คำโปรย....
ในความทรงจำของใครหลายคน บางคนเลือกที่จะเก็บแต่ความทรงจำดีๆไว้เพื่อคิดถึง และบางคนก็ไม่สามารถลืมความทรงจำที่เลวร้าย
และเจ็บปวดออกไปจากใจได้ และความทรงจำเหล่านี้ก็จะคงอยู่กับตัวเองจนไปถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
ความรักกับความผูกพันไม่ว่าจะเกิดขึ้นมาในสถานะใดๆ ก็ย่อมเป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นในแต่ละช่วงของชีวิตของทุกๆคน....
ผู้เขียนเองก็มีทั้งความทรงจำที่ดีและเจ็บปวด และอยากจะถ่ายทอดความทรงจำทีมีทั้งสุขและทุกข์ออกมาในรูบแบบการเขียนเรื่องสั้น เพื่อเป็นบันทึกของการเดินทางของตัวหนังสือ...มาส่งให้ผู้อ่านได้ร่วมรับรู้ในความรู้สึกของผู้เขียนค่ะ
นิยายก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริง การดำเนินเรื่องของนิยายจึงมักจะสอดใส่ เหตุการณ์ และอารมณ์ของความรู้สึกตัวตนลงไป
โจทย์ของนิยายแต่ละเรื่องจึงอยู่ที่คนอ่านว่าจะสามารถอ่านได้ลึกซึ้งถึงจิตใจของคนแต่งได้แค่ไหน ในนิยายแต่ละเรื่อง แต่ละบท
ส่งผ่านความรู้สึกใดให้แก่คนอ่านมากน้อยเพียงใด...ทั้งหมดทั้งมวลคนอ่านจะเป็นผู้ตัดสินค่ะ...
ออกตัวก่อนะคะ ผู้เขียนไม่ได้เป็นนักเขียนแต่อย่างใด เพียงแต่อยากเขียน อาจเรียกได้ว่าเป็นนักเขียนสมัครเล่น
เลยอยากเล่าเรื่องราวที่ตัวเองประสพมา ซึ่งผู้เขียนอาจใช้ภาษา หรือการเรียบเรียงที่ไม่สมบรูณ์และสละสลวยมากนัก
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้เขียนขอน้อมรับด้วยความยินดีค่ะ
ขอบคุณ จากใจค่ะ
....ภายใต้เหวลึกที่เต็มไปด้วยเปลวไฟอันร้อนแรง สองมือที่ชูขึ้นมาไขว่คว้าจากคนข้างล่างถูกดึงรั้งจากสองมือของคนข้างบน
ด้วยความพยายามอย่างหมดหวัง เสียงร้องอันเจ็บปวด ทำให้หญิงสาวผู้อยู่ด้านบนต้องร้องไห้คร่ำครวญอย่างทรมาน
ที่ไม่สามารถจะฉุดรั้งให้สองมือ ข้างล่างหลุดพ้นขึ้นมาจากหลุมได้เลย ยิ่งเธอออกแรงเท่าไหร่ คนข้างล่างก็จะดิ้นรนทุกข์ทรมานมาก
เท่านั้น ไม่มีทางใดที่จะช่วยคนข้างล่างที่อยู่ท่ามกลางเปลวไฟขึ้นมาได้เลย...
