ตามหัวกระทู้ข้างบนเลยคะ เราไม่รู้ว่าเรามาเล่าทำไม แต่เรารู้สึกได้ระบายกับความอึดอัดที่เรามี มันอาจดูไร้สาระถ้าใครไม่ชอบเราขอโทษด้วยนะคะ
เรากับแฟนเราคบกันมาได้ 1 ปี 1 เดือนคะ สำหรับหลายคนอาจมองว่าไม่นาน แต่สำหรับรักในวัยรุ่นคือนานมากคะ เรากับแฟนมีลูกด้วยกันแล้วคะ ลูกเราได้ 2 เดือนกว่าแล้ว ที่มีลูกยอมรับคะว่าตอนนั้นพลาด แต่เราก็ไม่เคยโทษลูก เพราะเขาเกิดมาไม่รู้เรื่องอะไร เรากับแฟนยังเป็นวัยรุ่นอยู่คะ เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะครอบครัวเราไม่ชอบแฟน ครอบครัวเราบอกแฟนเราดูเป็นเกเรไม่เอาไหนแถมยังสักดูดบุหรี่อีก ครอบครัวเราไม่ชอบแฟนเรานานแล้วที่เขาไม่ชอบเพราะตอนนั้นเราโดนเรียกผู้ปกครองเรื่องถ่ายรูปกับแฟนลงเฟสบุ๊ค เรื่องนี้ทำให้เราไม่ได้ต่อ ม.4 ในโรงเรียนนั้นครอบครัวเราถึงรู้ เขาก็ถามแฟนเราเป็นคนยังไงพอเล่าไปเขาก็ไม่ชอบ แต่เราก็คบกันต่อมาเรื่อยๆคะ เรารักแฟนมากยอมทุกอย่างอยากได้อะไรซื้อให้หมด ตอนยังไม่ท้องไม่ว่าจะเป็นยังไงเที่ยวดึกแค่ไหนก็รับได้ แต่พอรู้ว่าท้องครอบครัวเราก็ให้ตัดขาดทันทีเพราะดูแล้วถ้าอยู่กันไปไม่มีอนาคตแน่นอน เพราะยังเป็นวัยรุ่นทั้งคู่ ถึงขั้นทำสัญญาว่าถ้ามายุ่งเกี่ยวกันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แต่เราสองคนก็แอบคุยกันในเฟสบุ๊คในไลน์ตลอด พอแฟนเรารู้ว่าให้ตัดขาดเขาก็ร้องไห้เขาพูดทำยังไงก็ยอมขอแค่เราไม่หายไปจากเขาเขาสัญญาจะเปลี่ยนตัวเองจะตั้งใจเรียนจะเป็นคนใหม่ เราก็เชื่อใจเขาเพราะตั้งแต่คบมาเราไม่เคยเห็นเขาร้องไห้ขนาดนี้ เราสองคนวางแผนกันว่า ปีหน้าเราจะกลับไปเรียน เราจะได้เจอกัน แฟนเราสัญญาว่าจะตั้งใจเรียน ม.3 ให้จบปีหน้าจะได้มาเรียน ม.4 ด้วยกันเราจะจบไปพร้อมกัน เพราะเราเชื่อว่าถ้าแฟนเราเรียนจบครอบครัวเราจะรับได้ (เพิ่มเติมนิดนึงนะคะตอนแรกที่รู้ว่าท้องเราท้องได้ 7 เดือนแล้ว) แรกๆแฟนเราสนใจเรามากทักมาถามตลอดวันนี้เป็นไงกินข้าวยังลูกดิ้นดีมั้ยคือคุยกันทุกวันแทบทุกเวลา เรารู้สึกดีมากมีกำลังใจไม่เหงา เพราะเราอยู่แต่บ้านออกไปไหนก็ไม่ได้กลัวคนจะนินทาเพื่อนก็มาหาไม่ได้ แต่พอเวลาผ่านไปได้ 2 อาทิตย์กว่าๆ แฟนเราก็เริ่มกลับไปเป็นเหมือนตอนยังไม่ท้อง