สวัสดีค่ะทุกคน เราไม่รู้หรอกว่ากระทู้นี้จะมีคนสนใจมั้ย ไม่รู้หรอกว่าจะมีใครผ่านมาอ่านบ้างรึเปล่า เราแค่รู้สึกอยากระบาย อยากหาที่พึ่ง อยากมีเพื่อนคุยก็แค่นั้นเอง...
เรื่องของเรื่อง คือเรารักผู้ชายคนนึงค่ะ รักมาก แต่ก็เป็นเพราะเรามันเลวเองที่สุดท้ายทำให้ต้องเสียเค้าไป ตอนแรกก็คิดว่ารับได้นะ อยู่ได้ ไม่เป็นอะไรจนมีวันนึงเรานึกไงก็ไม่รู้ โทรไปหาเค้าหลังจากที่ไม่ได้คุยกันมานานมาก นั้นทำให้ความสัมพันธ์เราได้เริ่มใหม่อีกครั้ง ทำให้เราได้คุยกัน ความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันมันหวนกลับคืนมาให้หัวใจมันได้ชุ่มชื่น แต่...เค้ากำลังมีใครอีกคนที่เค้ากำลังจะเริ่มต้นใหม่เช่นกัน เรารู้นะว่าเราแย่มาก ที่เราแอบคุยกัน แต่คือตอนนั้นมันรักจริงๆค่ะ รักจนไม่รู้จะทำยังไง ฟิวมันเหมือนแค่ไม่อยากให้เค้าหายไป เราก็รู้นะว่าเราต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด จนวันนึงเราก็ตัดสินใจที่จะมาเจอกันทั้งๆที่เค้าก็มีแฟนอยู่ในตอนนั้น เลวเน้าะเราเนี่ย ตอนแรกเราก็คิดไว้ว่าจะไม่เจอนะ จะได้ไม่เจ็บ แต่...ด้วยคำที่เค้าบอกว่าจะเลือกเรา เราก็ใจอ่อน โง่ไง แล้วสุดท้ายเราก็ไม่ใช่คนที่เค้าเลือกแหละ แต่ก็ถูกแล้วป้ะคะที่เค้าต้องเลือกคนของเค้า เรายังจำประโยคสุดท้ายที่เค้าบอกเราได้ดี คือ "โชคดีนะ" หลังจากจบประโยคนั้นเราก็เดินจากเค้ามา มันรู้สึกเจ็บมาก เจ็บพอๆกับที่มีความสุข ในวันนั้นที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เรามันยังเหมือนคนตัดใจไม่ขาด แค่รู้สึกว่าเราควรพูดอะไรออกไปบ้างหลังจากประโยคที่เค้าพูดว่า โชคดี เราไลน์ไป โทรไปหาเค้า หลังจากที่เดินออกมาจากเค้าไม่นาน แต่มันก็สายไปแล้ว เค้าบล็อคไลน์ บล็อคเบอร์เราหมดทุกอย่าง ตอนนั้นร้องไห้หนักมากค่ะ(นั่งร้องไห้กลางสยามเลย) เมาเละเทะ เสียสูญ เป็นโรคซึมเศร้า ไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ชายคนนึงจะมีอิทธิพลกับชีวิตเรามากมายขนาดนี้ จากวันนั้นจนถึงตอนนี้ก็หลายเดือนแล้วค่ะ สี่ หรือ ห้า เดือนได้แล้วมั้ง มันยังคิดถึงอยู่เหมือนเดิม ยังรักอยู่เหมือนเดิม บางวันมันก็คิดถึงมากจนน้ำตามันไหลออกมาเอง เราก็แค่หวังว่าซักวัน เราจะได้ตัวเองกลับมาจริงๆซักที และคิดไว้ลึกๆว่าวันนึงที่อะไรๆมันดีขึ้น อยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกัน เพราะเราไม่อยากให้เรากลายเป็นคนไม่รู้จักกันแบบนี้เลย อย่างน้อยครั้งนึงเราก็เคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน...
