สวัสดีนะะ ใครว่างก็เข้ามาอ่านเรื่องราวในชีวิตของเราได้เนอะ เราว่างๆไม่มีไรทำก็อยากระบายเฉยๆ ขอพื้นที่เล็กๆให้เด็กคนนี้ด้วยนะคะ
เราอายุ 15 นะ อยู่ ม.3
เราคาดว่าเราน่าจะเป็นเด็กที่เก็บกดคนนึงแหละ เราดื้อ ก้าวร้าว เราไม่ดีอะ เป็นลูกที่แย่ๆคนนึง
แม่เรามีลูก2คน มีพี่ชายแล้วก็เรา พี่ชายเราอยู่ปี2 ตอนนี้อะแม่เรารักพี่เรามากเลย ทำให้ทุกอย่าง
ตังให้เดือนละไม่รู้กี่ครั้ง เราก็โอเคอยู่แหละ ไม่ได้ติดไรเรื่องนี้ เพราะเรารักพี่เรามาก ยอมทุกอย่างเลย
เราเนี่ยมีปัญหากับคนในบ้านบ่อย ย้ำว่ามาก ทุกวันอะ555 เอาแค่เรื่องของแม่เนอะ
ขอบอกก่อนเนอะ ว่าเราทะเลาะ เอ๊ะมันไม่ได้เรียกทะเลาะหรอก แบบมีปัญหาผิดใจกัน
เราไม่คุยกับแม่มาอาทิตนึงล่ะ แต่เราก็นอนกับแม่ทุกวันนะ แต่ไม่มีพูดคุยกัน ไม่โดนตัวกันเวลานอน
ยอมรับเลยว่าเรานอนไม่หลับ เพราะเราไม่ได้กอดแม่ เรารู้สึกได้เลยว่าแม่พยายามขยับเข้ามาหาเรา แต่เราก็จะ
ขยับออกให้ห่างๆอะ ตั้งแต่ไม่คุยกันมา บอกเลยว่าเราแทบจะร้องไห้ทุกวันตอนนอนอะ555 คิดถึงวันที่ทะเลาะกันแล้วมันแบบ
เห้ออน้ำตาไหล เหตุการที่ไม่มีวันลืมเลย ตื่นเช้ามา คนที่คอยหาข้าวให้เรา เค้าก็ยังหาให้นะ แต่เราก็เนียนๆถามพ่อไง
ว่า พ่อมีไรกินมั่ง ไรงี้ แต่สุดท้ายเราก็กินของที่เค้าซื้อมาอยู่ดี ขอเล่าวันที่ทะเลาะเลยนะ55
ก็ประมาน3อาทิตที่แล้ว แม่เราจะทำการกู้เงินอะ ของที่มหาลัยอะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือไร
ทีนี้แม่เราก็โทหาพี่ให้มาบอกวิธีเรา เราก็แบบจำได้แม่นเลยนะ และก็นู่นนี่กรอกไรเสร็จสับ ปริ๊นเสร็จ และเอามาเซ็น
ทีนี้แม่เราให้คนเซ็นผิดจ้าาา ก็ต้องปริ๊นใหม่ แต่ตอนนั้นเรายังไม่รู้นะ ว่าต้องทำใหม่หมดเลย เพราะแม่พึ่งมาบอกเราตอนเช้า
เราก็นอนอยู่ในห้องอะนะ มาปลุกเราประมาน6โมงเช้า ซึ่งเราแบบ พึ่งนอนไปเมื่อตี4เองมั้ง เรานอนงี้ทุกวันอะ
แล้วแม่มาปลุกไง บทสนทนาประมานนี้
แม่ : หนูๆ ตื่นได้แล้ว มาทำเอกสารให้พี่หน่อย
เรา : ทำอะไรอีก ก็ทำให้แล้วไม่ใช่หรอ (เสียงงัวเงีย)
แม่ : เซ็นผิดเลยต้องทำใหม่ ทำให้แม่หน่อย แม่รีบต้องไปอำเภอไปให้เค้าเซ็น
เรา : _____เงียบกริบ______ เรานอนหลับอยู่ไง_____ตั้งสติทำสมาธิให้ตื่นอยู่___
แม่ : ทำไมอะแม่ขอแค่นี้ไม่ได้หรอ แม่เหนื่อยมามากแล้วนะ แม่มีไรต้องอีกเยอะ อย่าให้แม่เหนื่อยกับเรื่องแค่นี้ได้มั้ย
เรา : งือออออออออออออ (ง่วงเว้ย555)
แม่ : เร็วๆลุก ไปทำให้แม่หน่อย
เรา : ลืมแล้วว่าทำยังไง (เสียงแผ่วเบาด้วยความง่วง)
แม่ : แม่ขอแค่นี้ทำให้แม่ไม่ได้หรอ แม่บอกให้ลุก ((พร้อมกับหมอนที่มันหนาๆอะ ฟาดลงมาที่หน้าเรา มันสะเทือนไปทั้งหัวเลย))
เรา : ก็กำลังนึกอยู่ว่ามันทำยังไงบ้าง ((ประโยคนี้เรากระแทกเสียงแบบเเรงมาก)) แต่ตอนนี้อะลืมแล้ว ((เสียงแผ่วเบาด้วยความโกรธ))
