เราชื่อเอ็มตอนนี้กำลังเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยชีวิตก็ไม่ลำบากหรอกแต่ชอบคิดว่าตัวเองลำบากเลยไปหางานทำ นี้ก็แค่ส่วนนึงแต่ลึกๆแล้วเป็นเพราะอกหักเลยไม่อยากว่าง ถ้าว่างแล้วจะคิดมากเลยต้องออกไปหาอะไรทำ ในชีวิตเจอคนมากมายเวลาเจอใครๆก็ชอบถามว่า"มีแฟนหรือยัง" โสดค้าบ! ก็ไม่มีใครเชื่อ ไหนๆลองเล่าให้ฟังสิว่าเลิกกันทำไม? คำถามที่ได้ยินบอกสุดๆในตอนนั้น... เอ็มเคยรักผู้หญิงคนนึง รักมาก มากจนยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อแค่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก สุดท้ายเขาก็ทิ้งเราไปมีคนใหม่เจ็บสุดๆขนาดเขาทำให้เราเจ็บขนาดนี้แล้วก็ยังรักเขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ปีนึงผ่านไปกับการใช้ชีวิตที่ไม่มีเขาอีกแล้ววันๆเอาแต่ทำงานๆเรียนๆๆๆ จนไม่มีเวลาที่จะไปไหน 24ชม.ไม่เคยมีเวลาหยุดพักกลับบ้านก็ไม่ได้กลับ จนมาถึงวันนึงไม่รู้ว่าเธอคนนี้เป็นใครน่ะรู้สึกอยากจะเข้าไปทำความรู้จัก แต่! เขามีแฟนแล้ว แต่เหมือนอะไรสักอยากทำให้เราได้คุยกันในฐานะ พี่น้อง.. คุยกันทุกวันๆ นี้เราชอบเขาหรอว่ะบ้าไปแล้ว ตั้งแต่เลิกกับแฟนเก่าเราไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครอีกเลย และในที่สุดเราก็ได้เป็นแฟนกัน ดีใจมากที่เรากับเขาได้เป็นแฟนกัน "สัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุดจะไม่มีวันทำให้เขาเสียใจ" คำนี้มันคือคำสัญญาที่ให้ไว้กับผู้หญิงคนนึงที่เราจะรักและดูแลเขาตลอดไป ชีวิตดูเหมือนจะดีทุกอย่าง เราอยากทำให้เขาดูเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดที่ได้คนที่ดูแลเขาให้ดีๆ แล้วนิสัยเดิมๆก็กลับมา บ้างานไม่สนใจ ทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนทำให้เรารู้สึกรับไม่ได้ เหนื่อยกับงานแล้วต้องมาเหนื่อยทะเลาะกับแฟนอีก จึงตัดสินใจเลิกกับเขา และในวันนี้เวลาผ่านไปแบบไม่มีวันย้อนกลับ เราไม่รู้ว่าเขายังรักเราอยู่มั้ย?หรือมีคนใหม่ไปแล้ว แต่เราอยากบอกให้เขารู้ว่าเรายังรักเขาหมดหัวใจ แต่ในใจก็อยากให้เขาได้เจอแต่สิ่งดีๆ ถ้าวันนี้เขามีคนใหม่ที่พร้อมจะดูแลเขาและดูแลได้ดีกว่าที่เราทำ เราก็พร้อมจะยินดีกับเขา.
ผิดไหม?ที่ฉันเลิกกับแฟนเพราะเห็นผลโง่ๆคือบ้างาน.