ผมคบอยู่กับน้องคนนึง(ช-ช) ไม่ดิเรียกกำลังดูใจดีกว่า เพราะยังไม่ตกลงเป็นแฟนกัน อายุเราห่างกัน 5 ปี ตัวผมทำงานแล้ว แต่น้องเค้าตอนนี้เรียนปีสุดท้ายแล้วครับ เราทั้งคู่ดูเผินๆก็เหมือนผู้ชายทั่วไปแหละครับ เราเจอกันที่พันทิปนี่ล่ะครับ ต้องของคุณพันทิปที่ทำให้เราได้เจอกัน 555
หลังจากที่เราหลังไมค์คุยกัน ซักพักก็แลกไลน์ นัดกันกินข้าว ดูหนัง ผมรู้สึกโอเคมากนะ อย่างน้อยน้องเค้าก็ยอมมาคุยกับผม ทั้งที่เราอายุห่างกันตั้ง5ปีแน่ะ 555 แต่เรื่องที่ทำให้เราห่างก็เกิดขึ้น เพราะน้องเค้าต้องไป ตปท. 3เดือน ซึ่งน้องเค้าก็บอกตั้งแต่คุยวันแรกแหละว่าต้องไป ตอนนั้นผมเฉยๆ แต่พอมันเริ่มรู้สึกอะไรๆมากขึ้น พอใกล้วันจิงๆ ผมก็ใจหายนะ เรายังไปไม่ถึงไหนกันเลย ต้องจากกันแล้วหรอ แต่ก็สู้นะ ฮ่าๆ
ผมก็พอรู้ๆบ้างว่าน้องเค้าน่าจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมั้งนะ เพราะจากที่แอบศึกษานิสัยใจคอ จากกระทู้ที่ตั้งในพันทิป คิดว่าน่าจะใช่ล่ะ ชอบอ่านหนังสือ ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว นอนเร็ว ไลน์ไม่ค่อยตอบ แต่เวลาเจอกัน น้องเค้าก็โอเคมากๆนะ คงเป็นเพราะเค้าอยู่บ้าน คงไม่สะดวกในหลายๆอย่าง เข้าข้างตัวเองสุดๆ 555 ไอ้ตัวผมก็โสดมาปีนึงระ อยากดูแลใครซักคนจริงๆจังๆแล้วล่ะ คิดว่าทุกอย่างมันต้องโอเค แต่ถ้าเราห่างกัน อย่างน้อยก็มีไลน์กับเฟสบุคนี่แหละ ที่ทำให้เราไม่ห่างกันเท่าไหร่
พอถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงๆ ผมรู้สึกว่าเรายิ่งห่างกันยังไงไม่รู้ บางทีก็เหมือนเค้าโอเคกับเรา แต่บางครั้งก็ไม่ใช่ ทุกครั้งที่ได้คุยกันผ่านไลน์ ผมจะเป็นคนที่เป็นฝ่ายทักไปหาตลอด แล้วทุกครั้งผมก็ต้องรอน้องเค้าตอบนะ เพราะผมไม่เคยเจอแบบทักแล้วตอบเลยนะ (นับครั้งได้ 555) บางทีผมถึงกับเปิดหน้าแชทเค้ารอเลย ก็พยายามคิดแหละ เค้าคงงานหนัก คงไม่มีเวลาตอบซักเท่าไหร่ พอเค้าตอบมาที ผมนี่โคตรดีใจ รีบตอบกลับทันที ไม่ว่าผมจะงานยุ่งแค่ไหน ผมจะวางทุกอย่าง เพื่อที่จะมาตอบเค้า เพราะ ถ้าผมตอบช้า ผมก็ต้องมารอใหม่ ว่าเมื่อไหร่เค้าจะกลับมาอ่านอีก 555 ตลอดเวลาเดือนกว่าๆ ที่เราห่างกัน จะเป็นแบบนี้เสมอ ถามว่าผมท้อมั้ย ผมไม่ท้อนะ ในเมื่อเราเลือกที่จะคุยกับคนๆนี้ คนนี้ก็ต้องเป็นคนๆเดียวที่ผมเลือก ก็มีคนเข้ามาบ้างนะ ผมก็จะตอบว่ามีแฟนแล้ว (ทั้งๆที่ยัง 555) ต้องซื่อสัตย์ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ฮ่าๆ
