เเค่เด็กคนนึงที่อยากได้คำปรึกษาจากผู้ใหญ่

ประมาณ ม.3 พ่อกับเเม่เราเลิกกัน ​​รู้สึกว่าชีวิตช่วงนั้นลำบากสุดๆเลยค่ะ เราเลยมีความคิดมุ่งมั่นว่าถ้าอายุ 18 เมื่อไหร่จะทำงานหาเงิน  จะได้ไม่ลำบาก

พอพ่อของเราเริ่มต้งตัวได้ ​ก็ชวนให้ไปทำงานด้วยกัน ระยะเวลาที่เราเริ่มทำงาน ​จนถึงปัจจุบันก็ผ่านมาประมาณ 7-8 เดือน ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายเดือน ทำให้ตัวเราเริ่มรู้สึก ​เหนื่อย ท้อ หมดไฟ จนในที่สุดก็มีความคิดที่จะลาออก เพราะร่างกายรับไม่ไหว

ส่วนอีกเหตุผลนึงก็คือ เรามีเป้าหมายในการใช้ชีวิตเเล้วค่ะ เรามีความฝัน มี​สิ่งอยากทำในอนาคต หลังจากที่ยอมแพ้ล้มเลิกจากมรสุมชีวิต เรารู้สึกว่าทำงานที่นี่ต่อไปก็ไม่ได้อะไร ​นอกจากเงินใช้ไปวันๆ เเละ ประสบการณ์ชีวิต


เราวางเเผนว่าอยากทำงานที่ได้เป็นเงินเดือน จะได้มีเงินเป็นค่าเทอมส่งตัวเองเรียนต่อปวส เพราะที่บ้านเงินออกเป็นรายสัปดาห์ มีค่าใช้จ่ายเยอะทำให้กว่าจะเก็บเงินก้อนได้ค่อนข้างยาก


​อีกประมาณ 3 เดือนเราจะลาออกเเล้วค่ะ งานที่มีความคิดจะทำต่อก็คืองานปั๊มเเถวบ้าน หรือไม่ก็จะหางานทำไปเรื่อยๆค่ะ


ทุกคนคิดว่าการตัดสินใจของเราดูโลกสวยไปไหม เพราะชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เเต่เราไม่อยากใช้ชีวิตเเบบมาเสียดายที่หลัง อย่างน้อยก็อยากพยายามกับสิ่งที่ตัวเองดูสักครั้ง


เป็นครั้งเเรกที่เราจะเริ่มยืนด้วยตัวเอง เพราะที่ทำงานเก่าก็มีพ่อคอยสอน เเต่เราก็อยากพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด เพราะทั้งชีวิตก็คงไม่มีใครอยากข่างเราได้ตลอดเวลา


​ใครมีความคิดเห็นยังไง สามารถเเนะนำ สั่งสอน เราได้เต็มที่เลยนะคะ


เนื้อหายาวมาก ใครที่อ่านจนจบ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