แม่ : สรุปจะไม่ทำให้ใช่มั้ย (เย็นชามากก) ไม่รักกันก็บอกกันดีๆสิ อย่าทำให้เหนื่อยแบบนี้
เรา : ถ้าจะฟาดแรงขนาดนั้น ตบหน้าหนูเลยดิ ทำไมไม่ตบอะ
แม่ : เดินออกจากห้องง
_______จบข่าวปริ๊ง____________
เรา
เลวเนอะ ทำให้แม่เหนื่อย คือเราก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ที่ต้องทำเป็นเก่ง ทำเป็นไม่กลัว
ความจริงไม่มีใครรู้หรอก ว่าเราก็เจ็บเหมือนกันที่ทำแบบนั้น เรามันลูกที่แย่ วันนั้นเราไม่ได้กินข้าวเลย นอนร้องไห้ พอพ่อมาเราก็วิ่งหนีเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ
เราไม่อยากเจอใคร ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้ คือแบบ เรารู้สึกผิดนะ เราเข้าใจแม่ เห้ยแต่ทำไมแม่ไม่เข้าใจเราบ้าง เรื่องนี้เรารู้ ว่าเราผิดเต็มๆ
ไม่มีใครเข้าใจเราหรอก เรามันไม่ดี เราไม่อยากอยู่แล้วด้วย เราคิดจะหายไปจากโลกนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่เราก็เผลอหลับไปทุกที
คิดจะหนีออกจากบ้านก็เคย เราเก็บกระเป๋าแล้วด้วย แต่พี่สาว((ลูกของป้า))กอดเราไว้ เป็นคนที่รับฟังเรา เค้าบอกเราว่า
''ถึงพี่จะไม่เข้าใจเราซักเท่าไหร่ ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เราทำซักเท่าไหร่ แต่พี่ก็จะคอยรับฟังในทุกๆเรื่อง ที่ไม่มีใครเข้าใจ''
ทะเลาะกะแม่นานขนาดนี้ยังทำตัวแฮปปี้เลย เหอะๆ เราบาปหนาน่าดู ใช้ให้คุ้มเลยชีวิตนี้ บาปหนักๆแล้วไปชดใช้กันทีเดียวล่ะกัน
ปล. เรารู้ว่ามันผิด แต่เราเลือกแล้วที่จะทำมัน ;)
พ่อแม่ไม่เข้าใจ
เราอายุ 15 นะ อยู่ ม.3
เราคาดว่าเราน่าจะเป็นเด็กที่เก็บกดคนนึงแหละ เราดื้อ ก้าวร้าว เราไม่ดีอะ เป็นลูกที่แย่ๆคนนึง
แม่เรามีลูก2คน มีพี่ชายแล้วก็เรา พี่ชายเราอยู่ปี2 ตอนนี้อะแม่เรารักพี่เรามากเลย ทำให้ทุกอย่าง
ตังให้เดือนละไม่รู้กี่ครั้ง เราก็โอเคอยู่แหละ ไม่ได้ติดไรเรื่องนี้ เพราะเรารักพี่เรามาก ยอมทุกอย่างเลย
เราเนี่ยมีปัญหากับคนในบ้านบ่อย ย้ำว่ามาก ทุกวันอะ555 เอาแค่เรื่องของแม่เนอะ
ขอบอกก่อนเนอะ ว่าเราทะเลาะ เอ๊ะมันไม่ได้เรียกทะเลาะหรอก แบบมีปัญหาผิดใจกัน
เราไม่คุยกับแม่มาอาทิตนึงล่ะ แต่เราก็นอนกับแม่ทุกวันนะ แต่ไม่มีพูดคุยกัน ไม่โดนตัวกันเวลานอน
ยอมรับเลยว่าเรานอนไม่หลับ เพราะเราไม่ได้กอดแม่ เรารู้สึกได้เลยว่าแม่พยายามขยับเข้ามาหาเรา แต่เราก็จะ
ขยับออกให้ห่างๆอะ ตั้งแต่ไม่คุยกันมา บอกเลยว่าเราแทบจะร้องไห้ทุกวันตอนนอนอะ555 คิดถึงวันที่ทะเลาะกันแล้วมันแบบ
เห้ออน้ำตาไหล เหตุการที่ไม่มีวันลืมเลย ตื่นเช้ามา คนที่คอยหาข้าวให้เรา เค้าก็ยังหาให้นะ แต่เราก็เนียนๆถามพ่อไง
ว่า พ่อมีไรกินมั่ง ไรงี้ แต่สุดท้ายเราก็กินของที่เค้าซื้อมาอยู่ดี ขอเล่าวันที่ทะเลาะเลยนะ55
