สวัสดีค่ะทุกคน
เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะค่ะ แต่เรื่องที่ เราเล่า เรา มีสติครบทุกอย่าง เล่าพอที่จะจำได้
เราเป็นคนที่มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว ก็คือโรคซึมเศร้า แล้วก็โรคจิตเภทแต่โรคจิตเภทอาการไม่เยอะเท่าไหร่
ตอนช่วง ม.4 5 เราเคยทำร้ายตัวเอง เพราะเกลียดในชีวิตตัวเอง เกลียดในตัวเอง ตอนนั้นเราเรามีปัญหากับครอบครัว เพราะที่บ้านเราหวังเรื่องเกรดกับเราไว้มาก ตอนนั้นเรามาอยู่ที่บ้านญาติของพ่อ ที่จ.เลย เรากดดันมาก เพราะตอนที่เราเรียนม.ปลาย เรายอมรับว่าเราเกเรสุดๆ เรากินเหล้าครั้งแรกตอน ม.4 เริ่มเที่ยว ติดเพื่อน เรียนก็เล่นอย่างเดียว เกรดเลยตก คุณครูเชิญผู้ปกครอง พ่อเราก็ไป ครูก็บอกว่าการเรียนเราตก มีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อเราบอกว่า ถ้าไม่เรียนแบบนี้ก็กลับบ้านลาออกดีกว่า ถ้ามีอีกครั้ง คำๆนี้เราจำตลอด จนมาถึงช่วงตอนม.6 เราแอบหนีไปวันเกิดเพื่อนที่พิษณุโลกใส่ชุดพละแต่ไม่เข้าเรียน ไปเช้า ตอนเย็นกลับ พอถึงตอนเย็นเราก็กลับ แต่รถเมล์สายหนึ่งที่ไปจ.เลย คนแออัดมาก เราหายใจไม่ออก เป็นหอบ เลยต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในอ.วังทอง ทำให้เรากลับไม่ได้ วันนั้นโทรศัพท์เราก็แบตหมด เราเลยต้องนอนที่พิษณุโลก1คืน พอถึงตอนเช้าเราก็ ขึ้นรถเมล์กลับ ไปถึงที่จ.เลย 12.00น.
พอเราถึงบ้าน โดนด่าแหลกเลยสิจ๊ะ เจอญาติพ่อด่าไป1ชุดเรื่องเรียน พอชาร์จแบตเปิดเครื่องปุ๊ป เบอแฟนพี่ชายมาก่อน ถามว่าเมื่อคืนนี้ไปไหนมา เราก็เล่าทุกอย่างไป สายต่อไป พ่อเรา เจอ1ชุดเลย บอกว่าให้รออยู่ที่ห้อง จะมารับกลับบ้านทำตัวแบบนี้ไม่ไหวแล้ว สายต่อไปแม่เรา แม่ก็ด่านะ แต่ไม่แรงเท่าพ่อ สายต่อไปยายโทรมา ยายพูดให้กำลังใจมาก วันนั้นเราเก็บกดมาก เรากลัวไม่ได้เรียนด้วย (แต่เราดื้อ เราก็เรียนผ่านนะ) วันนั้นเราเครียดมาก เราหายาทั้งหมดที่มีภายในห้องเก็บใส่กระเป๋า มียาแก้อักเสบ ยาพารา2กระปุก ยาแก้5กระปุก แล้วเราก็กลั้นใจออกจากห้อง ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไป ตอนนั้นเรามีภาพหลอนแล้ว เราเริมเห็น devil and angel แล้ว ตอนนั้นเราสู้กับความรู้สึกตัวเองไม่ไหวแล้ว วันนั้นเราขับรถไปหอเพื่อน แต่หอเพื่อนเรามันจะมี2ห้องติดกัน เพื่อนจะอยู่อีกห้อง เท่านั้นแหละ เราหยิบน้ำมา กินยาทุกอย่างที่เราเอามา ประมาณเกือบ 800 เม็ดได้ ตอนนั้นเราคุยกับตัวเราเองได้ ประมาณ 30นาที ยาเริ่มออกฤทธิ์ เราจะบอกว่าทรมาณมาก ตาเรากึ่งหลับกึ่งตื่น ตาแห้งเหลือง ปากแห้ง มือสั่น แขนสั่น ปวดท้อง รู้สึกว่าเครื่องใน ทำงานผิดปกติมาก จนเราช็อก เพื่อนเรามาเห็น เลยพาส่งโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใน อ.