เรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราเมื่อวานนี้ และมันก็ทำให้เราอดที่จะคิดไม่ได้ว่า เฮ๊ยย!!เขาลืมมันไปได้ไงวะ(?) .. ขอสมมติชื่อตัวเองว่า เต่า และแทนชื่อน้องเขาว่า เอ็ม แล้วกันนะคะ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
คือเราไปกินเตี๋ยวละมีโอกาสได้เจอกับน้องเอ็ม(เด็กเสิร์ฟ) เอ็มเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก เปนรุ่นน้องเราน่าจะซัก 4-5 ปี(เพราะตอนเราอยู่ป.3 เอ็มอยู่อนุบาล แต่ไม่รู้ว่าอนุบาลไหน) เพราะพ่อกะแม่แยกทางกันเอ็มเลยต้องมาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด และเพราะยายของเอ็มกับแม่เรารู้จักกัน เอ็มเลยมาเล่นกับเราที่บ้านบ่อยๆ บางวันก็เดินมาพร้อมกับห่อขนม บางวันก็ปั่นจักรยานมาพร้อมกะหนีบสมุดคัดลายมือ ก-ฮ มาด้วย มาบ่อยจนตอนนั้นเราเองก็แทบคิดว่าเอ็มเป็นน้องชายแท้ๆของเราด้วยซ้ำ(ตอนเด็กอยากมีน้องพอดี) เราสนิทกันมาก สนิทถึงขั้นที่ยายมาตามกลับบ้านแล้วเอ็มไม่ยอมกลับ บอกจะนอนกับพี่เต่าจะเล่นกับพี่เต่า(นึกภาพเด็กผู้ชายประมาณ 4-5ขวบ ร้องไห้งอแง .. แบบนั้นเลยค่ะ) มาวันนี้ไหนๆก็อยากรู้แล้วว่าใช่รึเปล่า ก็ถามเลยแล้วกัน (น้องมาเสิร์ฟน้ำที่โต๊ะพอดี) ..
เรา : เอ็มป้ะ ?
เอ็ม : ใช่ครับ
เรา : เฮ๊ยยยยจำพี่ได้มั๊ยเนี่ย
เอ็ม : (มองหน้าเราพักนึง)
เรา : พี่เต่าอะ ที่ตอนเด็กเอ็มไปเล่นกับพี่บ่อยๆอะ ที่บ้านอยู่ท้ายหมู่บ้านอะ
เอ็ม : เอ่อ .. ขอโทษนะครับ ผมจำไม่ได้จริงๆ
เรา : อ๋อออ ไม่เปนไรๆ
แล้วน้องก็เดินจากไป ..
(เอาจริงๆเราน้ำตาคลอเลยนะเว้ย)
ความทรงจำของน้องเขาหายไปหมดอะ มีแต่เราคนเดียวที่จำทุกอย่างได้ดี ช่วงเวลาเป็นเด็ก ช่วงที่เล่นสนุกด้วยกัน สอนน้องเขียน ก.ไก่ เราไม่เคยลืมอะ ..
ความทรงจำที่หายไปนี่มันน่ากลัวนะเราว่า ..
ถ้ามันเปนเรื่องไม่ดี แล้วอยู่มาวันนึงเราเกิดลืมไป .. มันก็ดี(ไม่รกสมอง) แต่บางทีมันกลับทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ ..
แย่มากๆตรงที่ดันเปนเราคนเดียวที่ยังจำได้ทุกอย่าง กลับกันกับอีกคนที่เขาไม่ได้เหลือแม้แต่เสี้ยวความคุ้นเคยหรือคลับคล้ายคลับคลาอะไรเกี่ยวกับเราเลย .. ทั้งที่เมื่อก่อนเราเคยสนิทกันมาก .. จริงอยู่ตอนนั้นน้องก็ยังเด็ก อาจจะยังจำอะไรได้ไม่มากนัก บวกกับเวลาที่ผ่านไปก็ราวๆ 16 ปี .. น้องเลยจำอะไรไม่ได้แล้ว เราไม่โทษน้องหรอก แต่เรารู้สึกผิดหวังกับคำตอบของน้องนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร .. เมื่อเราไม่ได้อยู่ในชีวิตประจำวันของกันและกันแล้ว เราก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนที่ตายจากกันเลย ไม่ได้คุย ไม่ได้รับรู้เรื่องราวของกันและกัน ไม่มีการกล่าวถึงกัน .. ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ความทรงจำและความรู้สึกก็คงเปลี่ยนไปเช่นกัน ..
ไม่กี่คนที่จะเจอคนที่ .. แม้ไม่ได้อยู่ในชีวิตประจำวันของกันและกันแต่ก็ยังสามารถคุยกันและมีความรู้สึกเดิมๆต่อกัน # ฉันคนนึงที่ไม่เคยเจอคนคนนั้นเลย
แล้วเพื่อนๆล่ะ เคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้กันมั๊ยคะ ?
