สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 20+ ปีครับ ผมเป็นคนที่ดูภายนอกเฮฮาครับ เฮฮามาก
มองดูเหมือนไม่มีอะไร#มีคนบอกหลายคนครับ
แต่ลึกๆแล้วผมเป็นคนโรคส่วนตัวสูงมากครับ
รู้สึกผ่อนคลายมากครับที่อยู่คนเดียว แต่ก็กังวลกับคนรอบข้างมากครับ
กังวลว่าผมจะถูกมองยังไง (จิตตกก็ว่าได้ครับ) แล้วตอนนี้ มีความจำเป็นต้องอยู่หอร่วมกับเพื่อนคนหนึ่งครับ
รู้สึกว่าอึดอัดมากครับ แต่มีเห็นจำเป็นที่แยกไม่ได้ครับ ต้องทนครับ แต่อีกไม่นานก็จะได้แยกย้ายแล้วครับ
ผมจึงเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ ว่าทำไมไม่พูด ไม่เฮฮา
คือตอนนี้รู้สึก อึดอัด เศร้า กังวล ไม่มีกำลังใจทำอะไร อยากมีใครให้ปรึกษาสักคน(คนผมเคยไว้ใจเพื่อนคนหนึ่งแล้ว อยู่มาวันหนึ่งมีเหตุการณ์ให้
หมดความไว้ใจครับ ทำให้ไม่กล้าที่จะระบายความในใจกับใครเพราะผมคิดว่า ไม่สามารถไว้ใจใครได้)
**ถ้าคนในครอบครัว เนื่องจากผมเป็นคนโต ผมจึงเคยเล่าเรื่องที่ไม่สบายใจให้ฟัง
เนื่องจากผมเป็นความหวังจึงไม่อยากให้ทราสบเรื่องไม่สบายใจ
ซึ่งเป็นอย่างงี้ตั้งนาน ทำให้เป็นคนที่เก็บเรื่องต่างๆไว้คนเดียว
อารมณ์ของผมตอนนี้ ถ้าผมหายไปจากโลกนี้ ผมไม่มีความรู้สึดเสียใจ หรือ ดีใจเลย
เป็นอารมณ์ที่ว่างเปล่ามาก
อยู่ทุกวันนี้ ไม่มีความสุขเลย รู้สึกว่าคนรอบจ้องมอง เหมือนมีกำแพงบางอย่าง
เหมือนคนนินทา
ผมอยากทำผมหลุดพ้นจากตรงนี้มากครับ ใครพอจะมีวิธีช่วยให้ผมออกจากตรงนี้ได้บ้างครับ
***ผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าครับ
****ถ้าผมใช้คำผิดหรือสะกดผม ขอโทษด้วยนะครับ
ช่วยผมด้วย ผมอยู่จุดนี้ไม่ไหวแล้วครับ
มองดูเหมือนไม่มีอะไร#มีคนบอกหลายคนครับ
แต่ลึกๆแล้วผมเป็นคนโรคส่วนตัวสูงมากครับ
รู้สึกผ่อนคลายมากครับที่อยู่คนเดียว แต่ก็กังวลกับคนรอบข้างมากครับ
กังวลว่าผมจะถูกมองยังไง (จิตตกก็ว่าได้ครับ) แล้วตอนนี้ มีความจำเป็นต้องอยู่หอร่วมกับเพื่อนคนหนึ่งครับ
รู้สึกว่าอึดอัดมากครับ แต่มีเห็นจำเป็นที่แยกไม่ได้ครับ ต้องทนครับ แต่อีกไม่นานก็จะได้แยกย้ายแล้วครับ
ผมจึงเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ ว่าทำไมไม่พูด ไม่เฮฮา
คือตอนนี้รู้สึก อึดอัด เศร้า กังวล ไม่มีกำลังใจทำอะไร อยากมีใครให้ปรึกษาสักคน(คนผมเคยไว้ใจเพื่อนคนหนึ่งแล้ว อยู่มาวันหนึ่งมีเหตุการณ์ให้
หมดความไว้ใจครับ ทำให้ไม่กล้าที่จะระบายความในใจกับใครเพราะผมคิดว่า ไม่สามารถไว้ใจใครได้)
**ถ้าคนในครอบครัว เนื่องจากผมเป็นคนโต ผมจึงเคยเล่าเรื่องที่ไม่สบายใจให้ฟัง
เนื่องจากผมเป็นความหวังจึงไม่อยากให้ทราสบเรื่องไม่สบายใจ
ซึ่งเป็นอย่างงี้ตั้งนาน ทำให้เป็นคนที่เก็บเรื่องต่างๆไว้คนเดียว
อารมณ์ของผมตอนนี้ ถ้าผมหายไปจากโลกนี้ ผมไม่มีความรู้สึดเสียใจ หรือ ดีใจเลย
เป็นอารมณ์ที่ว่างเปล่ามาก
อยู่ทุกวันนี้ ไม่มีความสุขเลย รู้สึกว่าคนรอบจ้องมอง เหมือนมีกำแพงบางอย่าง
เหมือนคนนินทา
ผมอยากทำผมหลุดพ้นจากตรงนี้มากครับ ใครพอจะมีวิธีช่วยให้ผมออกจากตรงนี้ได้บ้างครับ
***ผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าครับ
****ถ้าผมใช้คำผิดหรือสะกดผม ขอโทษด้วยนะครับ