ผมไม่มีความสุขกับการเรียนเลย ผมเรียนยู่คณะวิศวคอมฯ รัฐบาลแห่งนึง ผมเหนื่อย ทุกวันเหมือนผมต้องทำในสิ่งที่ไม่มีวันพอ ต้องอดทนกับสิ่งที่ไม่มีเป้าหมาย
วันจันทร์ ผมก็มีเรียนถึงเย็น ตอนดึกก็กินกาแฟเพื่ออ่านหนังสือ
วันอังคาร ก็มีเรียนถึงเย็น กลางคืนก็กินกาแฟอ่านหนังสือ เป็นอย่างงี้เกือบทุกวัน
เรียนในห้องก็ไม่เข้าใจ เพราะเป็นคนหัวช้า เพื่อนที่เรียนในเซคด้วยกันส่วนมากก็เป็นเด็กโอลิมปิกวิชาการคอมฯค่าย1,2,3,4 กันมา หัวไว เรียนไว บางคนก็ทำงานแล้ว มีเงินเดือนแล้ว ในห้องพวกเขาจะตอบกัน ตอนสอบพวกเขาก็ทำกันไวมาก ถ้าไม่ใช่เด็กโอ ก็จะเป็นพวกที่ born to be หรือพวกที่สนใจในคอมพิวเตอร์ ต่างจากผม ผมอยากซิ่วเพราะไม่ชอบแต่ก็ทำไม่ได้ติดปัญหาเรื่องเงิน บ้านผมไม่ค่อยมีเงิน แต่ผมก็ไม่ได้คิดโทษครอบครัวนะครับ และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึก ผมแพ้ทางพวกเขาตลอดทั้งขึ้นทั้งร่อง ขนาดผมอ่านหนังสือแทบทุกวันแต่มันก็ยังไม่พอ เวลาที่เคยมีก็หายไป จบไปผมก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ความรู้ก็ไม่มี เรียนแล้วผมก็ลืมหมด เพราะผมไม่ได้ชอบ หรือ รักกับสิ่งที่เรียน เหนื่อย ท้อ ทุกวันผมต้องนอนดึก ตื่นเช้าไปเรียน ไปทำแลป เรียนก็ไม่เข้าใจ ยากมากขนาดนี่เพิ่งจะปี2(เทอม1) กลับมาอ่านเอง งมเอง พยายามมากๆ มันเหมือนหมดหวังกับการเรียน ไม่มีมีความสุขในชีวิต ไหนจะปัญหาเรื่องเพื่อน ที่ผมยังไม่มีเพื่อนในภาค ที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มันยังรู้สึกว่าไม่ใช่ มันดูเป็นการข่มกัน ผมควรทำอย่างไรดี ทางแก้ไข เพิ่มเป้าหมายในชีวิต?
ขอบคุณครับ
(ผมเป็นลูกคนเดียว เป็นเสาหลักที่จะเลี้ยงแม่ ถ้าผมเรียนจบ)
ผิดพลาดอะไร ขออภัยครับ
ชีวิตไม่มีความสุข ไม่มีเป้าหมาย เหนื่อย ทำไงดีครับ
วันจันทร์ ผมก็มีเรียนถึงเย็น ตอนดึกก็กินกาแฟเพื่ออ่านหนังสือ
วันอังคาร ก็มีเรียนถึงเย็น กลางคืนก็กินกาแฟอ่านหนังสือ เป็นอย่างงี้เกือบทุกวัน
เรียนในห้องก็ไม่เข้าใจ เพราะเป็นคนหัวช้า เพื่อนที่เรียนในเซคด้วยกันส่วนมากก็เป็นเด็กโอลิมปิกวิชาการคอมฯค่าย1,2,3,4 กันมา หัวไว เรียนไว บางคนก็ทำงานแล้ว มีเงินเดือนแล้ว ในห้องพวกเขาจะตอบกัน ตอนสอบพวกเขาก็ทำกันไวมาก ถ้าไม่ใช่เด็กโอ ก็จะเป็นพวกที่ born to be หรือพวกที่สนใจในคอมพิวเตอร์ ต่างจากผม ผมอยากซิ่วเพราะไม่ชอบแต่ก็ทำไม่ได้ติดปัญหาเรื่องเงิน บ้านผมไม่ค่อยมีเงิน แต่ผมก็ไม่ได้คิดโทษครอบครัวนะครับ และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึก ผมแพ้ทางพวกเขาตลอดทั้งขึ้นทั้งร่อง ขนาดผมอ่านหนังสือแทบทุกวันแต่มันก็ยังไม่พอ เวลาที่เคยมีก็หายไป จบไปผมก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ความรู้ก็ไม่มี เรียนแล้วผมก็ลืมหมด เพราะผมไม่ได้ชอบ หรือ รักกับสิ่งที่เรียน เหนื่อย ท้อ ทุกวันผมต้องนอนดึก ตื่นเช้าไปเรียน ไปทำแลป เรียนก็ไม่เข้าใจ ยากมากขนาดนี่เพิ่งจะปี2(เทอม1) กลับมาอ่านเอง งมเอง พยายามมากๆ มันเหมือนหมดหวังกับการเรียน ไม่มีมีความสุขในชีวิต ไหนจะปัญหาเรื่องเพื่อน ที่ผมยังไม่มีเพื่อนในภาค ที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มันยังรู้สึกว่าไม่ใช่ มันดูเป็นการข่มกัน ผมควรทำอย่างไรดี ทางแก้ไข เพิ่มเป้าหมายในชีวิต?
ขอบคุณครับ
(ผมเป็นลูกคนเดียว เป็นเสาหลักที่จะเลี้ยงแม่ ถ้าผมเรียนจบ)
ผิดพลาดอะไร ขออภัยครับ