พ่อแม่แยกกัน แล้วไม่คิดว่าลูกจะเป็นเด็กมีปัญหาหรอ ?

สวัสดีค่ะ ตามกระทู้เลย เราคิดว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึง ที่เคยวาดฝันว่า ครอบครัวเราจะต้องมีพ่อมีแม่มีเราแล้วก็น้อง ซึ่งตอนแรกก็สมบูรณ์อย่างนี้แหล่ะค่ะ แต่พอยิ่งโตขึ้น เรารู้สึกว่าพ่อกับแม่เราเริ่มมีปากเสียงกันมากขึ้นเรื่อยๆ พ่อเราเป็นคนติดเพื่อน ชอบงานสังสรรค์ค่ะ ไปได้ตลอด ส่วนแม่เราเป็นคนจู้จี้จุกจิกไม่ชอบสังคมเพื่อนพ่อ เราเองก็ไม่ชอบค่ะ จนวันนึงเราอายุได้ 12 ปีค่ะ ด้วยความที่ยังเด็กเราเห็นพ่อเราเก็บเสื้อผ้าไปนอนบ้านอีกหลังโดยมีข้ออ้างว่าไปเฝ้าบ้านกลัวขโมยขึ้นบ้าน ทุกอย่างในชีวิตประจำวันของเรายังปกติค่ะ เราไม่เอะใจเลยว่าพ่อเราแยกบ้านทำไม หลายวันผ่านไปพ่อก็ไม่กลับมานอนบ้าน แต่จะมารับเรากับน้องไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวันค่ะ แล้วเวลาล่วงผ่านไป 1 ปี ตอนนั้นเราอยู่ ม.1 ค่ะ พ่อก็มารับที่โรงเรียนเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้แค่มีคนมากับพ่อด้วย เขาเป็นผู้หญิงที่เราไม่คุ้นตาเลย แต่อยู่ๆเขากลับรู้จักชื่อเรา จากที่เขานั่งอยู่หน้ารถข้างคนขับ เขาก็เปิดประตูมาแล้วพูดกับเราว่า "น้อง พ. นั่งข้างหน้าเลยค่ะ" แล้ววันนั้นเองที่เราเพิ่งรู้ว่าพ่อกับแม่เราเลิกกัน พอถึงบ้านด้วยความที่เราเป็นคนชอบเล่าเรื่องชีวิตประจำวันให้แม่ฟัง เราก็เลยบอกแม่ว่า "แม่ วันนี้มีคนมารับลูกกับป๊าด้วย เป็นผู้หญิงอ่ะ" ช่วงนั้นแม่ก็ดูเหมือนยังทำใจเรื่องพ่อไม่ได้ แต่เราไม่รู้หรอกว่าสรุปแล้วใครบอกเลิกใครก่อน สุดท้าย เขากับพ่อเราก็อยู่ด้วยกัน และแม่เราก็ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด จนกระทั่งวันที่มันพลิกชีวิตเราไปเราต้องมาอยู่กับเขา ซึ่งเราเป็นคนไม่ชอบอยู่บ้านร่วมกับใครอยู่แล้วนอกจากครอบครัวตัวเอง ขนาดญาติกันเรายังไม่อยากอยู่ด้วยเลย เราชอบอะไรที่มันเป็นส่วนตัว  เราต้องทนอยู่กับเขาเรื่อยๆ จนเขากับพ่อมีลูกด้วยกัน เราเริ่มกลายเป็นเด็กเหลวไหลมากๆ เราเคยคิดอยากจะทำให้เด็กในท้องผู้หญิงคนนั้นแท้งด้วยซ้ำ จากที่เราเป็นคนเข้าข้างพ่อมากกว่าแม่ เรากลับเกลียดพ่อขึ้นมา เกลียดแบบที่ไม่อยากจะเจอไม่อยากจะเรียกพ่อว่าพ่อ แต่เราก็ทำไม่ได้ เราทนอยู่กับเขามาเรื่อยๆ จนเราอยู่ ม.4 เราตั้งสเตตัสเฟสบุ๊คว่าเพื่อนที่ยืมรถไป พอตกเย็นเรากลับบ้าน ผู้หญิงก็มายืมรถเราไปใช้ เขาก็คนเข้าใจผิดคิดว่าเราด่าเขาในเฟส เขาเลยด่าเรากลับ เราเบื่อที่จะต้องอยู่บ้านนี้ เราทะเลาะกับทุกคนในบ้าน ยิ่งแม่บ้านเรายิ่งเกลียดที่สุดเลย เวลาเราทำอะไรคอยจับผิดตลอด คอยสั่งพ่อเราทั้งๆที่เป็นแค่แม่บ้าน ต่อหน้าเราก็ดีลับหลังเอาเราไปพูดทุกอย่างว่าเราไม่ทำงานบ้านนู้นนี้ จนเราไม่ไหว เราเฟลไปหมดทุกอย่าง เราเลยตัดสินใจ จะไปอยู่กับแม่ ... พอเรามาอยู่เราก็ไม่คิดหรอกว่ามันดีไม่ดี รู้ว่าแม่ชอบบ่น อ่อลืมบอกไปว่า ตอนอยู่กับพ่อเรา เราอิสระทุกอย่างไปไหนมาไหน กลับบ้านกี่โมง คือเวลาไปไหน พ่อจะโทรตามแค่ครั้งเดียว ถามว่ากลับกี่โมงก็คือจบ แต่พอมาอยู่กับแม่ก็เตรียมรับชะตากรรมไว้เยอะค่ะ ทุกวันนี้เราอยู่กับแม่เรา เรารู้สึกว่าเราจะเป็นประสาท เราชอบทะเลาะกับแม่บ่อยมาก บ่อยจนเราเบื่อ อยากหาหออยู่ อยากไปไกลๆบ้าน ตื่นเช้ามา จะได้ยินเสียงแม่บ่น จะตื่นสายซักวันก็ไม่ได้ ต้องมาทำงานช่วยแม่ ต้องทำนู่นนี่นั่น เห็นแค่เส้นผมเส้นเดียวอยู่ที่พื้นก็บ่นๆๆๆ พอเราซักผ้าก็ว่าว่าทำไมไม่เก็บห้องนอน เสียงแม่เราเวลาพูดปกติก็ดังแล้ว แต่เราก็ไม่เคยกลัวแม่เลย เถียงกลับตลอด เหมือนแม่จะเอาในสิ่งที่ต้องการให้ได้เดี๋ยวนั้นเลย เราเบื่อมากที่ไม่อยากทะเลาะกับแม่แต่เราก็อดไม่ได้ที่จะเถียง ไปไหนก็ไม่ได้ ขอไปห้างแปปเดียวก็โดนด่า ทำอะไรก็คอยจ้องจับผิดตลอดเลย ตอนนี้กลายเป็นเด็กดื้อไม่ยอมฟังใครในสายตาคนอื่นไปแล้ว ใครทำอะไรไม่พอใจเราก็ชักสีหน้าใส่ คือควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เห้อออ ขอบคุณสำหรับใครที่อ่านจบน้ะ -0-