พอดีช่วงนี้อยู่ในสภาพที่จิตตก สภาพจิตใจย่ำแย่มากๆเลยครับ
ผมมีปัญหาเรื่องความรัก อยากจะได้คำแนำนำดีๆและก็ขอปรึกษาน่ะครับ
ขอท้าวความหน่อยนะครับ....
ผมกับแฟนคนนี้(ชื่อA)คบกันมาตั้งแต่สมัย ม.ปลายล่ะครับ ผมไม่เคยคบใครนานเท่าคนนี้...ไม่เคยรู้สึกรักใคร(ผมไม่เคยนวดเท้าให้ใครนอกจากแม่ผมและก็A)เท่านี้เลย (ที่ผ่านๆมาก่อนหน้านั้นก็คบกับเด็กๆรุ่นน้องบ้าง อย่างมากก็แค่1-2เดือน) ผมคบกับเธอคนนี้ได้ประมาณปีกว่าๆ ก็เลิกกันครับ เลิกกันตั้งแต่สมัยที่เราเพิ่งเข้ามหาลัยใหม่ๆ ผมเรียนมหาลัยย่านคลองหก แต่เธอเรียนมหาลัยในเครือเดียวกันกับผม มหาลัยเธอติดกับ มมหาลัยเอกชนชื่อดัง ต่างคนต่างที่ ต่างคนต่างเริ่มไม่มีเวลาให้กัน การห่างเหินเป็นที่มาของการจากลาจริงๆครับ (มันคงอาจมีเหตุผลที่ทำให้เราเลิกกันมากกว่านี้แหละครับ) ผมเลิกกับคนนี้มาได้ประมาณ4ปีแล้ว
หลังจากที่เลิกกัน ผมก็ไม่ได้มีแฟนใหม่น้ะ ก็มีม่อบ้าง คุยบ้าง แต่ก็ยังไม่เจอใครดีเท่าAเลย จนเวลาผ่านไปก็เจอคนๆนึงที่ดีพอสมควร แต่ก็ไม่ได้คบ ผมถูกจัดอยู่ในเฟรนโซน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา 3ปีกว่าๆ ผมคิดถึงAอยู่ตลอด พยายามทักแชทไปหาเค้า แต่ผมคุยคนเดียวมาตลอด เค้าอ่านข้อความที่ผมส่งไป แต่ไม่เคยตอบผมเลย ความรู้สึกของผมตอนนี้คือ......สำหรับเค้าแม้แต่แค่คำว่า"เพื่อน"ผมก็กลับไปเป็นไม่ได้ แล้วยิ่งช่วง2ปีหลังมานี่ วันไหนที่ทำงานมาเหนื่อยๆ พอกลับมานอนหรืออยู่คนเดียวแล้วหลับตานอน วันดีคืนดีผมก็ฝันถึงAซะงั้น!! แล้วอารมณ์ตอนตื่นมามันเป็นความรู้สึกที่โคดหดหู่เลยครับ เป็นแบบนี้แทบจะทุกสัปดาห์ ช่วงนี้หดหู่มาก ไม่อยากทำอะไร อยากนอนเฉยๆแล้วคิดไรเรื่อยเปื่อย มันรู้สึกอ่อนล้าและหมดแรง มันไม่มีเป้าหมายว่าสิ่งที่ผมกำลังสร้างมันขึ้นมาจะสร้างมันมาให้ใคร อยากลาบวชแล้วเข้าไปอยู่ในป่าลึกๆ แต่ก็ติดที่ภาระยังเยอะอยู่ ผมรู้ว่า....อาจเป็นเพราะการที่ผมทำเค้าเจ็บตอนนั้น เจ็บจนเค้าเข้มแข็งแล้ว พอเราอ่อนแอไม่มีใคร แล้วจะกลับมาหาเค้า มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น