ก็ถึงเธอคนนั้น เรารู้ว่ากระทู้นี้มันไม่มีวันจะถึงเธอหรอก หรืออาจจะถึง แต่เธอก็คงไม่ใส่ใจอะไร แต่ลึกๆ เราอยากให้เธอได้อ่านมันนะ ถึงเธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราอีกแล้วก็ตาม ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะที่เข้ามาในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ขอบคุณที่ทำให้เราได้มีช่วงเวลาดีๆในชีวิต ขอบคุณที่เคยรักกัน ตอนนี้เธอมีคนที่ดูแลเธอได้แล้ว เราก็ยินดีด้วย ขอให้มีความสุขกับใครคนนั้น ขอให้เค้ารักและดูแลเธอดีๆ เวลามีปัญหาอะไรในชีวิตก็ค่อยๆคิด ค่อยๆแก้นะ เธอเก่ง ผ่านมันไปได้ทุกอย่างอยู่แล้ว อย่าใจร้อนกับการขับรถให้มากนัก อย่าขับรถเร็ว อย่าเครียดกับอะไรๆที่เข้ามาในชีวิตจนลืมดูแลตัวเอง อย่าลืมทานวิตามิน อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆ อย่าออกกำลังจนบาดเจ็บนะ สุดท้าย เราก็ขอให้คนที่เรารัก มีความสุขกับคนที่เค้ารัก เราดีใจนะที่ครั้งนึงเราได้รู้จักผู้ชายดีๆอย่างเธอ ผู้ชายคนที่อ่อนโยน แสนดี และอบอุ่น ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่าน ขอบคุณพื้นที่ในพันทิพที่ทำให้เราได้ระบาย ถึงวันนี้เราจะยังไม่ดีขึ้นร้อยเปอร์เซน แต่ซักวันเราจะหายและทำใจได้
ขออภัย ด้วยนะคะ ถ้าพิมพ์ผิดพิมพ์ถูก เรียงลำดับเรื่องได้ไม่ดีพอ แค่ได้ระบายมันออกมาบ้าง เราก็รู้สึกดีมากพอแล้ว ^^
โกโก้กับคำสัญญา มันไม่มีอยู่จริง...
เคยคิดถึงใครซักคนมาก จนร้องไห้ออกมามั้ยคะ
เรื่องของเรื่อง คือเรารักผู้ชายคนนึงค่ะ รักมาก แต่ก็เป็นเพราะเรามันเลวเองที่สุดท้ายทำให้ต้องเสียเค้าไป ตอนแรกก็คิดว่ารับได้นะ อยู่ได้ ไม่เป็นอะไรจนมีวันนึงเรานึกไงก็ไม่รู้ โทรไปหาเค้าหลังจากที่ไม่ได้คุยกันมานานมาก นั้นทำให้ความสัมพันธ์เราได้เริ่มใหม่อีกครั้ง ทำให้เราได้คุยกัน ความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันมันหวนกลับคืนมาให้หัวใจมันได้ชุ่มชื่น แต่...เค้ากำลังมีใครอีกคนที่เค้ากำลังจะเริ่มต้นใหม่เช่นกัน เรารู้นะว่าเราแย่มาก ที่เราแอบคุยกัน แต่คือตอนนั้นมันรักจริงๆค่ะ รักจนไม่รู้จะทำยังไง ฟิวมันเหมือนแค่ไม่อยากให้เค้าหายไป เราก็รู้นะว่าเราต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด จนวันนึงเราก็ตัดสินใจที่จะมาเจอกันทั้งๆที่เค้าก็มีแฟนอยู่ในตอนนั้น เลวเน้าะเราเนี่ย ตอนแรกเราก็คิดไว้ว่าจะไม่เจอนะ จะได้ไม่เจ็บ แต่...