ตามหัวข้อเลยค่ะ เราไม่รู้จะคิดอย่างไรให้ตัวเองคิดบวกหรือผูกพันธ์กับลูกขึ้นมา เรารู้สึกยังไม่พร้อม
คือเราแต่งงานมาอยู่ต่างประเทศค่ะ ก่อนแต่งงานและแต่งเรียบร้อยเรากับสามีก็คิดกันตลอดว่าเราจะมีลูกได้ไหมนะ เลยปล่อยตามธรรมชาติค่ะ แต่ไม่คิดว่าเค้าจะมาเร็วมากแค่ไม่กี่เดือนหลังแต่ง ทั้งตกใจทั้งดีใจ บอกไม่ถูกเลยค่ะ กังวล ก่อนที่จะพบว่าตั้งครรภ์ เราสวดมนต์ไหว้พระขอพรให้ได้ลูกทุกคืน และไปบนให้ได้ลูกชายด้วยซ้ำไปค่ะ
ปัญหาตอนนี้ เราทานยาคลาดเครียดทุกวันมาหลายปี จนคิดไปเองว่าหลับได้เพราะยาไม่มียาทรมาน ก็พยายามหยุดกินแต่เอาชนะใจไม่ได้ พอรู้วาท้องแน่นอนว่าต้องหยุดกินยาทุกอย่าง ทีนี้ค่ะ ความเห็นแก่ตัวที่มันเกิดจากความทรมานตากการนอนไม่ได้ ตอนนี้เข้าวันที่ 7 ไปหลับตอนตี 4 ตี5 ตื่นก็ราวๆ 7 โมง ทรมานมากจนบางทีเห็นแก่ตัวจะกินยาเข้าไป แต่มองหน้าพ่อของลูกกลับรู้สึกว่าตัวเองแต่มาก( ยังไม่นึกถึงลูกเลยค่ะ) คือแฟนบอกเค้ามาแล้วก็ต้องเลี้ยง ไม่มีปัญหา แต่เรากังวลจากการนอนไม่หลับกระทบร่างกาย แฟนก็บอกถ้าไม่เลิกตอนนี้ตะเลิกกินยาตอนไหน แฟนบอกบางทีอาจจะเป็นคนข้างบนส่งลูกมาให้ ส่งความยากมาให้ ถ้าผ่านได้ อนาคตไม่ต้องกลัวอะไรอีก แฟนก็ให้กำลังใจนะคะ ก็ยอมรับนะคะว่าคิดจะเอาเค้าออก แต่แฟนเครียดมาก โกรธมาก ที่เราคิดแบบนี้ แต่บางทีเค้าก็สงสารเรามาก แต่สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเพื่อลูก เพื่อตัวคุณเอง เค้าก็เราว่าเราโชคดีกว่าคนอื่นหลายๆเรื่องไหมมีสามีดี มีลูกครึ่งน้อนมาเกิด แถมมีสามีที่ดีขนาดนี้ทำไมเราไม่มองไหลๆนะ
ก็ปรึกษาหมอๆก็ให้ความคิดด้านบวกมาหลายทาง เราถึงจับความคิดตัวเองได้ว่าตัใเอวกังวลเรื่อง
1.เราเพิ่งมาอยู่ต่างประเทศไม่กี่ดือน กัฃวลอนาคตข้างหน้า การใช้ชีวิต
2. กังวลเรื่องนอนไม่หลับส่งผลกับร่างกาบและคนในท้อง
หลักๆมี 2 เรื่องค่ะที่กังวล เราจะออกจากความคิดลบนี้อย่างไร และจะไม่คิดยอมแพ้กับร่างกายและใจคัวเอง รวมถึงทำอย่างไรถึงจะเกิดความรักลูกขึ้นมาคะ
ปล.การนอนไม่หลับที่ข่มตาหลับไม่ได้สมองคิดแต่เรื่องอยากเอาลูกออก เพราะตัวเองทรมาน เห็นแก่ตัวมากแต่อีกความคิดนึงก็ต้องดูแเค้าและดูแลต ัว้องดหรือจริงๆแล้วมันมีเรื่องยากและทรมานในชีวิตมากกว่าการนอนไม่หลับ ขอโทษนะคะอาจจะโพสเรื่องดูงี่เง่า ดูโง่ๆ
ได้ระบายก็สบายใจละค่ะ เรารู้สึกเห็นแก่ตัวมาก คนอื่นมีความรู้สึกแบบนี้มั้ยนะหรือเราเป็นคนเดียว เราสับสนมากๆ ออกจากความคิดไม่ได้เลยจะคิดแบบไหนดีให้รักลูก