ด่านซ้าย แต่หมอและพยายาบาลที่นี่พูดให้กำลังใจดีมาก ตอนที่เราข้าไป การล้างท้องเป็นอะไรที่ทรมาณมาก หลอดใส่จมูกประมาณนิ้วก๊อย ทาเจลที่ลื่นๆตรงท่อ แทงเข้าไปในรูจมูก หมอและพยาบาลช่วยเรานับ 123 กลืน เราจะบอกว่ามันเคืองคอ และแสบมาก พอล้างท้องเสร็จ พยาบาลและหมอก็พาเรามานอนพัก ใส่ผงถ่านคาร์บอนให้เรา เราต้องกินเกลือแร่ที่เป็นรสส้ม คิดดู 50ซอง ทุก4ชั่วโมง เพื่อช่วยเหลือตับ ฉี่เราออกมาเป็นคล้ายสีส้มอมดำ แสบมาก พอเรานอนได้สักพัก พ่อกับแม่เราก็มา เราน้ำตาไหลตรงที่พ่อบอกว่า คำพูดของพ่อที่พูดไป มันแค่ตอนโกรธ ทำไมลูกเอามาใส่ใจได้ขนาดนี้ แล้วก็ซื้อขนมมาให้เรากิน แม่เรามาเห็นเรา แม่เราร้องไห้ บอกเราว่าถ้าเราตายแล้ว แม่จะอยู่กับใคร ตั้งแต่วันนั้นเราก็รับยาต้านเศร้า ยาเกี่ยวกับจิตเภทมากินอีกครั้ง
ครั้งที่2
รอบนี้เราหยุดยาเองโดยที่ไม่ได้บอกหมอ จนมาถึงตอนช่วงที่เราอยู่ปี3 เรามีปัญหาเรื่องการเรียน ตอนนั้นเรามีแฟนด้วยนะ เราเรียนกฎหมายเราจริงจังมาก แต่เกรดเราก็ไม่ค่อยดีด้วย ตอนนั้นเรามีความเครียดเรื่องเพื่อนที่ชอบมายุ่งกับแฟนเรา คือเพื่อนเราเนี่ยชอบมาให้แฟนเราสอนสเกตบอร์ด ทุกครั้งที่สอนก็จะมีจับมือกัน มีครั้งหนึ่งเราต้องกลับมาเรียนที่ต่างจังหวัด เพื่อนเราแชทมาว่า วันนี้อยากจะขอแฟนเราไปเที่ยวด้วยได้มั้ย หวงรึเปล่า แต่เรา
ตอบไปว่าถ้าอยากชวนก็ลองไปถามแฟนเราดูว่าว่างรึเปล่า ด้วยความที่แฟนเราพึ่งมาจากอังกฤษ แฟนเรารู้จักแค่เรากับเพื่อนเรา แฟนเราเลยบอกเพื่อนเราว่าว่าง แต่แฟนเราก็โทรบอกเรานะ เพราะเค้ากลัวเราไม่สบายใจ แต่สิ่งที่ทำให้เครียดคือ มันมีรูปภาพเด้งขึ้นมาในเฟสบุ๊ค ใครก็ไม่รู้ ส่งรูปแฟนเรากับเพื่อนเราตอนเล่นสเกตบอร์ดจับมือกันมาให้เราดู ตอนนั้นเราเคลียดมาก เราเลยถามเพื่อนเรา เพื่อนเราตอบเราว่า ขอโทษที่มีนิสัยเหมือนฝรั่ง แคร์เรื่องนี้ด้วยหรอ เราก็อึ้งไปอะ จนถึงวันสอบ เรากินไม่ได้นอนไม่หลับ เราจริงจังกับเรื่องเรียนนะ แต่พอเจอเหตุการณ์แบบนี้ทำให้เราคลียดมาก เราอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง หลักมาตราก็จำไม่ได้ พยายามแล้วพยายามอีก ผลสุดท้ายเราก็เกิดอาการ PTSD เราไม่อยากทำให้พ่อกับแม่เสียใจ เราไม่อยากเห็นน้ำตาแม่ เราไม่ยากเป็นภาระใคร ในตอนนั้นเราก็เห็นตัวเราอีกคนที่เป็น devit สั่งให้เราต้องตาย วันนั้นในห้องเรามียาโดมิคุม(เราเคยซื้อในอินเตอร์เน็ต) ยาคลายเครียด20เม็ด ยาแก้แพ้20กระปุก เราตัดสินใจนั่งรถทัวร์กลับบ้านไปหาแม่ ตอนนั้นเรากินยาคลายเครียดไปก่อน3เม็ดเพราะมีเสียงสั่งให้เราทำตลอดเลยทำให้เราหลับ ตื่นมาอีกทีถึงอ.นครไทย พอเราตื่นรถจอดพัก ซื้อน้ำมาสามขวด เรากินโดมิคุมไปก่อน50เม็ด ตามด้วยยาแกแพ้อีก17กระปุก ถึงอ.ชาติตระการ หลานชายมารับ เราเป็นลมทันที ช่วงวินาทีนี้ทรมาณมากกว่าครั้งแรก อาการคือ1.ตัวเราเหลืองมาก 2.ตาค้าง 3.แขนสั่น 4.ขาสั่น 5.มีอาการจะช็อก 6.เครื่องใน ในตัวเราทำงานหนักมาก 7.ตัวเราร้อนวูบวาบเหมือนโดนน้ำร้อนที่ต้มเดือดๆมาราดตัว 8.ยาโดมิคุมกับยาแก้แพ้กดหัวใจเรามาก เราเจ็บ หายใจไม่ไหว ตอนนั้นเรายอมรับว่าจิตตกมาก มองไปทางไหนก็เจอตัวเอง เจอผี พยาบาลก็ด่า แต่หมอปลอบใจดีมาก เราล้างท้อง ใส่เครื่องช่วยหวยใจ ตอนใส่ทรมาณมาก เจ็บมาก ใส่เครื่องช่วยหายใจเหมือนคนเป็นใบ้ พูดอะไรไม่ได้ เราได้ส่งตัวไปใน โรงพยาบาลรัฐในเมืองพิษณุโลก หมอ พยาบาล มองเราด้วยความสมเพช นศ.แพทย์เดินมาด่าเราก็มี ตั้งแต่วันนั้นเราก็สัญญากับแม่ว่าถ้าเมื่อไหร่เราเกิดอาการ เราจะกินยาและโทรหาแม่ทันที วันนั้นน้ำตาแม่ไหลเยอะมาก เป็นลม เพราะเห็นเรา พ่อเราเดินมาลูบหัวเรา บอกว่า เอาใหม่นะลูก คนอื่นเขายังเริ่มต้นใหม่ได้เลย ตั้งแต่วันนั้นเราก็สัญญากับพ่อแม่ ว่าเราจะกินยาตลอด จะไม่หยุดยาเอง เราขอโทษพ่อกับแม่ ทุกวันนี้มีอะไรเราก็ปรึกษาพ่อและแม่ได้ทุกเรื่อง ครอบครัวเราเปิดอกคุยกันดีขึ้นกว่าเดิม
เราอยากจะบอกทุกคนที่กำลังท้อกำลังมีความคิดทำร้ายตัวเอง เราเข้าใจนะอารมณ์ของคนนะ ถ้าจะทำอะไร คนในครอบครัวเราเสียใจที่สุด
ถ้าเสียใจเรื่องแฟน ก็พยายามคิดให้ได้ว่าเรายังมีพ่อมีแม่คอยอยู่ แต่ส่วนตัวเราถ้าเสียใจ เราเปิดใจคุยกับครอบครัวนะ สบายใจกว่าปรึกษาคนอื่น
ยังไงก็ ยังมีคนที่รักคุณอยู่ การเรียนตก ก็ไม่เป็นไร ครั้งต่อไปยังมีโอกาสให้เราเสมอ สู้ๆนะค่ะ
การทำร้ายตัวเอง ก็เหมือนเราทำร้ายพ่อกับแม่เราด้วย อย่าทำเลยนะค่ะ
ใครจะว่าเราก็ได้นะ เพราะเราทำตัวแย่จริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่ให้เราแชร์ประสบการณ์ค่ะ
