ผมบอกแม่ว่า เลิกกู้หนี้มาโปะหนี้ซักที ไม่มีก็ปล่อย จ่ายเท่าที่มี พยายามโปะทีละก้อน อย่าจ่ายยอดอย่างต่ำเปนเบี้ยหัวแตก
แม่ผมหน้าบาง ห่วงหน้าตา กลัวธนาคารโทรจิก เลยละเลียดจ่ายเลี้ยงไข้ ไปเรื่อยๆ จนทุกวันนี้ โดนฟ้องเกือบครบ 10 แบงค์แล้ว
เพราะสุดท้ายก็ไม่รอด จ่ายไม่ไหว  แถมเจอหนี้นอกระบบเล่นงานอีกจนส่งดอกเดือนๆ นึงแทบไม่รอด ซึ่งผมย้ำนักย้ำหนา
ว่าอย่าไปกู้มานะ เด๋วมันจะหนัก สุดท้ายก็ไม่รอด แล้วแม่ก็มากดดันผมซึ่งเพิ่งเริ่มทำงานได้ 2 เดือน
ว่าเมื่อไหร่จะมีเงินมาช่วยเค้า ทำไมมีเงินเดือนน้อยจัง (เงินเดือนผม 16000 รอผ่านโปร ปรับเพิ่มเป็น 18-19 รอดูผล)

พอแม่เครียดมากๆ เข้า เค้าก็เริ่มบ่นว่าไม่น่าจ่ายโน่นจ่ายนี่ให้ผมสมัยผมเรียน
ไม่งั้นเค้าก็คง มีเงินไปใช้จ่ายส่วนตัว  ทำไมแม่ผมถึงมีวลี ที่ไม่น่าออกจากปาก "คนที่เป็นแม่คน" บ่อยขนาดนี้ บางทีถึงขั้นพูดว่า
"กุยังดีไม่พออีกหรอที่เลี้ยงมา ถ้ากุเลว กุเอาไปทิ้งถังขยะ ตั้งแต่เกิดแล้ว" หรือวันดีคืนดีก็
"เบียดเบียนกุมามากแล้วนะ เมื่อไหร่กุจะหลุดพ้นจากหน้าที่ความเป็นแม่ซักที" ผมไม่รู้ว่าแม่คนอื่นพูดแบบนี้ไหม
แต่ผมรู้สึกว่าแม่ไม่น่าพูดแบบนี้ แม่พูดแบบนี้มาตั้งแต่ผม ประถมจนตอนนี้ ผม เรียนจบแล้ว ผมบอกแม่ว่าผมเพิ่งได้งาน
อดทนรอซัก 4-5 เดือนให้ผมตั้งตัวก่อนได้ไหม ผมเพิ่งย้ายที่อยู่มาหางานได้ หนี้สินที่ยืมเพื่อนช่วง ระหว่างเพิ่งเรียนจบ
แล้วว่างงานก็ยังมีอยู่ ต้องใช้เค้าก่อน แม่ก็ไม่เข้าใจ แม่สนใจแค่ว่า ส่งเสียมามาก เมื่อไหร่จะได้ใช้เงินจากผม เมื่อไหร่จะได้คืน

เวลามีแม่ไม่เคยเก็บ แม่ผมสมัย 10 ปีก่อนเฟื่องฟูมาก หาได้เดือนละ 8-9 หมื่น เที่ยวต่างจังหวัดหนักมาก ปีๆ นึงเที่ยวหมดเงินหลายแสน
เวลาพ่อบ่น ผมบ่น แม่ก็บอกว่า "กุต้องให้รางวัลชีวิต"  (พ่อเลิกกับแม่ไป 13 ปีแล้ว ด้วยหลายๆ เหตุผล พ่อก็ไม่ได้ดีอะไรเพราะติดพนัน)
สุดท้ายพิษเศรษฐกิจเล่นงาน 2 ปีก่อน + กับการบริหารเงินโคตรแย่ของแม่ เลยเปนผลกรรมมาถึงทุกวันนี้
ทุกอย่างต้องส่งเดือนชนเดือน พลาดคือโดนยึด บ้าน รถ สมบัติที่มีแม่เอาไปรีไฟแนนซ์ ขนเงินออกมาใช้จนเกลี้ยง
ผ่อนจนหัวบาน "แม่ไม่เล่นการพนัน" แต่เป็นคนที่หมดไปกับ"ดอกเบี้ย" ชอบกู้หนี้มาโปะหนี้เปนชีวิตจิตใจ
จ่ายทุกอย่างด้วยเครดิต แล้วค่อยไปละเลียดใช้ยอดอย่างต่ำตอนสิ้นเดือน

ผมเครียดครับ เพราะผมเตือนมาตลอดชีวิต ตั้งแต่ที่พอจะเริ่มรู้เรื่องระบบหนี้สิน ก็เตือนมา 3-4 ปีแล้ว เรื่องการใช้จ่ายของแม่
ที่ส่อแววอันตรายมาก แต่แม่ก็สวนมาว่า "เงินของกุ กุจัดการได้ ถ้าจัดการไม่ได้ กุไม่เลี้ยงโต จนมาว่ากุได้ อยู่ทุกวันนี้หรอก"
สุดท้ายตอนนี้แม่ก็ขว้างงูไม่พ้นคอแล้วมาเดือดร้อนผมด้วย กดดันจนผม นอนไม่หลับแล้ว วันๆ มีแต่เรื่องหนี้สินมาเล่าให้ฟัง
รายจ่ายเดือนละ 120k แต่รายได้เข้าบ้าน มีแค่ 70-80k  ติดลบมากมายต่อให้ผมประเคนเงินเดือนให้แม่หมดหน้าตักก็ถมไม่เต็ม

ซ้ำร้ายกว่านั้น แม่เหนว่า แฟนผม ทำงานรายได้ดีได้เงินเดือนเยอะเกือบแตะ 6 หลัก
แม่ ยังกระแซะ ให้ผมไปขอยืมเงินแฟนมาอีก ซึ่งผมอึดอัดใจมาก วีนแตกกับแม่ไปว่า
นั้นเค้าแฟนนะ เค้าเปนคนอื่น เราเพิ่งจะคบกันได้ไม่ถึงปีดี จะไปยุ่งไรกะเค้า แม่ชักเลอะเทอะใหญ่แล้วนะ
เราหาทางกันเองสิ ไม่ใช่มาเดือดร้อนคนนอกมั่วไปหมดแบบนี้ ยืมเค้าแล้วเมื่อไหร่จะได้คืน ในเมื่อมันติดลบมากมายขนาดนี้
แม่เค้าก็ว่า ถ้ามีแฟนแล้วพึ่งไม่ได้ ไม่ต้องเอามาอยู่ในสารบบญาติ ไม่ต้องมาเหยียบบ้าน ผมไม่พอใจมากนะ ที่แม่พูดแบบนี้

บอกตรงๆ เลยโมเม้นนี้ ผมเลือกแฟนครับ ผมถือว่าเค้าไม่ได้ผิดอะไร เค้าพยายามช่วยผมแทนแม่มาตลอด ระหว่างที่ผมเพิ่งเริ่มงานมา
และนี่ก็แม่ผม ไม่ใช่แม่เค้า เค้ารับรู้ปัญหาในบ้านผมมากมายขนาดนี้ เค้าไม่ทิ้งผมไปก็บุญแค่ไหนแล้วครับ ทั้งๆคนดีกว่านี้ มีอีกเยอะ