จิ๊กซอ2ตัวที่ต่อกันลงตัว แต่ภาพของรูปนั้นดันไม่ใช้รูปเดียวกัน ทำไงดี?
ในชีวิตจริงมันจะง่ายมากถ้าคนสองคบชอบกันและสามารถทิ้งความรับผิดชอบที่ต่างคนเคยทำมาก่อน
เพื่อเดินเข้าหากัน แต่มุมมองและการกระทำของแต่ละคนมักไม่เท่ากันจริงไหม?
คนสองคนก่อนจะเจอกันนั้นย่อมต้องมีเรื่องราวต่างกัน คล้ายๆจิ๊กซอ 2ตัวที่ต้องบรรจบกันลงตัวพอดี
ทั้งจังหวะเวลาและความใช่
แม้ว่ารอยต่อจะตรงกันพอดีอย่างน่าตกใจ แต่ภาพของจิ๊กซอรูปนั้นมันคนละภาพ ต่อไปยังไงก็ไร้ความหมาย...จริงไหม
ถึงจะต่อกันได้แล้วแต่ภาพๆนั้นก็จะไม่มีวันสมบูรณ์ แล้วเราจะภูมิใจในภาพนั้นหรือ??? ถ้าต้องมองมันจากวันนี้และวันต่อไป
..................................................................
ผมเป็นคนที่ยืนอยู่กับความจริงและหวังโชคชะตาเสมอ บางทีก็วิ่งเข้าไปมองว่าใช้ไม่ใช้ ซึ่งแน่นอนไม่ใช้มาตลอด
หวังนะว่าจะมีใครสักคนที่เข้ามาพร้อมๆกับความถูกต้องที่คนสองคนควรจะคบกัน นั้นละเป็นเรื่องที่ยาก...
รู้ไหมคนเลือกมาไม่ใช้คนเลือกเยอะ แต่เลือกคนที่ใช่ เพราะต้องการคบกับใครให้ดีที่สุดและนานที่สุด ไม่ใช้เพียงคบผ่านๆ
"ความรัก มันไม่ใช้ว่าการถูกใจกัน คุยกันลงตัว ชอบพอกันเท่านั้น ความพร้อมคือเรื่องสำคัญ"
*การที่เราได้หยุดพบเจอใครสักคนที่ใช้ และเราได้รู้ว่าเขามีใครอีกคนเดินตามเขามา คนที่เขาเคยเดินด้วยกันมาก่อน
เขาและคนของเขาตอนนี้อาจจะเดินไม่เท่ากัน แต่เขาดันมายืนข้างๆเราเสียแล้ว นั้นละนำมาด้วยการต้องตัดสินใจ ครั้งใหญ่
สำหรับตัวผม ผมอาจจะรู้สึกว่าเขาคือคนที่ใช้และเขาอยากเดินไปพร้อมกันกับผม จากวันนี้..และวันต่อไป
แต่ผมจะรู้ได้ไงยังไงว่าคนข้างหลังที่กำลังเดินมา เขากำลังจะพยายามเดินตามคนของเขาให้ทันอยู่
และถ้าเขาพยายาม พยายามที่จะเดินให้ทัน และเมื่อก้าวเดินของเขาทันกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น!
หรือผมต้องรีบดึงเขาให้หนีจากกัน ทางเลือกตอนนี้เป็นสิ่งสำคัญของก้าวเดินคน3คน หรือเปล่า
นั้นละที่ทำให้ผมหยุดคิดและอยากปล่อยมือคนที่ผมชอบและพอใจ ความถูกต้องต้องนำสิ่งดีดีให้ผมสิ
แม้ผมจะรอ รอมานาน...กับความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ใช้! ความรู้สึกที่ห่างหายไปนานจนเรียกว่าลืมไปแล้ว
หัวใจที่เบิกบานได้ไม่นาน หัวใจที่มันอ่อนไหวเพราะคนคนนี้ คิดมโนไปต่างๆนานา ว่าถึงวันของเราแล้วใช้ไหม แต่กลับสะดุดหัวทิ่มหัวตำ
ผมอยากจะมักง่าย หลับหู หลับตา จูงมือเขาแยกจากคนของเขาที่กำลังเดินตามเขามาอย่างพยายาม เพระาผมเหงา และไม่อยากเหงา
แต่ผมทำไม่ได้...T_T
ตัวผมเองเคยรู้สึกยังไงเมื่อโดนความรักทำร้าย ผมเคยเสียใจแค่ไหน และผมก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันมาได้
แต่คนที่กำลังยืนข้างๆผมตอนนี้และคนที่กำลังเดินตามมา...เขาน่าจะมีโอกาส ปรับความรู้สึกของกันและกัน
ความคิดของผมมันดูโง่ๆอีกแล้ว....และสุดท้ายผมก็คงกลับไปเหงาๆคนเดียวตามเดิม
เก็บหัวใจที่ให้ไปคืนมาอีกแล้ว ถ้าเขาใช้ มันต้องมีสักวันสักคนที่เขาจะมาพร้อมความถูกต้องที่จะรักกันสิ
รอกันต่อไป....แรอจังหวะเวลาที่เหมาะสมกับเขาหรือใครก็ตามที่พร้อม จะจูงมือผมไปจากความเหงาอันบัดซบนี้*_*
จิ๊กซอ2ตัวที่ต่อกันลงตัว แต่ภาพของรูปนั้นดันไม่ใช้รูปเดียวกัน ทำไงดี?
