เมื่อผมบอกชอบคนที่แอบชอบมา 6 เดือนเต็ม

สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องมาเล่าต่อถึงความรักที่ความรักแบบแอบชอบของผมที่มันผ่านมายาวนานถึง 6 เดือนเต็มมันอาจจะเป็นความรักที่น่ารักสงสารเหมือนให้ความหวังตัวเองนะครับ โดยผมแอบน้องรุ่นน้องคนหญิงแอบชอบตั้งแต่เราคุยกันครั้งแรกจนถึงการคุยกันครั้งสุดท้ายของพวกเรามันเป็นช่วงเวลาที่สั้นมากสำหรับผมแต่มันก็เต็มไปด้วยความสุขมากมายที่เข้ามาในชีวิตที่แสนจะจืดชืดชีวิตที่วันๆเรียนเสร็จก็   เล่นเกมส์ทำการบ้านนอน จำเจแบบนี้ไม่รู้นานแค่ไหนแล้ว จนผมได้เจอเธอผมรู้สึกได้ว่าหัวใจที่เคยเย็นชา  กับความรู้สึกได้ละลายหายไปหมด มีแต่การรอรอเวลาที่เธอจะตอบแชทกลับมาอย่างใจจดใจจ่อทุกวันที่ผ่านมาตลอด 6 เดือนผมทำแบบนั้นมาโดยตลอดจนวันหนึ่งผมต้องขึ้น กทม. เพราะเหตุผลบางอย่างผมคิดอยู่ตลอดว่าจะต้องได้คุยกันทุกวันหลังจากนั้นผมก็ร้องไห้เสียใจเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ให้กับผู้หญิงที่ไม่ใช่คนในครอบครัวตัวเองมันเป็นความรู้สึกที่อาจจะน่าอายสำหรับหลายๆคน แต่ผมคิดว่ายิ่งผมร้องไห้มาก    เท่าไหร ผมก็ยิ่งชอบเค้ามากขึ้นเท่านั้นจนถึงวันที่ผมกลับจาก กทม. ผมก็เริ่มกลับมาคุยกับน้องเค้าอีกครั้งแต่ความรู้สึกมันแตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิงจากถามไวตอบไวกลายเป็นผมต้องถามแล้วรอกว่าเธอจะตอบ มันเป็นเวลาที่แสนนานในหัวใจของผม แต่ผมก็ยังรอรอการตอบกลับมาจากผญ.ที่ผมแอบชอบหลังจากนั้นเราก็ยังคุยกันแต่น้อยลงไปเรื่อยๆผมรู้ตัวดีว่ามันคงใกล้แล้วที่เราจะเลิกคุยกันอาจจะไม่กี่สัปดาห์หรือไม่กี่วันที่เรายังคงได้คุยกันผมตัดสิ้นใจเขียนกระทู้ในพันธิป ว่าเมื่อผมแอบชอบรุ่นน้องต่างโรงเรียน ผมเขียนความรู้สึกทั้งหมดลงไปในนั้น แล้วผมก็ส่งให้น้องเค้าอ่านแต่มันก็อย่างว่าแหละครับ สถานะของผมก็ยังเหมือนเดิม มีแต่คำว่าขอบคุณนะ หรือคำว่า เป็นที่ปรึกษากันดีกว่า คืนนี้ที่ผมได้บอกความรู้สึกทั้งหมดแล้วน้องเค้าก็ตอบมาแค่ ขอบคุณนะ เป็นทีปรึกษากันดีกว่า เป็นอีกครั้งนึงที่ผมร้องไห้เพราะผญ. คนเดิม แต่ตอนนี้ผมเริ่มทำใจได้แล้วแต่ผมก็ยังคงติดตามน้องเค้าเหมือนเดิม เพราะหัวใจผมยังเหมือนเดิม ผมยังเป็นพี่ชายผมเดิม
อยากจะถามว่าตัดใจตอนนี้ยังทันไหม ? 555 สงสารใจตัวเอง