เที่ยวออกทุกวันติดเพื่อนวันนึงคุยกันยังไม่ถึง 20 ประโยคคุยยังไม่เข้าใจก็หายไปบางวันกลับดึกตี 1 ตี 2 บางทีก็ตี 3 เราก็ยังรอเพราะเราอยากคุย เราอยู่ในสถานะการรอแบบนี้มาได้ 2 เดือนกว่าๆ เราก็เริ่มทักไปคุยกับแม่แฟนเรา ว่าแฟนเรามันออกไปไหนได้ทุกวัน แม่แฟนเราก็คอยตามให้ทักถามเพื่อนแฟนเราบ้างว่าอยู่กับแฟนเรามั้ย บางวันแม่แฟนเราต้องขี่รถไปตามเอง เราบอกเลยตลอดเวลาที่เรารอเราร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้เพราะอะไรมันรู้สึกเหงาเหมือนกำลังใจหายเหมือนคำสัญญาที่ตั้งใจไว้มันจะไมาเป็นจริง เราเป็นคนไม่ค่อยเผื่อใจกับอะไรเราเชื่อคนง่าย ยิ่งได้เห็นน้ำตาเขาในวันนั้นยิ่งเชื่อ แฟนเราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เราท้องได้ 7 เดือนกว่าๆ จนต้องนี้ลูกเราจะ 3 เดือนแล้ว เรารอคุยทุกวันดึกแค่ไหนก็รอ แต่พอแฟนเรากลับบ้านมาก็นอนเลยไม่เปิดดูโทรศัพท์เราก็รอเก้อ เราเคยถามเขาว่าแค่สนใจเราอยู่ให้กำลังเรามันยากมากเลยหรอ ที่กับเพื่อนออกไปหาได้ทุกวัน เขาตอบเราว่าเธอก็ต้องเข้าใจบ้างว่าเราไม่เจอกันเราก็เหงาเราก็ต้องออกไปหาเพื่อนบ้าง เราก็ตอบกลับไป ออกอะเราให้ออกได้ ไม่ใช่ออกทุกวันแบบนี้อยู่คุยกับเราสนใจเราบ้างก็ได้ เขาก็ขอโทษและก็บอกรักเรา จะทะเลาะกันกี่ครั้งก็เอาแต่ขอโทษและบอกรักแล้วก็ทำเหมือนเดิมวนอยู่อย่างนี้ จนเราบอกเขาว่าถ้าเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ก็เลิกกันไปเหอะ ถ้าเธอรักเพื่อนสนใจเพื่อนมากกว่าแฟนมากกว่าลูกก็พอ เขาก็เหมือนเดิมขอโทษและก็บอกรัก จนเราทนไม่ไหวจริงๆหายไปเองเงียบๆ เราบล็อกเฟสบล็อกไลน์บล็อกเบอร์บล็อกหมดทุกอย่าง เราก็ทักไปขอโทษแม่แฟนเรา เราบอกเขาว่าเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาบอกเขาก็เข้าใจว่าลูกชายตัวเองเป็นยังไง เราเสียใจมากเราร้องไห้ทุกวัน เราลองให้เพื่อนไปส่องเฟสเขา เขาก็โพสต์ถึงเรานะ แต่ก็ยังเที่ยวออกทุกวันอยู่เหมือนเดิม เจ็บทุกครั้งที่นึกถึงคำสัญญานึกถึงฝันที่วางไว้ เราเลิกกันเพราะเรื่องนี้มาเป็นสิบครั้งแล้ว ทุกรอบจะมีปากเสียงด่ากันเลยแล้วสุดท้ายก็ใจอ่อน แต่รอบนี้เราออกมาจากเขาแบบเงียบๆ เพราะเราจนไม่ไหวจริงๆ ไม่ใช่ไม่รักเขานะ แต่เราไม่อยากเสียใจอีกแล้ว
