พี่ๆคะหนูอยากได้คำแนะนำค่ะ หนูอายุ14อยู่ม.2 ช่วงตอนขึ้นม.2 มาแรกๆหนูเหนื่อยมากเลยค่ะทุกอย่างมันท้อไปหมด หมดแรงที่จะเรียนมันเป็นเหนื่อยๆซึมๆหนูไม่แน่ใจว่าต้นเหตุมาจากไหนเลยค่ะนอนคิดนั่งคิดจนทุกวันนี้ยังคิดไม่ออกเลยค่ะ พ่อและแม่หนูซัพพอร์ตดีนะคะถึงจะมีปากเสียงกันในบางเรื่องบ้าง ช่วงนั้นหนูเริ่มอยากที่จะอยู่คนเดียวคิดถึงแม่คิดถึงบ้านตลอดเลยค่ะบางทีเรียนๆก็จะเหม่อไม่อยากรับรู้อะไรเลย ปกติหนูร่าเริงตลอดมาเริ่มเงียบๆม.1 ม.2เงียบเต็มตัวเลยค่ะอยากอยู่แต่กับตัวเองเซฟโซนที่ๆเราชอบอะไรที่เราชอบผลการเรียนหนูดีมาตลอดมาดีเพิ่มขึ้นอีกตอนม.1ได้ย้ายมาห้อง1จากห้อง2หนูเริ่มคิดกังวลเกี่ยวกับอนาคตด้วยค่ะพอมาเจอสังคมใหญ่ขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหนูเป็นคนที่เหมือนจะเก่งไม่เต็มที่สักทาง จนมาเริ่มพึ่งชอบภาษาตอนม.1 หนูรักในการพูดอ่านอังกฤษมากๆและญี่ปุ่นตอนนั้นมีความคิดในหัวหนูเต็มไปหมดว่าจะเป็นครูสอนญี่ปุ่นสอนภาษาทำธุรกิจเป็นไกด์ต่อยอดก็ได้จนตอนนี้มาม.2หนูเริ่มมางงๆกับเส้นทางที่หนูกำลังคิดหนูชอบมันแต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมแล้วมันก็ยิ่งแย่ขึ้นเพราะหนูกลัวว่าหนูเริ่มที่จะเป็นคนแบบนี้เหนื่อยไม่เอาอะไรเลย(แต่หนูไม่โดดเรียนนะคะพยายามดันตัวเองอยู่)หนูกลัวว่าอนาคตไปแม่กับพ่อจะไม่ได้อยู่กินสบายกลัวหนูไม่มีอนาคตที่ดีให้พ่อกับแม่ได้สบายเกรดเทอมนี้หนูอยุ่ที่ 3.67ค่ะ ที่16ของคนในห้องมี36คน26ของสายชั้นมันตกเยอะมากๆแต่หนูก็เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนั้นพ่อกับแม่หนูก็ดีใจที่หนูไม่มี รสม มาให้แต่หลังจากหนูรู้เตรียมใจไว้พอเกรดออกหนูซึมไปหลายวันเครียดมากๆจนกินข้าวแทบไม่ลงพ่อกับแม่พยายามปลอบใจว่ามันออกมาดีแล้วคนรอบตัวหนูพัฒนากันหมดยกเว้นหนูมันยิ่งทำให้หนูยิ่งคิดมากจะเปิดเทอมแล้ววันนี้หนูเลยนั่งทวนตัวเอง+เรียนศัพท์อิ้งในยูทูปแล้วหนูลองตั้งคำถามว่าเป้าหมายคืออะไรหนูไม่รู้คำตอบเลยนอกจากให้พ่อแม่สบายมันมีแค่นั้นเลยค่ะ.. หนูไม่รู้ว่าอายุยังน้อยมาเครียดอะไร แต่หนูกังวลจริงๆค่ะ ช่วงนี้อะไรมากระทบจิตใจนิดหน่อยมีครั้งนึงเกือบจะพลั้งลงมือทำร้ายตัวเองแต่ก็ห้ามใจได้ค่ะกลัวไปพูดคุยกับเพื่อนก็กลัวโดนด่าว่าเบียวหนูยังหาเหตุผลจากตัวเองไม่ได้เลยค่ะพี่ๆหนูเครียดมากๆแต่เทอม2นี้หนูจะพยายามลุกขึ้นสู้อีกรอบให้ได้ ถ้างงตรงไหนหนูขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าที่ให้คำปรึกษานะคะ
หมดPassionในการเรียน