นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะ อาจแปลกๆนิดหน่อย
เราชื่อซัน ส่วนรุ่นพี่ที่เราชอบอ่ะชื่อชา และแนนอน นี่นามสมมติ
นี่เป็นเรื่องราวของเราที่เราอยากจะเอามาแชร์ เพราะเราก็เชื่อนะว่าหลายๆคนก็คงมีโมเม้นท์แบบเราเหมือนกัน
เรื่องมันเกิดตอนที่เราอยู่ ม.4 พึ่งขึ้น ม.ปลายมาอะไรก็ใหม่ไปหมดอ่ะเนอะ ตอนนั่นคือ เฮ้ยย ม.ปลายละเว้ยอะไรแบบนั้นเลย
จนเราได้ไปเจอรุ่นพี่คนนึง ลุคดูแบดๆหน่อยแต่ยิ้มทีเราละลายเลย ตาหว้านหวาน ตอนนั้นคือเฮ้ยพี่เขาน่ารักจังก็เลยตัดสินใจว่าลองแอดเฟสไปดูก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร จริงๆแล้วเราเคยเห็นพี่เขาตั้งแต่เรา ม.1เลยนะ เพราะเล่นบาสเหมือนกัน เลยเจอกันที่สนามบาสทุกวันแต่ก็ไม่ได้คุยกันหรอกค่ะ เราเเค่รู้สึกว่าถูกชะตาแต่ไม่ได้เข้าไปคุย
จนเรา ม.ปลายเนี่ยแหละถึงเริ่มรู้สึกว่าอยากลองรู้จักมากกว่านี้หน่อย พอพี่เขารับแอดเราก็เริ่มคุยกัยกันทำความรู้จักกันแต่เราไม่ได้ออกไปเจอกันอะไรแบบนั่นนะ ยังแค่คุยๆกันแบบพี่ร้องโรงเรียนเดียวกัน(ห่างเหินแร้งแรง) เรามีเรื่องอะไรที่สนใจคล้ายๆกันพี่เขาชอบอ่านหนังสือเราก็เหมือนกัน เวลาคุยกันเราก็เริ่มคุยจากเรื่องหนังสือ ซันเคยอ่านเรื่องนั้นไหม? พี่ชาอ่านเล่มนี้รึยังค่ะ? อะแบบนั้น เราคุยกันถูกคอนะหลังๆเริ่มแลกหนังสือกันอ่านเลยได้เจอกันโรงเรียนบ่อยขึ้นแต่ทุกครั้งที่เราเจอพี่เขา เราจะสั่นมาก มือนี่สั่นจนกลัวพี่เขารู้อ่ะ อายยย
คือเขิน ยิ่งเขายิ้มยิ่งเขิน ยิ่งเขินก็ยิ่งสั่น โอ้ยยย อิเเม่ใจบ่อดี ตอนนั่นรู้ตัวเลยว่าอาการหนัก 55555555 ในตอนนั่นเป็นแค่ความรู้สึกปลื้ม เหมือนเด็กปลื้มรุ่นพี่แบบหนักๆ
หลังๆเราคุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้นเราชอบเรียกพี่ชาว่าเธอแทนตัวเองว่าเราพี่ชาก็เหมือนกัน เลยไม่ค่อยเรียกกันพี่ๆน้องๆเท่าไหร่ พี่เขาก็เทคแคร์นะแต่ก็ยังในถานะน้องสาวน่ะค่ะ ยังมีช่องว่างระหว่างกันค่อนข้างเยอะเลย
ความสัมพันธ์ของเรากับเขาเดินทางกันมาเรื่อยๆแต่เวลาไม่ช่วยอะไร เราก็ยังเขินแบบมือไม้สั่นอยู่ดี 555555 จนถึงงานกีฬาสีเรากับพี่เขาอยู่สีเดียวกัน พรมลิขิต!!!!! นิยายแจ่มใสมาก ถึงเวลาประชุมสีทีเราก็ฟินทีเพราะเราจะได้เจอกันทุกวัน คึคึ จนถึงวันที่สีจะแจกเสื้อแต่เราได้เสื้อตัวใหญ่มาก สั่งเอสไปแต่ได้แอลมาแทน เราใส่ทีก็ยาวถึงเข่า เราก็ไปบ่นๆกับนางว่า
ซ: เนี่ยเธอเสื้อเราตัวใหญ่มาก ยาวถึงเข่าเราเเน่ะ เราไม่อยากใส่อ๊า
ช: แลกกับเราปะล่ะ เอาของเราไปใส่ก็ได้นะ แลกกันไหม?
