เคยท้อทุกๆอย่าง จนอยากฆ่าตัวตายให้มันหลุดพ้น แต่มันบาปตายไปก็ไม่หลุดพ้น ไม่ได้เกิดไปมีชีวิตที่ดีใหม่

นี่เป็นโพสแรกของเรา เราไม่รู้นะว่าเราแท็กห้องถูกรึเปล่า ถ้าผิด เราขอโทษ
เราอยากโพสระบายความรู้สึกที่มันอัดอั้นมานาน บางทีมันอาจยาวไป ต้องขอโทษ ไม่ต้องอ่านก็ได้นะ เราแค่หาที่ระบาย
เราเป็นลูกคนเล็ก ที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่ เรารู้สึกได้ว่าทั้ง2ท่านเกลียดเรา เหมือนเราเป็นเด็กขี้อิจฉา อิจฉาพี่ที่พ่อแม่รักพ่อแม่สนใจ พ่อแม่ให้ความสำคัญ แต่เราก็รักพี่นะรักพ่อแม่ด้วย ที่บ้านเราอยู่กันแบบ2ครอบครัว อีกครอบครัวคือครอบครัวป้า(พี่สาวแม่) เราโดนตบโดนตีโดยป้ามาตั้งแต่เด็ก ลุงเขยก็ด้วย เราถูกทำร้ายจิตใจจากทุกคน เคยคิดนะว่าการที่มีพ่อแม่อยู่ด้วยมันรู้สึกอบอุ่นกว่าขาดใครไป แต่จริงๆแล้วทรมาน เหมือนตายทั้งเป็น เราเห็นพ่อแม่สนใจพี่มากกว่า เราก็พยายามทำให้ตัวเองเรียนเก่ง อยากมีความสามารถเหมือนพี่ที่เข้าวงโย แต่เข้าไปได้วันเดียวก็ต้องออก เพราะเราต้องคอยเลี้ยงลูกให้ป้า เราอยากเล่นดนตรีเป็นอยากมีโอกาสได้ไปแข่งเหมือนพี่ แต่สุดท้ายตอนนี้เราก็ไม่มีความสามารถอะไรติดตัว เราถูกด่าถูกตบตีมาตั้งแต่เด็กเหมือนมันทำให้นิสัยเราเปลี่ยนไป ใช่ เราใจร้อนไม่ฟังใครปากไม่ดี บางครั้งป้าด่าแม่ เราก็ปกป้องแม่ แต่เรากลายเป็นคนผิดเพราะเป็นเด็ก เรากลับถูกด่าโดยแม่ เรารักแม่นะ เราไม่อยากให้แม่โดนกดขี่โดยพี่สาวตัวเองแบบนั้น แม่ไม่ใช่คนใช้นะ พ่อเราทำงานกลางวันไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่รู้อะไรหร่อก แต่สุดท้ายก็ว่าเรา ตั้งแต่เกิดมานะโทรศัพสักเครื่องพ่อแม่ไม่เคยซื้อให้เรา ซื้อให้แต่พี่ อยากมีใช้ก็ต้องขอคนอื่น เก็บตังซื้อเอง ชีวิตเราอะ เราไม่รู้นะว่าทำไมมันเจอแต่ปัญหา มันมากมันบ่อยจนเราเหนื่อยเราท้อ เราไม่อยากรับรู้กับสิ่งที่พวกเค้าทำกับเรา เคยสอบได้เกรด4.00หวังนะว่าพ่อแม่จะชื่นชม แต่ก็ไม่ พี่ได้เกรด3พ่อแม่ชื่นชม คือเราเป็นใครสำหรับพ่อแม่ เราไม่ใช่ลูกหรอ เห็นเราเป็นอะไร เราโดนคนอื่นด่าตบตี ทำไมไม่ปกป้องเรา พี่เกเรเรียนไม่จบพ่อแม่ก็ยังรัก ส่วนเราเรียนจนจะบ้าพ่อกลับพูดว่าได้เกรดแค่นี้หรอ หลายครั้งนะที่เราอยากตาย อยากหยุดทุกอย่าง อยากไปโดยที่แบบไม่ต้องรู้สึกทรมานแบบนี้อีก คนไม่เคยโดนแบบเราก็ไม่เข้าใจ เราโดนจนฝังใจกับทุกเรื่อง เหมือนคนบ้าคิดแต่เรื่องเดิมๆ สงสารพ่อแม่ที่ยังไมเห็นลูกได้รับปริญญา กลัวพ่อแม่จะขายหน้า ห่วงว่าพ่อแม่จะโดนดูถูก เราก็ต้องอยู่เพื่อทำให้พ่อแม่ไม่อับอาย