แล้วก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้รู้สึกน้อยใจมากๆ ปกติทุกเช้าและก่อนนอน ผมจะเป็นคนทักเค้าตอนเช้า แล้วก็บอกฝันดีก่อนนอนแทบทุกครั้ง วันนี้ผมเข้า รพ. ครับ เป็นช่วงเย็น แล้วผมก็ไม่ได้เอามือถือไป เพราะแค่เอาตัวเองไป รพ. ก็เกือบตายแล้ว ฮ่าๆ พอถึง รพ ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมมือถือ แล้วคุณหมอก็ให้แอดมิดคืนนั้นครับ เพราะเสียน้ำมาก เลยต้องอยู่ให้น้ำเกลือ ลึกๆก็แอบคิดนะ ว่าเค้าจะรอเราป่ะวะ เพราะปกติผมต้องบอกฝันดีเค้าก่อนนอน ตื่นเช้าก็ต้อง morning 555 ผมไม่เคยพลาดซักวันนะ ตั้งแต่เรารู้จักกัน แล้วกว่าจะออกจาก รพ ก็บ่ายแล้วครับ ผมนี่รีบกลับมาดูมือถือเลย
แต่ก็ผิดคาด ไม่มีสัญญาณอะไรตอบกลับมาเลย ผมหายไปเกือบ1วัน เค้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ แต่ผมก็พยายามเข้าใจนะ พอผมทักไป น้องเค้าก็ขอโทด พอดีครอบครัวเค้าจะมาเยี่ยมพอดี แล้วก็ยุ่งๆเรื่องเรียน เฮ้อออ
ผมก็ไม่รู้นะ ว่ารักครั้งนี้จะไปถึงไหน ถามว่าสู้มั้ย ผมสู้นะ ผมยังอยากจะรอน้องเค้ากลับมา เผื่อกลับมาแล้วอะไรๆคงจะดีขึ้น อยากจะเป็นคนๆนั้นให้ได้ แต่สิ่งที่ผมกลัว คือน้องเค้ายังโอเคกับผมอยู่มั้ย หรือไม่โอเคกับผมแล้ว ยังจะมีความรู้สึกดีๆให้ผมอยู่มั้ย หรืออาจจะเบื่อหรือรำคาญ หรือแค่เกรงใจเลยไม่กล้าพูด
แต่ตลอดเวลาที่เราห่างกันเราก็มีมุมที่น่ารักๆกันบ้าง น้องเค้าก็บอกคิดถึงบ้าง ปรึกษาเรื่องที่ไม่สบายใจกันบ้าง มีแหย่ๆกันบ้าง แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ อย่างน้อยถ้ารู้สึกไม่สบายใจก็ยังนึกถึงกันบ้าง แล้วน้องเค้าก็ทำให้ผมเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน คือน้องเค้าเคยมาหอผมนะ ปกติผมอยู่คนเดียว เลยไม่ซีเรียสกับเรื่องห้องเท่าไหร่ หอมันโทรม เก่าแล้วล่ะ แล้วน้องก็แอบบ่นว่ารกๆ 555(ซึ่งมันรกจิงๆแหละ ฮ่าๆ) น้องเค้าก็มีบ่นๆลอยๆ ว่าถ้าหลังกลับมาจาก ... ถ้ามาหา จัดห้องดีๆด้วยนะ เก็บของ ทำความสะอาด ถ้ารกจะไม่มาแล้วนะ พอได้ยินเท่านั้นแหละ ผมหาหอใหม่เลย เพราะยังไงหอเก่าก็คงได้แค่นี้ จากที่ไม่เคยคิดจะย้าย เพราะการย้ายทีมันเหนื่อยมาก ของเยอะ 555 ผมก็เป็นเอามากนะ แต่ก็ไม่ได้บอกน้องเค้าหรอก แค่บอกว่าย้ายให้มาใกล้ออฟฟิศ ใกล้ยิมเท่านั้นแหละ แต่พอย้ายมามันก็ดีขึ้นนะ อย่างน้อยผมก็ได้อยู่หอใหม่ขึ้น อยู่ใกล้ออฟฟิศ ใกล้ยิม มีเวลาออกกำลังกายมากขึ้นไม่ต้องเดินทางไกลๆ
นี่แหละครับ เรื่องของผม ตอนนี้ผมยังไหวครับ สู้อยู่แล้วล่ะ ถ้าน้องเค้ายังอยากอยู่กับผมต่อนะ 555 แต่ถ้าน้องเค้าไม่โอเคผมก็พร้อมจะไปครับ(ไม่พร้อมก็ต่องพร้อมล่ะ 555) ^^ ขอบคุณนะครับที่เสียเวลาอ่าน อาจจะยาวนิดนึง แต่นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะเล่าให้เพื่อนๆฟังครับ ^^