ถ้าใครคิดจะทำร้ายตัวเอง ขอให้มาอ่านดูก่อนนะค่ะ
เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะค่ะ แต่เรื่องที่ เราเล่า เรา มีสติครบทุกอย่าง เล่าพอที่จะจำได้
เราเป็นคนที่มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว ก็คือโรคซึมเศร้า แล้วก็โรคจิตเภทแต่โรคจิตเภทอาการไม่เยอะเท่าไหร่
ตอนช่วง ม.4 5 เราเคยทำร้ายตัวเอง เพราะเกลียดในชีวิตตัวเอง เกลียดในตัวเอง ตอนนั้นเราเรามีปัญหากับครอบครัว เพราะที่บ้านเราหวังเรื่องเกรดกับเราไว้มาก ตอนนั้นเรามาอยู่ที่บ้านญาติของพ่อ ที่จ.เลย เรากดดันมาก เพราะตอนที่เราเรียนม.ปลาย เรายอมรับว่าเราเกเรสุดๆ เรากินเหล้าครั้งแรกตอน ม.4 เริ่มเที่ยว ติดเพื่อน เรียนก็เล่นอย่างเดียว เกรดเลยตก คุณครูเชิญผู้ปกครอง พ่อเราก็ไป ครูก็บอกว่าการเรียนเราตก มีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อเราบอกว่า ถ้าไม่เรียนแบบนี้ก็กลับบ้านลาออกดีกว่า ถ้ามีอีกครั้ง คำๆนี้เราจำตลอด จนมาถึงช่วงตอนม.6 เราแอบหนีไปวันเกิดเพื่อนที่พิษณุโลกใส่ชุดพละแต่ไม่เข้าเรียน ไปเช้า ตอนเย็นกลับ พอถึงตอนเย็นเราก็กลับ แต่รถเมล์สายหนึ่งที่ไปจ.เลย คนแออัดมาก เราหายใจไม่ออก เป็นหอบ เลยต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในอ.วังทอง ทำให้เรากลับไม่ได้ วันนั้นโทรศัพท์เราก็แบตหมด เราเลยต้องนอนที่พิษณุโลก1คืน พอถึงตอนเช้าเราก็ ขึ้นรถเมล์กลับ ไปถึงที่จ.เลย 12.00น.
พอเราถึงบ้าน โดนด่าแหลกเลยสิจ๊ะ เจอญาติพ่อด่าไป1ชุดเรื่องเรียน พอชาร์จแบตเปิดเครื่องปุ๊ป เบอแฟนพี่ชายมาก่อน ถามว่าเมื่อคืนนี้ไปไหนมา เราก็เล่าทุกอย่างไป สายต่อไป พ่อเรา เจอ1ชุดเลย บอกว่าให้รออยู่ที่ห้อง จะมารับกลับบ้านทำตัวแบบนี้ไม่ไหวแล้ว สายต่อไปแม่เรา แม่ก็ด่านะ แต่ไม่แรงเท่าพ่อ สายต่อไปยายโทรมา ยายพูดให้กำลังใจมาก วันนั้นเราเก็บกดมาก เรากลัวไม่ได้เรียนด้วย (แต่เราดื้อ เราก็เรียนผ่านนะ) วันนั้นเราเครียดมาก เราหายาทั้งหมดที่มีภายในห้องเก็บใส่กระเป๋า มียาแก้อักเสบ ยาพารา2กระปุก ยาแก้5กระปุก แล้วเราก็กลั้นใจออกจากห้อง ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไป ตอนนั้นเรามีภาพหลอนแล้ว เราเริมเห็น devil and angel แล้ว ตอนนั้นเราสู้กับความรู้สึกตัวเองไม่ไหวแล้ว วันนั้นเราขับรถไปหอเพื่อน แต่หอเพื่อนเรามันจะมี2ห้องติดกัน เพื่อนจะอยู่อีกห้อง