คุณพระ!!!! แม่คะหนูรักเขา เขาช่างเสียสละ หนูรู้สึกมานะมานีปิติชูใจมากแต่เดี๋ยวก่อนนะ
ซ: เสื้อเธอก็แอล เปลี่ยนแล้วได้อะไรอ่ะ ==
ช: ได้เปลี่ยนไง 555555555
หนูฆ่าหมกป่านางได้ไหมนะ
เราคุยกันมาสักพักแต่แน่นอนแค่เฟสก็พอ เบอร์ไม่ต้องเพราะเราไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้วแต่กีฬาสีนี่แหละค่ะที่จะทำให้เราได้เบอร์เขามา
ซ: พี่ชาเนี่ยวันสุดท้ายของงานเราถือป้ายสีด้วยแหละ
ช: ทั้งสีไม่มีสวยกว่านี้แล้วเหรอ?
ซ: เราฟาดนะ==
ช: โถ่ เราล้อเล่นน่า เดี๋ยวเราไปดูเนอะ
ซ: แต่เราอยากถ่ายรูปด้วยไง คนเยอะจะตายเราจะเจอกันได้ยังล่ะ (แผนหลอกขอเบอร์หมายเลข1ทำงาน)
ฌ: โทรศัพท์สิเธอ เธอมีไว้ทับกระดาษหรือไง
ซ: โถ่ ก็เราไม่มีเบอร์เธอนี่นา
ช: ก็ขอสิเนี่ยเอาไปเลย แล้ววันงานก็โทรหาเดี๋ยวเราไปถ่ายรูปด้วย
ซ: โอเคค่าาาา
หน้าระรื่นสิคะรออะไร เจอก็ได้เจอ เบอร์ก็ได้มา ตอนนั้นก็คิดแหละนี่ออกตัวเเรงเกินไปไหมวะแต่คิดว่าไม่เป็นไรหรอกมั้ง สาวๆของพี่เขาแต่ละคนออกตัวแรงแซงโค้งกว่าเราเยอะเลย ตอนนั้นไม่คิดหรอกว่านางมาชอบเราไหมเพราะเปอร์เซ็นมันเท่ากับ0เลยอ่ะ สาวๆของเขามาแต่สวยๆแล้วเรานี่ตัวก็แค่คืบ ขาก็สั้นจะเอาอะไรไปสู้อ่ะ
เดี๋ยวเรามาต่อนะ แป๊บเดียว
เหตุเกิดเมื่อฉันแอบชอบรุ่นพี่
เราชื่อซัน ส่วนรุ่นพี่ที่เราชอบอ่ะชื่อชา และแนนอน นี่นามสมมติ
นี่เป็นเรื่องราวของเราที่เราอยากจะเอามาแชร์ เพราะเราก็เชื่อนะว่าหลายๆคนก็คงมีโมเม้นท์แบบเราเหมือนกัน
เรื่องมันเกิดตอนที่เราอยู่ ม.4 พึ่งขึ้น ม.ปลายมาอะไรก็ใหม่ไปหมดอ่ะเนอะ ตอนนั่นคือ เฮ้ยย ม.ปลายละเว้ยอะไรแบบนั้นเลย
จนเราได้ไปเจอรุ่นพี่คนนึง ลุคดูแบดๆหน่อยแต่ยิ้มทีเราละลายเลย ตาหว้านหวาน ตอนนั้นคือเฮ้ยพี่เขาน่ารักจังก็เลยตัดสินใจว่าลองแอดเฟสไปดูก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร จริงๆแล้วเราเคยเห็นพี่เขาตั้งแต่เรา ม.1เลยนะ เพราะเล่นบาสเหมือนกัน เลยเจอกันที่สนามบาสทุกวันแต่ก็ไม่ได้คุยกันหรอกค่ะ เราเเค่รู้สึกว่าถูกชะตาแต่ไม่ได้เข้าไปคุย
จนเรา ม.ปลายเนี่ยแหละถึงเริ่มรู้สึกว่าอยากลองรู้จักมากกว่านี้หน่อย พอพี่เขารับแอดเราก็เริ่มคุยกัยกันทำความรู้จักกันแต่เราไม่ได้ออกไปเจอกันอะไรแบบนั่นนะ ยังแค่คุยๆกันแบบพี่ร้องโรงเรียนเดียวกัน(ห่างเหินแร้งแรง) เรามีเรื่องอะไรที่สนใจคล้ายๆกันพี่เขาชอบอ่านหนังสือเราก็เหมือนกัน เวลาคุยกันเราก็เริ่มคุยจากเรื่องหนังสือ ซันเคยอ่านเรื่องนั้นไหม? พี่ชาอ่านเล่มนี้รึยังค่ะ? อะแบบนั้น เราคุยกันถูกคอนะหลังๆเริ่มแลกหนังสือกันอ่านเลยได้เจอกันโรงเรียนบ่อยขึ้นแต่ทุกครั้งที่เราเจอพี่เขา เราจะสั่นมาก มือนี่สั่นจนกลัวพี่เขารู้อ่ะ อายยย
