ถ้าชื่อเรื่องอาจจะไม่ตรงกับเนื้อหา เราต้องขออภัยด้วยนะคะ แค่อยากได้ที่ระบาย อยากได้คำปรึกษา
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นของเล่าก่อนว่า เรากับแฟนคบกันมา 7 ปี 7 เดือน กว่า แล้ว ความรักของเราเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายค่ะ ส่วนใหญ่ปัญหาที่เกิดขึ้น มาจากที่เราเอาแต่ใจ ห้ามให้เค้าทำโน้นทำนี่ ห้าไม่ให้เค้าไปไหน จนตอนนี้กลายเป็นว่า เหมือนเค้าไม่มีเพื่อนแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าแฟนเราไม่เคยไปสังสรรค์กับเพื่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่ทุกครั้งที่มีปัญหากัน มันเกิดจาก เค้าไปกินข้าวกับคนที่ทำงาน เค้ามักจะถูกผู้ใหญ่กว่า ชวนไปกินข้าว แต่ตัวเค้าเองไม่รู้ว่า ผู้ใหญ่นัดไปกินร้านเหล้า แล้วมันก็ทำให้เราทะเลาะกัน เพราะเราเอาแต่ใจหรือเปล่าคะ(?) ที่อารมณ์เสียใส่เค้า ไม่ให้เค้าไปกินเหล้า แฟนเราปฏิเสธคนอื่นไม่ค่อยเป็นค่ะ สุดท้ายเค้าก็ไปกิน จนมาถึงวันนี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้ว เราเหนื่อยที่จะวิ่งตามเค้า เหนื่อยที่จะคอยจุกจิกจู้จี้ เราเลยปล่อยให้เค้าไปกินแบบดื้อๆ ไม่ว่าอะไรเลย
เราอยากให้เค้ามาเห็นกระทู้นี้นะ ว่า เรายอมที่จะไม่เห็นแก่ตัว ไม่อยากเอาแต่ใจ เรารักเค้ามาก เวลาที่เรารู้สึกนอย น้อยใจอะไร โพสลงเฟสบุ๊ก เค้าก็แค่เข้ามากดไลค์ เวลาเราลงรูปคู่ เค้าก็แค่เข้ามากดไลค์ ไม่ค่อยคอมเม้น เราลงรูปคู่กับเค้าบ่อยบอกชนิดที่ว่า ลงเกือบทุกวัน แต่ทำไม เค้าถึงลงรูปแต่กับคนที่ทำงาน ทั้งเฟสบุ๊กและไอจี มีรูปคู่เราน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก>< เราก็น้อยใจตามภาษาผู้หญิงทั่วๆไปที่แสดงออกว่ารักมากอยู่ฝ่ายเดียว เรารู้นะว่าเค้าก็รักเรา แต่เค้าไม่ค่อยแสดงออก แต่ผู้หญิงทุกคนก็อยากมีโมเม้นดีๆบ้าง เค้าไม่ค่อยรู้หรอกค่ะว่าเราต้องการอะไร ต้องพูดตรงๆไปเลย
จนมาถึงวันนี้ ความรักของเรามันดูเหมือนเริ่มถึงจุดอิ่มตัว แต่เรารักเค้ามากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน ยิ่งเวลาผ่านไปก็รักชนิดที่แบบหายใจเข้าก็เป็นเค้าหายใจออกก็เป็นเค้า เราพยายามทำสิ่งๆดี ให้เค้าอยู่ตลอดเวลา {แต่เราสองคนไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกันนะคะ} ทำให้เวลาทะเลาะกันก็ปรับความเข้าใจกันยาก เราพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองอยู่เสมอแต่ก็เหมือนกลับแย่ลง
มีอีกอย่างที่เค้ายังไม่เคยรู้ เวลาเราทะเลาะกัน แล้วถ้าพ่อแม่เค้ารู้พ่อแม่ของเค้าก็จะทักเฟสบุ๊กหรือไม่ก็ไลน์มาหาเราตลอดเลยค่ะ เข้าใจนะคะว่าคนเป็นพ่อแม่ลูกกันเค้าก็ต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา แต่พ่อแม่เธอบางครั้งก็แรงไป แต่ในอีกแง่มุมนึง พ่อแม่เค้าก็ดีกับเราดีกับครอบครัวของเรา (ไม่แน่ใจว่าเค้าทำดีแค่ต่อหน้าลูกชายเค้าหรือเปล่า) แต่สำหรับเราแฟนเราดีกับเรานะคะ ตามใจ คอยไปรับไปส่งถ้าเรามีโอกาสได้เจอกัน พาไปกินข้าว ให้เรากินแต่ของดีๆ
.
.
.
.
เรายังเห็นแก่ตัวอยู่หรือเปล่าค่ะ(?)
