เอาภาพนี้มาแปะแทนเพราะไม่อยากเอาภาพสปอยล์ขึ้นภาพแรก
ภาพเปิดตอนนี้
- ต่อจากตอนที่แล้วที่พระเอกไปที่อพาร์ทเมนต์ของคนพี่แล้วเจอแต่ห้องว่างเปล่ากับจดหมายที่คนพี่เขียนทิ้งไว้
- ในจดหมายคนพี่เขียนบอกว่าตัวเธอเป็นคนขอย้ายไปสอนที่อื่นเอง เนื่องจากผู้ใหญ่ในโรงเรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเธอกับพระเอกแล้ว คนพี่กลัวว่าหากพระเอกรู้เรื่องเข้าจะยอมทิ้งทุกอย่างแม้แต่อนาคตของตัวเองเพื่อคนพี่ ดังนั้นจึงไม่กล้าเอ่ยปากบอกความจริงจนวินาทีสุดท้าย
- คนพี่บอกว่าตัวเองตกลงกับผู้ใหญ่ว่าหากยอมลาออกไปแต่โดยที ทางผู้ใหญ่จะยอมปิดบังเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคนพี่กับพระเอกไว้ไม่ให้คนอื่นรู้ คนพี่กำชับพระเอกว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด และอย่าได้คิดตามหาเธอเลย สิ่งที่เธอปรารถนาในตอนนี้คือขอให้พระเอกลืมเรื่องของเธอโดยเร็ว สอบเข้ามหาวิทยาลัย และเป็นนักเขียนนิยายอย่างที่ฝันให้ได้ เพียงแค่นี้เท่านั้น (มีบอกด้วยว่าก่อนหน้านี้เคยคิดจะแกล้งทำเป็นเกลียดพระเอกแล้ว ไม่รักพระเอกแล้วแล้วขอเลิกดื้อๆ ด้วย แต่พอนึกหน้าพระเอกตอนเสียใจก็ทำไม่ได้ เลยเลือกทำแบบนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าพระเอกตอนเจ็บปวด)
- คนพี่เขียนขอบคุณพระเอก บอกว่าช่วงเวลา 3 เดือนที่ได้เป็นคนรักกับพระเอกถือเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน ทีแรกเธอตั้งใจจะเขียนแบบแรงๆ ให้พระเอกเกลียดตัวเองไปเลย จะได้ลืมตัวเองได้เร็วๆ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้อีก จึงได้แต่เขียนจดหมายบอกลาแบบนี้ กระทั่งตอนที่เขียนจดหมายอยู่ตอนนี้ ความทรงจำทุกอย่างที่มีร่วมกับพระเอกก็ยังพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
- คนพี่ (คำลงท้ายในจดหมาย)
"ขอโทษนะ ฉันรักเธอมากนะ"
- หลังอ่านจดหมายจบ พระเอกก็ทนอยู่ในห้องนั้นต่อไปไม่ไหว แล่นพรวดออกไปข้างนอก พยายามอย่างไร้ผลที่จะตามหาคนพี่ไปทั่ว จนมาหยุดที่ยอดเขาหลังเมือง
- พริบตานั้น ทุกอย่างที่ประคองร่างพระเอกไว้ก็พังทลายลง ก้อนอะไรบางอย่างแล่นขึ้นมาตามลำคอ แล้วกลายเป็นเสียงแผดร้องอย่างเจ็บปวดดังกึกก้องไปทั่วทั้งยอดเขานั้น
- ฉากตัดอีกครั้ง กลับมาที่ร้านกาแฟนที่เพื่อนอ้วนของพระเอกทำงานพิเศษอยู่ คนน้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพระเอกกับคนพี่ทั้งหมดให้เจ้าของร้านกะเทยกับเพื่อนอ้วนของพระเอกรู้ (ตรงนี้เพื่อนอ้วนของพระเอกจะเล)
- เจ้าของร้านก็ถามว่าแล้วไม่รู้เลยเหรอว่าคนพี่ไปอยู่ไหน คนน้องก็ตอบว่าไม่รู้เลย คนพี่โทรมาคุยกับคุณแม่แค่ครั้งเดียว แล้วก็ไม่โทรมาอีกเลย ไม่บอกที่อยู่ไว้ด้วย เจ้าของร้านก็ได้แต่ถอนใจบอกว่าทำแบบนี้เพื่อกันไม่ให้พระเอกตามไปหาสินะ
- ถามถึงคนพี่เสร็จ เจ้าของร้านก็ถามถึงพระเอกบ้าง คนน้องก็บอกว่าหลังจากวันนั้น พระเอกก็สภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคน วันปิดภาคเรียนก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องว่างที่คนพี่เคยอยู่ พอพากลับมาบ้านก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องตัวเองไม่เป็นอันกินอันนอนอยู่เป็นอาทิตย์
- สุดท้ายเมื่อเห็นว่าปัญหานี้หนักเกินกว่าที่พระเอกหรือคนน้องจะจัดการอะไรได้อีก เพื่อนอ้วนของพระเอกเลยตัดสินใจลงมือเอง ด้วยการมุ่งหน้าตรงไปที่บ้านของพระเอกพร้อมกับคนน้องทันที
- พอไปถึงห้อง ก็เจอพระเอกนอนอยู่บนเตียงหันหลังเข้าผนังเหมือนคนใจลอย เพื่อนอ้วนเรียกรึถามยังไงก็ไม่ยอมตอบ
- เห็นพระเอกไม่ยอมตอบแบบนั้น เพื่อนอ้วนก็เลยลากคอพระเอกให้ลุกขึ้น แล้วตบฉาดเข้าให้ พระเอกก็ยังไม่มีทีท่าตอบสนองอะไรมาก สุดท้ายเลยเจอลากคอไปนั่งที่โต๊ะ แล้วตอกใส่ว่ารู้มั้ยว่าคนพี่ต้องเตรียมใจขนาดไหนถึงจะแยกทางกับนายได้แบบนั้น รู้มั้ยว่าคนพี่ยอมรับความผิดไว้กับตัวเองคนเดียวเพราะอะไร ก็เพราะไม่ต้องการให้ความฝันของพระเอกต้องมาแปดเปื้อนไปด้วยไง ถึงขั้นนี้แล้วพระเอกยังจะทำให้การเสียสละของคนพี่ต้องสูญเปล่าอีกงั้นเหรอ
- เจอเพื่อนอ้วนตอกหน้าไปแบบนั้น พระเอกก็บ่อน้ำตาแตก บอกว่าตัวเองรู้อยู่แล้วว่าคนพี่ทำแบบนี้เพราะอะไร แค่ไม่อยากคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอ ไร้พลัง ทำอะไรไม่ได้ถึงขนาดนี้เท่านั้น ก่อนจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
- ส่วนคนน้องได้แต่ยืนนิ่ง ฟังเสียงร้องไห้ของพระเอกอยู่นอกประตูไปพลาง น้ำตาไหลเป็นทางไปพลางเพียงเท่านั้น
- ฉากตัดอีกครั้ง ไปที่อพาร์ทเมนต์ของอ.คิริยะ พระเอกแวะไปหาอาจารย์ที่อพาร์ทเมนท์บอกว่าเรื่องเขียนเรื่องสั้นอาทิตย์ละเรื่องนั้นจะขอพักไว้ก่อนชั่วคราว อาจารย์เห็นสภาพพระเอกว่าคงเขียนไม่ไหวแน่ก็ตอบตกลง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพระเอกบอกต่อว่า ตัวเองมีนิยายเรื่องหนึ่งอยากเขียนให้เสร็จก่อน เพราะคิดว่าถ้าเขียนนิยายเรื่องนี้ไม่เสร็จละก็ ตัวเองคงไม่มีทางก้าวต่อไปได้แน่
ความรู้สึกหลังอ่านแฟนในบ้านตอน 65 ครั้งแรกนึกว่าจะให้อารมณ์ประมาณเพลง Somewhere in My Broken Heart แต่พอเห็นชื่อตอนกับได้อ่านเนื้อหาตอนเต็มๆ แล้ว คิดว่าตอนนี้น่าจะตรงกับเพลง Separation ของ Angela (เพลง ED ของ Soukyuu no Fafner) มากกว่า
ยังกับคนเขียนเปิดเพลงนี้ฟัง แล้วเอาเนื้อเพลงมาเขียนเป็นตอนนี้เลย...
เนื้อเพลงเวอร์ชั่นแปลไทยดูได้ที่ลิงก์นี้นะครับ อาจไม่ตรง 100% แต่ก็น่าจะรักษาความหมายเดิมไว้ได้อย่างน้อย 80 - 90% แฮะ
http://writer.dek-d.com/Anithin/story/viewlongc.php?id=220274&chapter=21
เอาจริงไม่ค่อยชอบวิธีแก้ปัญหาของคนพี่เท่าไหร่แฮะ แต่ถ้ามองจากมุมมองของคนพี่แล้ว ก็ไม่มีทางไหนที่จะดีกว่านี้แล้วจริงๆ เพราะถ้ามองจากมุมของคนพี่ คิดว่าถ้าคุยกับพระเอกเรื่องนี้ พระเอกมันคงไม่ยอมให้คนพี่แบกรับความผิดคนเดียวแน่ๆ ต่อให้อ้างว่าทำแบบนี้เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกันอีกก็เถอะ
ที่เหลือรอดูกันละครับว่าพระเอกมันจะเขียนนิยายแบบไหนออกมา และจะดันจนได้ตีพิมพ์ให้คนพี่ได้เห็นมั้ย
[Spoil] Domestic na Kanojo #65 - ลาจาก
ภาพเปิดตอนนี้
- ต่อจากตอนที่แล้วที่พระเอกไปที่อพาร์ทเมนต์ของคนพี่แล้วเจอแต่ห้องว่างเปล่ากับจดหมายที่คนพี่เขียนทิ้งไว้
- ในจดหมายคนพี่เขียนบอกว่าตัวเธอเป็นคนขอย้ายไปสอนที่อื่นเอง เนื่องจากผู้ใหญ่ในโรงเรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเธอกับพระเอกแล้ว คนพี่กลัวว่าหากพระเอกรู้เรื่องเข้าจะยอมทิ้งทุกอย่างแม้แต่อนาคตของตัวเองเพื่อคนพี่ ดังนั้นจึงไม่กล้าเอ่ยปากบอกความจริงจนวินาทีสุดท้าย
- คนพี่บอกว่าตัวเองตกลงกับผู้ใหญ่ว่าหากยอมลาออกไปแต่โดยที ทางผู้ใหญ่จะยอมปิดบังเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างคนพี่กับพระเอกไว้ไม่ให้คนอื่นรู้ คนพี่กำชับพระเอกว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด และอย่าได้คิดตามหาเธอเลย สิ่งที่เธอปรารถนาในตอนนี้คือขอให้พระเอกลืมเรื่องของเธอโดยเร็ว สอบเข้ามหาวิทยาลัย และเป็นนักเขียนนิยายอย่างที่ฝันให้ได้ เพียงแค่นี้เท่านั้น (มีบอกด้วยว่าก่อนหน้านี้เคยคิดจะแกล้งทำเป็นเกลียดพระเอกแล้ว ไม่รักพระเอกแล้วแล้วขอเลิกดื้อๆ ด้วย แต่พอนึกหน้าพระเอกตอนเสียใจก็ทำไม่ได้ เลยเลือกทำแบบนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าพระเอกตอนเจ็บปวด)
- คนพี่เขียนขอบคุณพระเอก บอกว่าช่วงเวลา 3 เดือนที่ได้เป็นคนรักกับพระเอกถือเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน ทีแรกเธอตั้งใจจะเขียนแบบแรงๆ ให้พระเอกเกลียดตัวเองไปเลย จะได้ลืมตัวเองได้เร็วๆ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้อีก จึงได้แต่เขียนจดหมายบอกลาแบบนี้ กระทั่งตอนที่เขียนจดหมายอยู่ตอนนี้ ความทรงจำทุกอย่างที่มีร่วมกับพระเอกก็ยังพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
- คนพี่ (คำลงท้ายในจดหมาย) "ขอโทษนะ ฉันรักเธอมากนะ"
- หลังอ่านจดหมายจบ พระเอกก็ทนอยู่ในห้องนั้นต่อไปไม่ไหว แล่นพรวดออกไปข้างนอก พยายามอย่างไร้ผลที่จะตามหาคนพี่ไปทั่ว จนมาหยุดที่ยอดเขาหลังเมือง
- พริบตานั้น ทุกอย่างที่ประคองร่างพระเอกไว้ก็พังทลายลง ก้อนอะไรบางอย่างแล่นขึ้นมาตามลำคอ แล้วกลายเป็นเสียงแผดร้องอย่างเจ็บปวดดังกึกก้องไปทั่วทั้งยอดเขานั้น
- ฉากตัดอีกครั้ง กลับมาที่ร้านกาแฟนที่เพื่อนอ้วนของพระเอกทำงานพิเศษอยู่ คนน้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพระเอกกับคนพี่ทั้งหมดให้เจ้าของร้านกะเทยกับเพื่อนอ้วนของพระเอกรู้ (ตรงนี้เพื่อนอ้วนของพระเอกจะเล)
- เจ้าของร้านก็ถามว่าแล้วไม่รู้เลยเหรอว่าคนพี่ไปอยู่ไหน คนน้องก็ตอบว่าไม่รู้เลย คนพี่โทรมาคุยกับคุณแม่แค่ครั้งเดียว แล้วก็ไม่โทรมาอีกเลย ไม่บอกที่อยู่ไว้ด้วย เจ้าของร้านก็ได้แต่ถอนใจบอกว่าทำแบบนี้เพื่อกันไม่ให้พระเอกตามไปหาสินะ