อ้าว ขอโทษครับ กระทู้ซ้ำ นึกว่าที่ตั้งไปครั้งที่แล้วมันไม่ขึ้น >__<
(Y)เพราะความห่างไกล-โลกส่วนตัวสูง-หรือไม่ได้คิดอะไรเลย
หลังจากที่เราหลังไมค์คุยกัน ซักพักก็แลกไลน์ นัดกันกินข้าว ดูหนัง ผมรู้สึกโอเคมากนะ อย่างน้อยน้องเค้าก็ยอมมาคุยกับผม ทั้งที่เราอายุห่างกันตั้ง5ปีแน่ะ 555 แต่เรื่องที่ทำให้เราห่างก็เกิดขึ้น เพราะน้องเค้าต้องไป ตปท. 3เดือน ซึ่งน้องเค้าก็บอกตั้งแต่คุยวันแรกแหละว่าต้องไป ตอนนั้นผมเฉยๆ แต่พอมันเริ่มรู้สึกอะไรๆมากขึ้น พอใกล้วันจิงๆ ผมก็ใจหายนะ เรายังไปไม่ถึงไหนกันเลย ต้องจากกันแล้วหรอ แต่ก็สู้นะ ฮ่าๆ
ผมก็พอรู้ๆบ้างว่าน้องเค้าน่าจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมั้งนะ เพราะจากที่แอบศึกษานิสัยใจคอ จากกระทู้ที่ตั้งในพันทิป คิดว่าน่าจะใช่ล่ะ ชอบอ่านหนังสือ ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว นอนเร็ว ไลน์ไม่ค่อยตอบ แต่เวลาเจอกัน น้องเค้าก็โอเคมากๆนะ คงเป็นเพราะเค้าอยู่บ้าน คงไม่สะดวกในหลายๆอย่าง เข้าข้างตัวเองสุดๆ 555 ไอ้ตัวผมก็โสดมาปีนึงระ อยากดูแลใครซักคนจริงๆจังๆแล้วล่ะ คิดว่าทุกอย่างมันต้องโอเค แต่ถ้าเราห่างกัน อย่างน้อยก็มีไลน์กับเฟสบุคนี่แหละ ที่ทำให้เราไม่ห่างกันเท่าไหร่
พอถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงๆ ผมรู้สึกว่าเรายิ่งห่างกันยังไงไม่รู้ บางทีก็เหมือนเค้าโอเคกับเรา แต่บางครั้งก็ไม่ใช่ ทุกครั้งที่ได้คุยกันผ่านไลน์ ผมจะเป็นคนที่เป็นฝ่ายทักไปหาตลอด แล้วทุกครั้งผมก็ต้องรอน้องเค้าตอบนะ เพราะผมไม่เคยเจอแบบทักแล้วตอบเลยนะ (นับครั้งได้ 555) บางทีผมถึงกับเปิดหน้าแชทเค้ารอเลย ก็พยายามคิดแหละ เค้าคงงานหนัก คงไม่มีเวลาตอบซักเท่าไหร่ พอเค้าตอบมาที ผมนี่โคตรดีใจ รีบตอบกลับทันที ไม่ว่าผมจะงานยุ่งแค่ไหน ผมจะวางทุกอย่าง เพื่อที่จะมาตอบเค้า เพราะ ถ้าผมตอบช้า ผมก็ต้องมารอใหม่ ว่าเมื่อไหร่เค้าจะกลับมาอ่านอีก 555 ตลอดเวลาเดือนกว่าๆ ที่เราห่างกัน จะเป็นแบบนี้เสมอ ถามว่าผมท้อมั้ย ผมไม่ท้อนะ ในเมื่อเราเลือกที่จะคุยกับคนๆนี้ คนนี้ก็ต้องเป็นคนๆเดียวที่ผมเลือก ก็มีคนเข้ามาบ้างนะ ผมก็จะตอบว่ามีแฟนแล้ว (ทั้งๆที่ยัง 555) ต้องซื่อสัตย์ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ฮ่าๆ
