ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า เรามีงานทำ มีคนรักที่ยังรักกันดี ไม่ใช่ปัญหาเรื่องงานและเรื่องความรักนะคะ
แต่เราแค่รู้สึกเบื่อชีวิตเบื่อสิ่งรอบข้าง เบื่อวังวนชีวิตเดิมๆในทุกๆ
เบื่อแค่การตื่นไปทำงานไม่อยากออกนอกบ้าน
อยากอยู่แต่บ้าน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากออกไปเจอใคร
นั่งอยู่เฉยๆ ทำงานอยู่ก็ร้องไห้ได้ รู้สึกแย่ได้
แบบรู้สึกว่า เกิดมาทำไม นี่เราทำอะไรอยู่
คิดถึงแต่เรื่องแย่ๆที่เคยผ่านมาในอดีต ทั้งที่มันไม่ได้มีผลอะไร
มันรู้สึกแย่ แบบมันอยากร้องไห้
ความรู้สึกมันดิ่งๆ บอกไม่ถูก บางทีไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่อยู่คนเดียว แต่ก็ร้องไห้ได้
คิดอะไรเยอะแยะไปหมด ไม่สนุกกับอะไรสักอย่าง บางครั้งก็คิดอยากจะหายๆไปซะ
ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีใครรู้จัก หายไปเลย ไม่ต้องเจอใคร
ไม่กล้าบอก ไม่กล้าพูดกับใครที่เป็นแบบนี้
กลัวคนรอบข้างหาว่าเป็นบ้า เก็บมาคิดทุกเรื่อง ทุกสิ่ง ทุกคำพูดเวลาใครพูดอะไรมา
แต่ไม่กล้าเอ่ยปากกับใครเวลาเป็นอะไร อย่างเช่นเวลาที่รู้สึกแบบนี้ ถ้ามีคนโทรหา หรือมีใครทักอะไรก็จะทำเหมือนไม่มีอะไร
แต่แค่แปบเดียวก็กลับมาจมทุกข์อีก เป็นเกือบจะทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ขนาดนั่งทำงานอยู่
ยังเป็นขึ้นมา เข้าห้องน้ำร้องไห้ บางทีก็นั่งร้องมันมันที่โต๊ะ
ปรึกษาใครได้บ้างมั้ยคะ
เบื่อ
แต่เราแค่รู้สึกเบื่อชีวิตเบื่อสิ่งรอบข้าง เบื่อวังวนชีวิตเดิมๆในทุกๆ
เบื่อแค่การตื่นไปทำงานไม่อยากออกนอกบ้าน
อยากอยู่แต่บ้าน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากออกไปเจอใคร
นั่งอยู่เฉยๆ ทำงานอยู่ก็ร้องไห้ได้ รู้สึกแย่ได้
แบบรู้สึกว่า เกิดมาทำไม นี่เราทำอะไรอยู่
คิดถึงแต่เรื่องแย่ๆที่เคยผ่านมาในอดีต ทั้งที่มันไม่ได้มีผลอะไร
มันรู้สึกแย่ แบบมันอยากร้องไห้
ความรู้สึกมันดิ่งๆ บอกไม่ถูก บางทีไม่ได้มีปัญหาอะไร แค่อยู่คนเดียว แต่ก็ร้องไห้ได้
คิดอะไรเยอะแยะไปหมด ไม่สนุกกับอะไรสักอย่าง บางครั้งก็คิดอยากจะหายๆไปซะ
ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีใครรู้จัก หายไปเลย ไม่ต้องเจอใคร
ไม่กล้าบอก ไม่กล้าพูดกับใครที่เป็นแบบนี้
กลัวคนรอบข้างหาว่าเป็นบ้า เก็บมาคิดทุกเรื่อง ทุกสิ่ง ทุกคำพูดเวลาใครพูดอะไรมา
แต่ไม่กล้าเอ่ยปากกับใครเวลาเป็นอะไร อย่างเช่นเวลาที่รู้สึกแบบนี้ ถ้ามีคนโทรหา หรือมีใครทักอะไรก็จะทำเหมือนไม่มีอะไร
แต่แค่แปบเดียวก็กลับมาจมทุกข์อีก เป็นเกือบจะทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ขนาดนั่งทำงานอยู่
ยังเป็นขึ้นมา เข้าห้องน้ำร้องไห้ บางทีก็นั่งร้องมันมันที่โต๊ะ
ปรึกษาใครได้บ้างมั้ยคะ