ก็ประมาน3อาทิตที่แล้ว แม่เราจะทำการกู้เงินอะ ของที่มหาลัยอะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือไร
ทีนี้แม่เราก็โทหาพี่ให้มาบอกวิธีเรา เราก็แบบจำได้แม่นเลยนะ และก็นู่นนี่กรอกไรเสร็จสับ ปริ๊นเสร็จ และเอามาเซ็น
ทีนี้แม่เราให้คนเซ็นผิดจ้าาา ก็ต้องปริ๊นใหม่ แต่ตอนนั้นเรายังไม่รู้นะ ว่าต้องทำใหม่หมดเลย เพราะแม่พึ่งมาบอกเราตอนเช้า
เราก็นอนอยู่ในห้องอะนะ มาปลุกเราประมาน6โมงเช้า ซึ่งเราแบบ พึ่งนอนไปเมื่อตี4เองมั้ง เรานอนงี้ทุกวันอะ
แล้วแม่มาปลุกไง บทสนทนาประมานนี้
แม่ : หนูๆ ตื่นได้แล้ว มาทำเอกสารให้พี่หน่อย
เรา : ทำอะไรอีก ก็ทำให้แล้วไม่ใช่หรอ (เสียงงัวเงีย)
แม่ : เซ็นผิดเลยต้องทำใหม่ ทำให้แม่หน่อย แม่รีบต้องไปอำเภอไปให้เค้าเซ็น
เรา : _____เงียบกริบ______ เรานอนหลับอยู่ไง_____ตั้งสติทำสมาธิให้ตื่นอยู่___
แม่ : ทำไมอะแม่ขอแค่นี้ไม่ได้หรอ แม่เหนื่อยมามากแล้วนะ แม่มีไรต้องอีกเยอะ อย่าให้แม่เหนื่อยกับเรื่องแค่นี้ได้มั้ย
เรา : งือออออออออออออ (ง่วงเว้ย555)
แม่ : เร็วๆลุก ไปทำให้แม่หน่อย
เรา : ลืมแล้วว่าทำยังไง (เสียงแผ่วเบาด้วยความง่วง)
แม่ : แม่ขอแค่นี้ทำให้แม่ไม่ได้หรอ แม่บอกให้ลุก ((พร้อมกับหมอนที่มันหนาๆอะ ฟาดลงมาที่หน้าเรา มันสะเทือนไปทั้งหัวเลย))
เรา : ก็กำลังนึกอยู่ว่ามันทำยังไงบ้าง ((ประโยคนี้เรากระแทกเสียงแบบเเรงมาก)) แต่ตอนนี้อะลืมแล้ว ((เสียงแผ่วเบาด้วยความโกรธ))
แม่ : สรุปจะไม่ทำให้ใช่มั้ย (เย็นชามากก) ไม่รักกันก็บอกกันดีๆสิ อย่าทำให้เหนื่อยแบบนี้
เรา : ถ้าจะฟาดแรงขนาดนั้น ตบหน้าหนูเลยดิ ทำไมไม่ตบอะ
แม่ : เดินออกจากห้องง
_______จบข่าวปริ๊ง____________
เรา
ความจริงไม่มีใครรู้หรอก ว่าเราก็เจ็บเหมือนกันที่ทำแบบนั้น เรามันลูกที่แย่ วันนั้นเราไม่ได้กินข้าวเลย นอนร้องไห้ พอพ่อมาเราก็วิ่งหนีเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ
เราไม่อยากเจอใคร ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้ คือแบบ เรารู้สึกผิดนะ เราเข้าใจแม่ เห้ยแต่ทำไมแม่ไม่เข้าใจเราบ้าง เรื่องนี้เรารู้ ว่าเราผิดเต็มๆ
ไม่มีใครเข้าใจเราหรอก เรามันไม่ดี เราไม่อยากอยู่แล้วด้วย เราคิดจะหายไปจากโลกนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่เราก็เผลอหลับไปทุกที
คิดจะหนีออกจากบ้านก็เคย เราเก็บกระเป๋าแล้วด้วย แต่พี่สาว((ลูกของป้า))กอดเราไว้ เป็นคนที่รับฟังเรา เค้าบอกเราว่า
''ถึงพี่จะไม่เข้าใจเราซักเท่าไหร่ ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เราทำซักเท่าไหร่ แต่พี่ก็จะคอยรับฟังในทุกๆเรื่อง ที่ไม่มีใครเข้าใจ''
ทะเลาะกะแม่นานขนาดนี้ยังทำตัวแฮปปี้เลย เหอะๆ เราบาปหนาน่าดู ใช้ให้คุ้มเลยชีวิตนี้ บาปหนักๆแล้วไปชดใช้กันทีเดียวล่ะกัน
ปล. เรารู้ว่ามันผิด แต่เราเลือกแล้วที่จะทำมัน ;)