ผมมาจากกระทู้นี้ครับ
http://pantip.com/topic/31656352
ตอนนั้นผมได้ออกมาลืมตาดูโลก ผมคิดว่า ทำไมผมต้องเกิดมา เรียวแรงไม่มี เหมือนเป็น ปอลิโอ เดินก็ทรงตัวไม่อยู่ ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ไม่เหมือนพี่สาวครอกเดียวกับผม กินจุ วิ่นปร๋อ ชีวิตนางแฮปปี้มาก ใครๆก็รัก ใครๆก็อยากอุ้ม ผมละเศร้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ แม่ผมก็เห็นแก่กิน วันๆกินอย่างเดียว แม่กับพี่สาวผมนิสัยเหมือนกันเลยฮะ คือเห็นแก่กิน ผมเสียใจท้อ จนคิดอยากฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ว่าผมไม่มีแรงครับ
ชอบมีมนุษย์คนหนึ่งเข้ามา แม่ผมรีบวิ่งไปหาเค้าเลย ละพี่สาวผมก็วิ่งตามแม่ไป แต่ผมกลัวเค้ามาก ตัวใหญ่มาก ผมกลัวเค้าจะจับผมลงในหม้อที่เดือดปุดๆ เค้าพยายามจะมาใกล้ผม เค้าชอบมาจับผมแล้วเอามือเค้ามาลูบๆผม มือเค้าสามารถบีบผมตายได้เลยครับ ผมกลัวมากๆ แล้วเค้าก็จับผมลงในกรง ตายแน่ๆแล้ว เค้าต้องเอาผมลงไปต้มในหม้อแน่ๆๆ ผมจะต้องตายแล้วสินะ ดีเหมือนกัน อยู่ไปก็ไม่มีใครรัก แม้แต่แม่ผมยังปล่อยให้มนุษย์คนนี้อุ้มผม จับผม ละให้ผมอยู่ในกรง แม่ไม่รักผม!!
แล้วมนุษย์คนนั้นก็พาผมออกไปจากบ้าน ผมไม่ได้อยู่กับแม่กับพี่สาวแล้วหรือนี่ ผมต้องจากทุกตัวไปแล้วใช่มั๊ย? ทำไมพี่สาวผมยังกินได้ ทำไมแม่ไม่ห้ามเค้า ทำไม ทำไม ผมท้อแท้กับชีวิตมาก ผมปลงครับ ณ.ตอนนั้นบอกได้เลย ผมกลัวตาตื่น นอนไม่ได้ รถก็เคลื่อนตัวไปแล้ว ไป ที่ไหนไม่รู้ รึเธอจะทิ้งผมไว้ตรงถนนเหมือนที่มนุษย์คนอื่นทำกัน เห็นผมขี้โรค เป็นภาระ คงจะไม่อยากเลี้ยงผมแล้ว ผมปลงครับ ตัวเราเกิดมาต้องตายทุกตัว ฮื้อๆ ผมยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ ฮื้อๆ ในขณะที่ผมคิดอะไรไป รถก็จอด มนุษย์คนนั้นหยิบกรงผมไปแล้วครับ เอาละ ผมทำใจได้แล้ว ตายเป็นตาย แต่ทวา