เราคิดถูกใช่มั้ยที่เลิกกับเขา ที่เดินออกมาจากจุดนั้น
รัก 1 ปี 1 เดือน ต้องมาพังลงเพราะความติดเพื่อน
เรากับแฟนเราคบกันมาได้ 1 ปี 1 เดือนคะ สำหรับหลายคนอาจมองว่าไม่นาน แต่สำหรับรักในวัยรุ่นคือนานมากคะ เรากับแฟนมีลูกด้วยกันแล้วคะ ลูกเราได้ 2 เดือนกว่าแล้ว ที่มีลูกยอมรับคะว่าตอนนั้นพลาด แต่เราก็ไม่เคยโทษลูก เพราะเขาเกิดมาไม่รู้เรื่องอะไร เรากับแฟนยังเป็นวัยรุ่นอยู่คะ เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะครอบครัวเราไม่ชอบแฟน ครอบครัวเราบอกแฟนเราดูเป็นเกเรไม่เอาไหนแถมยังสักดูดบุหรี่อีก ครอบครัวเราไม่ชอบแฟนเรานานแล้วที่เขาไม่ชอบเพราะตอนนั้นเราโดนเรียกผู้ปกครองเรื่องถ่ายรูปกับแฟนลงเฟสบุ๊ค เรื่องนี้ทำให้เราไม่ได้ต่อ ม.4 ในโรงเรียนนั้นครอบครัวเราถึงรู้ เขาก็ถามแฟนเราเป็นคนยังไงพอเล่าไปเขาก็ไม่ชอบ แต่เราก็คบกันต่อมาเรื่อยๆคะ เรารักแฟนมากยอมทุกอย่างอยากได้อะไรซื้อให้หมด ตอนยังไม่ท้องไม่ว่าจะเป็นยังไงเที่ยวดึกแค่ไหนก็รับได้ แต่พอรู้ว่าท้องครอบครัวเราก็ให้ตัดขาดทันทีเพราะดูแล้วถ้าอยู่กันไปไม่มีอนาคตแน่นอน เพราะยังเป็นวัยรุ่นทั้งคู่ ถึงขั้นทำสัญญาว่าถ้ามายุ่งเกี่ยวกันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แต่เราสองคนก็แอบคุยกันในเฟสบุ๊คในไลน์ตลอด พอแฟนเรารู้ว่าให้ตัดขาดเขาก็ร้องไห้เขาพูดทำยังไงก็ยอมขอแค่เราไม่หายไปจากเขาเขาสัญญาจะเปลี่ยนตัวเองจะตั้งใจเรียนจะเป็นคนใหม่ เราก็เชื่อใจเขาเพราะตั้งแต่คบมาเราไม่เคยเห็นเขาร้องไห้ขนาดนี้ เราสองคนวางแผนกันว่า ปีหน้าเราจะกลับไปเรียน เราจะได้เจอกัน แฟนเราสัญญาว่าจะตั้งใจเรียน ม.3 ให้จบปีหน้าจะได้มาเรียน ม.4 ด้วยกันเราจะจบไปพร้อมกัน เพราะเราเชื่อว่าถ้าแฟนเราเรียนจบครอบครัวเราจะรับได้ (เพิ่มเติมนิดนึงนะคะตอนแรกที่รู้ว่าท้องเราท้องได้ 7 เดือนแล้ว) แรกๆแฟนเราสนใจเรามากทักมาถามตลอดวันนี้เป็นไงกินข้าวยังลูกดิ้นดีมั้ยคือคุยกันทุกวันแทบทุกเวลา เรารู้สึกดีมากมีกำลังใจไม่เหงา เพราะเราอยู่แต่บ้านออกไปไหนก็ไม่ได้กลัวคนจะนินทาเพื่อนก็มาหาไม่ได้ แต่พอเวลาผ่านไปได้ 2 อาทิตย์กว่าๆ แฟนเราก็เริ่มกลับไปเป็นเหมือนตอนยังไม่ท้อง เที่ยวออกทุกวันติดเพื่อนวันนึงคุยกันยังไม่ถึง 20 