(เรื่องเล่า) การลาออกจากงานครั้งสุดท้าย แต่...ก้าวแรกมันน่ากลัวจริงๆ

ผมอายุ 33ปี ทำงานบริษัทมาแล้ว3ที่ รวมกันก็ 10ปีเศษ ระหว่างทำงานไปด้วย ผมก็หาทำงานเสริมมาตลอด เพราะเงินเดือนไม่พอ  เลยหาทางไปเรียน การสกรีนเสื้อมา และรับงานทางหน้าเฟส หน้าเพจ line คนรุ้จักบอกต่อๆกัน

ผมก็เริ่มซื้ออุปกรณ์ งานสกรีนเก็บไว้ทั่งแบบ ซิลค์สกรีน(บล็อค)  digital ( Tranfer/Sublimation )และมีเรียนการสกรีนขั้นสูงเพิ่มเติม(ฮาฟโทน/Cmyk)

และก็ทำให้บ้านที่เพิ่งซื้อ กลายเป็นโรงสกรีน  โดยที่ไม่มีหน้าร้าน

ผมทำบัญชีมาตั้งแต่ต้นปี จึงเหนว่างานเสริมของผมมี ยอดขายมากกว่าเงินเดือนผม ประมาน 10เท่า (ขออนุญาติไม่บอกถึงกำไรนะครับ)  

แต่มา2-3เดือน ผมเริ่มรุ้สึกว่าผมทำงานไม่ทัน เพราะผมต้องทำงานประจำไปด้วย 8ชม และกลับบ้านมาทำงานสกรีนต่อเลย ได้นอนอีกที ก็ เที่ยงคืน-ตี1 และเช้าก็ต้องไปทำงาน  

ผมจึงต้องตัดสินใจ ขอซื้อเวลา8ชม ของผมคืนโดยการ ลาออก (เดือน10)จากงานประจำ โดยไม่รอโบนัส

ผมมีแนวคิดว่า ถ้าผมออกงานมา แล้วงานลดลงละ ควรทำอย่างไร ผมจึงตัดสินใจเปิดหน้าร้าน(เดือน11) โดยการเช่าอาคารพาณิชย์ 4ชั้นครึ่ง เดือนละ 13k โดยหวังจะขยายฐานการผลิต และมีหน้าร้านน่าเชื่อถือ เพื่อที่จะรับงานใหญ่ หลัก พัน-หมื่นตัวได้

ความกลัวก็เกิด เพราะเงินเดือนประจำหายไป แต่รายจ่ายประจำค่าเช่าตึกเข้ามาเพิ่มแทน ซึงภาระผมต่อเดือน ก็มีผ่อน บ้าน-รถ ให้เงินแม่ไปด้วยซึ่งถือว่า เดิมพันสูง เอาเรื่อง

แต่เมื่อโอกาศมาแล้ว ผมก็อายุกลางคนแล้ว(สมรสแล้วแต่ยังไม่มีบุตร) ถ้าไม่ทำวันนี้ แล้วผมจะทำตอนอายุเท่าไร

สุดท้ายที่พิมพ์มา อยากบอกหลายๆคนว่า
"โอกาศมาแล้วจงอย่ารอ โดยที่ไม่รุ้ว่ารออะไรอยู่"  แต่ก้าวแรกมันน่ากลัวจิงๆนะ



ท่านใดอยากเห็นงานผม ดูได้ที่เพจ
facebook.com/screenmonster
ได้เลยนะครับ