เข้ามาในที่สีขาวๆ มีกลิ่นฉุนเต็มไปหมด และก็มี สาวขนฟูอยู่ ว้าว เธอสเปคผมมากครับ เธอขู่ผม เธอกลัวผม เธอจะกัดผม ผมได้แต่มองตาละห้อยหมดหวัง ผมคงไม่มีโอกาสได้เด็ดดอกฟ้าหรอกครับ ผมก็ทำใจ และก็มีตัวใหญ่ๆ หน้าตาแปลกๆ ผมไม่เคยเห็น แล้วเค้าก็ส่งเสียง "โฮ่งๆๆๆ" มาหาผม เค้าพูดไรผมไม่รู้หรอกครับ ณ ตอนนี้ในหัวผมไม่คิดอะไรแล้วครับ ความท้อมันบังเกิด ผมนั่งกับมนุษย์ที่พาผมมาสักพัก แล้วเค้าก็หยิบกรงของผมไปในห้องๆหนึ่ง แล้วเค้าก็อุ้มผมออกมา ผมดิ้นสุดแรง แต่ผมไม่มีแรง ถึงจะรู้ตัวว่าต้องตายแล้วก็เหอะ แต่ผมก็แอบกลัวอยู่บ้าง จนมีมนุษย์เต็มเลยครับมาจับตัวผม ละก็พูดไรกันไม่รู้ครับ ผมไม่เข้าใจ ละสักพักมนุษย์คนนั้นลูบผมอีกแล้ว เธอยิ้มให้ผม (จะกินผมแล้วใช่มั๊ย ถึงมายิ้มให้ผม ฮื้อๆๆๆ) แล้วสักพักมนุษย์คนอื่นก็จับผมพลิกไปพลิกมา ผมกลัวมากครับแต่ไม่มีแรง จนผมยอมครับ เอาวะ จะตายก็ตาย มนุษย์คนนั้นก็ยิ้มละลูบผมอยู่ แล้วก็มีอะไรไม่รู้มาแท้งผมครับ ผมไม่ทันได้เจ็บไม่ทันได้สะดุ้งผมก็หลับไป
จนผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมคงไปสวรรค์แล้วครับ ผมคงตายแล้วครับ แต่พอผมลืมตาและมองไปรอบๆ นี่มันบ้านผมหนิ นั้นไงแม่ผมกำลังกินขนม😒 พี่ผมก็วิ่งตามมนุษย์คนนั้น อ้าวนี่ผมยังไม่ตายเหรอครับ และมนุษย์คนนั้นก็เข้ามาหาผมอีกแล้วครับ เค้าจะมาจับผมอีกแล้ววว แงๆๆ ละสุดท้ายผมก็ต้องตกไปอยู่ในมือเค้าอีกจนได้ เค้าเอาอะไรไม่รู้มาแคะหูผม ผมกลัวนะครับ แต่เอ๊ะ รู้สึกสบายจัง พอผมกำลังเคลิ้มๆ น้ำเข้าหูผมครับ เค้าเอาน้ำใส่หูผม ฮื้อๆ ผมกลัวเค้า...
และเค้าก็เอาอะไรไม่รู้ใส่ปากผมครับ เป็นแบบนี้ทุกวัน ในตอนแรกๆ บางวันก็พาผมไปที่ๆ เอาเข็มมาแทงผม ผมพยายามหลบเค้า หนีเค้า แต่ไม่เป็นผลครับเพราะแม่ผมจะเรียกผมออกมาตลอดเลย ผมกลัวแม่ไม่ให้กินนมครับเลยต้องออกมา แม่ผมบอกว่า "ลูกไม่รู้ตัวเหรอว่าลูกรู้สึกดีขึ้น" ใช่ครับผมไม่รู้ตัวว่าอาการผมมันดีขึ้น และเค้าก็ไม่เคยเอาผมไปในหม้อคับ เค้าเอาผ้ามาเช็ดผม แคะหูผม เหมือนทำดีกับผมครับ จนสุดท้ายผมใจอ่อน ยอมกินของจากมือเค้าเหมือนแม่กับพี่ชอบทำ แต่ให้ผมขึ้นไปนั่งบนตัวเค้าเหมือนแม่ ผมทำไม่ได้ครับ ผมอาย ผมเป็นผู้ชายนะ จนอาการผมดีขึ้นตามลำดับ ไม่ต้องโดนเข็ม ไม่ต้องเอาอะไรยัดปากผมแล้ว ผมรู้สึกกระปี้กระเปร่าครับ ผมหายแล้ว ใช่ครับผมหายแล้ว ผมวิ่งได้แล้ว ผมกระโดดได้แล้ว ผมกินได้ทุกอย่างแล้ว ตั้งแต่นั้นมาผมกินทุกอย่างที่เห็นแม่กินครับ
