แปลกมั้ย...

ผมแอบชอบรุ่นน้องอยู่คนนึง ผมแอบชอบมาตั้งแต่น้องอยู่ ม.4 ทุกวันนี้น้องเค้าอยู่มหาลัยปี 1 แต่...ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่อยากบอก อีกใจก็อยากนะ แต่อีกใจก็คิดว่า น้องคงเจอคนที่ดีกว่าผม ผมคิดอยู่เสมอว่า เป็นคนปลอบใจน้องเค้า ดีกว่ามาเศร้าเพราะทำน้องเสียใจ อืมม ลืมบอกไป ตอนปีที่แล้ว ผมคิดว่าตัดใจจากน้องได้ ผมเลยเปิดใจให้คนอื่น แต่สุดท้ายผมก็ต้องเลิกกับแฟน คบกันมาปีนึง ผมทำดีทุกอย่าง แต่ผมลองมาถามใจตัวเองลึก ว่าเราทำเพราะรักแฟน หรือทำเพราะมันสมควรทำ ใช่...สุดท้ายก็รู้ ว่าจริง ๆ ผมยังคงชอบน้องคนนั้นอยู่ แฟนผมก็คงรู้ เลยขอเลิกกับผม อ่ออ ลืมไปน้องเค้าเป็นรุ่นน้องผมปีนึง ตอนนี้ผมอยู่ปี 2 ผมเจอ ผญ น่ารักนิสัยดี เข้ามาในชีวิตผมมากมาย แต่ผมกับไม่รู้สึกอะไรเลย ตอนแรกก็อยากตัดใจนะ แต่...เพราะผมไม่เคยนู้สึกกับ ผญ คนไหนแบบนี้ น้องเค้าก็ไม่ใช่น่ารักมากอะไร แต่ความรู้สึกผมคือ มันใช่อะ แรก ๆ เคยคุยกับน้องนะ เรื่องทั่ว ๆ ไป แต่ไปๆมาๆ ผมก็ไม่ได้คุย เพราะผมไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรดี น้องจะรำคาญผมมั้ย น้องคงไม่อยากคุยกับผมก็ได้ ผมก็ชอบคิดไปเองในแง่ลบ ทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้สนใจ ผญ คนอื่น วัน ๆ ผมเรียน เล่นเกม ผมรู้สึกว่า ผมคงชอบคนอื่นไม่ได้อีก ผมไม่ได้งมงายนะว่าถ้าไม่ใช่คนนี้จะไม่มีแฟน แต่เพราะความรูสึกที่มีต่อน้องคนนั้น ผมคิดว่าบริสุทธิ์ใจล้วนๆ มันเป็นความรู้สึกที่เป็นห่วง มากกว่ารักแบบทั่ว ๆ ไป ตอนนั้นที่น้องอกหักนะ ทันทีที่ผมรู้ก็รีบปลอบใจน้องเลย ใช่ เราคุยกันได้สักพัก จนน้องรู้สึกดี หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีก เพราะน้องเตรียมตัวเข้ามหาลัย ผมเลยไม่อยากกวน น้องเรียนเก่งมาก ตอนนี้อยู่จุฬา ผมก็อยู่บูรพา เอาใกล้บ้าน

ที่ผมมาตั้งกระทู้ ผมก็แค่อยากระบาย อึดอัดนะ ที่แอบชอบอยู่มานานมาก แต่ผมก็มีความสุข ที่อย่างน้อย เวลาน้องเค้ามีความทุกข์ ผมขอเพียงให้น้องหายจากทุกข์ตรงนั้นก็พอ