ความทรงจำ(บางส่วน)ที่หายไป มันน่ากลัวนะว่ามั๊ย(?)
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
คือเราไปกินเตี๋ยวละมีโอกาสได้เจอกับน้องเอ็ม(เด็กเสิร์ฟ) เอ็มเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก เปนรุ่นน้องเราน่าจะซัก 4-5 ปี(เพราะตอนเราอยู่ป.3 เอ็มอยู่อนุบาล แต่ไม่รู้ว่าอนุบาลไหน) เพราะพ่อกะแม่แยกทางกันเอ็มเลยต้องมาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด และเพราะยายของเอ็มกับแม่เรารู้จักกัน เอ็มเลยมาเล่นกับเราที่บ้านบ่อยๆ บางวันก็เดินมาพร้อมกับห่อขนม บางวันก็ปั่นจักรยานมาพร้อมกะหนีบสมุดคัดลายมือ ก-ฮ มาด้วย มาบ่อยจนตอนนั้นเราเองก็แทบคิดว่าเอ็มเป็นน้องชายแท้ๆของเราด้วยซ้ำ(ตอนเด็กอยากมีน้องพอดี) เราสนิทกันมาก สนิทถึงขั้นที่ยายมาตามกลับบ้านแล้วเอ็มไม่ยอมกลับ บอกจะนอนกับพี่เต่าจะเล่นกับพี่เต่า(นึกภาพเด็กผู้ชายประมาณ 4-5ขวบ ร้องไห้งอแง .. แบบนั้นเลยค่ะ) มาวันนี้ไหนๆก็อยากรู้แล้วว่าใช่รึเปล่า ก็ถามเลยแล้วกัน (น้องมาเสิร์ฟน้ำที่โต๊ะพอดี) ..
เรา : เอ็มป้ะ ?
เอ็ม : ใช่ครับ
เรา : เฮ๊ยยยยจำพี่ได้มั๊ยเนี่ย
เอ็ม : (มองหน้าเราพักนึง)
เรา : พี่เต่าอะ ที่ตอนเด็กเอ็มไปเล่นกับพี่บ่อยๆอะ ที่บ้านอยู่ท้ายหมู่บ้านอะ
เอ็ม : เอ่อ .. ขอโทษนะครับ ผมจำไม่ได้จริงๆ
เรา : อ๋อออ ไม่เปนไรๆ
แล้วน้องก็เดินจากไป ..
(เอาจริงๆเราน้ำตาคลอเลยนะเว้ย)
ความทรงจำของน้องเขาหายไปหมดอะ มีแต่เราคนเดียวที่จำทุกอย่างได้ดี ช่วงเวลาเป็นเด็ก ช่วงที่เล่นสนุกด้วยกัน สอนน้องเขียน ก.ไก่ เราไม่เคยลืมอะ ..
ความทรงจำที่หายไปนี่มันน่ากลัวนะเราว่า ..
ถ้ามันเปนเรื่องไม่ดี แล้วอยู่มาวันนึงเราเกิดลืมไป .. มันก็ดี(ไม่รกสมอง) แต่บางทีมันกลับทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ ..
แย่มากๆตรงที่ดันเปนเราคนเดียวที่ยังจำได้ทุกอย่าง กลับกันกับอีกคนที่เขาไม่ได้เหลือแม้แต่เสี้ยวความคุ้นเคยหรือคลับคล้ายคลับคลาอะไรเกี่ยวกับเราเลย .. ทั้งที่เมื่อก่อนเราเคยสนิทกันมาก .. จริงอยู่ตอนนั้นน้องก็ยังเด็ก อาจจะยังจำอะไรได้ไม่มากนัก บวกกับเวลาที่ผ่านไปก็ราวๆ 16 ปี .. น้องเลยจำอะไรไม่ได้แล้ว เราไม่โทษน้องหรอก แต่เรารู้สึกผิดหวังกับคำตอบของน้องนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร .. เมื่อเราไม่ได้อยู่ในชีวิตประจำวันของกันและกันแล้ว เราก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนที่ตายจากกันเลย ไม่ได้คุย ไม่ได้รับรู้เรื่องราวของกันและกัน ไม่มีการกล่าวถึงกัน .. ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ความทรงจำและความรู้สึกก็คงเปลี่ยนไปเช่นกัน ..
ไม่กี่คนที่จะเจอคนที่ .. แม้ไม่ได้อยู่ในชีวิตประจำวันของกันและกันแต่ก็ยังสามารถคุยกันและมีความรู้สึกเดิมๆต่อกัน # ฉันคนนึงที่ไม่เคยเจอคนคนนั้นเลย
แล้วเพื่อนๆล่ะ เคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้กันมั๊ยคะ ?