สิ่งที่ผมเขียนในความรู้สึกต่อไปนี้ ความจริงมันเป็นคำตอบที่ผมตอบในกระทู้หนึ่ง แต่ผมคิดว่าถ้าผมตั้งกระทู้ขึ้นมา อาจทำให้ผู้กำกับเข้าใจอะไรได้มากขึ้น (ผมคงไม่หวังมากไปใช่มั้ย)
ในความรู้สึกของผมที่ผมหลงเสน่ห์ของเรื่องนี้ในเวอร์ชั่นละคร ตั้งแต่ 1-7
เพราะผมเห็นความรักของผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อโยธา ที่มีให้ต่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ อมาวสี
แล้ววันหนึ่งเมื่อเธอจากเขาไป โยธาก็ได้ทำให้ผม(ในฐานะคนดู)เห็นและรู้สึกได้ว่า เขารักเธอมากแค่ไหน จากแววตา สีหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดนั่น เขาเฝ้ามองเธอทั้งคืน ไม่ยอมไปไหน ด้วยความหวังว่าเธอจะฟื้น
และเมื่อเธอฟื้นมาแล้ว สิ่งที่ผมเห็นคือ โอกาสของผู้ชายคนหนึ่งได้กลับมาแล้ว และเมื่อเขาได้โอกาสนั้นมาสิ่งที่ผมเห็น คือเขาทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาสิ่งที่รักให้มากที่สุด ถึงแม้เธอผู้นั้นจะปฏิเสธความรู้สึกรักของเขากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม มันทำให้เขาเหนื่อยล้าในบางครั้ง เจ็บปวดในบางหน แต่เขาก็ไม่เคยท้อ เพราะเขายังเชื่อมั่นว่า เธอจะกลับมาเป็นอมาวสีคนเดิมของเขา
แต่แล้ววันหนึ่ง ความเชื่อมั่นของเขาก็ต้องสั่นคลอนลง และต้องยอมรับความจริงกับโชคชะตาว่าเธอไม่ใช่อมาวสีคนเดิม แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำเพื่อเธอหลังจากที่เธอฟื้น ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหาร การหลงไปอยู่ในป่า การเฝ้าไข้ การช่วยชีวิตต่อสู้กับผู้ร้าย สิ่งที่ผมเห็น คือ ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเกิดความรักความผูกพันกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ปฏิเสธมาตลอดว่า เธอไม่ใช่อมาวสีคนเดิมของเขา
โยธาทำให้ผมเห็นว่า อมาวสีจะเป็นใครก็ตามก็ไม่สำคัญ แต่เขารักอมาวสีที่เป็นปัจจุบัน เพราะเธอ(คุณโดนัท)ทำให้ผมเห็นว่าผู้ชายที่ชื่อโยธายิ้มได้ มีความสุขและทุกข์ปนกัน เขาทำให้ผมเห็นว่าเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่มีความรักเป็น
สิ่งที่ผมเห็นทั้งหมดแน่นอนมันทำให้คนดูอย่างผมรู้สึกอินและมีความสุขกับมันไปด้วย
มันคือความสำเร็จของการทำละครนะครับ นั้นคือ คนดูเห็นและรู้สึกอะไร
แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจ คือ ทำไมผู้กำกับและทีมงาน ถึงมองไม่เห็น ความงดงามของเรื่องนี้ ทั้งที่พวกคุณเป็นผู้สร้างความงดงามนี้ขึ้นมาเองแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้ทำลายมันอย่างไม่มีชิ้นดี ความรู้สึกเสียดายเกิดขึ้นในหัวใจของผู้กำกับและทีมงานบ้างหรือเปล่า ผมอยากรู้แค่นั้น
ทำไมผมถึงหลงเสน่ห์ "หัวใจมีเงา" ในตอนที่ 1-7 ความรู้สึกที่อยากจะบอกถึงผู้กำกับ
ในความรู้สึกของผมที่ผมหลงเสน่ห์ของเรื่องนี้ในเวอร์ชั่นละคร ตั้งแต่ 1-7
เพราะผมเห็นความรักของผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อโยธา ที่มีให้ต่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ อมาวสี
แล้ววันหนึ่งเมื่อเธอจากเขาไป โยธาก็ได้ทำให้ผม(ในฐานะคนดู)เห็นและรู้สึกได้ว่า เขารักเธอมากแค่ไหน จากแววตา สีหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดนั่น เขาเฝ้ามองเธอทั้งคืน ไม่ยอมไปไหน ด้วยความหวังว่าเธอจะฟื้น
และเมื่อเธอฟื้นมาแล้ว สิ่งที่ผมเห็นคือ โอกาสของผู้ชายคนหนึ่งได้กลับมาแล้ว และเมื่อเขาได้โอกาสนั้นมาสิ่งที่ผมเห็น คือเขาทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาสิ่งที่รักให้มากที่สุด ถึงแม้เธอผู้นั้นจะปฏิเสธความรู้สึกรักของเขากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม มันทำให้เขาเหนื่อยล้าในบางครั้ง เจ็บปวดในบางหน แต่เขาก็ไม่เคยท้อ เพราะเขายังเชื่อมั่นว่า เธอจะกลับมาเป็นอมาวสีคนเดิมของเขา
แต่แล้ววันหนึ่ง ความเชื่อมั่นของเขาก็ต้องสั่นคลอนลง และต้องยอมรับความจริงกับโชคชะตาว่าเธอไม่ใช่อมาวสีคนเดิม แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำเพื่อเธอหลังจากที่เธอฟื้น ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหาร การหลงไปอยู่ในป่า การเฝ้าไข้ การช่วยชีวิตต่อสู้กับผู้ร้าย สิ่งที่ผมเห็น คือ ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเกิดความรักความผูกพันกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ปฏิเสธมาตลอดว่า เธอไม่ใช่อมาวสีคนเดิมของเขา
โยธาทำให้ผมเห็นว่า อมาวสีจะเป็นใครก็ตามก็ไม่สำคัญ แต่เขารักอมาวสีที่เป็นปัจจุบัน เพราะเธอ(คุณโดนัท)ทำให้ผมเห็นว่าผู้ชายที่ชื่อโยธายิ้มได้ มีความสุขและทุกข์ปนกัน เขาทำให้ผมเห็นว่าเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่มีความรักเป็น
สิ่งที่ผมเห็นทั้งหมดแน่นอนมันทำให้คนดูอย่างผมรู้สึกอินและมีความสุขกับมันไปด้วย
มันคือความสำเร็จของการทำละครนะครับ นั้นคือ คนดูเห็นและรู้สึกอะไร
แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจ คือ ทำไมผู้กำกับและทีมงาน ถึงมองไม่เห็น ความงดงามของเรื่องนี้ ทั้งที่พวกคุณเป็นผู้สร้างความงดงามนี้ขึ้นมาเองแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้ทำลายมันอย่างไม่มีชิ้นดี ความรู้สึกเสียดายเกิดขึ้นในหัวใจของผู้กำกับและทีมงานบ้างหรือเปล่า ผมอยากรู้แค่นั้น