ง้อแฟนเก่าที่จบกันด้วยดี แต่กลับเจ็บจึ้ก (ช-ช) ช่วยผมด้วยคับ T-T

สวัสดีคับเข้าเรื่องเลยนะคับ เล่าตั้งแต่เริ่มคบกันเลยนะคับ คือผมได้เจอกับน้องคนนึงในเฟสบุ๊คคับ เป็นน้องที่มหาลัยเดียวกันแต่เรียนต่างคณะ เรียนคนละที่ด้วยคับ เพราะมหาลัยมี2เขต ข้างใน กทม กับ ข้างนอก เรียกม.ในกะม.นอก คือน้องเค้าเรียน ม.ใน ส่วนผมอยู่ ม.นอก เราก็เริ่มคุยกันคับคุยทุกวันถามเรื่องเรื่อยเปื่อย จนเราแลกไลน์กันก็เลยมีคอลไลน์คุยกันบ้าง แล้วความสัมพันธ์มันก็พัฒนาถึงขั้นเป็นเเฟนกันคับ พอเราเป็นแฟนกันผมก็เริ่มไปหาน้องเค้าทุกอาทิตย์ไปศุกร์กลับอาทิตย์หรือจันทร์ประมาณนั้นคับ แต่ทุกครั้งที่ไปน้องเค้ามารอรับผมที่คิวรถตู้ตลอดเลยแล้วก็ถือของสะพายกระเป๋าให้ แล้วก็คอยถามว่ากินไรมายัง หิวป่าว อยากไปไหนไหม แล้วมีครั้งนึงวันนั้นฝนตกน้องก็มารอรับเหมือนเดิมคแต่วันนั้นผมใส่รองเท้าผ้าใบไปมันก็เลยเปียกแต่ผมก็เอาแตะไปไว้เปลี่ยนด้วยแต่ของที่ผมถือมันก็เยอะเปลี่ยนลำบาก น้องก็เลยเปลี่ยนรองรองเท้าแตะให้แบบถอดจากเท้าผมเลยอะ ตอนนั้นเขิลมาก แล้วเวลาที่อยู่ห้องกับน้อง น้องเค้าก็จะเข้ามากอดผมตลอดเวลาที่เรานอนเล่นโน๊ตบุ๊คหรือดูหนังฟังเพลงน้องกอดตลอดเลย ผมไม่ชินคับเพราะน้องเป็นแฟนคนแรกของผม ผมก็เลยหงุดหงิดใส่น้องเค้าหงอยไปเลย ผมก็เลยพูดขอโทษเค้าไม่ชินน้องก็บอกเข้าใจๆ หลังจากนั้นผมก็ไปถามเพื่อนคับว่าคนเป็นแฟนกันมันต้องกอดกันตลอดเวลาหรอ เพื่อนเลยบอกว่าน้องเค้าก็คงอยากกอดแหละนานๆจะเจอกัน เรื่องนี้ก็ผ่านไปด้วยความเข้าใจเราก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆคับ จนถึงช่วงปิดเทอมปิด2เดือนกว่าคับ เดือนแรกผมไปฝึกงาน ตจว ส่วนน้องไม่ได้กลับบ้านคับเพราะคณะน้องเริ่มมีกิจกรรมรับน้องแล้วคือถ้าเปิดเทอมมาน้องก็ขึ้นปี2ผมก็ขึ้นปี3คับ น้องก็เลยต้องอยู่รับน้อง ตอนที่ผมไปฝึกงานเราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมแต่เวลาน้อยลงคับ ต่างคนก็ต่างโทรหากันมาเล่าว่าวันนี้ทำไรมาบ้าง คือต่างคนก็ต่างคิดถึงกันอะคับพอถึงวันหยุดผมก็จะเข้า กทม ไปหาน้องเค้าใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุดแล้วผมก็กลับมาฝึกงานต่อ และก็มีทะเลาะกันบ้างคับในเรื่องเวลาของแต่ละคนเริ่มว่างไม่ตรงกันคับ ผมพักเที่ยงน้องทำกิจกรรมหรือว่าบางทีที่น้องว่างผมก็ยังไม่เลิกงานอะไรประมาณนี้คับ พอเข้าเดือนสองผมฝึกงานเสร็จผมก็เลยกลับบ้านที่ ตจว เพราะทางบ้านมีปัญหานิดหน่อย กลับบ้านไปผมก็ต้องตื่นเช้ามาเฝ้าร้านขายของให้แม่ทุกวันแล้วแม่ก็ไม่ชอบให้ผมคุยโทรศัพท์ด้วยผมก็เลยได้แต่คุยไลน์กับน้องน้องก็เข้าใจ ผมจะว่างจริงๆก็หลังร้านปิด 2ทุ่มอะคับ เราก็โทรคุยกับปกติ น้องเค้าก็เริ่มมีงานที่พี่ต้องป้ายหรือทำอะไรให้น้องมากขึ้น ผมโทรไปบางทียังไม่กลับห้องเลยอยู่ทำงานกับเพื่อนดึกมาก ผมก็เลยคุยอะไรได้ไม่มา พอน้องกลับห้องผมก็หลับแล้วและผมก็คิดว่าน้องก็คงเหนื่อย