แล้วก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้รู้สึกน้อยใจมากๆ ปกติทุกเช้าและก่อนนอน ผมจะเป็นคนทักเค้าตอนเช้า แล้วก็บอกฝันดีก่อนนอนแทบทุกครั้ง วันนี้ผมเข้า รพ. ครับ เป็นช่วงเย็น แล้วผมก็ไม่ได้เอามือถือไป เพราะแค่เอาตัวเองไป รพ. ก็เกือบตายแล้ว ฮ่าๆ พอถึง รพ ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมมือถือ แล้วคุณหมอก็ให้แอดมิดคืนนั้นครับ เพราะเสียน้ำมาก เลยต้องอยู่ให้น้ำเกลือ ลึกๆก็แอบคิดนะ ว่าเค้าจะรอเราป่ะวะ เพราะปกติผมต้องบอกฝันดีเค้าก่อนนอน ตื่นเช้าก็ต้อง morning 555 ผมไม่เคยพลาดซักวันนะ ตั้งแต่เรารู้จักกัน แล้วกว่าจะออกจาก รพ ก็บ่ายแล้วครับ ผมนี่รีบกลับมาดูมือถือเลย
แต่ก็ผิดคาด ไม่มีสัญญาณอะไรตอบกลับมาเลย ผมหายไปเกือบ1วัน เค้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ แต่ผมก็พยายามเข้าใจนะ พอผมทักไป น้องเค้าก็ขอโทด พอดีครอบครัวเค้าจะมาเยี่ยมพอดี แล้วก็ยุ่งๆเรื่องเรียน เฮ้อออ
ผมก็ไม่รู้นะ ว่ารักครั้งนี้จะไปถึงไหน ถามว่าสู้มั้ย ผมสู้นะ ผมยังอยากจะรอน้องเค้ากลับมา เผื่อกลับมาแล้วอะไรๆคงจะดีขึ้น อยากจะเป็นคนๆนั้นให้ได้ แต่สิ่งที่ผมกลัว คือน้องเค้ายังโอเคกับผมอยู่มั้ย หรือไม่โอเคกับผมแล้ว ยังจะมีความรู้สึกดีๆให้ผมอยู่มั้ย หรืออาจจะเบื่อหรือรำคาญ หรือแค่เกรงใจเลยไม่กล้าพูด
แต่ตลอดเวลาที่เราห่างกันเราก็มีมุมที่น่ารักๆกันบ้าง น้องเค้าก็บอกคิดถึงบ้าง ปรึกษาเรื่องที่ไม่สบายใจกันบ้าง มีแหย่ๆกันบ้าง แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ อย่างน้อยถ้ารู้สึกไม่สบายใจก็ยังนึกถึงกันบ้าง แล้วน้องเค้าก็ทำให้ผมเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน คือน้องเค้าเคยมาหอผมนะ ปกติผมอยู่คนเดียว เลยไม่ซีเรียสกับเรื่องห้องเท่าไหร่ หอมันโทรม เก่าแล้วล่ะ แล้วน้องก็แอบบ่นว่ารกๆ 555(ซึ่งมันรกจิงๆแหละ ฮ่าๆ) น้องเค้าก็มีบ่นๆลอยๆ ว่าถ้าหลังกลับมาจาก ... ถ้ามาหา จัดห้องดีๆด้วยนะ เก็บของ ทำความสะอาด ถ้ารกจะไม่มาแล้วนะ พอได้ยินเท่านั้นแหละ ผมหาหอใหม่เลย เพราะยังไงหอเก่าก็คงได้แค่นี้ จากที่ไม่เคยคิดจะย้าย เพราะการย้ายทีมันเหนื่อยมาก ของเยอะ 555 ผมก็เป็นเอามากนะ แต่ก็ไม่ได้บอกน้องเค้าหรอก แค่บอกว่าย้ายให้มาใกล้ออฟฟิศ ใกล้ยิมเท่านั้นแหละ แต่พอย้ายมามันก็ดีขึ้นนะ อย่างน้อยผมก็ได้อยู่หอใหม่ขึ้น อยู่ใกล้ออฟฟิศ ใกล้ยิม มีเวลาออกกำลังกายมากขึ้นไม่ต้องเดินทางไกลๆ
นี่แหละครับ เรื่องของผม ตอนนี้ผมยังไหวครับ สู้อยู่แล้วล่ะ ถ้าน้องเค้ายังอยากอยู่กับผมต่อนะ 555 แต่ถ้าน้องเค้าไม่โอเคผมก็พร้อมจะไปครับ(ไม่พร้อมก็ต่องพร้อมล่ะ 555) ^^ ขอบคุณนะครับที่เสียเวลาอ่าน อาจจะยาวนิดนึง แต่นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะเล่าให้เพื่อนๆฟังครับ ^^
อ้าว ขอโทษครับ กระทู้ซ้ำ นึกว่าที่ตั้งไปครั้งที่แล้วมันไม่ขึ้น >__<