ทำไมรู้สึกว่ายิ่งโตขึ้น ยิ่งรักแม่ ไม่อยากห่างแม่ แต่มีเหตุให้ต้องห่าง จะทำยังไงดีคะ?

เอาแบบสั้นๆ สรุปย่อๆเลยละกันนะคะ

คือตอนนี้ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ...

ตอนเด็กๆ เคยเป็นเด็กเกเร เคยหนีออกจากบ้านรู้สึกอึดอัดไม่อยากอยู่บ้าน รู้สึกว่าพ่อกับแม่ไม่เข้าใจ  

เคยใช้ชีวิตข้างนอกด้วยตัวเองอยู่ประมาณปีกว่า..หลังจากนั้นก็เริ่มโทรคุยกับที่บ้าน  ..และสุดท้ายก็กลับมาใช้ชีวิตอยู่บ้าน

ก็ไม่เชิงบ้านเดียวกันนะคะ ที่บ้านมีอยู่ 2 หลัง แต่ว่าได้เจอหน้าพ่อกับแม่บ่อย.

หลังจากนั้นได้ที่ทำงานไกลบ้าน ต้องตื่นตี 5 ออกบ้าน ตี 5 ครึ่ง  ถ้าออกช้ากว่านี้ สาย รถติด 2 ชม. กว่าจะถึงที่ทำงาน ก็ 7-8 โมง

ขากลับรถก็ติด  ใช้เวลากับรถติดประมาณ 4 ชั่วโมงต่อวัน หลังๆขับรถตอนเช้าเริ่มหลับใน

รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแน่ๆ  เลยลองคุยกับพ่อกับม่ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เห็นด้วยให้ไปอยู่หอใกล้ๆที่ทำงาน

แต่ เจ้าของกระทู้เป็นอะไรไม่รู้.  พอพ่อแม่ให้ไป รู้สึกเสียใจ ไม่อยากไปอยู่ไหนไกลๆ จากที่บ้าน

คิดถึงแม่ พอยิ่งโตขึ้น รู้สึกว่า อยากให้เค้าอยู่กับเราไปนานๆ อยากกลับมาใกล้ๆแม่ได้กอดได้หอม ได้กินข้าวฝีมือแม่

ไม่อยากออกไปอยู่หอเลย แต่ก็ระยะยาวคงขับรถไปกลับทำงานไม่ไหวจริงๆ

ควรจะทำใจ ยังไง หรือมีวิธีไหนที่ดีกว่านี้มั้ยคะ  กะว่าจะอยู่ จันทร์ถึงศุกร์  เสาร์-อาทิตย์กลับบ้าน

แต่เคยออกไปอยู่ข้างนอกมาแล้ว รู้สึกว่าถ้าไม่ได้อยู่บ้าน ยังไงความอุ่นใจมันก็ไม่เหมือนกัน

ตอนนี้รู้สึกนอยๆมากเลย ไ่ม่รู้จะทำยังไงดี ใครมีวิธีคิดหรือแนะนำ รบกวนช่วยเสนอแนะด้วยนะคะ