ช่วงนี้มันแย่มากๆครับ ผมพยายามหาอะไรทำ ตอนนี่ทำธุรกิจส่วนตัว พยายามทำตัวให้ยุ่ง เพื่อจะได้ไม่คิดถึง แต่ยิ่งอยากลืม มันกลับจำและตอกย้ำอยู่เรื่อยๆด้วยความฝัน ตกกลางคืน....ถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่จะฟุ้งซ่านทันที คิดถึงAตลอด อยากให้เค้ากลับมา อยากนวดเท้าให้เค้าเหมือนเดิมทุกวัน เข้าไปส่องเฟชก็รู้สึกหน้าร้อนและชาขึ้นมาทันที ภาพเก่าๆแมร่งล่องลอยมาอยู่ตลอด บางคืนนอนไม่หลับ ต้องออกเที่ยว บางคืนก็พี่เสือ บางคืนก็พี่รี เพื่อให้คืนนั้นนอนหลับตาลงได้.. ผมอยากเลิกง้อหรือว่าเลิกตามตอแยเค้านะครับ เค้าคงลำคาญ แต่ผมยังคิดอยู่เสมอว่า..."ความรักของผม ผมจะลิขิตเอง หรือจะให้ฟ้าลิขิต" ผมเลือกที่จะลิขิตมันเอง(ไม่ได้พูดเอาเท่นะครับ รู้สึกแบบนั้นจริงๆ) อาจจะเจ็บหน่อย แต่คงเทียบไม่ได้กับตอนที่เค้าเจ็บในวันที่ผมปล่อยมือเค้าในวันนั้น......ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบครับผม
ปล. เพื่อนๆที่มีแฟนอยู่ขอให้รักกันให้มากๆนะครับ อย่าปล่อยมือเค้า อย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป เพราะถ้าปล่อยหรือทิ้งไปแล้ว ถ้าคิดจะกลับมา คุณอาจไม่มีสิทธิ์แม้แต่การมองตาเลยนะครับ
-เพื่อนผมบอกว่าผมเป็นโรคแพ้กลางคืน'มีโรคนี้ด้วยหรอครับ?
-แบบนี้'ผมเป็นโรคจิต ป่วยทางจิตรึป่าวครับ?
ถ้ามีจะรักษายังไง แล้วถ้าผมพบจิตแพทย์ เค้าจะช่วยผมได้ไหมครับ?
ขอบคุณครับผม^^
4ปี...ที่ยังลืมไม่ได้ จนเป็น"โรคแพ้กลางคืน"(มีโรคนี้หรอครับ?)
ผมมีปัญหาเรื่องความรัก อยากจะได้คำแนำนำดีๆและก็ขอปรึกษาน่ะครับ
ขอท้าวความหน่อยนะครับ....
ผมกับแฟนคนนี้(ชื่อA)คบกันมาตั้งแต่สมัย ม.ปลายล่ะครับ ผมไม่เคยคบใครนานเท่าคนนี้...ไม่เคยรู้สึกรักใคร(ผมไม่เคยนวดเท้าให้ใครนอกจากแม่ผมและก็A)เท่านี้เลย (ที่ผ่านๆมาก่อนหน้านั้นก็คบกับเด็กๆรุ่นน้องบ้าง อย่างมากก็แค่1-2เดือน) ผมคบกับเธอคนนี้ได้ประมาณปีกว่าๆ ก็เลิกกันครับ เลิกกันตั้งแต่สมัยที่เราเพิ่งเข้ามหาลัยใหม่ๆ ผมเรียนมหาลัยย่านคลองหก แต่เธอเรียนมหาลัยในเครือเดียวกันกับผม มหาลัยเธอติดกับ มมหาลัยเอกชนชื่อดัง ต่างคนต่างที่ ต่างคนต่างเริ่มไม่มีเวลาให้กัน การห่างเหินเป็นที่มาของการจากลาจริงๆครับ (มันคงอาจมีเหตุผลที่ทำให้เราเลิกกันมากกว่านี้แหละครับ) ผมเลิกกับคนนี้มาได้ประมาณ4ปีแล้ว
