ขอวิธีแก้ปัญหาเวลาทะเลาะกับแม่ ??

ตามหัวข้อเลยค่ะเราอายุ 18 ปีค่ะ
ไม่เชิงว่าทะเลาะกับแม่หรอกนะคะ แต่เป็นเพียงแค่ว่าเราไม่พอใจในคำพูดของท่านในบางคำ
ท่านสั่งอีกอย่างแต่ไม่ทำ ไม่อยากทำ ท่านบ่นมากๆ ก็ยอมรับค่ะว่ารำคาญ  
แต่เราก็มีจิตใต้สำนึกขึ้นมาบ้างว่าเค้าเป็นแม่ทำไป ตะหวาดใส่ไป หรือพูดอ่ะไรแรงๆไป
มันบาปแน่นอน มันไม่ดีแน่นอนแต่ช่วงเวลานั้นโมโหและหงุดหงิด คือช่วงวัยรุ่นส่วนมากทุกคน
ก็อยากมีชีวิตส่วนตัวบ้าง อยากใช้ชีวิตในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจเอง มันอาจจะขัดใจแม่ไป
แต่แม่ก็ขัดใจเราเหมือนกัน ปกติเป็นคนสนิทกับแม่ แต่ช่วงหลังๆ ทะเลาะกับแม่ไม่คุยกับแม่
สักระยะนึง แต่ช่วงเวลานั้นคือ. คิดเรื่องนี้ตลอด คิดว่าแม่จะเสียใจไหม๊ ลูกสาวคนเดียวไม่คุยกับท่าน
แต่สุดท้ายเราเองก็ยอมไปคุยกับแม่ แต่เมื่อกี้นี้เลยค่ะ ก็ทะเลาะกันอีก เราหนีเข้าห้อง ด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ
ตัวเราเอง ยอมรับว่ากลัวบาปและกลัวแม่เสียใจ แต่ถึงคราวทีไร ก็โมโหแม่ บางทีก็รำคาญ
กิริยาที่ไม่ดีๆ ก็แสดงออกมาเอง ทิ้งเวลาสักพักถึงเพิ่งจะคิดได้ มีความคิดที่จะไปบอกขอโทษ
แต่คำว่าขอโทษ น้อยมากที่พูดกับแม่ บอกรักแม่ยังมีความกล้ามากกว่าบอกขอโทษแม่อีกค่ะ เสียใจที่ทำไปแบบนั้น
แต่อารมณ์ชั่ววูบจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไง แต่โกรธแม่จริงๆค่ะ แม่มีลูก3 คน เราคนสุดท้อง ผู้หญิงคนเดียว
งานบ้าน ดูแลบ้าน ดูแลพ่อแม่พี่ แถมหมาอีกสองตัว งานทั้งหมด คือเราก็ได้รับมอบหมายมาช่วยๆกับแม่
แต่เราก็ขี้เกียจบ้าง พี่ชายก็ว่าง แต่แม่ไม่เคยว่าหรือดุด่าพี่ชายเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างลงที่เราหมด..
เราก็ไม่อยากทะเลาะกับแม่แต่ยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ไหวจริงๆค่ะ #เพื่อนๆเวลาที่ทะเลาะกับพ่อแม่ใช้วิธีไหนบ้างค่ะ
ปล.ตั้งกระทู้มาเชิงว่าปลดทุกข์ตัวเองสารภาพบาปตัวเอง เลยดูเพ้อๆนืดนึง ขอโทษนะคะ