แต่ก็โทรปลุกกันตอนเช้าปกติ แล้วก็เป็นแบบนี้ไปสักพัก จนผมคิดว่ามันคือหน้าที่ หน้าที่ที่เราต้องมาคอยโทรคุยกันมาคอยน้องเค้าทำงานจนเสร็จค่อยนอนพร้อมกัน และมีครั้งนึงที่ผมรู้สึกว่าเวลาโทรคุยกันกับน้องเหมือนน้องเค้าพูดน้อยลงและก็สนใจแต่งานกิจกรรมมากกว่าผม จนผมต้องตัดประโยคด้วยการบอกว่าง่วง น้องก็บอกให้ไปนอนเลยก็ได้ผมก็วางสายไป แต่มันนอนไม่หลับสิคับคิดไปต่างๆนาๆว่าทำไมเปลี่ยนไปแอบคุยกับใครรึเปล่าผมก็เลยโทรกลับไปใหม่แล้วก็ถามน้องว่าเป็นอะไรทำไมพูดน้อยลงน้องก็บอกปกติก็พูดน้อยอยู่แล้ว แล้วก็ไม่เรื่องอะไรจะพูดมีแต่งานไปนอนนะอย่าคิดมาก ผมก็โอเคสบายใจขึ้นมาก็เลยไปนอน แต่หลังจากนั้นสักสองสามวัน น้องก็โทรมาปกติคับคุยกันไปสักพักน้องก็ถามขึ้นว่าเทอรู้สึกอะไรป่าว ผมก็เริ่มสั่นๆคับแต่ก็บอกน้องว่ารู้สึกอะไรพูดมาตรงๆดีกว่า น้องก็บอกว่าเรากลับไปเป็นพี่น้องกันเถอะ ตอนนั้นผมชามากแต่ก็ยังฟังน้องพูดต่อ น้องพูดต่อว่าตอนแรกผมคิดว่าจะอยู่โดยที่ไม่มีพี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวได้เพราะเราห่างกันทำให้ผมชินกับการอยู่คนเดียว ผมพูดไปเเค่ว่าอ่อแบบเสียงสั่นๆ และก็ถามต่อว่าไม่ได้มีคนอื่นใช่ไหม น่องก็บอกว่าถ้าเรื่องนั้นไม่ใช่แน่นอนไม่มีคนอื่น ดูแลตัวเองด้วยนะ แล้วผมก็กดตัดสายไปน้ำตาไหลคับ แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกแต่ไม่ได้ลบเบอร์ลบไลน์หรือเฟสกันนะคับ และจริงๆผมก็เบื่อแหละคับแต่ก็ไม่ได้อยากเลิกอยากทำไมให้ดีที่สุดแต่น้องเค้าเป็นคนพูดเองผมก็ต้องยอมรับมัน และผมก็ไม่ได้ง้อน้องด้วยเพราะผมคิดว่าอยู่คนเดียวก็ได้ที่บ้านก็มีพ่อแม่มีน้องมีอะไรให้ทำเยอะแยะ  แต่พอเปิดเทอมสิคับแค่อาทิตย์แรกที่เปิดมาน้ำตาแทบไหลมันเหงามากคับ ถ้าเพื่อนไม่ชวนไปออกกำลังกายหรือไปไหนคือผมตายแน่ และมันก็ทำให้ผมรู้ว่าผมอยู่โดยที่ไม่มีน้องเค้าไม่ได้ ผมก็เลยหน้าด้านทักน้องเค้าไปคับในแชทน้องก็ตอบมาตามปกติ แต่ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นชา และเราก็คุยกันคับเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ใช่ความรู้สึกเดิม คุยกันไปเรื่อยๆจนผมเผลอพูดถึงเรื่องเก่าๆและก็บอกว่าถ้าวันนั้นเราไม่เลิกกันมันคงจะดีกว่านี้เนอะ และน้องก็บอกว่ามันผ่านมาแล้ว ผมก็บอกว่าผ่านมาแล้วแต่ลืมไม่ได้ น้องบอกอีกว่าถ้าลืมไม่ได้ก็เก็บไว้เป็นความทรงจำอันไหนที่ดีๆก็เก็บไว้ ผมก็เลยถามน้องไปว่าเราไม่มีโอกาสที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยหรอ น้องตอบมาว่าโอกาสอะไรคับ พี่แค่ยังไม่ชินมากกว่าตอนแรกผมก็เป็นแต่เดี๋ยวมันจะผ่านไป โอกาสมันไม่มีแล้วคับ ผมขอโทษนะ... เจ็บจึ้กน้ำตาผมไหลคับไปต่อไม่ถูกเลย และผมก็ไม่ได้พิมพ์อะไรต่อ ผมควรทำยังไงดีคับใจผมมันอยากกลับไปมากแต่น้องพูดมาแบบนี้ ผมควรหยุดใช่ไหมคับ
ผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะคับ