ไม่อยากจะขัดใจตัวเอง แต่ต้องข่มตาแล้วหันหลังกลับให้ได้ (ขอระบาย..สีใจหน่อย)

รู้จักกันมาเกือบปี คุยกันแบบที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนเพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว ก็รู้ตั้งแต่แรกนะ ว่าเค้ามีแฟนแล้ว แต่ตอนแรกคือตั้งใจคุยขำๆไง ก็เหงา ว่างๆอยู่ในช่วงไม่มีใครพอดี แล้วบังเอิญต้องมีงานทำร่วมกัน ต้องประสานงานผ่านเค้า แรกๆมันก็เป็นเรื่องงานนั่นแหละ แต่มันกลายเป็นเรื่องที่มีแค่เราตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้


เมื่อก่อนแค่ไลน์คุย ก็กลายเป็นโทร.มาคุยทุกคืน เวลาตั้งแต่ 4 ทุ่มครึ่งจนเที่ยงคืนคือเวลาของเรา โทร.ปลุกเราทุกวัน มันมีที่ไหนคุยกันแบบไม่ผูกพัน เพิ่งเข้าใจก็วันนี้เองว่ามันไม่จริง


แรกๆเราเฉยๆมาก เค้าจะไปไหนกับแฟนเค้าจะมาบอกเราก่อน วันนี้หายนะ ประมาณว่าคงไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมวันนี้ เราก็ไม่ได้อะไร รู้ดีเราไม่มีสิทธิ์ แต่พอเห็นรูปคู่ที่แฟนแท็กมาเท่านั้นแหละ อื้มมมม ไหนว่าเก่งไงห๊ะ นอยด์สุดพลัง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราส่องเฟซเค้า เราก็จะเห็นแคปชั่นคำหวาน สเตตัสคู่ รูปคู่เค้ากับแฟนมากมาย เราก็ไม่เห็นเป็นอะไร พอเห็นอะไรที่มันปัจจุบันเท่านั้นแหละ ยิ่งทำให้เรารู้สึกตัว ว่าเค้ายังรักกัน นั่นคือตัวจริง คนที่สามารถใช้คำว่า เจ้าของ ได้อย่างเต็มปากแล้วคำถามมันย้อนมาที่ตัวเอง แล้วเราล่ะเป็นอะไรสำหรับเค้า


วันนั้นเรานอยด์มาก เหมือนเค้าจะรู้ตัว ไลน์มา ทักมา ว่าเดี๋ยวสามทุ่มคุยกันนะ อยากคุย  เราไม่อ่าน คอลไลน์มาเราไม่รับ จนต้องโทร.เข้ามือถือเรา ใจนึงตอนนั้นรู้สึกไม่อยากคุย อารมณ์ยังไม่นิ่ง แต่ก็ไม่อยากให้เค้ารู้สึกเรางี่เง่า เอาจริง เค้าไม่ผิดอะไร เราโกรธเค้าที่อยู่กับแฟน? มีสิทธิ์อะไร บ้ามาก เราเลยยอมรับโทรศัพท์เค้าตอนโทร.มารอบที่สาม


เค้า : เป็นอะไรหรือเปล่า

เรา : ก็เปล่านะ

เค้า : เห็นเงียบๆไป ไลน์ไปก็ไม่อ่าน คอลไปก็ไม่รับ

เรา : ชาร์ตแบตไว้บนห้อง นี่เพิ่งไปเอามา


สุดท้ายเค้าก็ซักจนได้ ที่แปลกๆไปเพราะเค้าใช่ไหม เพราะแฟนเค้าแท็กรูปมาใช่ไหม เราก็บอกว่า อย่าสนใจเราเลย เธอไม่ผิด เราคุยกันแบบเพื่อนนี่นา เราจะไปโกรธเธอได้ยังไง


เค้า : เธออย่าโกหกตัวเองเลย ทุกวันนี้เราเป็นเพื่อนกันงั้นหรอ


ช่วงที่เราคุยกับเค้าก็มีพี่ที่ออฟฟิศกำลังจีบเราอยู่เหมือนกัน จีบเรามานานแล้ว ก่อนที่เรากับเค้าจะเริ่มคุยกันอีก ซึ่งเค้าก็รู้ และชอบทำเป็นหวงเราใช่เหตุ ชอบทำให้คนอื่นที่ออฟฟิศสงสัยเรื่องของเรา รวมถึงชอบทำให้พี่คนที่เค้าจีบเราหึงโดยใช่เหตุ


เรา : เธอ เรามีสิทธิ์คุยกับใครก็ได้ถูกไหม

เค้า : .....อืม.....

เรา : ถ้างั้นเธออย่าทำแบบนี้อีก

เค้า : ถ้าว่าด้วยเหตุและผล เราไม่มีสิทธิ์หวงเธอ แต่ถ้าพูดตามความรู้สึก เราไม่อยากให้เธอคุยกับเค้า คุยกับเราคนเดียวได้ไหม


เรารู้นะว่า คำพูดเค้ามันเห็นแก่ตัวมาก แต่ตอนนั้นก็ไม่อยากเสียเค้าไป ด่าเค้าไปไม่ลง ทั้งที่จริงๆด่าได้ มีสิทธิ์ไรวะมาห้าม

ระหว่างนั้นเราก็คุยกับเค้ามาเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเค้ากับแฟนทะเลาะกันหนักมาก


เราเห็นเค้าขึ้นเตตัสในเฟซว่าจะเมาให้ลืม ก่อนหน้านั้นคุยกันยังบอกว่าจะงดเหล้า เราเลยไลน์ไปถาม แล้วก็เลยเห็นรูปในไลน์ซึ่งปกติจะขึ้นรูปคู่กับแฟนตลอด (เราก็เนอะ รูปโปรเค้าเป็นรูปแฟนก็ยังไม่รู้จักเจ็บแล้วจำ) ก็เปลี่ยนเป็นรูปสีดำ

เรา : เธอ ใจเย็นๆ คุยกันดีๆ เราเป็นห่วง

เค้า : ไม่ทันแล้ว เลิกกันแล้ว

เรา : ใครผิด ถ้าเธอผิดก็ไปขอโทษเค้าซะ


วันนั้นเราก็ยุ่งๆกว่าจะได้คุยกับเค้าก็เกือบห้าทุ่มครึ่งละ เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไร สบายดี ให้เราไม่ต้องห่วง เราจะไม่ห่วงได้ไง เห็นได้ชัดว่าเค้าซึม ถึงเค้าจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรก็เถอะ ปลอบไปก็เจ็บไป ดี จะได้จำ ว่าเค้าแคร์ทางนู้นมากแค่ไหน

เค้า : เธอไม่ดีใจหรอ เราโสดแล้วนะ

เรา : ถ้าเธอเป็นแบบนี้เราก็ดีใจไม่ลงหรอก เอาจริง เห็นเธอซึมเราก็รู้สึกแย่ไปด้วย


ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ได้รักกันก็เพราะคนสองคน เพราะฉะนั้นจะเลิกกันก็ขอให้เป็นเรื่องของคนสองคน อย่าให้มีปัจจัยจากคนอื่นๆมาเกี่ยวข้อง
เราถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร เค้าก็ไม่ยอมบอก บอกว่าตัวเองผิดเอง เราก็เลยบอกว่าถ้าผิดก็ไปง้อ ไปขอโทษ เดี๋ยวเค้าก็กลับมา สุดท้ายเค้าก็ดีกัน ผู้ชายพาไปทะเล ไปค้าง ไปเปิดตัวกับที่ทำงานในงานแต่งของพี่ที่ออฟฟิศ (ก่อนหน้านั้นเค้าบอกว่าที่บริษัทไม่เคยมีใครเคยเห็นหน้าหรือรู้จักแฟนเค้าซักคน ในเฟซเค้าก็ไม่ค่อยมีเพื่อนร่วมงาน มีอยู่แค่ 3 คน รวมเราแล้ว)


เราเพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเค้าทะเลาะกันเพราะเรื่องเรา แล้วแฟนเค้าก็เหมือนจะรู้แล้วด้วยว่าเราเป็นใคร

เรา : คงไม่ใช่เพราะเรื่องเราหรอกนะ (เราไม่เคยไปไลค์ เม้นในเฟซเค้าเลย)

เค้า : รู้ได้ไงว่าไม่ใช่เรื่องเธอ

เรา : พูดจริง? ทำไม เกิดอะไรขึ้น เรื่องอะไร

เค้า : ไม่ต้องห่วง เราจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนหรอก


พอหลังจากที่รู้ว่าเค้าทะเลาะกันเพราะเรา แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเกิดจากอะไร เราก็คิดที่จะหยุดทุกอย่างแล้ว เราส่งเมลไปหาเค้า เพราะคุยไลน์ไม่ได้(เค้าอยู่กับแฟน) ว่าเราควรพอทุกอย่างอยู่แค่นี้  อย่ารอให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้เลย ไม่อยากให้เลิกคุยกันแบบมองหน้ากันไม่ติด อยากเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม สุดท้ายคือไม่อยากให้เค้าลำบากใจ เราขอไปเองดีกว่าให้เค้ามาบอกให้ไป


ตอนนั้นยังกับคนลงแดง จะตายให้ได้ จากที่เคยได้คุยกันทุกวัน ทำได้แค่อดทน ช่วงนั้นแฟนเค้าโพสแสดงความเป็นเจ้าของเค้ามากขึ้น โพสแทบทุกวัน จนเราแบบ เออ ดี เห็นบ่อยๆ เจ็บบ่อยๆ จะได้หายไวๆ


ดันมามีงานชิ้นนึงที่ต้องดีลกับเค้า เราชั่งใจอยู่นานมาก สุดท้ายตัดสินใจส่งงานให้พี่อีกคน ปรากฏเค้าส่งเมลมาหาเรา

เค้า : งานเราแต่เธอส่งให้คนอื่นทำ เธอลืมกันแล้วป่ะ

ไปหมดเลยค่ะใจ นี่ที่เขียนเมลไปลาตอนแรกไม่ได้อ่านหรือยังไงห๊ะ สุดท้ายก็กลับมาคุยกันแบบเดิม  นางเมานางก็โทร.มาหาเรา ช่วงที่เราทำใจเราก็ไปกินเหมือนกัน

เค้า : ถ้ายังนึกถึงเรา ก็อย่าไปกินอีก เราห่วง


เออ ห่วงไปเหอะ ช่วงนั้นเราก็เหมือนสามวันดีสี่วันไข้ พอคุยกันก็หายเศร้า พอแฟนเค้าอัพรูปใหม่ก็นอยด์ไปอีก แล้วก็กลับมาคุยใหม่ แต่เราก็รู้สึกได้ว่า ทั้งเค้าทั้งเราต่างไม่เหมือนเดิมกันแล้ว


ต่างคนต่างตอบช้าลง แต่ยังมีโทร.หากันบ้าง


เราพยายามกลับมาอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น พยายามดูไลน์ให้น้อยลง ติดต่อกับเค้าเฉพาะเรื่องงานอย่างเดียว เห็นความเคลื่อนไหวในเฟซของเค้าก็พอ

เค้า : วันไหนที่เธอจะไป บอกเราหน่อยนะ อย่าหายไปเฉยๆ


แต่เราก็รู้ดีว่าถ้าบอกไปคงไม่ได้ลาเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา เราเลยพยายามให้ตัวเองค่อยๆเฟตจากเค้าออกมาดีกว่า ค่อยๆเงียบไป บางทีเค้าไลน์มาเราก็รอข้ามวันค่อยตอบ ระหว่างนั้นเราก็เปิดใจให้คนอื่นบ้าง ลองคุยกับคนอื่นๆ ลองหาอะไรทำที่จะได้ไม่ต้องคิดถึงเค้า แต่ก็แบบ พอเราเงียบไปนานๆ เค้าก็ส่งข้อความมาว่าคิดถึง พอเห็นในเฟซว่าเราอยู่กับคนอื่น เค้าก็จะหงุดหงิด เคยบอกว่าสงสัยจะเป็นบ้า แล้วไม่คิดถึงเรามั่งหรอวะ เวลาที่เห็นเค้าขึ้นตัสคู่กับแฟนเราไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง


บังเอิญมีจังหวะพอดี เค้าไลน์มาบอกเราปกติว่าวันนี้ต้องหายตัว เราเลยรอให้เช้าอีกวันแล้วส่งไป

เรา : จากนี้ไปเธอต้องมาบอกเราว่าต้องหายตัวแล้วนะ มันไม่จำเป็นแล้ว ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิม แต่เราคงต้องไปแล้วจริงๆ โชคดีนะเธอ  

เค้า : เราเคยลองแล้ว เราทำไม่ได้ว่ะเธอ

เรา : อยู่กับเค้าให้มากๆ เธอทำได้ดีกว่าเรา


ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาทำใจ เอาจริงๆเราไม่อยากฝืนความรู้สึก ยิ่งฝืนก็ยิ่งเจ็บ ถ้าใจยังคิดถึงก็จะคิดถึง แต่จะไม่ทักไป จะวางตัวให้อยู่ในที่ๆของตัวเอง อีกไม่นานเค้าจะย้ายงานแล้ว เราก็คงดีขึ้น ถ้าไม่มีเรื่องงาน ก็คงไม่ได้ติดต่อกันอีก ไม่ต้องคุยกันอีก พอถึงจุดหนึ่งก็คงลืมๆกันไปได้


มานั่งคิดๆดูแล้ว เค้าไม่ได้ดีเลย เห็นแก่ตัว ทำไมเรายังต้องชอบคนแบบนี้ ในเฟซนี่เหมือนประกาศให้โลกรู้ตลอดว่าตัวเองรักกับแฟนมากแค่ไหน แต่ข้างหลังคือ อยากกอดเรา คิดถึงเรา มันตลกอ่ะ รักกันมากแล้วมายุ่งกับความรู้สึกเราทำไม


ในความคิดเรา ความรักมันเป็นอะไรที่เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เราไม่เคยหวังว่าจะให้เค้ากับเราลงเอยด้วยการคบกัน เราต่างเหมาะกับคำว่าคบกันโดยไม่มีสถานะมากกว่า  เราไม่อยากเป็นเจ้าของเค้า คงเหนื่อยน่าดู แต่ก็ห้ามความคิดที่ว่า เธอมีเราคนเดียวไม่ได้หรอ ไม่ได้


รู้ดีว่าทางที่ถูกคืออะไร เข้าใจแต่ยังทำไม่ได้ 555 เรารู้มาตลอดว่าสุดท้ายก็ต้องปล่อย แต่ตอนนั้นต่างคนก็ต่างคิดว่า แค่เก็บเวลาที่ยังมีโอกาสอยู่ด้วยกันให้นานที่สุดก็พอ เมื่อเวลามาถึงเราจะรู้เองว่าต้องไป


เราเลือกที่จะยอมเจ็บตอนนี้ แล้วสบายในข้างหน้าค่ะ ที่ผ่านมายอมสุขสั้นๆแลกกับต้องเจ็บมาพอแล้ว