ประโยคคุยยังไม่เข้าใจก็หายไปบางวันกลับดึกตี 1 ตี 2 บางทีก็ตี 3 เราก็ยังรอเพราะเราอยากคุย เราอยู่ในสถานะการรอแบบนี้มาได้ 2 เดือนกว่าๆ เราก็เริ่มทักไปคุยกับแม่แฟนเรา ว่าแฟนเรามันออกไปไหนได้ทุกวัน แม่แฟนเราก็คอยตามให้ทักถามเพื่อนแฟนเราบ้างว่าอยู่กับแฟนเรามั้ย บางวันแม่แฟนเราต้องขี่รถไปตามเอง เราบอกเลยตลอดเวลาที่เรารอเราร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้เพราะอะไรมันรู้สึกเหงาเหมือนกำลังใจหายเหมือนคำสัญญาที่ตั้งใจไว้มันจะไมาเป็นจริง เราเป็นคนไม่ค่อยเผื่อใจกับอะไรเราเชื่อคนง่าย ยิ่งได้เห็นน้ำตาเขาในวันนั้นยิ่งเชื่อ แฟนเราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เราท้องได้ 7 เดือนกว่าๆ จนต้องนี้ลูกเราจะ 3 เดือนแล้ว เรารอคุยทุกวันดึกแค่ไหนก็รอ แต่พอแฟนเรากลับบ้านมาก็นอนเลยไม่เปิดดูโทรศัพท์เราก็รอเก้อ เราเคยถามเขาว่าแค่สนใจเราอยู่ให้กำลังเรามันยากมากเลยหรอ ที่กับเพื่อนออกไปหาได้ทุกวัน เขาตอบเราว่าเธอก็ต้องเข้าใจบ้างว่าเราไม่เจอกันเราก็เหงาเราก็ต้องออกไปหาเพื่อนบ้าง เราก็ตอบกลับไป ออกอะเราให้ออกได้ ไม่ใช่ออกทุกวันแบบนี้อยู่คุยกับเราสนใจเราบ้างก็ได้ เขาก็ขอโทษและก็บอกรักเรา จะทะเลาะกันกี่ครั้งก็เอาแต่ขอโทษและบอกรักแล้วก็ทำเหมือนเดิมวนอยู่อย่างนี้ จนเราบอกเขาว่าถ้าเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ก็เลิกกันไปเหอะ ถ้าเธอรักเพื่อนสนใจเพื่อนมากกว่าแฟนมากกว่าลูกก็พอ เขาก็เหมือนเดิมขอโทษและก็บอกรัก จนเราทนไม่ไหวจริงๆหายไปเองเงียบๆ เราบล็อกเฟสบล็อกไลน์บล็อกเบอร์บล็อกหมดทุกอย่าง เราก็ทักไปขอโทษแม่แฟนเรา เราบอกเขาว่าเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาบอกเขาก็เข้าใจว่าลูกชายตัวเองเป็นยังไง เราเสียใจมากเราร้องไห้ทุกวัน เราลองให้เพื่อนไปส่องเฟสเขา เขาก็โพสต์ถึงเรานะ แต่ก็ยังเที่ยวออกทุกวันอยู่เหมือนเดิม เจ็บทุกครั้งที่นึกถึงคำสัญญานึกถึงฝันที่วางไว้ เราเลิกกันเพราะเรื่องนี้มาเป็นสิบครั้งแล้ว ทุกรอบจะมีปากเสียงด่ากันเลยแล้วสุดท้ายก็ใจอ่อน แต่รอบนี้เราออกมาจากเขาแบบเงียบๆ เพราะเราจนไม่ไหวจริงๆ ไม่ใช่ไม่รักเขานะ แต่เราไม่อยากเสียใจอีกแล้ว
เราคิดถูกใช่มั้ยที่เลิกกับเขา ที่เดินออกมาจากจุดนั้น