...สวัสดีครับ...
นี้เป็นปัญหาผมตั้งแต่เริ่มเข้าช่วงม.ต้น...คือห้องม.ต้นที่ผมอยู่มันเป็นห้องเด็กที่เรียนดีอยู่ครับ...แต่มันกดดันผมช่วงเกรดปีแรกของผมออกมันน้อยมาถ้าแทบกับเด็กในห้องแต่มันก็ปกติสำหรับเด็กห้องธรรมดาทั่วๆไป[ผมรู้สึกว่าหน่วยกิตห้องที่ผมอยู่จะกดเกรดเยอะมาก]...เนื่องจากแม่ผมเป็นอาจารย์และผมคือพี่คนโตผมเลยโดนหนักมาก...นานเข้าก็เริ่มมีความเครียดมากจนมันเริ่มเกินความคิดที่เด็กอายุไม่ถึงสิบห้าจะแก้ไหว...ผมเริ่มระบายออกโดยการทำร้ายร่างกายทำทุกอย่างเพื่อให้ลืมความเจ็บปวด ณ ช่วงเวลานั้น....พอความรู้สึกมันเริ่มหายไปความเจ็บปวดก็ล่ามเข้ามาแทน...ผมเคยเครียดมากขนาดกำเศษแก้วจนมือผมซีดไม่มีเลือดเลยก็เคยแต่เพราะเพื่อนมาห้ามไว้เลยรอดมา.....ตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มสังเกตุตัวเองว่าและจากสิ่งที่เพื่อนสนิทผมมาบอกผมว่า'เวลาปกติผมก็จะบ้าบอหัวเราะอารมณ์ดีเหมือนคนที่โลกสดใสตลอดเวลา...แต่พอผมซึมขึ้นมาผมจะกลายเป็นคนที่พร้อมจะฆ่าตัวตายตลอดเวลาได้เหมือนกัน'
...ผมเป็นมาสองสามปีหลังจากก้าวพ้นมาช่วงม.ปลายเต็มตัว...ผมไม่เคยมีประวัติไม่ดีไม่สูบบุหรี่ไม่กินเหล้าไม่หนีเที่ยวเข้าเรียนทุกคาบ...ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมผมกำลังเก็บเงินเพื่อเอามาจ่ายค่าเทอมตัวเอง...ทุกๆวันนี้แผลผมก็ยังอยู่...แต่ทุกคนที่เคยเรียนม.ปลายมาคงรู้นะครับว่าเกรดตอนม.ปลายมันกดมากขนาดไหน...กดมากจนผมตกใจ...ผมย้ายมาอยู่ห้องธรรมดาหลังจากจบม.ต้น..ชีวิตในสังคมผมเริ่มดี...แต่อาการผมก็ยังไม่ดี..เพื่อนแนะนำว่าให้ไปหาหมอ...แต่ถามหน่อยครับว่าถ้าคุณไปบอกแม่ว่า'แม่!!ผมเป็นโรคเครียด!!ผมทำร้ายตัวเองอยู่ตลอดเวลา'แม่คุณจับคุณเข้าโรงบาลบ้าแน่ๆ!!
....ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะคอยให้เพื่อนพาไปปรับทุกข์กับอาจารย์หรือเพื่อนๆในกลุ่มเดียวกันเพื่อให้ผมสบายใจขึ้นแทน....เหมือนมันกำลังจะดีนะครับ..
..ไม่!!