นิชา สะดุ้งตื่นขึ้นอย่างสุดตัว รอยน้ำตายังเปียกชื้นชุ่มหมอนอยู่ มือทั้งสองยังกำแน่น ในขณะที่เธอลืมตาขึ้น รอยเล็บที่จิกเข้าไปในฝ่ามือยังอยู่ แม้จะไม่ลึกนัก แต่เธอก็รับรู้ถึงความเจ็บแสบเบาๆบนฝ่ามือ และอาการสะอื้นของเธอก็ทำให้เธอต้องกลับไปทบทวนถึงความฝัน เธอฝัน !!! ใช่เธอฝัน มันเป็นความฝันที่ดูเหมือนความจริงซะเหลือเกิน ทำไมเธอรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ เสียงร้องนั้น เสียงร้องขอความช่วยเหลือ ที่เธอได้ยิน มันยังก้องอยู่ในหู “ พี่ช่วยผมด้วย” เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนตื่น มันรบกวนจิตใจเธอเหลือเกิน น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องบนโต๊ะทำงาน ในขณะที่ นิชา กำลังใช้ความคิดอยู่กับตัวเลขหน้าคอมพ์ ที่เธอต้องรวมสรุปตัวเลข
ที่ถอดจากบิวคิวประมาณราคา ทำให้สมาธิของเธอต้องหยุดนิ่ง และหันมารับโทรศัพท์มือถือ
และเมื่อเห็นชื่อปลายสายที่เรียกเข้ามา เธอดีใจอย่างที่สุดจึงรีบรับโทรอย่างเร่งรีบ
" เออ..ว่าไงทำไมเงียบไปเลยอ่ะ” ฉันคิดถึงแกนะ เป็นไงบ้าง? ตอนนี้ทำไรอยู่ " นิชา ยิงคำถามแบบรัวๆ
โดยไม่รอคำตอบจากฝั่งนั้นเลย เพราะความห่วงใยและความคิดถึงเจ้าของปลายสายนั่นเอง
" อือ ...ยุ่งอ่ะ ตอนนี้มีเรื่องอยากรบกวนตัวเองน่ะ ว่าจะไปหาพี่วันเสาร์นี้ มีเรื่องอยากให้ช่วย แล้วว่างป่าว? "
เสียงปลายสายตอบมาอย่างเร่งรีบเหมือนกัน
" อีกสองวันเลยนะ ทำไมไม่มาวันนี้หรือพรุ่งนี้เลยล่ะ " นิชา ถามอย่างร้อนรน และคาดหวังในคำตอบ
" วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่ว่าง วันเสาร์นั่นแหล่ะ แล้วเจอกันนะ " ...แล้วปลายสายก็ตัดสายไป.....
สิบโมงเช้าของวันเสาร์ นริศ นั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่บนโซฟา กับสาวน้อยน่ารัก เอวบาง ผมยาวสลวย ที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเกร็งๆ
ชายหนุ่มอายุ ยี่สิบเศษๆ ผอมลงมาก ใบหน้าที่หมองคล้ำ แบบไม่มีราศี เสื้อผ้ายับยู่ยี่เหมือนขาดการดูแล จากคนข้างกาย
ทำให้นิชา ย้อนนีกไปถึงเมือสามเดือนก่อน สามเดือนที่แล้วที่ผ่านมา นริศ ยังดูสดใส ร่าเริง หล่อ และเนี๊ยบอยู่เลย
ทำไมผ่านมาแค่สามเดือน ถึงได้ดูผอมซูบซีด หน้าหมอง ผิดไปคนละคนแบบนี้
" ตกลง จะย้ายหอทำไมล่ะ " นิชา ถามออกไป แม้เธอจะเดาได้จากสาเหตุที่นริศมาหา แต่ด้วยความห่วงใยในตัวน้องชายที่รักมาก
เธอถึงต้องสอบถามเพื่อการรับรู้ในเรื่องราวที่ผ่านมาของน้องชาย
"ที่เก่ามีปัญหาน่ะ อีกอย่างเค้า จะย้ายที่ทำงานใหม่ด้วย เลยอยากหาที่อยู่ใกล้ๆ ที่ทำงาน " นริศตอบคำถามโดยไม่มองหน้าคนถาม
สายตาหรุบลงต่ำ เหมือนพยายามปกปิดร่องรอยของความลับที่ไม่อยากเปิดเผย
" แล้วแนนไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาด้วย" นิชาถามด้วยเสียงที่เรียบเฉย พร้อมกับปรายตามองหญิงสาวร่างบาง ที่มาด้วย
" เลิกกันแล้ว " คนตอบ ตอบแบบสั้นๆ อย่างอึดอัด พอที่จะทำให้คนถามเข้าใจได้
" ตัวเองอย่าถามเค้าเลยนะว่าเลิกกันเพราะอะไร เอาเป็นว่า เค้าอยากเริ่มต้นใหม่กับ แพ๊ต อยากสร้างครอบครัวใหม่ด้วย
เลยมาให้ตัวเองช่วยนะ เค้ารู้ว่าตัวเองช่วยเค้าได้ ”
นริศ สรุปแบบเข้าข้างตัวเองเหมือนเคย และก็รู้ว่านิชาไม่มีวันปฎิเสธ น้องชายคนนี้ได้เหมือนอย่างทุกครั้ง
...ยังมีต่อ....