หลังจากที่เลิกกัน ผมก็ไม่ได้มีแฟนใหม่น้ะ ก็มีม่อบ้าง คุยบ้าง แต่ก็ยังไม่เจอใครดีเท่าAเลย จนเวลาผ่านไปก็เจอคนๆนึงที่ดีพอสมควร แต่ก็ไม่ได้คบ ผมถูกจัดอยู่ในเฟรนโซน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา 3ปีกว่าๆ ผมคิดถึงAอยู่ตลอด พยายามทักแชทไปหาเค้า แต่ผมคุยคนเดียวมาตลอด เค้าอ่านข้อความที่ผมส่งไป แต่ไม่เคยตอบผมเลย ความรู้สึกของผมตอนนี้คือ......สำหรับเค้าแม้แต่แค่คำว่า"เพื่อน"ผมก็กลับไปเป็นไม่ได้ แล้วยิ่งช่วง2ปีหลังมานี่ วันไหนที่ทำงานมาเหนื่อยๆ พอกลับมานอนหรืออยู่คนเดียวแล้วหลับตานอน วันดีคืนดีผมก็ฝันถึงAซะงั้น!! แล้วอารมณ์ตอนตื่นมามันเป็นความรู้สึกที่โคดหดหู่เลยครับ เป็นแบบนี้แทบจะทุกสัปดาห์ ช่วงนี้หดหู่มาก ไม่อยากทำอะไร อยากนอนเฉยๆแล้วคิดไรเรื่อยเปื่อย มันรู้สึกอ่อนล้าและหมดแรง มันไม่มีเป้าหมายว่าสิ่งที่ผมกำลังสร้างมันขึ้นมาจะสร้างมันมาให้ใคร อยากลาบวชแล้วเข้าไปอยู่ในป่าลึกๆ แต่ก็ติดที่ภาระยังเยอะอยู่ ผมรู้ว่า....อาจเป็นเพราะการที่ผมทำเค้าเจ็บตอนนั้น เจ็บจนเค้าเข้มแข็งแล้ว พอเราอ่อนแอไม่มีใคร แล้วจะกลับมาหาเค้า มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น
ช่วงนี้มันแย่มากๆครับ ผมพยายามหาอะไรทำ ตอนนี่ทำธุรกิจส่วนตัว พยายามทำตัวให้ยุ่ง เพื่อจะได้ไม่คิดถึง แต่ยิ่งอยากลืม มันกลับจำและตอกย้ำอยู่เรื่อยๆด้วยความฝัน ตกกลางคืน....ถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่จะฟุ้งซ่านทันที คิดถึงAตลอด อยากให้เค้ากลับมา อยากนวดเท้าให้เค้าเหมือนเดิมทุกวัน เข้าไปส่องเฟชก็รู้สึกหน้าร้อนและชาขึ้นมาทันที ภาพเก่าๆแมร่งล่องลอยมาอยู่ตลอด บางคืนนอนไม่หลับ ต้องออกเที่ยว บางคืนก็พี่เสือ บางคืนก็พี่รี เพื่อให้คืนนั้นนอนหลับตาลงได้.. ผมอยากเลิกง้อหรือว่าเลิกตามตอแยเค้านะครับ เค้าคงลำคาญ แต่ผมยังคิดอยู่เสมอว่า..."ความรักของผม ผมจะลิขิตเอง หรือจะให้ฟ้าลิขิต" ผมเลือกที่จะลิขิตมันเอง(ไม่ได้พูดเอาเท่นะครับ รู้สึกแบบนั้นจริงๆ) อาจจะเจ็บหน่อย แต่คงเทียบไม่ได้กับตอนที่เค้าเจ็บในวันที่ผมปล่อยมือเค้าในวันนั้น......ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบครับผม
ปล. เพื่อนๆที่มีแฟนอยู่ขอให้รักกันให้มากๆนะครับ อย่าปล่อยมือเค้า อย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป เพราะถ้าปล่อยหรือทิ้งไปแล้ว ถ้าคิดจะกลับมา คุณอาจไม่มีสิทธิ์แม้แต่การมองตาเลยนะครับ
-เพื่อนผมบอกว่าผมเป็นโรคแพ้กลางคืน'มีโรคนี้ด้วยหรอครับ?
-แบบนี้'ผมเป็นโรคจิต ป่วยทางจิตรึป่าวครับ?
ถ้ามีจะรักษายังไง แล้วถ้าผมพบจิตแพทย์ เค้าจะช่วยผมได้ไหมครับ?
ขอบคุณครับผม^^