ความรักบนความไม่แน่นอน ความจริงหรือแค่มายา อยากจะปล่อยแต่ก็ไม่อยากจะไขว่คว้าหาใหม่อีกแล้ว กรณีแบบนี้ควรทำยังไงดีครับ

เมื่อก่อนเคยเป็นคนโลกสวยมากๆ จากการที่เราเป็นคนชอบอ่านนิยาย ดูซีรี่ส์ สิ่งเหล่านี้หล่อหลอมให้ผมกลายเป็นคนช่างฝัน แบบยังไงดีล่ะ คิดว่าชีวิตเราสามารถเดินตามรอยนิยายที่เคยอ่าน จะสามารถกำหนดชะตาชีวิตให้มีความสุขตามซีรี่ส์ต่างๆ นานาที่เราเคยดู ผมเป็นเด็กช่างฝันแบบนี้ตลอดมา มีความสุขกับความโลกสวยตามประสา ชีวิตสิบกว่าปีผ่านไปแบบนี้ตลอดมา เอาดีแต่การเรียน อาจจะเพราะเมื่อก่อนผมเป็นคนอ้วนด้วยแหละ เลยคิดว่าตัวเองไม่ได้หวังสูงจะให้ใครมารักคนอ้วนๆ แบบเรา จึงได้แต่มโน เพ้อ จินตนาการไปเอง เอาจริงๆ คือบ้าถึงขั้นมีแฟนในความฝันของตัวเองก็เคยมาแล้วนะครับ (คิดย้อนไปตอนนั้น ผมนี่อยากพาตัวเองไปหาจิตแพทย์มากมาย) แต่มันก็มีข้อดีนะ การที่เราโลกสวยแบบนี้ มันก็ไม่มีอะไรมาทำร้ายความไร้เดียงสาของเราไปได้ ชีวิตมีแต่เรียนกับเล่นแบบเด็กๆ พูดง่ายๆ คือใสๆ นั่นแหละ เรียกได้ว่าชีวิตในตอนนั้นมันก็เพอร์เฟ็กต์ไปซะทุกอย่างแล้วล่ะ ทั้งการเรียนที่โดดเด่นกว่าใคร กิจกรรมก็ยกให้ผมเป็นตัวพ่อ เป็นคนที่ใครๆ ก็ชื่นชม ติดอยู่สองอย่าง คือหนึ่ง ผมอ้วน อ้วนมากๆ ด้วย และสอง การที่ผมช่างฝันและบ้านิยาย ซีรี่ส์แบบรักๆ จนเกินไป ทำให้ผมเกิดความไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี เกิดโหยหาความรักจริงๆ ขึ้นมาซะนี่ แล้วจะทำไงได้ล่ะ ความคิดในตอนนั้นคือ ถ้าเกิดยังอ้วนอยู่แบบนี้ ใครเค้าจะเอาแก ผมจึงคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดูดีขึ้น ก็ลดความอ้วนนั่นแหละนะ ผลลัพธ์ก็คงไม่ต้องเดากันให้เหนื่อย ผมผอมได้ในเวลาเพียงไม่ถึงปี ผอมแบบผอมเพรียวเลยล่ะ ทำเอาคนรอบตัวตกใจไปตามๆ กัน (ขนาดญาติ หรือแม้แต่เพื่อนสนิทโรงเรียนเก่าเดินผ่านเราไปเฉยๆ เพราะจำเราไม่ได้เลยสักนิด) คือเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างกับไปศัลยกรรมมาเลยล่ะ 555 ผมนี่พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าตอนผอมแล้วผมก็ดูดีมากเหมือนกันนะเนี่ย แต่ผมก็ไม่รู้ตัวเลยในคอนนั้น ว่าการเปลี่ยนแปลงตัวเองจากคนโลกสวยช่างฝันเปี่ยมจินตนาการ กลายไปเป็นคนที่โหยหาแต่ความรัก... ความรักที่ตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นยังไง จะทำลายความฝันวัยเด็กของตัวเองไปหมดสิ้น สิ่งที่เคยคิดว่ามันต้องเป็นแบบนั้นเป็นแบบนี้ มันไม่ใช่เลยในชีวิตจริง โลกแห่งความจริงมันโหดร้ายมาก และมันก็พรากเด็กใสๆ คนนั้นออกไปจากตัวผมจนผมไม่อาจเรียกเค้าคนนั้นกลับคืนมาได้อีกแล้ว ในตอนนี้ผมก็ยังนึกสงสัยอยู่เลย ว่าถ้าทำได้ ผมยังจะเลือกผอมดูดีเพื่อเผชิญโลกแห่งความโหดร้ายทำลายโลกช่างฝันของตัวเองไปเพื่อที่จะเป็นผู้ใหย๋ขึ้นไป และรู้ว่าจริงๆ แล้วโลกของเราเป็นยังไง หรือเลือกที่จะเป็นเด็กใสๆ คนนั้นที่ยังยึดติดอยู่กับความฝันของตัวเอง โลกสวย และมีความสุขกับการมองโลในแง่ดี แต่มันคงเป็นได้แค่ความคิดแหละนะ เพราะผมในตอนนี้ กลายเป็นคนอีกคนที่ไม่พึงประสงค์ไปแล้ว จากที่เคยมโนว่าตัวเองจะได้เป็นตัวเอกในนิยาย ที่จริงมันไม่ใช่เลย แต่จะว่าไปผมมันก็ไม่แย่นักหรอก เพราะผมก็ยังคงเป็นตัวเด่นในละครชีวิตจริงอยู่ แต่เด่นในแง่ของการเป็นตัวร้ายน่ะนะ... ร้ายจนผมไม่อยากจะให้อภัยตัวเอง... แต่จะทำไงได้ ก็เพราะมีคนทำให้ผมเป็นแบบนี้เอง การร้ายกลับเพื่อรับมือกับความร้ายกาจที่คนอื่นกระทำกับตัวเองเพื่อโต้ตอบ ผมคิดว่ามันไม่ผิดเลยสักนิด จริงๆ ผมก็น่าสงสารนะ เพราะอุตส่าห์จะได้เป็นตัวร้ายแล้ว แต่ก็กลับยอมให่ใครอีกคนทำร้ายซ้ำซาก... ตัวร้ายท่ถูกทำร้ายอีกที... จะสงสารหรือสมเพชดีนะ???

(จริงๆ นี่ไม่ใช่คำถามที่ผมอยากจะถามทุกคนจริงๆ หอกนะครับ แต่ขอเกริ่นเอาไว้ก่อน เรียกคะแนนสงสารไว้ก่อนว่างั้น แหะๆ คำถามจริงๆ มันหลังจากนี้ครับผม ^^)