เฮือกสุดท้าย : บทแรก ความทรงจำ
ในความทรงจำของใครหลายคน บางคนเลือกที่จะเก็บแต่ความทรงจำดีๆไว้เพื่อคิดถึง และบางคนก็ไม่สามารถลืมความทรงจำที่เลวร้าย
และเจ็บปวดออกไปจากใจได้ และความทรงจำเหล่านี้ก็จะคงอยู่กับตัวเองจนไปถึงวาระสุดท้ายของชีวิต
ความรักกับความผูกพันไม่ว่าจะเกิดขึ้นมาในสถานะใดๆ ก็ย่อมเป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นในแต่ละช่วงของชีวิตของทุกๆคน....
ผู้เขียนเองก็มีทั้งความทรงจำที่ดีและเจ็บปวด และอยากจะถ่ายทอดความทรงจำทีมีทั้งสุขและทุกข์ออกมาในรูบแบบการเขียนเรื่องสั้น เพื่อเป็นบันทึกของการเดินทางของตัวหนังสือ...มาส่งให้ผู้อ่านได้ร่วมรับรู้ในความรู้สึกของผู้เขียนค่ะ
นิยายก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริง การดำเนินเรื่องของนิยายจึงมักจะสอดใส่ เหตุการณ์ และอารมณ์ของความรู้สึกตัวตนลงไป
โจทย์ของนิยายแต่ละเรื่องจึงอยู่ที่คนอ่านว่าจะสามารถอ่านได้ลึกซึ้งถึงจิตใจของคนแต่งได้แค่ไหน ในนิยายแต่ละเรื่อง แต่ละบท
ส่งผ่านความรู้สึกใดให้แก่คนอ่านมากน้อยเพียงใด...ทั้งหมดทั้งมวลคนอ่านจะเป็นผู้ตัดสินค่ะ...
ออกตัวก่อนะคะ ผู้เขียนไม่ได้เป็นนักเขียนแต่อย่างใด เพียงแต่อยากเขียน อาจเรียกได้ว่าเป็นนักเขียนสมัครเล่น
เลยอยากเล่าเรื่องราวที่ตัวเองประสพมา ซึ่งผู้เขียนอาจใช้ภาษา หรือการเรียบเรียงที่ไม่สมบรูณ์และสละสลวยมากนัก
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้เขียนขอน้อมรับด้วยความยินดีค่ะ
ขอบคุณ จากใจค่ะ
....ภายใต้เหวลึกที่เต็มไปด้วยเปลวไฟอันร้อนแรง สองมือที่ชูขึ้นมาไขว่คว้าจากคนข้างล่างถูกดึงรั้งจากสองมือของคนข้างบน
ด้วยความพยายามอย่างหมดหวัง เสียงร้องอันเจ็บปวด ทำให้หญิงสาวผู้อยู่ด้านบนต้องร้องไห้คร่ำครวญอย่างทรมาน
ที่ไม่สามารถจะฉุดรั้งให้สองมือ ข้างล่างหลุดพ้นขึ้นมาจากหลุมได้เลย ยิ่งเธอออกแรงเท่าไหร่ คนข้างล่างก็จะดิ้นรนทุกข์ทรมานมาก
เท่านั้น ไม่มีทางใดที่จะช่วยคนข้างล่างที่อยู่ท่ามกลางเปลวไฟขึ้นมาได้เลย...