- ถามถึงคนพี่เสร็จ เจ้าของร้านก็ถามถึงพระเอกบ้าง คนน้องก็บอกว่าหลังจากวันนั้น พระเอกก็สภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคน วันปิดภาคเรียนก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องว่างที่คนพี่เคยอยู่ พอพากลับมาบ้านก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องตัวเองไม่เป็นอันกินอันนอนอยู่เป็นอาทิตย์
- สุดท้ายเมื่อเห็นว่าปัญหานี้หนักเกินกว่าที่พระเอกหรือคนน้องจะจัดการอะไรได้อีก เพื่อนอ้วนของพระเอกเลยตัดสินใจลงมือเอง ด้วยการมุ่งหน้าตรงไปที่บ้านของพระเอกพร้อมกับคนน้องทันที
- พอไปถึงห้อง ก็เจอพระเอกนอนอยู่บนเตียงหันหลังเข้าผนังเหมือนคนใจลอย เพื่อนอ้วนเรียกรึถามยังไงก็ไม่ยอมตอบ
- เห็นพระเอกไม่ยอมตอบแบบนั้น เพื่อนอ้วนก็เลยลากคอพระเอกให้ลุกขึ้น แล้วตบฉาดเข้าให้ พระเอกก็ยังไม่มีทีท่าตอบสนองอะไรมาก สุดท้ายเลยเจอลากคอไปนั่งที่โต๊ะ แล้วตอกใส่ว่ารู้มั้ยว่าคนพี่ต้องเตรียมใจขนาดไหนถึงจะแยกทางกับนายได้แบบนั้น รู้มั้ยว่าคนพี่ยอมรับความผิดไว้กับตัวเองคนเดียวเพราะอะไร ก็เพราะไม่ต้องการให้ความฝันของพระเอกต้องมาแปดเปื้อนไปด้วยไง ถึงขั้นนี้แล้วพระเอกยังจะทำให้การเสียสละของคนพี่ต้องสูญเปล่าอีกงั้นเหรอ
- เจอเพื่อนอ้วนตอกหน้าไปแบบนั้น พระเอกก็บ่อน้ำตาแตก บอกว่าตัวเองรู้อยู่แล้วว่าคนพี่ทำแบบนี้เพราะอะไร แค่ไม่อยากคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอ ไร้พลัง ทำอะไรไม่ได้ถึงขนาดนี้เท่านั้น ก่อนจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
- ส่วนคนน้องได้แต่ยืนนิ่ง ฟังเสียงร้องไห้ของพระเอกอยู่นอกประตูไปพลาง น้ำตาไหลเป็นทางไปพลางเพียงเท่านั้น
- ฉากตัดอีกครั้ง ไปที่อพาร์ทเมนต์ของอ.คิริยะ พระเอกแวะไปหาอาจารย์ที่อพาร์ทเมนท์บอกว่าเรื่องเขียนเรื่องสั้นอาทิตย์ละเรื่องนั้นจะขอพักไว้ก่อนชั่วคราว อาจารย์เห็นสภาพพระเอกว่าคงเขียนไม่ไหวแน่ก็ตอบตกลง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพระเอกบอกต่อว่า ตัวเองมีนิยายเรื่องหนึ่งอยากเขียนให้เสร็จก่อน เพราะคิดว่าถ้าเขียนนิยายเรื่องนี้ไม่เสร็จละก็ ตัวเองคงไม่มีทางก้าวต่อไปได้แน่
ความรู้สึกหลังอ่านแฟนในบ้านตอน 65 ครั้งแรกนึกว่าจะให้อารมณ์ประมาณเพลง Somewhere in My Broken Heart แต่พอเห็นชื่อตอนกับได้อ่านเนื้อหาตอนเต็มๆ แล้ว คิดว่าตอนนี้น่าจะตรงกับเพลง Separation ของ Angela (เพลง ED ของ Soukyuu no Fafner) มากกว่า
ยังกับคนเขียนเปิดเพลงนี้ฟัง แล้วเอาเนื้อเพลงมาเขียนเป็นตอนนี้เลย...
เนื้อเพลงเวอร์ชั่นแปลไทยดูได้ที่ลิงก์นี้นะครับ อาจไม่ตรง 100% แต่ก็น่าจะรักษาความหมายเดิมไว้ได้อย่างน้อย 80 - 90% แฮะ
http://writer.dek-d.com/Anithin/story/viewlongc.php?id=220274&chapter=21
เอาจริงไม่ค่อยชอบวิธีแก้ปัญหาของคนพี่เท่าไหร่แฮะ แต่ถ้ามองจากมุมมองของคนพี่แล้ว ก็ไม่มีทางไหนที่จะดีกว่านี้แล้วจริงๆ เพราะถ้ามองจากมุมของคนพี่ คิดว่าถ้าคุยกับพระเอกเรื่องนี้ พระเอกมันคงไม่ยอมให้คนพี่แบกรับความผิดคนเดียวแน่ๆ ต่อให้อ้างว่าทำแบบนี้เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกันอีกก็เถอะ
ที่เหลือรอดูกันละครับว่าพระเอกมันจะเขียนนิยายแบบไหนออกมา และจะดันจนได้ตีพิมพ์ให้คนพี่ได้เห็นมั้ย