อยากตายแต่ตายไม่ได้ ทรมานตายทั้งเป็นต่อไป เครียดมีปัญหาอยากปรึกษาพ่อแม่ อยากสนิทกับพ่อแม่ แต่มันเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถทำได้ไง เราอยากทำธุรกิจจะได้มีเงินตอบแทนพ่อแม่ไม่ต้องลำบาก แต่เราโดนดูถูกจากพ่อแม่ตัวเองจากพี่ เราอยากให้ทุกคนสบายแต่เรามันก็เป็นแค่ฝัน เราเป็นแค่นศ.หลักทรัพไม่มี กู้ไม่ได้ เรียนค่าใช้จ่ายร่วมล้าน ไปทำงานเงินเดือนไม่ถึงหมื่น5ด้วยซ้ำ มันท้อนะทำไมไม่เคยสนับสนุนไม่เคยเห็นใจ สอบเกรดตกแค่. ก็ซ้ำเติม เคยคิดนะว่าเกิดมาทำไม ใช่ลูกพวกเขารึป่าว เป็นใคร ทุกอย่างมันมีคำถามทุกครั้งที่เราโดนทำร้ายความรู้สึก เราพยายามทำให้ดี อยากช่วยเหลือ แต่ก็ไม่เคยทำให้เขาภูมิใจ คนอื่นที่ไม่ใช่ญาตเขากลับเป็นคนชมเป็นคนให้กำลังใจ ทุกวันนี้การที่ต้องรู้ว่าถึงเวลากลับบ้าน มันเป็นช่วงที่แย่ คือไม่อยากกลับไม่อยากเจอใคร ไม่อยากตื่นมาต้องคิดว่าจะโดนอะไรอีก ตอนนี้ที่บ้านมีแต่คนเกลียดเรา พ่อแม่ป้าลุงลูกป้ายาย เกลียดเราหมด เราอาจจะเป็นคนที่ไม่ได้ทำจะไม่ยอมรับ กลับกลายเป็นว่าเราเถียง เราสอนลูกป้าให้ตากผ้า เราผิด ถ้ามันจะแย่ขนาดนั้นเรายอมออกไปนะ จะมีรึไม่มีที่อยู่เราก็ยอม เรายอมออกไปใช้ชีวิตเร่ร่อน ดีกว่าต้องมาทนอยู่กับครอบครัวที่ใส่หน้ากากเข้าหาเรา ลับหลังเอาเราไปประจานใส่ร้าย คนนอกมองเราแย่ ไม่เคยถามเราเลยว่าเราทำจริงมั้ย วันนี้มันทำให้เรารู้ชัดว่าเราควรใช้ชีวิตเป็นกาฝาก จะรักใครมากแค่ไหนแต่เขาเกลียดเรา ครอบครัวมาที่1 สำคัญที่สุด แต่ตอนนี้ทนให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว ใครเกลียดมันไม่แย่เท่ากับคนที่เรารัก แคร์ มาเกลียดเรา ตอนนี้รู้สึกท้อกับทุกๆอย่างยิ่งนึกกับสิ่งที่เคยโดนทำยิ่งแย่ ถ้ฆ่าตัวตายแล้วไม่บาป เราก็ทำนะ มันถึงจุดที่ไม่ต้องการรับรู้อีกแล้ว ขอโทษที่ระบายยาวนี่แค่ส่วนนึงของชีวิตเรา ขอโทษที่โลกของเราไม่ได้สวย เราไม่สามารถบวชได้เพราะใจเราไม่นิ่ง อย่าไล่เราไปบวชเลย เราโดนมามากแล้ว

สุดท้ายขอให้สำหรับครอบครัวที่อยากจะมีลูกเพิ่ม หรือว่ามีหลายคนแล้ว รึกำลังจะมี ขอให้เลี้ยงดูเขาให้ดี อย่าลำเอียงคนใดคนนึง ควรเอาใจใส่เขาให้มากๆ อย่าทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ใช่ลูกคุณ เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น เหมือนสิ่งที่ต้องพบเจอซ้ำๆ พ่อแม่สำคัญกับลูกมากนะอย่าให้คนอื่นมาทำร้ายป้ายผ้าขาวของคุณเลย เด็กเก็บกฎไม่ใช่เรื่องดีนะ อย่าทำให้ลูกคุณเป็นแบบเราเลย ขอบคุณที่อ่านนะคะ