ผมเริ่มคิดถึงมนุษย์คนนั้นแล้วครับ เค้าชอบหายไปนานๆ ผมจะรอและฟังเสียง พอเค้ามาผมจะหลบหลังประตู แต่เหมือนเค้าจะรู้ทุกทีว่าผมอยู่ตรงนั้น ผมชอบให้เค้าอุ้มผมครับ ผมชอบให้เค้าลูบผมครับ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงยอม มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง จนกระทั่ง อยู่มาวันหนึ่ง เค้าอุ้มผมขึ้นรถเหมือนปกติครับแต่คราวนี้แม่ไม่ได้มาด้วย มีแค่ผมกับพี่สาวผมครับ แม่กับพี่สาวตัวโต มองผมตาละห้อย พี่ผมร้องไห้ครับ แม่ผมทำหน้าเศร้าๆ ทำไมผมรู้สึกว่าจะต้องจากกันยังไงไม่รู้ จนมนุษย์คนนั้นพาผมมาที่ๆหนึ่ง ละเจอมนุษย์หน้าใหม่อีกสองคนเค้ามาอุ้มผมกับพี่ผม ละมนุษย์ที่อยู่กับแม่ผมละลูบผม ละร้องไห้ครับ ร้องไห้แต่ยิ้ม ผมรู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูก แต่ผมก็รู้สึกว่ามนุษย์ที่อุ้มผมเค้าถ่ายทอดความรักมาให้ผมเหมือนมนุษย์ที่อยู่กับแม่ ผมเลยไม่กลัวครับ ละแล้วมนุษย์ที่อยู่กับแม่ก็ขับรถไป ทิ้งผมอยู่กับมนุษย์แปลกหน้า ผมโกรธเค้าครับ พี่ผมผู้เห็นแก่กินก็โกรธเค้าด้วยเหมือนกันครับ ผมไม่กินไม่อึ ไม่เล่น ผมกับพี่ได้แต่หาที่ซ่อนตัว ผมไม่ออกครับ ผมอยากกลับไปหาแม่กับพี่สาวตัวโต บางทีผมได้ยินเสียงมนุษย์คนนั้นครับ แต่ผมหาตัวเค้าไม่เจอ ผมคิดว่าถ้าเจอผมจะกัดเค้า ละผมก็เจอเค้าตัวเล็กลงครับ ตัวเล็กกว่าผมอีกอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมพื้นผ้าครับ มีทั้งแม่ทั้งพี่สาวตัวโต พอเห็นหน้าทุกตัวที่ผมรัก ผมก็หิวทันทีครับ ผมก็กินๆๆๆ เล่นๆๆๆ ผมมีความสุขมากครับตอนนี้ ชีวิตผมตั้งแต่ผมหายดี ผมวิ่งเล่นได้ ผมกระโดดได้ ผมจับแมลงได้ ผมปีนต้นไม้ได้ และที่บ้านหลังนี้ทุกคนรักผมครับ ผมมีความสุขมากแล้วครับตอนี้
ผมเลยอยากจะเป็นกำลังใจให้แมวทุกตัว ต่อสู้และฟันฟ่าโรคร้าย ผมมีกำลังใจได้เพราะแม่ พี่ และมนุษย์ และที่สำคัญ ผมอยากเด็ดดอกฟ้าครับ หุหุ ทุกตัว สู้ๆนะครับ อย่ายอมแพ้
ปล. ขอบคุณทาสคนเก่าที่ดูแลผมจนหายดี และขอบคุณทาสคนใหม่ที่เลี้ยงดูผมอย่างดีครับ ผมสัญญาว่าจะซนให้มากกว่าเดิมครับผม😁
[แมว] กระทู้สร้างกำลังใจให้พองเพื่อน ที่ป่วยครับ
ตอนนั้นผมได้ออกมาลืมตาดูโลก ผมคิดว่า ทำไมผมต้องเกิดมา เรียวแรงไม่มี เหมือนเป็น ปอลิโอ เดินก็ทรงตัวไม่อยู่ ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ไม่เหมือนพี่สาวครอกเดียวกับผม กินจุ วิ่นปร๋อ ชีวิตนางแฮปปี้มาก ใครๆก็รัก ใครๆก็อยากอุ้ม ผมละเศร้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ แม่ผมก็เห็นแก่กิน วันๆกินอย่างเดียว แม่กับพี่สาวผมนิสัยเหมือนกันเลยฮะ คือเห็นแก่กิน ผมเสียใจท้อ จนคิดอยากฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ว่าผมไม่มีแรงครับ
ชอบมีมนุษย์คนหนึ่งเข้ามา แม่ผมรีบวิ่งไปหาเค้าเลย ละพี่สาวผมก็วิ่งตามแม่ไป แต่ผมกลัวเค้ามาก ตัวใหญ่มาก ผมกลัวเค้าจะจับผมลงในหม้อที่เดือดปุดๆ เค้าพยายามจะมาใกล้ผม เค้าชอบมาจับผมแล้วเอามือเค้ามาลูบๆผม มือเค้าสามารถบีบผมตายได้เลยครับ ผมกลัวมากๆ แล้วเค้าก็จับผมลงในกรง ตายแน่ๆแล้ว เค้าต้องเอาผมลงไปต้มในหม้อแน่ๆๆ ผมจะต้องตายแล้วสินะ ดีเหมือนกัน อยู่ไปก็ไม่มีใครรัก แม้แต่แม่ผมยังปล่อยให้มนุษย์คนนี้อุ้มผม จับผม ละให้ผมอยู่ในกรง แม่ไม่รักผม!!
แล้วมนุษย์คนนั้นก็พาผมออกไปจากบ้าน ผมไม่ได้อยู่กับแม่กับพี่สาวแล้วหรือนี่ ผมต้องจากทุกตัวไปแล้วใช่มั๊ย? ทำไมพี่สาวผมยังกินได้ ทำไมแม่ไม่ห้ามเค้า ทำไม ทำไม ผมท้อแท้กับชีวิตมาก ผมปลงครับ ณ.ตอนนั้นบอกได้เลย ผมกลัวตาตื่น นอนไม่ได้ รถก็เคลื่อนตัวไปแล้ว ไป ที่ไหนไม่รู้ รึเธอจะทิ้งผมไว้ตรงถนนเหมือนที่มนุษย์คนอื่นทำกัน เห็นผมขี้โรค เป็นภาระ คงจะไม่อยากเลี้ยงผมแล้ว ผมปลงครับ ตัวเราเกิดมาต้องตายทุกตัว ฮื้อๆ ผมยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ ฮื้อๆ ในขณะที่ผมคิดอะไรไป รถก็จอด มนุษย์คนนั้นหยิบกรงผมไปแล้วครับ เอาละ ผมทำใจได้แล้ว ตายเป็นตาย แต่ทวา
เข้ามาในที่สีขาวๆ มีกลิ่นฉุนเต็มไปหมด และก็มี สาวขนฟูอยู่ ว้าว เธอสเปคผมมากครับ เธอขู่ผม เธอกลัวผม เธอจะกัดผม ผมได้แต่มองตาละห้อยหมดหวัง ผมคงไม่มีโอกาสได้เด็ดดอกฟ้าหรอกครับ ผมก็ทำใจ และก็มีตัวใหญ่ๆ หน้าตาแปลกๆ ผมไม่เคยเห็น แล้วเค้าก็ส่งเสียง "โฮ่งๆๆๆ" มาหาผม เค้าพูดไรผมไม่รู้หรอกครับ ณ ตอนนี้ในหัวผมไม่คิดอะไรแล้วครับ ความท้อมันบังเกิด ผมนั่งกับมนุษย์ที่พาผมมาสักพัก แล้วเค้าก็หยิบกรงของผมไปในห้องๆหนึ่ง แล้วเค้าก็อุ้มผมออกมา ผมดิ้นสุดแรง แต่ผมไม่มีแรง ถึงจะรู้ตัวว่าต้องตายแล้วก็เหอะ แต่ผมก็แอบกลัวอยู่บ้าง จนมีมนุษย์เต็มเลยครับมาจับตัวผม ละก็พูดไรกันไม่รู้ครับ ผมไม่เข้าใจ ละสักพักมนุษย์คนนั้นลูบผมอีกแล้ว เธอยิ้มให้ผม (จะกินผมแล้วใช่มั๊ย ถึงมายิ้มให้ผม ฮื้อๆๆๆ) แล้วสักพักมนุษย์คนอื่นก็จับผมพลิกไปพลิกมา ผมกลัวมากครับแต่ไม่มีแรง จนผมยอมครับ เอาวะ จะตายก็ตาย มนุษย์คนนั้นก็ยิ้มละลูบผมอยู่ แล้วก็มีอะไรไม่รู้มาแท้งผมครับ ผมไม่ทันได้เจ็บไม่ทันได้สะดุ้งผมก็หลับไป
จนผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมคงไปสวรรค์แล้วครับ ผมคงตายแล้วครับ แต่พอผมลืมตาและมองไปรอบๆ นี่มันบ้านผมหนิ นั้นไงแม่ผมกำลังกินขนม😒 พี่ผมก็วิ่งตามมนุษย์คนนั้น อ้าวนี่ผมยังไม่ตายเหรอครับ และมนุษย์คนนั้นก็เข้ามาหาผมอีกแล้วครับ เค้าจะมาจับผมอีกแล้ววว แงๆๆ ละสุดท้ายผมก็ต้องตกไปอยู่ในมือเค้าอีกจนได้ เค้าเอาอะไรไม่รู้มาแคะหูผม ผมกลัวนะครับ แต่เอ๊ะ รู้สึกสบายจัง พอผมกำลังเคลิ้มๆ น้ำเข้าหูผมครับ เค้าเอาน้ำใส่หูผม ฮื้อๆ ผมกลัวเค้า...
และเค้าก็เอาอะไรไม่รู้ใส่ปากผมครับ เป็นแบบนี้ทุกวัน ในตอนแรกๆ บางวันก็พาผมไปที่ๆ เอาเข็มมาแทงผม ผมพยายามหลบเค้า หนีเค้า แต่ไม่เป็นผลครับเพราะแม่ผมจะเรียกผมออกมาตลอดเลย ผมกลัวแม่ไม่ให้กินนมครับเลยต้องออกมา แม่ผมบอกว่า "ลูกไม่รู้ตัวเหรอว่าลูกรู้สึกดีขึ้น" ใช่ครับผมไม่รู้ตัวว่าอาการผมมันดีขึ้น และเค้าก็ไม่เคยเอาผมไปในหม้อคับ เค้าเอาผ้ามาเช็ดผม แคะหูผม เหมือนทำดีกับผมครับ จนสุดท้ายผมใจอ่อน ยอมกินของจากมือเค้าเหมือนแม่กับพี่ชอบทำ แต่ให้ผมขึ้นไปนั่งบนตัวเค้าเหมือนแม่ ผมทำไม่ได้ครับ ผมอาย ผมเป็นผู้ชายนะ จนอาการผมดีขึ้นตามลำดับ ไม่ต้องโดนเข็ม ไม่ต้องเอาอะไรยัดปากผมแล้ว ผมรู้สึกกระปี้กระเปร่าครับ ผมหายแล้ว ใช่ครับผมหายแล้ว ผมวิ่งได้แล้ว ผมกระโดดได้แล้ว ผมกินได้ทุกอย่างแล้ว ตั้งแต่นั้นมาผมกินทุกอย่างที่เห็นแม่กินครับ
ผมเริ่มคิดถึงมนุษย์คนนั้นแล้วครับ เค้าชอบหายไปนานๆ ผมจะรอและฟังเสียง พอเค้ามาผมจะหลบหลังประตู แต่เหมือนเค้าจะรู้ทุกทีว่าผมอยู่ตรงนั้น ผมชอบให้เค้าอุ้มผมครับ ผมชอบให้เค้าลูบผมครับ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงยอม มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง จนกระทั่ง อยู่มาวันหนึ่ง เค้าอุ้มผมขึ้นรถเหมือนปกติครับแต่คราวนี้แม่ไม่ได้มาด้วย มีแค่ผมกับพี่สาวผมครับ แม่กับพี่สาวตัวโต มองผมตาละห้อย พี่ผมร้องไห้ครับ แม่ผมทำหน้าเศร้าๆ ทำไมผมรู้สึกว่าจะต้องจากกันยังไงไม่รู้ จนมนุษย์คนนั้นพาผมมาที่ๆหนึ่ง ละเจอมนุษย์หน้าใหม่อีกสองคนเค้ามาอุ้มผมกับพี่ผม ละมนุษย์ที่อยู่กับแม่ผมละลูบผม ละร้องไห้ครับ ร้องไห้แต่ยิ้ม ผมรู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูก แต่ผมก็รู้สึกว่ามนุษย์ที่อุ้มผมเค้าถ่ายทอดความรักมาให้ผมเหมือนมนุษย์ที่อยู่กับแม่ ผมเลยไม่กลัวครับ ละแล้วมนุษย์ที่อยู่กับแม่ก็ขับรถไป ทิ้งผมอยู่กับมนุษย์แปลกหน้า ผมโกรธเค้าครับ พี่ผมผู้เห็นแก่กินก็โกรธเค้าด้วยเหมือนกันครับ ผมไม่กินไม่อึ ไม่เล่น ผมกับพี่ได้แต่หาที่ซ่อนตัว ผมไม่ออกครับ ผมอยากกลับไปหาแม่กับพี่สาวตัวโต บางทีผมได้ยินเสียงมนุษย์คนนั้นครับ แต่ผมหาตัวเค้าไม่เจอ ผมคิดว่าถ้าเจอผมจะกัดเค้า ละผมก็เจอเค้าตัวเล็กลงครับ ตัวเล็กกว่าผมอีกอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมพื้นผ้าครับ มีทั้งแม่ทั้งพี่สาวตัวโต พอเห็นหน้าทุกตัวที่ผมรัก ผมก็หิวทันทีครับ ผมก็กินๆๆๆ เล่นๆๆๆ ผมมีความสุขมากครับตอนนี้ ชีวิตผมตั้งแต่ผมหายดี ผมวิ่งเล่นได้ ผมกระโดดได้ ผมจับแมลงได้ ผมปีนต้นไม้ได้ และที่บ้านหลังนี้ทุกคนรักผมครับ ผมมีความสุขมากแล้วครับตอนี้
ผมเลยอยากจะเป็นกำลังใจให้แมวทุกตัว ต่อสู้และฟันฟ่าโรคร้าย ผมมีกำลังใจได้เพราะแม่ พี่ และมนุษย์ และที่สำคัญ ผมอยากเด็ดดอกฟ้าครับ หุหุ ทุกตัว สู้ๆนะครับ อย่ายอมแพ้
ปล. ขอบคุณทาสคนเก่าที่ดูแลผมจนหายดี และขอบคุณทาสคนใหม่ที่เลี้ยงดูผมอย่างดีครับ ผมสัญญาว่าจะซนให้มากกว่าเดิมครับผม😁