เท่านั้นแหละ เราหยิบน้ำมา กินยาทุกอย่างที่เราเอามา ประมาณเกือบ 800 เม็ดได้ ตอนนั้นเราคุยกับตัวเราเองได้ ประมาณ 30นาที ยาเริ่มออกฤทธิ์ เราจะบอกว่าทรมาณมาก ตาเรากึ่งหลับกึ่งตื่น ตาแห้งเหลือง ปากแห้ง มือสั่น แขนสั่น ปวดท้อง รู้สึกว่าเครื่องใน ทำงานผิดปกติมาก จนเราช็อก เพื่อนเรามาเห็น เลยพาส่งโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใน อ.ด่านซ้าย แต่หมอและพยายาบาลที่นี่พูดให้กำลังใจดีมาก ตอนที่เราข้าไป การล้างท้องเป็นอะไรที่ทรมาณมาก หลอดใส่จมูกประมาณนิ้วก๊อย ทาเจลที่ลื่นๆตรงท่อ แทงเข้าไปในรูจมูก หมอและพยาบาลช่วยเรานับ 123 กลืน เราจะบอกว่ามันเคืองคอ และแสบมาก พอล้างท้องเสร็จ พยาบาลและหมอก็พาเรามานอนพัก ใส่ผงถ่านคาร์บอนให้เรา เราต้องกินเกลือแร่ที่เป็นรสส้ม คิดดู 50ซอง ทุก4ชั่วโมง เพื่อช่วยเหลือตับ ฉี่เราออกมาเป็นคล้ายสีส้มอมดำ แสบมาก พอเรานอนได้สักพัก พ่อกับแม่เราก็มา เราน้ำตาไหลตรงที่พ่อบอกว่า คำพูดของพ่อที่พูดไป มันแค่ตอนโกรธ ทำไมลูกเอามาใส่ใจได้ขนาดนี้ แล้วก็ซื้อขนมมาให้เรากิน แม่เรามาเห็นเรา แม่เราร้องไห้ บอกเราว่าถ้าเราตายแล้ว แม่จะอยู่กับใคร ตั้งแต่วันนั้นเราก็รับยาต้านเศร้า ยาเกี่ยวกับจิตเภทมากินอีกครั้ง
ครั้งที่2
รอบนี้เราหยุดยาเองโดยที่ไม่ได้บอกหมอ จนมาถึงตอนช่วงที่เราอยู่ปี3 เรามีปัญหาเรื่องการเรียน ตอนนั้นเรามีแฟนด้วยนะ เราเรียนกฎหมายเราจริงจังมาก แต่เกรดเราก็ไม่ค่อยดีด้วย ตอนนั้นเรามีความเครียดเรื่องเพื่อนที่ชอบมายุ่งกับแฟนเรา คือเพื่อนเราเนี่ยชอบมาให้แฟนเราสอนสเกตบอร์ด ทุกครั้งที่สอนก็จะมีจับมือกัน มีครั้งหนึ่งเราต้องกลับมาเรียนที่ต่างจังหวัด เพื่อนเราแชทมาว่า วันนี้อยากจะขอแฟนเราไปเที่ยวด้วยได้มั้ย หวงรึเปล่า แต่เรา
เราอยากจะบอกทุกคนที่กำลังท้อกำลังมีความคิดทำร้ายตัวเอง เราเข้าใจนะอารมณ์ของคนนะ ถ้าจะทำอะไร คนในครอบครัวเราเสียใจที่สุด
ถ้าเสียใจเรื่องแฟน ก็พยายามคิดให้ได้ว่าเรายังมีพ่อมีแม่คอยอยู่ แต่ส่วนตัวเราถ้าเสียใจ เราเปิดใจคุยกับครอบครัวนะ สบายใจกว่าปรึกษาคนอื่น
ยังไงก็ ยังมีคนที่รักคุณอยู่ การเรียนตก ก็ไม่เป็นไร ครั้งต่อไปยังมีโอกาสให้เราเสมอ สู้ๆนะค่ะ
การทำร้ายตัวเอง ก็เหมือนเราทำร้ายพ่อกับแม่เราด้วย อย่าทำเลยนะค่ะ
ใครจะว่าเราก็ได้นะ เพราะเราทำตัวแย่จริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่ให้เราแชร์ประสบการณ์ค่ะ