คือเขิน ยิ่งเขายิ้มยิ่งเขิน ยิ่งเขินก็ยิ่งสั่น โอ้ยยย อิเเม่ใจบ่อดี ตอนนั่นรู้ตัวเลยว่าอาการหนัก 55555555 ในตอนนั่นเป็นแค่ความรู้สึกปลื้ม เหมือนเด็กปลื้มรุ่นพี่แบบหนักๆ
หลังๆเราคุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้นเราชอบเรียกพี่ชาว่าเธอแทนตัวเองว่าเราพี่ชาก็เหมือนกัน เลยไม่ค่อยเรียกกันพี่ๆน้องๆเท่าไหร่ พี่เขาก็เทคแคร์นะแต่ก็ยังในถานะน้องสาวน่ะค่ะ ยังมีช่องว่างระหว่างกันค่อนข้างเยอะเลย
ความสัมพันธ์ของเรากับเขาเดินทางกันมาเรื่อยๆแต่เวลาไม่ช่วยอะไร เราก็ยังเขินแบบมือไม้สั่นอยู่ดี 555555 จนถึงงานกีฬาสีเรากับพี่เขาอยู่สีเดียวกัน พรมลิขิต!!!!! นิยายแจ่มใสมาก ถึงเวลาประชุมสีทีเราก็ฟินทีเพราะเราจะได้เจอกันทุกวัน คึคึ จนถึงวันที่สีจะแจกเสื้อแต่เราได้เสื้อตัวใหญ่มาก สั่งเอสไปแต่ได้แอลมาแทน เราใส่ทีก็ยาวถึงเข่า เราก็ไปบ่นๆกับนางว่า
ซ: เนี่ยเธอเสื้อเราตัวใหญ่มาก ยาวถึงเข่าเราเเน่ะ เราไม่อยากใส่อ๊า
ช: แลกกับเราปะล่ะ เอาของเราไปใส่ก็ได้นะ แลกกันไหม?
คุณพระ!!!! แม่คะหนูรักเขา เขาช่างเสียสละ หนูรู้สึกมานะมานีปิติชูใจมากแต่เดี๋ยวก่อนนะ
ซ: เสื้อเธอก็แอล เปลี่ยนแล้วได้อะไรอ่ะ ==
ช: ได้เปลี่ยนไง 555555555
หนูฆ่าหมกป่านางได้ไหมนะ
เราคุยกันมาสักพักแต่แน่นอนแค่เฟสก็พอ เบอร์ไม่ต้องเพราะเราไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้วแต่กีฬาสีนี่แหละค่ะที่จะทำให้เราได้เบอร์เขามา
ซ: พี่ชาเนี่ยวันสุดท้ายของงานเราถือป้ายสีด้วยแหละ
ช: ทั้งสีไม่มีสวยกว่านี้แล้วเหรอ?
ซ: เราฟาดนะ==
ช: โถ่ เราล้อเล่นน่า เดี๋ยวเราไปดูเนอะ
ซ: แต่เราอยากถ่ายรูปด้วยไง คนเยอะจะตายเราจะเจอกันได้ยังล่ะ (แผนหลอกขอเบอร์หมายเลข1ทำงาน)
ฌ: โทรศัพท์สิเธอ เธอมีไว้ทับกระดาษหรือไง
ซ: โถ่ ก็เราไม่มีเบอร์เธอนี่นา
ช: ก็ขอสิเนี่ยเอาไปเลย แล้ววันงานก็โทรหาเดี๋ยวเราไปถ่ายรูปด้วย
ซ: โอเคค่าาาา
หน้าระรื่นสิคะรออะไร เจอก็ได้เจอ เบอร์ก็ได้มา ตอนนั้นก็คิดแหละนี่ออกตัวเเรงเกินไปไหมวะแต่คิดว่าไม่เป็นไรหรอกมั้ง สาวๆของพี่เขาแต่ละคนออกตัวแรงแซงโค้งกว่าเราเยอะเลย ตอนนั้นไม่คิดหรอกว่านางมาชอบเราไหมเพราะเปอร์เซ็นมันเท่ากับ0เลยอ่ะ สาวๆของเขามาแต่สวยๆแล้วเรานี่ตัวก็แค่คืบ ขาก็สั้นจะเอาอะไรไปสู้อ่ะ
เดี๋ยวเรามาต่อนะ แป๊บเดียว