ณ ขณะที่เรากำลังพยายามปั่นเล่มวิทยานิพนธ์เพื่อเตรียมสอบจบปริญญาเอกต้นเดือนหน้า (แน่นอนว่าสายวิทย์) เห็นจ่าแชร์กระทู้นี้เลยเข้ามาอ่าน รู้สึกบั่นทอนจิตใจและกำลังใจทั้งหมด เลยนึกย้อนกลับไปตอนตัวเองเริ่มเรียนปริญญาเอก รวมถึงนึกไปถึงเพื่อนๆคนอื่นๆด้วย

เวลาเราเข้าฟังสัมมนาเพื่อนๆเรา (เรามีวิชาสัมมนาในหลักสูตรที่ต้องเข้าทุกเทอม หลักสูตรที่เราอยู่เป็นหลักสูตรที่ค่อนข้างกว้างในสายชีววิทยา) เราต้องฟังงานวิจัยของผู้ร่วมหลักสูตรจากหลายๆสาย ซึ่งคำถามในใจที่เกิดขึ้นตลอดมากับหลายๆงานคือ ทำแล้วได้อะไร บางงานทำแค่เพื่อได้ผลงานตีพิมพ์เหรอ

แต่เมื่อมีประสบการณ์มาเรื่อยๆ ทำให้เข้าใจว่างานวิจัยแต่ละงานที่นักวิทยาศาสตร์ (ทุกแขนง) ทำอยู่นั้น เกิดขึ้นมาจากโจทย์วิจัย ซึ่งมากกว่า 90 เปอร์เซนต์ของโจทย์วิจัยเหล่านั้นมาจากปัญหาของประเทศ หรือแนวทางในการพัฒนาประเทศ การจะขอทุนแต่ละแหล่ง เค้าก็มีการพิจารณาถึงความสำคัญของงานต่อประเทศด้วย ก็ถูกของเจ้าของกระทู้นะว่าทำมาแล้วได้อะไร ได้แต่ผลงานตีพิมพ์แล้วเอาไปใช้ไม่ได้ แต่!!! งานแต่ละงานกว่าจะได้เป็นผลผลิตที่เห็นเป็นรูปธรรม มันไม่ได้ง่ายเหมือนผัดข้าว 100 จาน

ยกตัวอย่างสายงานปรับปรุงพันธุ์พืช ทำงาน 5 ปี (คิดเป็นเงินเดือนนักวิจัย ค่าสถานที่วัสดุอุปกรณ์ต่างๆ) เพื่อให้ได้สายพันธุ์ที่ดีที่สุดที่เราสามารถสนับสนุนเกษตรกรได้ ถ้ามานั่งมองกันว่าปีๆนึงเค้าทำงานได้แค่ไหนบ้าง ก็คงไม่แฟร์ หรืองานวิจัยของหลายๆท่านที่ดูแล้วไม่เห็นผล เหมือนวินมอเตอร์ไซด์ขับรถ 100 เที่ยว (ตามที่ จขกท บอก) แต่งานนั้นเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ไขปัญหาของประเทศ "อย่างยั่งยืน" มันก็ดูไม่แฟร์กับพวกเขาเหล่านั้นเช่นกันที่จะถูกต่อว่าว่าไม่ได้พัฒนาอะไรในประเทศเรา

ตลอดเวลาการเรียนปริญญาเอกของเรา สิ่งหนึ่งที่ได้เรียนรู้คือ งานวิจัยของทุกคนมีค่าทั้งสิ้น แม้บางคนงานนั้นจะไม่สามารถเอาไปใช้ได้เลย แต่ก็เป็นเหมือนบันไดให้เดินต่อขึ้นไปอีก งานวิจัยที่เราเห็นออกมาแล้วหลายๆงานจากคนไทย เช่น วัคซีนป้องกันไวรัสไข้หวัด กว่าจะมาเป็นวัคซีนที่ใช้ได้จริงนี่ หลายๆครั้งเป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกได้หลายงานเลย ซึ่งถ้าคิดว่ามันไม่คุ้มทุนที่จะลงทุนกับนักวิจัยเหล่านี้ แค่ไปซื้อมาก็ได้ผล เราก็คงจะเป็นผู้ตามเค้าต่อไป

เราขอถือวิสาสะเดา ว่า จขกท กำลังเรียนวิทยาศาสตร์อยู่นี่แหละ และกำลังหน่ายใจกับการต้องตีพิมพ์ผลงานตัวเอง เพราะไม่เข้าใจว่าทำไปทำไม ถ้าเดาผิดเราขอโทษนะ (เรื่องตีพิมพ์ผลงาน มันเป็นเรื่องของมหาวิทยาลัยที่จะต้องเพิ่มปริมาณเปเปอร์ เพราะเป็นปัจจัยหลักๆในการจัดอันดับมหาวิทยาลัย ที่ชอบแข่งกันอยู่ทุกวันนี้ สำหรับเรา น่าเบื่อมาก) แต่เราก็เข้าใจว่าการตีพิมพ์สำหรับคนทำงานวิจัย เป็นการบอกว่างานของเราได้มาตรฐานหรือไม่

เราเป็นนักวิทยาศาสตร์ เราไม่ได้มีความรู้ในทุกแขนง แต่เราเคารพทุกงาน รวมถึงเราเชื่อว่าเขาเหล่านั้นมีเหตุผลที่จะทำงานวิจัยของเขา สิ่งที่ จขกท คิดคือไปซื้อเค้ามาเลยคุ้มกว่าการสร้างนักวิทยาศาสตร์ ถามว่า...เรามีเงินซื้อเทคโนโลยีเหล่านั้นได้ตลอดไปเหรอ ถ้าลงทุนสร้างนักวิทยาศาสตร์ นอกจากเขาจะทำงานเพื่อตอบโจทย์แล้ว งานที่เขาทำก็จะเป็นประโยชน์ให้คนรุ่นต่อไปทำต่อไปอีก มันไม่จบไม่สิ้น

ได้ยินมาจากหนังเรื่อง 2012 "นักการเมือง 20 คน มีค่าไม่เท่านักวิทยาศาสตร์ 1 คน"
ไม่ได้พาดพิงการเมืองนะ อาจจะเข้าข้างตัวเอง แต่รู้สึกชอบประโยคนี้มาก