เคยเป็นไหมที่ไม่กล้าถ่ายรูปหรือเเสดงความรักกับคนที่รักในครอบครัวเเล้วเคยนึกถึงนรกไหม?

คืออยากลองถามดูนะคะเพื่อใครได้เปิดเข้ามาอ่าน คือหลายๆคนอาจจะอาย ที่เเสดงออกความรักกับพ่อเเม่หรือครอบครัวเรา  คือเราก็เป็นอีกคนนะคะที่ไม่กล้าเเสดงออกมากเเต่ก็มีบ้างเเต่ก็รักพวกเขามากๆอยู่เเล้วคะ เเต่วันเวลาที่เราเติบโตขึ้นทำให้เรามีความคิดการกระทำที่โตขึ้นมีความรู้สึกที่เปลี่ยนเเปลงไปตามวัย  ซึ่งในช่วงวัยรุ่นนี้เเหละคะทำให้เราเปลี่ยนแปลงมากมากติดเพื่อน บางคนมีเเฟนก็อาจติดแฟนบ้าง (เเต่เราไม่มีคนเอา55)ทำให้ละเลยคนในครอบครัวไปบ้างเเละที่สำคัญเลยติดโซเชี่ยล หรือสื่ออิเล็กทรอนิกของเราคะ จนบางครั้งทำให้ฉันจ้องเเต่มันสนใจอยู่เเต่โลกของเราจนละเลยครอบครัวไป คือก็มีหลายคนนะคะที่ฉันไม่ได้ถ่ายภาพด้วย เเต่ก็มีบ้างหละคะ เเต่เราก็ไม่กล้าที่จะพูดว่ารัก หรือ จะถ่ายรูปกัน ก็จะมีพูดว่าถ่ายรูปกันนตอนไปมีงานหรืองานเลี้ยงสนุกที่บ้านนนะคะ เเต่ที่ฉันตั้งกระทู้วันนนี้เพราะอยากเตือนใจตัวเองหรือใครๆหลายคนที่พ่อเเม่ครอบครัวยังสุขภาพเเข็งเเรงหรือไม่ได้เจ็บป่วยใดๆ ให้สนใจท่านบ้างคะอย่าติดอย่างอื่นเกินไป คำว่ารักคำเดียว้เเค่พูดให้พวกท่านฟังไม่ว่าจะพ่อเเม่พี่นองปู่ย่าตายาย ฟังแกก็ยิ้มมีความสุขเเล้ว แกไม่สามารถอยู่กับเราได้ไปตลอดชีวิตเราไม่รู้หรอกคะวันข้างหน้าจะเป็นยังไง เเต่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ รูปถ่ายในวันนี้อาจเป็นรูปสุดท้ายของเขากับเรา หรือวันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่ได้บอกรักเขา อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่กับเขา ถ่ายรูปกับเขาทุกวันก็ยังดี พูดคุยกับเขาบ้าง คือเราก็อยากให้ทุกคนนะคะ หันกลับไปมองครอบครัวเราเวลาไม่เหลือใครอะคะ ก็ใครที่เข้ามาอ่านถ้าเริ่มมีความรู้สึกเเบบนี้ลองทำแบบที่เราบอกดูนะคะ  ถ้าบางวันเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาเราไม่มีวันรู้หรอกคะว่าจะวันไหน ***เเต่วันนึงละคะเรานอนเล่นใกล้จะหลับไฟมืดอยู่ดีดีนะคะเราก็คิดถึงเเม่แล้วก็นึกถึงนรกนึกถึงกะทะทองเเดงคะเราไป โรงเรียนร้องไห้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่2-3 เดือน(ไม่ได้สำออยนะคะถ้าใครเป็นเเบบเราจะรู้คะ) เพื่อนก็ช่วยปลอบหาข้อมูลมาเต็มที่คะว่าถ้าเราเกิดมาอยู่ครอบครัวนี้ชาติหน้ายังไงเราก็ได้อยู่ครอบครัวเดิมเราเครียดมากคะช่วงนั้น นึกเเต่ช่วงเวลาตายเวลาอยู่ นึกถึงเเต่นรกสวรรค์ เราก็เครียดมากคะช่วงนั้นอยากไปทำบุญมากมากอยากไปกับครอบครัวคะ ทุกๆวันช่วงนั้นเรานวดท่านทำดีกับครอบครัวทุกอย่างเลย ไม่เถียงสักนิดหอมแก้มหอมหน้าผากท่านคะ เราลองไปถามเพื่อนๆที่ รร นะคะว่าเคยเป็นไหมเขาก็บอกคะว่าเคยเป็นอยู่2-3คนที่คิดเเบบเรา ช่วงนั้นเราก็กลายเป็นเด็กดีไปเลยร้องไห้ที่ รร เกือบทุกวันนึกถึงทีไรก็ร้อง55เพื่อนที่นั่งข้างเราก็พยายามปลอบนะคะเเต่มีอะไรไม่รู้มาดลใจให้เราคิดเเบบนั้นช่วงเวลานั้นมันเศร้ามากคะเราพิมพ์ข้อความไปหาเเม่นะคะว่าโตขึ้นจะดูเเลลท่านดูเเลลครอบครัวช่วงเวลานี้ประมาณเราอายุ 12-13 คะ เพื่อนเราก็เป็นอายุเวลานี้คะ คือเราพูดคุยกับครอบครัวทีไรนํ้าตาซึมทุกครั้งคะ เเต่วันนึงมีเพื่อนมาบอกเราคะว่าความรู้สึกเเบบนี้เหมือนคนจะตาย เราก็อึ้งไปเลยคะนํ้าตาซึมเเต่เราก็เฉยๆนะคะเชื่อ50ไม่เชื่อ50 ช่วงนั้นก็นอนกอดเเม่มากขึ้น เวลาทำการบ้านปกติเราทำข้างในบ้านนคะ เเต่ช่วงนั้นมีบางวันเราเอาออกไปทำข้างนอกดูท่านเก็บผลไม้นั่งเล่นชมสวน เล่นกับสุนัขเราก็มีความสุขเเล้วคะ ถึงยุงจะกัดเราก็ยอมนะคะ กว่าจะหลุดพ้นช่วงเศร้านี้ได้ก็เนิ่นนานคะพอมันไม่คิดมันก็หยุดหลุดพ้นไปเลยอะคะเรากลับมาเป็นคนเดิมได้คะร่าเริงเหมือนเดิมเเล้วคะก็อยากถามดูนะคะว่ามีใครเคยเป็นไหม ก็กระทู้นี้เเค่ตั้งขึ้นให้ทุกคนได้อ่านดูนะคะ เราเป็นคนนึงที่ต้องทรมานกับความรู้สึกนี้ในวันที่มันจะสายเสียเเล้ว ทำเถอะคะเเค่วันละนิดไม่เสียหายนะคะ ปล.รักเขาคุยกับเขาจนวันสุดท้ายของเขาจะมาถึงนะคะ****
ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเราจะมาต่อนะคะ ถ้ากระทู้นี้ไม่ชอบรบกวนอะไรขอโทษด้วยคะ