...ปัญหาที่ผมกำลังเจอมันอยู่นี้....ตอนนี้ผมปิดเทอมอยู่!!และ...เป็นช่วงที่เกรดออก...คงรู้สินะครับว่าแม่กับพ่อผมจะทำไง...พอท่ารู้เกรดผมที่น้อยมากกว่าเทอมที่อยู่ม.ต้น...ท่านก็เริ่มว่ากล่าวผม...ผมรู้สึกได้ถึงอาการซึมเศร้าขนาดที่แบบว่าสามารถฆ่าตัวตายได้หลังพ่อแม่ผมด่าได้เลยที่เดียว...ผมอยู่คนเดียวผมไม่มีเพื่อน...ผมไม่มีไหล่ให้พัก...ไม่มีอาจารย์ไว้ให้ไปหลบเวลาผมรู้สึกหดหู่...ผมกล้วมากกลัวว่าตัวเองจะกลับไปเป็นหนักกว่าเดิม...ผมกล้วว่าผมจะตายได้ง่ายๆในสักวัน...ผมรู้ว่าพ่อแม่ผมคาดหวังผมมาก...แต่ท่านทำผมเครียดขนาดไหนท่านยังไม่รู้เลย....ผมเครียดที่ท่านเอาผมไปเทียบกับที่ทำได้ดีกว่า....ท่านไม่เคยพอใจกับความสามารถของผมเลย!!!!!
ผมเคยอยากให้ท่านภูมิใจโดยการไปแข่งขันยิงธนูได้เหรียญมาอวด....แต่พ่อแม่กลับมองมันเป็นสิ่งไร้สาระสู้เอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่ามั้ย!!
....แม่ครับ...พ่อครับ...ถ้าขออะไรสักอย่างได้...พ่อแม่ช่วยพอใจกับสิ่งที่ผมมีได้มั้ย...เพราะผมทำมันสุดความสามารถแล้ว...แล้วผมก็พอใจกับมัน...แล้วพอแม่พอใจกับผมรึยัง?....
....ผมควรจะทำยังไงดีครับกับสิ่งที่เกิดขึ้น....ยิ่งผมเหงามาก...ยิ่งอยู่คนเดียว..มันก็แย่มากขึ้นมากขึ้น....ผมควรปรับตรงไหนให้มันพอดีกับทุกๆอย่างที่เค้าอยากได้.....หรือผมควรหายไปเพื่อให้พ่อแม่ท่านหมดห่วง....
โดนแม่กดดัน..นานเข้า..จนเริ่มมีอาการคล้ายๆพวกเป็นไบโพล่าร์
นี้เป็นปัญหาผมตั้งแต่เริ่มเข้าช่วงม.ต้น...คือห้องม.ต้นที่ผมอยู่มันเป็นห้องเด็กที่เรียนดีอยู่ครับ...แต่มันกดดันผมช่วงเกรดปีแรกของผมออกมันน้อยมาถ้าแทบกับเด็กในห้องแต่มันก็ปกติสำหรับเด็กห้องธรรมดาทั่วๆไป[ผมรู้สึกว่าหน่วยกิตห้องที่ผมอยู่จะกดเกรดเยอะมาก]...เนื่องจากแม่ผมเป็นอาจารย์และผมคือพี่คนโตผมเลยโดนหนักมาก...นานเข้าก็เริ่มมีความเครียดมากจนมันเริ่มเกินความคิดที่เด็กอายุไม่ถึงสิบห้าจะแก้ไหว...ผมเริ่มระบายออกโดยการทำร้ายร่างกายทำทุกอย่างเพื่อให้ลืมความเจ็บปวด ณ ช่วงเวลานั้น....พอความรู้สึกมันเริ่มหายไปความเจ็บปวดก็ล่ามเข้ามาแทน...ผมเคยเครียดมากขนาดกำเศษแก้วจนมือผมซีดไม่มีเลือดเลยก็เคยแต่เพราะเพื่อนมาห้ามไว้เลยรอดมา.....ตั้งแต่นั้นผมก็เริ่มสังเกตุตัวเองว่าและจากสิ่งที่เพื่อนสนิทผมมาบอกผมว่า'เวลาปกติผมก็จะบ้าบอหัวเราะอารมณ์ดีเหมือนคนที่โลกสดใสตลอดเวลา...แต่พอผมซึมขึ้นมาผมจะกลายเป็นคนที่พร้อมจะฆ่าตัวตายตลอดเวลาได้เหมือนกัน'
...ผมเป็นมาสองสามปีหลังจากก้าวพ้นมาช่วงม.ปลายเต็มตัว...ผมไม่เคยมีประวัติไม่ดีไม่สูบบุหรี่ไม่กินเหล้าไม่หนีเที่ยวเข้าเรียนทุกคาบ...ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมผมกำลังเก็บเงินเพื่อเอามาจ่ายค่าเทอมตัวเอง...ทุกๆวันนี้แผลผมก็ยังอยู่...แต่ทุกคนที่เคยเรียนม.ปลายมาคงรู้นะครับว่าเกรดตอนม.ปลายมันกดมากขนาดไหน...กดมากจนผมตกใจ...ผมย้ายมาอยู่ห้องธรรมดาหลังจากจบม.ต้น..ชีวิตในสังคมผมเริ่มดี...แต่อาการผมก็ยังไม่ดี..เพื่อนแนะนำว่าให้ไปหาหมอ...แต่ถามหน่อยครับว่าถ้าคุณไปบอกแม่ว่า'แม่!!ผมเป็นโรคเครียด!!ผมทำร้ายตัวเองอยู่ตลอดเวลา'แม่คุณจับคุณเข้าโรงบาลบ้าแน่ๆ!!
....ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะคอยให้เพื่อนพาไปปรับทุกข์กับอาจารย์หรือเพื่อนๆในกลุ่มเดียวกันเพื่อให้ผมสบายใจขึ้นแทน....เหมือนมันกำลังจะดีนะครับ..
..ไม่!!
...ปัญหาที่ผมกำลังเจอมันอยู่นี้....ตอนนี้ผมปิดเทอมอยู่!!และ...เป็นช่วงที่เกรดออก...คงรู้สินะครับว่าแม่กับพ่อผมจะทำไง...พอท่ารู้เกรดผมที่น้อยมากกว่าเทอมที่อยู่ม.ต้น...ท่านก็เริ่มว่ากล่าวผม...ผมรู้สึกได้ถึงอาการซึมเศร้าขนาดที่แบบว่าสามารถฆ่าตัวตายได้หลังพ่อแม่ผมด่าได้เลยที่เดียว...ผมอยู่คนเดียวผมไม่มีเพื่อน...ผมไม่มีไหล่ให้พัก...ไม่มีอาจารย์ไว้ให้ไปหลบเวลาผมรู้สึกหดหู่...ผมกล้วมากกลัวว่าตัวเองจะกลับไปเป็นหนักกว่าเดิม...ผมกล้วว่าผมจะตายได้ง่ายๆในสักวัน...ผมรู้ว่าพ่อแม่ผมคาดหวังผมมาก...แต่ท่านทำผมเครียดขนาดไหนท่านยังไม่รู้เลย....ผมเครียดที่ท่านเอาผมไปเทียบกับที่ทำได้ดีกว่า....ท่านไม่เคยพอใจกับความสามารถของผมเลย!!!!!
ผมเคยอยากให้ท่านภูมิใจโดยการไปแข่งขันยิงธนูได้เหรียญมาอวด....แต่พ่อแม่กลับมองมันเป็นสิ่งไร้สาระสู้เอาเวลาไปอ่านหนังสือดีกว่ามั้ย!!
....แม่ครับ...พ่อครับ...ถ้าขออะไรสักอย่างได้...พ่อแม่ช่วยพอใจกับสิ่งที่ผมมีได้มั้ย...เพราะผมทำมันสุดความสามารถแล้ว...แล้วผมก็พอใจกับมัน...แล้วพอแม่พอใจกับผมรึยัง?....
....ผมควรจะทำยังไงดีครับกับสิ่งที่เกิดขึ้น....ยิ่งผมเหงามาก...ยิ่งอยู่คนเดียว..มันก็แย่มากขึ้นมากขึ้น....ผมควรปรับตรงไหนให้มันพอดีกับทุกๆอย่างที่เค้าอยากได้.....หรือผมควรหายไปเพื่อให้พ่อแม่ท่านหมดห่วง....