ด้วยคำที่เค้าบอกว่าจะเลือกเรา เราก็ใจอ่อน โง่ไง แล้วสุดท้ายเราก็ไม่ใช่คนที่เค้าเลือกแหละ แต่ก็ถูกแล้วป้ะคะที่เค้าต้องเลือกคนของเค้า เรายังจำประโยคสุดท้ายที่เค้าบอกเราได้ดี คือ "โชคดีนะ" หลังจากจบประโยคนั้นเราก็เดินจากเค้ามา มันรู้สึกเจ็บมาก เจ็บพอๆกับที่มีความสุข ในวันนั้นที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เรามันยังเหมือนคนตัดใจไม่ขาด แค่รู้สึกว่าเราควรพูดอะไรออกไปบ้างหลังจากประโยคที่เค้าพูดว่า โชคดี เราไลน์ไป โทรไปหาเค้า หลังจากที่เดินออกมาจากเค้าไม่นาน แต่มันก็สายไปแล้ว เค้าบล็อคไลน์ บล็อคเบอร์เราหมดทุกอย่าง ตอนนั้นร้องไห้หนักมากค่ะ(นั่งร้องไห้กลางสยามเลย) เมาเละเทะ เสียสูญ เป็นโรคซึมเศร้า ไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ชายคนนึงจะมีอิทธิพลกับชีวิตเรามากมายขนาดนี้ จากวันนั้นจนถึงตอนนี้ก็หลายเดือนแล้วค่ะ สี่ หรือ ห้า เดือนได้แล้วมั้ง มันยังคิดถึงอยู่เหมือนเดิม ยังรักอยู่เหมือนเดิม บางวันมันก็คิดถึงมากจนน้ำตามันไหลออกมาเอง เราก็แค่หวังว่าซักวัน เราจะได้ตัวเองกลับมาจริงๆซักที และคิดไว้ลึกๆว่าวันนึงที่อะไรๆมันดีขึ้น อยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกัน เพราะเราไม่อยากให้เรากลายเป็นคนไม่รู้จักกันแบบนี้เลย อย่างน้อยครั้งนึงเราก็เคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน...
ก็ถึงเธอคนนั้น เรารู้ว่ากระทู้นี้มันไม่มีวันจะถึงเธอหรอก หรืออาจจะถึง แต่เธอก็คงไม่ใส่ใจอะไร แต่ลึกๆ เราอยากให้เธอได้อ่านมันนะ ถึงเธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราอีกแล้วก็ตาม ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะที่เข้ามาในชีวิตของเรา ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ขอบคุณที่ทำให้เราได้มีช่วงเวลาดีๆในชีวิต ขอบคุณที่เคยรักกัน ตอนนี้เธอมีคนที่ดูแลเธอได้แล้ว เราก็ยินดีด้วย ขอให้มีความสุขกับใครคนนั้น ขอให้เค้ารักและดูแลเธอดีๆ เวลามีปัญหาอะไรในชีวิตก็ค่อยๆคิด ค่อยๆแก้นะ เธอเก่ง ผ่านมันไปได้ทุกอย่างอยู่แล้ว อย่าใจร้อนกับการขับรถให้มากนัก อย่าขับรถเร็ว อย่าเครียดกับอะไรๆที่เข้ามาในชีวิตจนลืมดูแลตัวเอง อย่าลืมทานวิตามิน อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆ อย่าออกกำลังจนบาดเจ็บนะ สุดท้าย เราก็ขอให้คนที่เรารัก มีความสุขกับคนที่เค้ารัก เราดีใจนะที่ครั้งนึงเราได้รู้จักผู้ชายดีๆอย่างเธอ ผู้ชายคนที่อ่อนโยน แสนดี และอบอุ่น ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่าน ขอบคุณพื้นที่ในพันทิพที่ทำให้เราได้ระบาย ถึงวันนี้เราจะยังไม่ดีขึ้นร้อยเปอร์เซน แต่ซักวันเราจะหายและทำใจได้
ขออภัย ด้วยนะคะ ถ้าพิมพ์ผิดพิมพ์ถูก เรียงลำดับเรื่องได้ไม่ดีพอ แค่ได้ระบายมันออกมาบ้าง เราก็รู้สึกดีมากพอแล้ว ^^
โกโก้กับคำสัญญา มันไม่มีอยู่จริง...