แลกเปลี่ยนเรื่องราววัยเด็กกันคะ

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ยาวซักนิดนะคะ ปกติข้อความด้านล่างนี้อยู่ในเฟซส่วนตัว แต่มีหลายกระแสมากเลย บ้างออกมาชื่นชม บ้างออกมารำคาญ และมีคนแนะนำว่าให้มาลงกระทู้พันทิป เลยลองเอามาไว้ดูนะคะ ไม่รู้จะโดนชื่นชม หรือรำคาญ เรื่องก็ตามด้านล่างนี้นะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบคะ

ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวย....จะเรียกว่ายากจนเลยก็ได้
ทุกวันนี้มักขุดเอาความลำบากในวัยเด็กมาคุยเล่นกันกับเพื่อนๆ น้องๆ อย่างสนุกสนาน เรียกว่าฮากันน้ำตาเล็ด...
ในวัยเด็ก ฉันไม่เคยได้กินขนมอร่อยๆ ราคาแพงๆ แม้แต่ปิ่นโตข้าวก็เป็นแบบพลาสติก เวลาล้างด้วยผงซักฟอกจะมันแผล่บ และยังมีกลิ่นกับข้าวตั้งแต่เมื่อวานติดอยู่ ฉันมักแอบมองปิ่นโตสแตนเลสตราหัวม้าลายของเพื่อนเสมอด้วยความอยากได้....เงินเดือนเดือนแรกของฉัน ฉันเอาไปซื้อปิ่นโตสแตนเลสมา 1 เถา จำได้ว่าเอามากอดไว้ และแอบมีน้ำตาซึมนิดๆ ทุกวันนี้ใช้บ้างไม่ใช้บ้าง แต่ปิ่นโตอันแรกก็ยังอยู่...อยากบอกว่ามันติดอยู่ท้ายรถที่ดิฉันขับมาทำงานทุกวัน....ไม่รู้จะพกมาทำไม 5555
แม้ว่าในทุกวันในวัยเด็ก ฉันไม่เคยได้กินของอร่อยที่อยากกิน แต่เชื่อไหมว่าฉันไม่เคยรู้สึกอดอยากเลย นั่นก็เพราะแม่ของฉันบรรจงทำอาหารด้วยวัตถุดิบที่หาได้โดยไม่ใช้เงิน และปรุงอย่างอร่อยมากๆ จนทุกวันนี้นั่งกินในภัตตาคารหรูก็ยังคิดถึงแต่กับข้าวแม่ด้วยซ้ำไป
ฉันเรียนโรงเรียนวัดทุกแห่งที่ใกล้บ้าน และไม่เสียค่าเทอม หนังสือขอจากรุ่นพี่ เสื้อผ้าแม่ซื้อผ้ามาตัดชุดนักเรียนเอง ขอเค้าบ้าง ที่จะซื่อหาจริงๆ น้อยมาก
ฉันพยายามตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด เพราะพ่อของฉันบอกฉันเสมอว่าถ้าฉันไม่ตั้งใจเรียนก็จะไม่ให้ฉันเรียนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ฉันจึงได้รับทุนเรียนดีแต่ยากจนมาตลอด
ฉันวิ่งขายของทุกอย่างที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะแบกไปขายที่โรงเรียนได้ เรียกว่าเป็นผู้นำทางการขาย จนตอนหลังมีเพื่อนที่เห็นช่องทางการทำเงินซื้อขนมมาขายกันจนวุ่นวายไปหมด จนโรงเรียนต้องสั่งห้ามเอาของมาขาย จบกัน อาชีพฉัน....
ฉันไม่เคยยอมแพ้ พอเรื่องราวซาลง แต่ทางโรงเรียนยังตรวจว่าใครหอบขนมก๊อบแก๊บใส่ถุงใบใหญ่มา เค้าจะริบของไว้จนกว่าจะเลิกเรียนตอนเย็น ฉันเลยเปลี่ยนมาขายหวานเย็นแทน โดยที่ตอนเย็นหลังเลิกเรียนฉันจะกรอกใส่ถุง และแช่ไว้ในช่องฟิตจนถึงเช้า ตอนกลางวันฉันจะวิ่งกลับบ้านไปกินข้าวที่บ้าน และเอาใส่กระติกหิ้วมาขายตอนบ่าย.....อากาศร้อนๆ งี้ ขายดีมือเป็นระวิง และพยายามเก็บถุงที่เพื่อนทิ้งไว้ไม่เป็นที่ใส่ถังให้เรียบร้อย เดี๋ยวครูจับได้อีกก็เสร็จกัน 5555
ฉันไม่เคยน้อยใจในสิ่งที่ฉันเป็น ฉันดีใจที่ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนแต่แสนอบอุ่น เพราะมันทำให้ฉันมีความเพียร และรู้จุดหมายว่าเราจะทำอะไรไปเพื่อใคร
ฉันพยายามใช้ทรัพยากรที่ฉันมีให้มีค่าสูงที่สุด แม้แต่การเรียนจนจบปริญญาโทของฉัน ฉันก็ใช้ความรู้ทุกเม็ดที่อาจารย์บ่มเพาะมาให้ ให้มากที่สุด และยังกระตือรือร้นในการถ่ายทอดให้ผู้อื่นอีกด้วย
ฉันเคารพครูบาอาจารย์เพราะถือได้ว่าฉันไม่ได้เกิดจากเขาแต่อ้อนแต่ออก แต่เขาทำให้ฉันเป็นคนที่เต็มภาคภูมิ และทำให้ฉันมีความสามารถพอที่จะเลี้ยงดูครอบครัวของฉันได้
ฉันไม่มีอะไร เพราะสุดท้ายคนเราก็ต้องกลับคืนสู่ความว่างเปล่า ความเป็นประภัสสรที่เราเคยเป็น โลกนี้เป็นเพียงเมืองท่าอันจะนำพาเราไปสู่ที่ที่เราต้องไปต่อเท่านั้นเอง