้าเราไม่เก่ง เรียนไม่ดี แล้วคนในครอบครัวจะรักมั้ย เค้าจะยอมรับเรามั้ย ตอนหลังลุงกับป้าเริ่มเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องลูกของพี่ชายที่อายุไม่ห่างจากเรามากเพราะพี่มีลูกเร็ว เป็นน้องที่ลุงกับป้ารับเลี้ยงอะคะ เห็นน้องแล้วรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองสมัยก่อนตอนที่ป้าเลี้ยงเราเลยค่ะ ต้องเก่งเรื่องเรียน ถ้าน้องสอบได้ต่ำกว่าที่สามที่บ้านก็บ่นว่าเรียนแย่แล้วค่ะ รู้สึกสงสารน้องนะคะเพราะเราเคยผ่านมาก่อนกลัวเค้าจะเป็นแบบเราที่เหมือนคนมีปมว่าต้องเรียนเก่งไม่งั้นคนจะไม่รัก ไม่สนใจเมื่อก่อนจขกทเป็นคนพูดเก่งมากนะคะ แต่พอเราโตขึ้นเจออะไรที่ทำให้ผิดหวังเรื่อยๆก็เริ่มที่จะเป็นคนพูดน้อย จนเดี๋ยวนี้กลายเป็นคนเงียบๆ กลัวคนจะไม่ยอมรับเราในสิ่งที่เราเป็น เป็นคนที่เปลี่ยนกลุ่มเพื่อนบ่อยเพราะอยู่กับใครได้ไม่นาน อยู่ไปบางคนในกลุ่มก็เหมือนจะไม่ชอบเรา เลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีเพื่อนบางคนถึงไม่ค่อยชอบ
เลยหัวข้อหลักไปซะไกลกลายเป็นตั้งกะทู้บรรยายชีวิตตัวเองซะแล้ว ต้องขอโทษคนที่หลงเข้ามาอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ตอนนี้อยากรู้ว่าแต่ละคนมีวิธีกำจัดความผิดหวัง เสียใจยังไงหรอค่ะ อยากตัดความรู้สึกที่ไม่ดีทิ้งไป จะรับมือกับผลเกรดที่ออกมาน้อยยังไง ถ้าโดนบ่นหรือที่บ้านทำเย็นชาใส่จะรับมือยังไง ทำยังไงจึงจะเลิกท้อมีกำลังใจในการเรียนต่อไปได้คะ แล้วก็ทำยังไงจึงจะขจัดความกลัวที่กลัวว่าจะไม่มีคนรักยังไงอะคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าพิมพ์บ่นเยอะหรืออ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
รู้สึกท้อกับชีวิตและการเรียนมากเลยคะ มีวิธีสร้างกำลังใจยังไงบ้างค่ะ
ตอนนี้จขกทรู้สึกเครียด ท้อ มากเลยค่ะ เพราะกลัวได้เกรดน้อย กลัวได้เกรดต่ำกว่า 3 และก็กลัวหลุด C รู้สึกดูถูกตัวเองที่ได้น้อยกว่าเพื่อนในกลุ่มด้วย ว่าทำมั้ยตัวเองทำไม่ได้แบบคนอื่น กลัวได้น้อยกว่าคนอื่น ซึ่งก็ดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมั้ยค่ะ ที่จขกทรู้สึกกดดันมากๆคือกลัวว่าถ้าเกรดน้อยแล้วแม่ของจขกทจะเสียใจ ถึงท่านจะบอกว่าอะไรที่มันผิดพลาดไปแล้วก็ปล่อยไป แต่เราก็รู้สึกแย่อยู่ดีที่ทำให้เค้าภูมิใจไม่ได้ ประกอบกับป้าและลุงของจขกท ที่มาอาศัยอยู่ด้วยท่านเป็นคนเคร่งเรื่องเรียนด้วย จขกทเป็นคนที่กลัวป้ามาก เนื่องจากแต่เด็กเวลาปิดเทอมจขกทก็จะมาอยู่บ้านป้าที่กรุงเทพ ก็เหมือนเค้าเป็นคนเลี้ยงเรามาอีกคน ทั้งลุงและป้าจะคอยบอกเสมอว่าอย่าให้เกรดต่ำกว่า 3 นะ ซึ่งเทอมนี้เป็นเทอมแรกในชีวิตที่คิดว่าเกรดน่าจะออกมาต่ำ เอาจริงๆจขกทไม่ได้อยากเข้ามาเรียนเอกวิชาที่เรียนอยู่แต่แรก แต่ป้าเป็นคนอยากให้เรียน ตอนนั้นป้าถึงขั้นโทรมากดดันให้เลือกเรียนเอกนี้ แม่จขกทก็บอกให้ใส่ไปในอันดับการเลือก บอกก่อนว่าเป็นเด็กแอดมิชชั่นค่ะ แต่กลายเป็นว่าผลออกมาจขกทกับได้เลยเอกที่ป้าของจขกทเลือก ตอนปีแรกที่เรียนก็พอไปได้ แต่พอขึ้นปีสองอะไรๆมันก็เยอะขึ้นเริ่มเหนื่อยกับสิ่งที่เราจะเรียนที่เราไม่ได้อยากเรียน โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร จบไปทำอะไร รู้สึกกดดันมากๆ เพราะลุงก็บอกว่าเตรียมหางานไว้ให้แล้วแต่เกรดอย่าต่ำกว่า 3 นะ รู้สึกกดดันจริงๆ ทั้งตอนนี้สถานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีเหมือนแต่ก่อนเพราะมีปัญหาจากการเป็นหนี้ ตอนนี้แม่เป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน เราเห็นแม่เหนื่อยก็รู้สึกอยากจะให้ท่านสบาย อยากหางานดีๆทำ จะได้เลี้ยงท่านได้ แต่พอเกรดออกมาแย่ก็รู้สึกว่าจะหาดีๆทำได้มั้ย เพราะจขกทเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย รู้สึกว่าเรื่องเรียนนี้แหละที่เป็นข้อดีอย่างเดียว พอสิ่งที่ดีสิ่งเดียวกำลังจะหายไปก็รู้สึกแย่ แถมลุงกับป้าก็บอกเสมอว่าต้องเรียนเก่งนะ เอาจึงคือกลัวลุงไม่ช่วยเรื่องงาน 555 คือคิดว่าตัวเองเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองไม่ได้อะคะ พยายามอยากจะพึ่งพาตัวเองนะคะ แต่กลัวไปไม่รอด
จขกทเป็นคนขี้กลัวค่ะ รู้สึกว่าถ้าเราไม่เก่ง เรียนไม่ดี แล้วคนในครอบครัวจะรักมั้ย เค้าจะยอมรับเรามั้ย ตอนหลังลุงกับป้าเริ่มเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องลูกของพี่ชายที่อายุไม่ห่างจากเรามากเพราะพี่มีลูกเร็ว เป็นน้องที่ลุงกับป้ารับเลี้ยงอะคะ เห็นน้องแล้วรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองสมัยก่อนตอนที่ป้าเลี้ยงเราเลยค่ะ ต้องเก่งเรื่องเรียน ถ้าน้องสอบได้ต่ำกว่าที่สามที่บ้านก็บ่นว่าเรียนแย่แล้วค่ะ รู้สึกสงสารน้องนะคะเพราะเราเคยผ่านมาก่อนกลัวเค้าจะเป็นแบบเราที่เหมือนคนมีปมว่าต้องเรียนเก่งไม่งั้นคนจะไม่รัก ไม่สนใจเมื่อก่อนจขกทเป็นคนพูดเก่งมากนะคะ แต่พอเราโตขึ้นเจออะไรที่ทำให้ผิดหวังเรื่อยๆก็เริ่มที่จะเป็นคนพูดน้อย จนเดี๋ยวนี้กลายเป็นคนเงียบๆ กลัวคนจะไม่ยอมรับเราในสิ่งที่เราเป็น เป็นคนที่เปลี่ยนกลุ่มเพื่อนบ่อยเพราะอยู่กับใครได้ไม่นาน อยู่ไปบางคนในกลุ่มก็เหมือนจะไม่ชอบเรา เลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีเพื่อนบางคนถึงไม่ค่อยชอบ
เลยหัวข้อหลักไปซะไกลกลายเป็นตั้งกะทู้บรรยายชีวิตตัวเองซะแล้ว ต้องขอโทษคนที่หลงเข้ามาอ่านด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ตอนนี้อยากรู้ว่าแต่ละคนมีวิธีกำจัดความผิดหวัง เสียใจยังไงหรอค่ะ อยากตัดความรู้สึกที่ไม่ดีทิ้งไป จะรับมือกับผลเกรดที่ออกมาน้อยยังไง ถ้าโดนบ่นหรือที่บ้านทำเย็นชาใส่จะรับมือยังไง ทำยังไงจึงจะเลิกท้อมีกำลังใจในการเรียนต่อไปได้คะ แล้วก็ทำยังไงจึงจะขจัดความกลัวที่กลัวว่าจะไม่มีคนรักยังไงอะคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าพิมพ์บ่นเยอะหรืออ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