เฮือกสุดท้าย : บทจบ ความสูญเสีย

กระทู้สนทนา

คำโปรย.....

การสูญเสีย ย่อมเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่อยากพบ อยากเจอ แต่จะมีใครสามารถหยุดยั้งการสูญเสียได้บ้าง
ความทุกข์ของการสูญเสียทุกรูปแบบ อยู่ที่ใครจะรับมือได้มากน้อยแค่ไหน

วัฎจักร ของชีวิตย่อมมีการเกิด แก่ เจ็บ ตาย มีตั้งอยู่และดับไป เกิดขึ้นเสมอ
ถ้าเราไม่ประมาท การใช้ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่เพื่อสร้างประโยชน์แก่ครอบครัวและผู้อื่น
ไม่เบียดเบียนใคร เมื่อถึงเวลาที่จะต้องสูญไป เราก็จะสูญไปอย่างมีคุณค่า

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ผ่านพ้นจากงานศพย่ามาเกือบสามปี   พี่น้องสามคนก็ห่างๆกันเพราะภาระหน้าที่การงาน แต่ก็ยังติดต่อกลับมาหากันบ้าง
ตามสมควร  ทั้งสามพี่น้องยังรักและผูกพันกันอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

จนกระทั่ง วันที่โลกทั้งโลก มันมืดมิด มันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในโลกจะถล่มทลาย
เมื่อความสูญเสียที่ร้ายแรงครั้งที่สามผ่านเข้ามาในชีวิตของ นิชาอีกครั้ง....

5.20  ในวันจันทร์ที่ 15 ตุลาคม  นิชา ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแย่ๆ กับตัวเอง ความรู้สึกหดหู่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและยาวนาน
รู้สึกเศร้าโดยไม่มีสาเหตุ...เดือนกับอีก แปดวันที่นิชา เจอกับนริศครั้งสุดท้าย นริศพาแพ๊ตมาหาและบอกว่ากำลังจะย้ายหอ
พร้อมกับเปลี่ยนชื่อใหม่  นิชา    ยังจำความรู้สึกครั้งสุดท้ายได้ดี ความรู้สึกอาลัย และโหยหาน้องชาย วันนี้มันเกิดขึ้นมาอีกแล้ว
แบบยาวนานและต่อเนื่องตั้งแต่เมื่อวาน มันทำให้นิชาไม่มีกะจิตกะใจที่จะลุกไปทำอะไรได้เลย...

" ( ( ( .... กริ๊ง...กริ๊ง ) ) )....เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น นิชา สะดุ้งสุดตัว ปรกติจะไม่มีใครโทรมาที่บ้านนี่นา นอกจากคนสนิท
หรือญาติเท่านั้น  ใครโทรมาเวลานี้ มันเช้าเกินไป

" นิชา พ่อเองนะ ทำใจดีๆนะลูก "    แล้วเสียงปลายสายก็เงียบ พอรู้ว่าปลายสายเป็นพ่อ นิชารู้สึกถึงอาการของคนตัวเบา
  ขึ้นมาทันที แทนที่จะดีใจ นิชากลับรู้สึกใจหาย พ่อไม่เคยโทรมาเวลานี้ ที่สำคัญ ! พ่อจะใช้มือถือมากกว่า เกิดอะไรขึ้น
  ความรู้สึกด้านลบ มันมากกว่าด้านบวก มันเคว้งคว้างไปหมด พร้อมๆกับความอยากรู้ผุดแทรกขึ้นมาอย่างร้อนรน
  แต่กลับไม่มีเสียงถามจากนิชาไปถึงปลายสาย

“  นริศ  ตาย แล้วนะลูก รถมอเตอร์ไซค์คว่ำ...เมื่อคืนนี้ ตายที่ รพ พระรามเก้า "

