ตอนเด็กๆ เวลาผมโดนล้อชื่อพ่อชื่อแม่ ผมก็จะทนสักพักนึง
แต่ถ้ามันย้ำแล้วย้ำอีกไม่หยุด ก็เริ่มเดือดล่ะ
แต่ก็ดูบริบทของคนล้อด้วย
บางคน เราก็ไม่รู้สึกโกรธเลย
แต่บางคนล้อแบบไม่หยุด มีอยู่วันนึง ตอนเดินไปโรงเรียนตอนเช้า (อยู่หอพักของมาสเตอร์เดียวกัน) ผมเดินหน้ามัน ห่างพอสมควร แต่มันก็ตะโกนล้อซ้ำแล้วซ้ำอีก พอผมหันไปตะโกนล้อชื่อแม่มันกลับไปบ้าง แค่คำเดียว
มันรีบวิ่งมาจากระยะ 80 เมตร แล้วกระโดดถีบผมเลย ถือว่า มันตัวโตกว่า อยู่ชั้นสูงกว่า มันอยู่ ม. 1 ผมอยู่ ป.5 ห่างกัน 2 ชั้น
ผมก็ไม่กลัว ไม่หนี แต่ยืนรอมัน พอมันกระโดดถีบมา ผมฉากหลบ มันถีบไม่โดนตัวผม วืดไป เลยล้มไปนอนกับพื้น ผมรีบตามเข้าไปนั่ง เอาเข่าคร่อมหน้าอกมัน แล้วระดมต่อยหมัดซ้ายหมัดขวาเข้าหน้ามันซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบไม่ยั้งเลย ต่อยไปได้ 20-30 หมัดได้มั้ง กว่าจะมีเพื่อนวิ่งตามมาช่วยดึงตัวผมออก ก็เลยหยุด แล้วก็เดินไปโรงเรียนด้วยกันต่อ ผมตามหลังมันไป
แล้วพอตอนเข้าแถวรอจะขึ้นห้อง ผมเหลือบไปเห็นหน้ามัน เห็นมีแต่รอยเขียวช้ำคล้ำไปทั้งหน้า โดยเฉพาะตั้งแต่โหนกแก้มทั้งซ้ายขวาลงมานี่ ดูไม่จืดเลย เขียวคล้ำจนถึงดำ แบบเพื่อนๆ มันก็มารุมจ้องหน้ามัน รุมถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ตั้งแต่นั้นมา มันไม่กล้ายุ่งกับผมอีกเลย
ปล. ผมถูกพ่อส่งไปอยู่หอตั้งแต่เล็ก มีเรื่องชกต่อยกันบ่อย ก็พัฒนาเทคนิดต่อสู้ของตัวเอง โดยตอนนั้นแค่คิดว่า ผมเป็นคนตัวเล็ก ถ้าใช้หมัดต่อยไปที่ลำตัวคู่ต่อสู้ ก็จะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ แต่ถ้าต่อยไปที่ใบหน้าที่เป็นส่วนอ่อนแอที่สุด อย่างนี้ก็จะได้ผลกว่า แล้วพอมีเรื่องกับใคร ผมก็จะใช้วิธีนี้ชิงระดมยิงหมัดไปที่ใบหน้าคู่ต่อสู้ให้เร็วที่สุดให้มากที่สุด ส่วนใหญ่จะได้ผล ต่อให้คู่ต่อสู้ตัวสูงใหญ่กว่า ก็แพ้ผมทุกครั้ง ยกเว้นแต่ว่า จะถูกจับใส่นวม (คือเวลาทะเลากันในหอ คนคุมหอ ก็จะให้นักเรียนที่ทะเลาะกันใส่นวมแล้วชกกันให้พอใจ) อย่างนี้ ผมจะสู้ไม่ได้ เพราะนวมมันหนัก
การที่เด็กล้อชื่อพ่อชื่อแม่ของเพื่อน ถือเป็นการบูลลี่มั้ยครับ
แต่ถ้ามันย้ำแล้วย้ำอีกไม่หยุด ก็เริ่มเดือดล่ะ
แต่ก็ดูบริบทของคนล้อด้วย
บางคน เราก็ไม่รู้สึกโกรธเลย
แต่บางคนล้อแบบไม่หยุด มีอยู่วันนึง ตอนเดินไปโรงเรียนตอนเช้า (อยู่หอพักของมาสเตอร์เดียวกัน) ผมเดินหน้ามัน ห่างพอสมควร แต่มันก็ตะโกนล้อซ้ำแล้วซ้ำอีก พอผมหันไปตะโกนล้อชื่อแม่มันกลับไปบ้าง แค่คำเดียว
มันรีบวิ่งมาจากระยะ 80 เมตร แล้วกระโดดถีบผมเลย ถือว่า มันตัวโตกว่า อยู่ชั้นสูงกว่า มันอยู่ ม. 1 ผมอยู่ ป.5 ห่างกัน 2 ชั้น
ผมก็ไม่กลัว ไม่หนี แต่ยืนรอมัน พอมันกระโดดถีบมา ผมฉากหลบ มันถีบไม่โดนตัวผม วืดไป เลยล้มไปนอนกับพื้น ผมรีบตามเข้าไปนั่ง เอาเข่าคร่อมหน้าอกมัน แล้วระดมต่อยหมัดซ้ายหมัดขวาเข้าหน้ามันซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบไม่ยั้งเลย ต่อยไปได้ 20-30 หมัดได้มั้ง กว่าจะมีเพื่อนวิ่งตามมาช่วยดึงตัวผมออก ก็เลยหยุด แล้วก็เดินไปโรงเรียนด้วยกันต่อ ผมตามหลังมันไป
แล้วพอตอนเข้าแถวรอจะขึ้นห้อง ผมเหลือบไปเห็นหน้ามัน เห็นมีแต่รอยเขียวช้ำคล้ำไปทั้งหน้า โดยเฉพาะตั้งแต่โหนกแก้มทั้งซ้ายขวาลงมานี่ ดูไม่จืดเลย เขียวคล้ำจนถึงดำ แบบเพื่อนๆ มันก็มารุมจ้องหน้ามัน รุมถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ตั้งแต่นั้นมา มันไม่กล้ายุ่งกับผมอีกเลย
ปล. ผมถูกพ่อส่งไปอยู่หอตั้งแต่เล็ก มีเรื่องชกต่อยกันบ่อย ก็พัฒนาเทคนิดต่อสู้ของตัวเอง โดยตอนนั้นแค่คิดว่า ผมเป็นคนตัวเล็ก ถ้าใช้หมัดต่อยไปที่ลำตัวคู่ต่อสู้ ก็จะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ แต่ถ้าต่อยไปที่ใบหน้าที่เป็นส่วนอ่อนแอที่สุด อย่างนี้ก็จะได้ผลกว่า แล้วพอมีเรื่องกับใคร ผมก็จะใช้วิธีนี้ชิงระดมยิงหมัดไปที่ใบหน้าคู่ต่อสู้ให้เร็วที่สุดให้มากที่สุด ส่วนใหญ่จะได้ผล ต่อให้คู่ต่อสู้ตัวสูงใหญ่กว่า ก็แพ้ผมทุกครั้ง ยกเว้นแต่ว่า จะถูกจับใส่นวม (คือเวลาทะเลากันในหอ คนคุมหอ ก็จะให้นักเรียนที่ทะเลาะกันใส่นวมแล้วชกกันให้พอใจ) อย่างนี้ ผมจะสู้ไม่ได้ เพราะนวมมันหนัก