เราตั้ครรภ์แต่ไม่รู้สึกรักลูก
คือเราแต่งงานมาอยู่ต่างประเทศค่ะ ก่อนแต่งงานและแต่งเรียบร้อยเรากับสามีก็คิดกันตลอดว่าเราจะมีลูกได้ไหมนะ เลยปล่อยตามธรรมชาติค่ะ แต่ไม่คิดว่าเค้าจะมาเร็วมากแค่ไม่กี่เดือนหลังแต่ง ทั้งตกใจทั้งดีใจ บอกไม่ถูกเลยค่ะ กังวล ก่อนที่จะพบว่าตั้งครรภ์ เราสวดมนต์ไหว้พระขอพรให้ได้ลูกทุกคืน และไปบนให้ได้ลูกชายด้วยซ้ำไปค่ะ
ปัญหาตอนนี้ เราทานยาคลาดเครียดทุกวันมาหลายปี จนคิดไปเองว่าหลับได้เพราะยาไม่มียาทรมาน ก็พยายามหยุดกินแต่เอาชนะใจไม่ได้ พอรู้วาท้องแน่นอนว่าต้องหยุดกินยาทุกอย่าง ทีนี้ค่ะ ความเห็นแก่ตัวที่มันเกิดจากความทรมานตากการนอนไม่ได้ ตอนนี้เข้าวันที่ 7 ไปหลับตอนตี 4 ตี5 ตื่นก็ราวๆ 7 โมง ทรมานมากจนบางทีเห็นแก่ตัวจะกินยาเข้าไป แต่มองหน้าพ่อของลูกกลับรู้สึกว่าตัวเองแต่มาก( ยังไม่นึกถึงลูกเลยค่ะ) คือแฟนบอกเค้ามาแล้วก็ต้องเลี้ยง ไม่มีปัญหา แต่เรากังวลจากการนอนไม่หลับกระทบร่างกาย แฟนก็บอกถ้าไม่เลิกตอนนี้ตะเลิกกินยาตอนไหน แฟนบอกบางทีอาจจะเป็นคนข้างบนส่งลูกมาให้ ส่งความยากมาให้ ถ้าผ่านได้ อนาคตไม่ต้องกลัวอะไรอีก แฟนก็ให้กำลังใจนะคะ ก็ยอมรับนะคะว่าคิดจะเอาเค้าออก แต่แฟนเครียดมาก โกรธมาก ที่เราคิดแบบนี้ แต่บางทีเค้าก็สงสารเรามาก แต่สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเพื่อลูก เพื่อตัวคุณเอง เค้าก็เราว่าเราโชคดีกว่าคนอื่นหลายๆเรื่องไหมมีสามีดี มีลูกครึ่งน้อนมาเกิด แถมมีสามีที่ดีขนาดนี้ทำไมเราไม่มองไหลๆนะ
ก็ปรึกษาหมอๆก็ให้ความคิดด้านบวกมาหลายทาง เราถึงจับความคิดตัวเองได้ว่าตัใเอวกังวลเรื่อง
1.เราเพิ่งมาอยู่ต่างประเทศไม่กี่ดือน กัฃวลอนาคตข้างหน้า การใช้ชีวิต
2. กังวลเรื่องนอนไม่หลับส่งผลกับร่างกาบและคนในท้อง
หลักๆมี 2 เรื่องค่ะที่กังวล เราจะออกจากความคิดลบนี้อย่างไร และจะไม่คิดยอมแพ้กับร่างกายและใจคัวเอง รวมถึงทำอย่างไรถึงจะเกิดความรักลูกขึ้นมาคะ
ปล.การนอนไม่หลับที่ข่มตาหลับไม่ได้สมองคิดแต่เรื่องอยากเอาลูกออก เพราะตัวเองทรมาน เห็นแก่ตัวมากแต่อีกความคิดนึงก็ต้องดูแเค้าและดูแลต ัว้องดหรือจริงๆแล้วมันมีเรื่องยากและทรมานในชีวิตมากกว่าการนอนไม่หลับ ขอโทษนะคะอาจจะโพสเรื่องดูงี่เง่า ดูโง่ๆ
ได้ระบายก็สบายใจละค่ะ เรารู้สึกเห็นแก่ตัวมาก คนอื่นมีความรู้สึกแบบนี้มั้ยนะหรือเราเป็นคนเดียว เราสับสนมากๆ ออกจากความคิดไม่ได้เลยจะคิดแบบไหนดีให้รักลูก