ในมุมมองของคนอื่น จากที่อ่านแล้ว เราเป็นคนแบบไหนจะได้ปรับเปลี่ยนให้มันดีค่ะ
ขอบคุณนะคะที่รับฟังกัน มันอาจจะดูไร้สาระแต่เราจริงจังนะ. อย่าด่าเราแรงนะเป็นชะนีขี้อ่อนไหวง่าย ใครมีประสบการณ์ช่วยมาแชร์หน่อยนะคะ
รัก 7 ปี กับเรื่องจำเจที่อยากให้เค้าเข้าใจ... (ใครใจดีช่วยแนะนำเราหน่อย)
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นของเล่าก่อนว่า เรากับแฟนคบกันมา 7 ปี 7 เดือน กว่า แล้ว ความรักของเราเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายค่ะ ส่วนใหญ่ปัญหาที่เกิดขึ้น มาจากที่เราเอาแต่ใจ ห้ามให้เค้าทำโน้นทำนี่ ห้าไม่ให้เค้าไปไหน จนตอนนี้กลายเป็นว่า เหมือนเค้าไม่มีเพื่อนแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าแฟนเราไม่เคยไปสังสรรค์กับเพื่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่ทุกครั้งที่มีปัญหากัน มันเกิดจาก เค้าไปกินข้าวกับคนที่ทำงาน เค้ามักจะถูกผู้ใหญ่กว่า ชวนไปกินข้าว แต่ตัวเค้าเองไม่รู้ว่า ผู้ใหญ่นัดไปกินร้านเหล้า แล้วมันก็ทำให้เราทะเลาะกัน เพราะเราเอาแต่ใจหรือเปล่าคะ(?) ที่อารมณ์เสียใส่เค้า ไม่ให้เค้าไปกินเหล้า แฟนเราปฏิเสธคนอื่นไม่ค่อยเป็นค่ะ สุดท้ายเค้าก็ไปกิน จนมาถึงวันนี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้ว เราเหนื่อยที่จะวิ่งตามเค้า เหนื่อยที่จะคอยจุกจิกจู้จี้ เราเลยปล่อยให้เค้าไปกินแบบดื้อๆ ไม่ว่าอะไรเลย
เราอยากให้เค้ามาเห็นกระทู้นี้นะ ว่า เรายอมที่จะไม่เห็นแก่ตัว ไม่อยากเอาแต่ใจ เรารักเค้ามาก เวลาที่เรารู้สึกนอย น้อยใจอะไร โพสลงเฟสบุ๊ก เค้าก็แค่เข้ามากดไลค์ เวลาเราลงรูปคู่ เค้าก็แค่เข้ามากดไลค์ ไม่ค่อยคอมเม้น เราลงรูปคู่กับเค้าบ่อยบอกชนิดที่ว่า ลงเกือบทุกวัน แต่ทำไม เค้าถึงลงรูปแต่กับคนที่ทำงาน ทั้งเฟสบุ๊กและไอจี มีรูปคู่เราน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก>< เราก็น้อยใจตามภาษาผู้หญิงทั่วๆไปที่แสดงออกว่ารักมากอยู่ฝ่ายเดียว เรารู้นะว่าเค้าก็รักเรา แต่เค้าไม่ค่อยแสดงออก แต่ผู้หญิงทุกคนก็อยากมีโมเม้นดีๆบ้าง เค้าไม่ค่อยรู้หรอกค่ะว่าเราต้องการอะไร ต้องพูดตรงๆไปเลย
จนมาถึงวันนี้ ความรักของเรามันดูเหมือนเริ่มถึงจุดอิ่มตัว แต่เรารักเค้ามากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน ยิ่งเวลาผ่านไปก็รักชนิดที่แบบหายใจเข้าก็เป็นเค้าหายใจออกก็เป็นเค้า เราพยายามทำสิ่งๆดี ให้เค้าอยู่ตลอดเวลา {แต่เราสองคนไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกันนะคะ} ทำให้เวลาทะเลาะกันก็ปรับความเข้าใจกันยาก เราพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองอยู่เสมอแต่ก็เหมือนกลับแย่ลง
มีอีกอย่างที่เค้ายังไม่เคยรู้ เวลาเราทะเลาะกัน แล้วถ้าพ่อแม่เค้ารู้พ่อแม่ของเค้าก็จะทักเฟสบุ๊กหรือไม่ก็ไลน์มาหาเราตลอดเลยค่ะ เข้าใจนะคะว่าคนเป็นพ่อแม่ลูกกันเค้าก็ต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา แต่พ่อแม่เธอบางครั้งก็แรงไป แต่ในอีกแง่มุมนึง พ่อแม่เค้าก็ดีกับเราดีกับครอบครัวของเรา (ไม่แน่ใจว่าเค้าทำดีแค่ต่อหน้าลูกชายเค้าหรือเปล่า) แต่สำหรับเราแฟนเราดีกับเรานะคะ ตามใจ คอยไปรับไปส่งถ้าเรามีโอกาสได้เจอกัน พาไปกินข้าว ให้เรากินแต่ของดีๆ
.
.
.
.
เรายังเห็นแก่ตัวอยู่หรือเปล่าค่ะ(?)
ในมุมมองของคนอื่น จากที่อ่านแล้ว เราเป็นคนแบบไหนจะได้ปรับเปลี่ยนให้มันดีค่ะ
ขอบคุณนะคะที่รับฟังกัน มันอาจจะดูไร้สาระแต่เราจริงจังนะ. อย่าด่าเราแรงนะเป็นชะนีขี้อ่อนไหวง่าย ใครมีประสบการณ์ช่วยมาแชร์หน่อยนะคะ