ตอนนี้ผมอายุ19 พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผมได้3เดือน ตอนนั้นพ่อกับแม่ผมไม่พร้อมที่จะมีผม แม่เลยเอาผมไปฝากให้ยายเลี้ยงตั้งแต่3เดือน
เพราะแม่ผมต้องทำงาน แต่แม่ผมส่งเงินให้ยายตลอด จนผมอายุ10ขวบ เรียนอยู่ป.5 แม่ผมเสียชีวิต ด้วยโรคเนื้องอกในสมอง
ยายผมจึงไม่มีเงินส่งผม เพราะยายต้องส่ง ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ และค่ากับข้าว พอแม่ผมเสีย ผมก็ไม่มีเงินไปโรงเรียนเลย เพราะยายก็ขายของเล็กน้อยๆพอ
ส่งค่าบ้านค่าน้ำค่าไฟ พ่อผมก็หายไปเลย แต่ผมก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดพ่อแม้แต่น้อย
ยายผมเลยฝากให้ผมทำงานร้านทำขนมเค้กที่อยู่ในซอยบ้านเดียวกัน ผมเลิกเรียน4โมง ทำถึง4ทุ่มครึ่ง ได้วันละ60บาท
ผมทำตั้งแต่ป.5 จนจบม.3 พอจบม.3 ผมเข้าเรียนต่อ ปวช. หลังเลิกเรียนผมทำพาททามเซเว่นทุกวัน เพื่อส่งตัวเองเรียน ค่ากิน ค่าเทอม ค่ารายงานต่างๆ
แต่ผมจะเก็บเงินออม ไว้เดือนละ500เผื่อฉุกเฉิน ทำไมผมถึงเก็บได้แค่500 ต่อเดือเพราะที่ที่ผมเรียน ไกลจากบ้าน
ประมาน60กม. ผมเอาเงินไปวันละ120 ค่ารถ70บาท ผมจะเหลือกิน50บาท เลิกเรียนผมทำงาน ก็ต้องใช้กินใช้จ่ายอีกประมาณ50บาท
รวมๆวันนึง200บาท เงินเดือนที่ผมได้เดือนละประมาน6พันบาท บางทีผมก็นึกน้อยใจ เพื่อนๆเลิกเรียนไปเที่ยวกัน แต่ผมต้องกลับไปทำงานทุกวัน แต่ผมก็คิด
ว่าชีวิตเราไม่ได้เกิดมามีพร้อมทุกอย่างเหมือนคนอื่น ผมทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบ ปวช.ปี3 พอผมเรียนจบ มีพี่แถวบ้าน แนะนำไห้ไปทำ รปถ.
ที่คอนโดแห่งหนึ่ง ได้วันละ300บาท ตกเดือนละประมาณ8000 ทีนี้ผมมีเงินจ่าย ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ให้ยาย ตกแล้วประมาณ5000 ทำไมผมถึงต้องทำ รปภ. เพราะผมต้องรีบหางานทำหาเงินช่วยยายจ่ายค่าต่างๆพวกนี้แหละ ผมจะเรียนต่อก็ไม่ได้ เพราะเงินที่ผมหาได้มันคงไม่พอ สำหรับจ่าย ค่าบ้าน ค่าเทอม ค่ากิน ทุกๆวัน ผมมาทำรปภ. มีแต่คนถามว่า ทำไมไม่เรียนมหาลัยต่อ ทำไมไม่หางานอื่นทำ ผมจึงเล่าชีวิตผมไห้ฟัง พี่เขาพูดกลับมาว่า ชีวิตลำบากเนอะ อดทนหน่อยเดี๋ยวก็สบาย อีกไม่นานหรอก เองนี่ถือว่าเป็นวัยรุ่นที่ดีนะ เดียวนี้มีแต่วัยรุ่นติดยา วันๆไม่ทำไร ที่พี่เขาพูดมา มันทำให้ผมรู้สึกดี มีกำลังใจที่จะสู้ต่อ เงินเก็บที่ผมเหลืออยู่มี 1หมื่น8พัน พอผมเรียนจบ มีคนแนะนำไห้ผมทำแมสเซนเจอร์ ผมจึงเอาเงินเก็บที่มีอยู่ ดาวเวฟ110 หนึ่งคัน และผมก็ได้ไปทำแมซเซนเจอร์ ได้เดือนละ14*** ตอนนี้ผมพึ่งย้ายมาทำได้2เดือน เงินเดือนผมออก ไห้ยายเดือนละ5000 ผมจะเหลือ เดือนละประมาณ9000บาท ผมเก็บเดือนละ 5000บาท
ตอนนี้2เดือนผมมีเงินเก็บ1หมื่นบาท ผมก็จะเก็บไปเรื่อยๆ มีเยอะเมื่อไหร่ ผมว่าจะไปดาวน์บ้านและส่งเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ผมเห็นยายผมสบาย ไม่ต้องเหนื่อยทำงานหาเงิน เพราะยายผมก็60แล้ว ผมเห็นยายสบาย ผมก็ดีใจแล้ว และผมได้ทดแทนบุญคุณยายที่เลี้ยงผมมา แค่นี้ก็พอแล้ว
ที่ผมมาเล่าชีวิตผมให้ฟัง ก็เพราะผมเห็นคนที่ท้อกับชีวิต และคิดจะขายตัว หรือทำอะไรที่ผิดกฏหมาย คนเราถึงจะลำบากแค่ไหน ถ้าพยายามและอดทน
สักวันมันก็ต้องมีเหมือนคนอื่นแหละครับ
คนเราเกิดมามีต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน
แต่มี2มือ2ขาเท่ากันกัน
จะต่างกันตรงที่ความพยายามมีไม่เท่ากัน
แชร์ประสบการณ์ชีวิตวัยรุ่น ให้คนที่ท้อ อยากจะสู้ชีวิต
เพราะแม่ผมต้องทำงาน แต่แม่ผมส่งเงินให้ยายตลอด จนผมอายุ10ขวบ เรียนอยู่ป.5 แม่ผมเสียชีวิต ด้วยโรคเนื้องอกในสมอง
ยายผมจึงไม่มีเงินส่งผม เพราะยายต้องส่ง ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ และค่ากับข้าว พอแม่ผมเสีย ผมก็ไม่มีเงินไปโรงเรียนเลย เพราะยายก็ขายของเล็กน้อยๆพอ
ส่งค่าบ้านค่าน้ำค่าไฟ พ่อผมก็หายไปเลย แต่ผมก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดพ่อแม้แต่น้อย
ยายผมเลยฝากให้ผมทำงานร้านทำขนมเค้กที่อยู่ในซอยบ้านเดียวกัน ผมเลิกเรียน4โมง ทำถึง4ทุ่มครึ่ง ได้วันละ60บาท
ผมทำตั้งแต่ป.5 จนจบม.3 พอจบม.3 ผมเข้าเรียนต่อ ปวช. หลังเลิกเรียนผมทำพาททามเซเว่นทุกวัน เพื่อส่งตัวเองเรียน ค่ากิน ค่าเทอม ค่ารายงานต่างๆ
แต่ผมจะเก็บเงินออม ไว้เดือนละ500เผื่อฉุกเฉิน ทำไมผมถึงเก็บได้แค่500 ต่อเดือเพราะที่ที่ผมเรียน ไกลจากบ้าน
ประมาน60กม. ผมเอาเงินไปวันละ120 ค่ารถ70บาท ผมจะเหลือกิน50บาท เลิกเรียนผมทำงาน ก็ต้องใช้กินใช้จ่ายอีกประมาณ50บาท
รวมๆวันนึง200บาท เงินเดือนที่ผมได้เดือนละประมาน6พันบาท บางทีผมก็นึกน้อยใจ เพื่อนๆเลิกเรียนไปเที่ยวกัน แต่ผมต้องกลับไปทำงานทุกวัน แต่ผมก็คิด
ว่าชีวิตเราไม่ได้เกิดมามีพร้อมทุกอย่างเหมือนคนอื่น ผมทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบ ปวช.ปี3 พอผมเรียนจบ มีพี่แถวบ้าน แนะนำไห้ไปทำ รปถ.
ที่คอนโดแห่งหนึ่ง ได้วันละ300บาท ตกเดือนละประมาณ8000 ทีนี้ผมมีเงินจ่าย ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ให้ยาย ตกแล้วประมาณ5000 ทำไมผมถึงต้องทำ รปภ. เพราะผมต้องรีบหางานทำหาเงินช่วยยายจ่ายค่าต่างๆพวกนี้แหละ ผมจะเรียนต่อก็ไม่ได้ เพราะเงินที่ผมหาได้มันคงไม่พอ สำหรับจ่าย ค่าบ้าน ค่าเทอม ค่ากิน ทุกๆวัน ผมมาทำรปภ. มีแต่คนถามว่า ทำไมไม่เรียนมหาลัยต่อ ทำไมไม่หางานอื่นทำ ผมจึงเล่าชีวิตผมไห้ฟัง พี่เขาพูดกลับมาว่า ชีวิตลำบากเนอะ อดทนหน่อยเดี๋ยวก็สบาย อีกไม่นานหรอก เองนี่ถือว่าเป็นวัยรุ่นที่ดีนะ เดียวนี้มีแต่วัยรุ่นติดยา วันๆไม่ทำไร ที่พี่เขาพูดมา มันทำให้ผมรู้สึกดี มีกำลังใจที่จะสู้ต่อ เงินเก็บที่ผมเหลืออยู่มี 1หมื่น8พัน พอผมเรียนจบ มีคนแนะนำไห้ผมทำแมสเซนเจอร์ ผมจึงเอาเงินเก็บที่มีอยู่ ดาวเวฟ110 หนึ่งคัน และผมก็ได้ไปทำแมซเซนเจอร์ ได้เดือนละ14*** ตอนนี้ผมพึ่งย้ายมาทำได้2เดือน เงินเดือนผมออก ไห้ยายเดือนละ5000 ผมจะเหลือ เดือนละประมาณ9000บาท ผมเก็บเดือนละ 5000บาท
ตอนนี้2เดือนผมมีเงินเก็บ1หมื่นบาท ผมก็จะเก็บไปเรื่อยๆ มีเยอะเมื่อไหร่ ผมว่าจะไปดาวน์บ้านและส่งเป็นของตัวเอง ทุกวันนี้ผมเห็นยายผมสบาย ไม่ต้องเหนื่อยทำงานหาเงิน เพราะยายผมก็60แล้ว ผมเห็นยายสบาย ผมก็ดีใจแล้ว และผมได้ทดแทนบุญคุณยายที่เลี้ยงผมมา แค่นี้ก็พอแล้ว
ที่ผมมาเล่าชีวิตผมให้ฟัง ก็เพราะผมเห็นคนที่ท้อกับชีวิต และคิดจะขายตัว หรือทำอะไรที่ผิดกฏหมาย คนเราถึงจะลำบากแค่ไหน ถ้าพยายามและอดทน
สักวันมันก็ต้องมีเหมือนคนอื่นแหละครับ
คนเราเกิดมามีต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน
แต่มี2มือ2ขาเท่ากันกัน
จะต่างกันตรงที่ความพยายามมีไม่เท่ากัน