นิชา สะดุ้งตื่นขึ้นอย่างสุดตัว รอยน้ำตายังเปียกชื้นชุ่มหมอนอยู่ มือทั้งสองยังกำแน่น ในขณะที่เธอลืมตาขึ้น รอยเล็บที่จิกเข้าไปในฝ่ามือยังอยู่ แม้จะไม่ลึกนัก แต่เธอก็รับรู้ถึงความเจ็บแสบเบาๆบนฝ่ามือ และอาการสะอื้นของเธอก็ทำให้เธอต้องกลับไปทบทวนถึงความฝัน เธอฝัน !!! ใช่เธอฝัน มันเป็นความฝันที่ดูเหมือนความจริงซะเหลือเกิน ทำไมเธอรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ เสียงร้องนั้น เสียงร้องขอความช่วยเหลือ ที่เธอได้ยิน มันยังก้องอยู่ในหู “ พี่ช่วยผมด้วย” เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนตื่น มันรบกวนจิตใจเธอเหลือเกิน น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องบนโต๊ะทำงาน ในขณะที่ นิชา กำลังใช้ความคิดอยู่กับตัวเลขหน้าคอมพ์ ที่เธอต้องรวมสรุปตัวเลข
ที่ถอดจากบิวคิวประมาณราคา ทำให้สมาธิของเธอต้องหยุดนิ่ง และหันมารับโทรศัพท์มือถือ
และเมื่อเห็นชื่อปลายสายที่เรียกเข้ามา เธอดีใจอย่างที่สุดจึงรีบรับโทรอย่างเร่งรีบ
" เออ..ว่าไงทำไมเงียบไปเลยอ่ะ” ฉันคิดถึงแกนะ เป็นไงบ้าง? ตอนนี้ทำไรอยู่ " นิชา ยิงคำถามแบบรัวๆ
โดยไม่รอคำตอบจากฝั่งนั้นเลย เพราะความห่วงใยและความคิดถึงเจ้าของปลายสายนั่นเอง
" อือ ...ยุ่งอ่ะ ตอนนี้มีเรื่องอยากรบกวนตัวเองน่ะ ว่าจะไปหาพี่วันเสาร์นี้ มีเรื่องอยากให้ช่วย แล้วว่างป่าว? "
เสียงปลายสายตอบมาอย่างเร่งรีบเหมือนกัน
" อีกสองวันเลยนะ ทำไมไม่มาวันนี้หรือพรุ่งนี้เลยล่ะ " นิชา ถามอย่างร้อนรน และคาดหวังในคำตอบ
" วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่ว่าง วันเสาร์นั่นแหล่ะ แล้วเจอกันนะ " ...แล้วปลายสายก็ตัดสายไป.....
สิบโมงเช้าของวันเสาร์ นริศ นั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่บนโซฟา กับสาวน้อยน่ารัก เอวบาง ผมยาวสลวย ที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเกร็งๆ
ชายหนุ่มอายุ ยี่สิบเศษๆ ผอมลงมาก ใบหน้าที่หมองคล้ำ แบบไม่มีราศี เสื้อผ้ายับยู่ยี่เหมือนขาดการดูแล จากคนข้างกาย
ทำให้นิชา ย้อนนีกไปถึงเมือสามเดือนก่อน สามเดือนที่แล้วที่ผ่านมา นริศ ยังดูสดใส ร่าเริง หล่อ และเนี๊ยบอยู่เลย
ทำไมผ่านมาแค่สามเดือน ถึงได้ดูผอมซูบซีด หน้าหมอง ผิดไปคนละคนแบบนี้
" ตกลง จะย้ายหอทำไมล่ะ " นิชา ถามออกไป แม้เธอจะเดาได้จากสาเหตุที่นริศมาหา แต่ด้วยความห่วงใยในตัวน้องชายที่รักมาก
เธอถึงต้องสอบถามเพื่อการรับรู้ในเรื่องราวที่ผ่านมาของน้องชาย
"ที่เก่ามีปัญหาน่ะ อีกอย่างเค้า จะย้ายที่ทำงานใหม่ด้วย เลยอยากหาที่อยู่ใกล้ๆ ที่ทำงาน " นริศตอบคำถามโดยไม่มองหน้าคนถาม
สายตาหรุบลงต่ำ เหมือนพยายามปกปิดร่องรอยของความลับที่ไม่อยากเปิดเผย
" แล้วแนนไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาด้วย" นิชาถามด้วยเสียงที่เรียบเฉย พร้อมกับปรายตามองหญิงสาวร่างบาง ที่มาด้วย
" เลิกกันแล้ว " คนตอบ ตอบแบบสั้นๆ อย่างอึดอัด พอที่จะทำให้คนถามเข้าใจได้
" ตัวเองอย่าถามเค้าเลยนะว่าเลิกกันเพราะอะไร เอาเป็นว่า เค้าอยากเริ่มต้นใหม่กับ แพ๊ต อยากสร้างครอบครัวใหม่ด้วย
เลยมาให้ตัวเองช่วยนะ เค้ารู้ว่าตัวเองช่วยเค้าได้ ”
นริศ สรุปแบบเข้าข้างตัวเองเหมือนเคย และก็รู้ว่านิชาไม่มีวันปฎิเสธ น้องชายคนนี้ได้เหมือนอย่างทุกครั้ง
...ยังมีต่อ....