  เสียงสะอื้นจากปลายสายของพ่อพูดมาอย่างสั่นเครือ

  วินาทีนั้น เหมือนโลกกำลังจะหยุดหมุน เสียงกรีดร้องร่ำไห้ขอนิชาแผดตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า
  และทำให้ทุกคนในบ้านตื่นขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ กรี๊ดดดดด...ไมจิงงง ไม่เชื่อ..ไม่ตาย นริศต้องไม่ตาย”   น้ำตามันไหลทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนแตก

ถ้าไม่ใช่พ่อโทรมาเอง นิชาจะไม่มีวันเชื่อเป็นอันขาด สูญเสียอีกแล้ว ทำไมเราต้องเจอกับเรื่องสูญเสียแบบนี้อีก
ทำไมต้องเป็นนริศ  ทำไมต้องเป็นคนในครอบครัวเรา เป็นน้องชายเรา ทำไมต้องเป็นคนที่เรารักมาก
ทำไมพระเจ้าใจร้าย ทำไม? ทำไม? และทำไมคำถามมันอยู่แต่ในใจอีกแล้ว..

ครั้งนี้ แม้จะผ่านการสูญเสียมาแล้ว แต่การจากไปแบบกระทันหันและไม่ทันตั้งตัว มันยากที่ใครจะสามารถแบกรับ
ความรู้สึกของการสูญเสียไว้ได้    การจากโดยไม่มีการร่ำลา มันเป็นความทรมานที่สุด ในชีวิตของนิชา

นริศ เกิดอุบัติเหตุ บนถนนรัชดา ซึ่งอีกไม่กี่ กิโล ก็จะถึงหอพักอยู่แล้ว ทำไมถึงโชคร้ายแบบนี้
แค่ไม่กี่นาที นริศก็จะถึงบ้าน และก็คงไม่ตาย ทำไมพระเจ้ากำหนดบทลงโทษมาเร็วแบบนี้

**********************************************************************

ที่ รพ พระรามเก้า ศพของ นริศ  ถูกเก็บไว้ในห้องเก็บศพ นิชา และพ่อ กับ พี่สาว กอดกันร้องไห้อย่างไม่อายสายตาใคร
นับจากที่แม่จากพวกเราไปด้วยอุบัติเหตุ เราสามคนพี่น้องก็เจ็บปวดมามากพอแล้ว ครั้งนี้น้องชายต้องจากไปด้วย
อุบัติเหตุเหมือนกัน มันยิ่งสร้างความเจ็บปวดและเพิ่มความทรงจำที่เลวร้ายให้กับนิชาซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง

รอยแผลผ่ายาวจากหน้าอกจนถึงท้องน้อยของนริศ  มันทำให้นิชา รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่นริศได้รับ
นริศ คงเจ็บและเจ็บปวดทรมานมาก หมอบอกว่าอวัยวะภายในทั้งตับไต ลำไส้ของนริศ  เสียหายมากเกินกว่าที่ร่างกายจะรับได้
เพราะสาเหตุของการถูกทับจากล้อรถที่แล่นมาทับท้องนริศทั้ง สี่ล้อ อวัยวะภายในจึงแหลกเละ ไม่สามารถรักษาได้
แต่คนไข้ ก็ยังทนพอที่จะมี "  เฮือกสุดท้าย "  ไว้รอใครบางคน...

ถึงตอนนี้ ภาพบึ้งที่ถูกกรีดท้อง และงูตัวนั้น งูลายสีเหลืองสลับดำที่นริศขับรถทับ  ผุดขึ้นมาในภาพความทรงจำทันที
พวกมันคงเจ็บปวดเหมือนกัน

แพ๊ต เดินมาหานิชาด้วยอาการของคนหมดสภาพ หน้าตาหมองคล้ำที่มีแต่ร่องรอยของน้ำตาที่เปียกชื้น
ดวงตาที่เหม่อลอย อย่างคนหมดความหวังในชีวิต ยิ่งทำให้นิชา รู้สึกถึงความสูญเสียที่มากมายมหาศาล
น้ำตาที่มันไหลในอก มันเจ็บปวด   ยิ่งกว่าน้ำตาที่ไหลระบายออกมาจากสองตามากมายนัก

......ยังมีต่อ........