ในชีวิตจริงมันจะง่ายมากถ้าคนสองคบชอบกันและสามารถทิ้งความรับผิดชอบที่ต่างคนเคยทำมาก่อน
เพื่อเดินเข้าหากัน แต่มุมมองและการกระทำของแต่ละคนมักไม่เท่ากันจริงไหม?
คนสองคนก่อนจะเจอกันนั้นย่อมต้องมีเรื่องราวต่างกัน คล้ายๆจิ๊กซอ 2ตัวที่ต้องบรรจบกันลงตัวพอดี
ทั้งจังหวะเวลาและความใช่
แม้ว่ารอยต่อจะตรงกันพอดีอย่างน่าตกใจ แต่ภาพของจิ๊กซอรูปนั้นมันคนละภาพ ต่อไปยังไงก็ไร้ความหมาย...จริงไหม
ถึงจะต่อกันได้แล้วแต่ภาพๆนั้นก็จะไม่มีวันสมบูรณ์ แล้วเราจะภูมิใจในภาพนั้นหรือ??? ถ้าต้องมองมันจากวันนี้และวันต่อไป
..................................................................
ผมเป็นคนที่ยืนอยู่กับความจริงและหวังโชคชะตาเสมอ บางทีก็วิ่งเข้าไปมองว่าใช้ไม่ใช้ ซึ่งแน่นอนไม่ใช้มาตลอด
หวังนะว่าจะมีใครสักคนที่เข้ามาพร้อมๆกับความถูกต้องที่คนสองคนควรจะคบกัน นั้นละเป็นเรื่องที่ยาก...
รู้ไหมคนเลือกมาไม่ใช้คนเลือกเยอะ แต่เลือกคนที่ใช่ เพราะต้องการคบกับใครให้ดีที่สุดและนานที่สุด ไม่ใช้เพียงคบผ่านๆ
"ความรัก มันไม่ใช้ว่าการถูกใจกัน คุยกันลงตัว ชอบพอกันเท่านั้น ความพร้อมคือเรื่องสำคัญ"
*การที่เราได้หยุดพบเจอใครสักคนที่ใช้ และเราได้รู้ว่าเขามีใครอีกคนเดินตามเขามา คนที่เขาเคยเดินด้วยกันมาก่อน
เขาและคนของเขาตอนนี้อาจจะเดินไม่เท่ากัน แต่เขาดันมายืนข้างๆเราเสียแล้ว นั้นละนำมาด้วยการต้องตัดสินใจ ครั้งใหญ่
สำหรับตัวผม ผมอาจจะรู้สึกว่าเขาคือคนที่ใช้และเขาอยากเดินไปพร้อมกันกับผม จากวันนี้..และวันต่อไป
แต่ผมจะรู้ได้ไงยังไงว่าคนข้างหลังที่กำลังเดินมา เขากำลังจะพยายามเดินตามคนของเขาให้ทันอยู่
และถ้าเขาพยายาม พยายามที่จะเดินให้ทัน และเมื่อก้าวเดินของเขาทันกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น!
หรือผมต้องรีบดึงเขาให้หนีจากกัน ทางเลือกตอนนี้เป็นสิ่งสำคัญของก้าวเดินคน3คน หรือเปล่า
นั้นละที่ทำให้ผมหยุดคิดและอยากปล่อยมือคนที่ผมชอบและพอใจ ความถูกต้องต้องนำสิ่งดีดีให้ผมสิ
แม้ผมจะรอ รอมานาน...กับความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ใช้! ความรู้สึกที่ห่างหายไปนานจนเรียกว่าลืมไปแล้ว
หัวใจที่เบิกบานได้ไม่นาน หัวใจที่มันอ่อนไหวเพราะคนคนนี้ คิดมโนไปต่างๆนานา ว่าถึงวันของเราแล้วใช้ไหม แต่กลับสะดุดหัวทิ่มหัวตำ
ผมอยากจะมักง่าย หลับหู หลับตา จูงมือเขาแยกจากคนของเขาที่กำลังเดินตามเขามาอย่างพยายาม เพระาผมเหงา และไม่อยากเหงา
แต่ผมทำไม่ได้...T_T
ตัวผมเองเคยรู้สึกยังไงเมื่อโดนความรักทำร้าย ผมเคยเสียใจแค่ไหน และผมก็เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันมาได้
แต่คนที่กำลังยืนข้างๆผมตอนนี้และคนที่กำลังเดินตามมา...เขาน่าจะมีโอกาส ปรับความรู้สึกของกันและกัน
ความคิดของผมมันดูโง่ๆอีกแล้ว....และสุดท้ายผมก็คงกลับไปเหงาๆคนเดียวตามเดิม
เก็บหัวใจที่ให้ไปคืนมาอีกแล้ว ถ้าเขาใช้ มันต้องมีสักวันสักคนที่เขาจะมาพร้อมความถูกต้องที่จะรักกันสิ
รอกันต่อไป....แรอจังหวะเวลาที่เหมาะสมกับเขาหรือใครก็ตามที่พร้อม จะจูงมือผมไปจากความเหงาอันบัดซบนี้*_*