แม่ตั้งกรอบให้มากไปจนเราไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง

ตอนนี้อยู่ ม.4 ค่ะ เลือกแผนวิทย์คณิต เพราะคิดว่าถ้าจบม.6ไปก็คงสามารถเลือกอยู่คณะที่เราชอบได้ แต่ปัญหาคือ แผนวิทย์คณิตมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลยค่ะ ส่วนตัวแล้วเป็นคนเรียนไม่เก่งมาก แต่ก็พอไปได้ เมื่ออยู่ ม.ปลายภาระหน้าที่มันก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ซึ่งเราก็ไม่ค่อยจะมีเวลา แต่แม่ของเราเค้าเหมือนไม่เข้าใจเราค่ะ เวลาเราบ่นว่าเหนื่อย งานเยอะ เรียนไม่เข้าใจ เค้าก็จะด่าจะว่าเรา ว่าเราไม่ตั้งใจเรียน บ้างแหละ ว่าเราไม่มีความอดทน แค่นี้ยังทำไม่ได้แล้วจะเอาอะไรไปสู้คนอื่นถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ออกจากแผนวิทไปอยู่แผนเกษตรนู้น พอแม่ว่าเราแบบนี้เราก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะเราเถียงแม่ไม่ได้เพรสะแม่เราเป็นคนอารมร้อน ได้แต่เก็บตัวร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายด้วยค่ะ แต่เราไม่อยากให้อนาคตเราต้องพังเราอยากพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าเราก็ทำได้ แต่เราไม่ใช่คนเก่ง เราก็พยายามอ่านหนังสือวิชาที่เราไม่ได้ วิชาที่เราไม่ถนัดคือเคมีค่ะ อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัวเลย เรารู้สึกว่าครูที่สอนวิชานี้เค้าสอนไม่รู้เรื่องอะคะ แบบว่าเวลาสอนครูเค้าก็จะให้ไปเขียนสรุปในหนังสือแล้วเอามาส่งครูแค่นี้อะค่ะซึ่งเราคิดว่าไม่ใช่การสอนที่ดีเท่าไหร่ สอนแบบนี้เด็กอนุบาลก็สอนได้ จริงมั้ยคะ เราเลยอยากเรียนพิเศษค่ะ เราจึงไปขอแม่ดู ปรากฏว่าแม่ไม่ให้เราเรียนค่ะ ขอยังไงก็ไม่ให้ แม่เราเป็นคนขี้งกหน่อย เราก็แอบน้อยใจทำไมเราอยากเรียนเก่งๆบ้างทำไมถึงไม่ให้เราเรียน แม่เราบอกว่าเปลืองตังค่ะ เราเลยแอบน้อยใจแล้วแอบไปร้องไห้คนเดียวเหมือนเดิม เราทำอะไรไม่ได้เลยค่ะเครียดมากจนวันนึงเราสอบเก็บคะแนนวิชาเคมีค่ะแล้วเราทำคะแนนได้ไม่ดีแม่ก็ด่าเราว่าเราโง่สารพัด แล้วชอบเอาไปเปรียบเทียบกับน้องชายเราค่ะ น้องเราเรียนเก่งกว่สเราแม่ก็จะคอยชมน้องตลอด จนเราน้อยใจมาก เราพยายามจะไม่สนใจแต่ก็อดคิดไม่ได้ พอเราได้คะแนนไม่ดีแม่เลยบังคับให้เราไปเรียนพรีดีกรีค่ะ เป็นการเรียนมหาลัยควบคู่ไปกับมัธยม เราไม่อยากเรียนเลยเพราะแค่ที่โรงเรียนเราก็ปวดหัวมากพอแล้ว แม่เราเลือกคณะให้เราเองเลยค่ะ คือคณะนิติ แม่เราอยากให้เราเป็นตำรวจเหมือนแม่ เราไม่อยากเรียนเลย พอเรียนจบไปยังไงเราก็ต้องไปเข้ามหาลัยที่เราชอบอยู่ดี เวลาเรามีเวลาว่างจากการทำงานที่ รร แล้ว แม่ก็จะเอาหนังสือมากองตรงหน้าเราแล้วบังคับให้เราอ่านแม่เรายืนจี้เลยนะคะ จนเรารู้สึกอึดอัด อึดอัดมากจนไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้แล้วมันเหนื่อยมาก เค้าไม่เคยเข้าใจเราเลย ว่าเราต้องการหรือไม่ต้องการอะไร เราก็อยากมีเวลาพักผ่อนบ้างแต่นี่แทบไม่มีเวลาเลย หนังสือที่แม่ให้เราอ่านเราก็อ่านไม่เข้าหัวเลยค่ะ มันเหนื่อยมากจริงๆ พอเวลาเราหยิบโทรสับขึ้นมาเล่นแม่ก็จะตีมือเราแล้วก็ชอบขู่ว่าจะยึดทุกครั้งที่เราเล่น บางครั้งอ่านหนังสือเสร็จแม่ก็จะบังคับให้สวดมนต์แม่บอกว่าจะได้อ่านเข้าสมอง แม่เราเป็นคนธรรมะธรรมโม(ที่ธรรมะธรรมโมแบบไม่ปลงสักทีชอบสวดมนต์แต่ก็ไม่เคยใจเย็น) แม่เลยบังคับให้เรากับน้องเราทำบ่อยๆ เวลาน้องเราทำน้องก็จะแสดงอาการออกมาเลยว่าไม่อยากทำแม่ก็ไม่บังคับ แต่เราทำอะไรไม่ได้เพราะเราเป็นพี่เราเลยไม่กล้าขัดคำสั่งแม่บอกตามตรงนะคะ เราเหนื่อยมากที่จะทำอะไรแบบนี้ พอปิดเทอมแม่ก็จะพาไปมหาลัยเพื่อไปเรียนพรีดีกรีค่ะ เรียกได้ว่าทั้งชีวิตนี้ไม่ได้พักเลย เราดูออกเลยว่าเราเรียนแย่กว่าเดิมตอนอยู่ม.ต้นเราได้เกรดดีมาตลอดเลยค่ะ ได้ต่ำสุดก็ 3.87 ค่ะ แต่พอรู้เกรดม.4 เทอมแรกเราแทบไม่อยากเรียนแผนนี้เลย ความวิตกมันครอบงำใจไปหมด กลัวว่าจะต้องตกไปอยู่ห้องอื่น กลัวแม่จะว่า กลัวเพื่อนจะดูถูก กลัวหลายอย่างเลยค่ะ เราเครียดมาก เราอยากทำอะไรที่เราชอบ เราไม่มีความสุขกับสิ่งที่แม่ให้ แม่เราไม่เคยซื้อของนอกกายให้เราเลยค่ะ พวกโทรสับมือถือเราใช้ต่อของแม่มาตลอด เวลาพูดถึงของที่อยากได้แม่ก็จะขึ้นเสียงใส่แล้วก็บ่นว่าไร้สาระ สรุปเราไม่เคยมีอะไรดีในสายตาแม่เลยมั้งคะ เราพยายามไม่โกรธแม่แต่เราก็อดน้อยใจไม่ได้ อยากหนีไปให้ไกลๆเลยค่ะ แต่ก็ทำไม่ได้ ทุกวันนี้ก็ต้องอดทนอดกลั้นใช้ชีวิตไป เราอยากให้แม่รู้บ้างว่าเราก็เหนื่อยว่าเราไม่ต้องการอะไรหรือเราต้องการอะไร ไม่ใช่จะมองแค่ความต้องการของตัวเอง