สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องในอดีตเรื่องหนึ่งซึ่งก็เป็นเรื่องชายรักชายนี่แหละครับ และเป็นเรื่องที่ยังคงตราตรึงผมมาตลอดครับเรื่องมีอยู่ว่า
---->ครั้งหนึ่งเมื่อปี พ.ศ. 2538 ขณะนั้นผมก็เรียน ม.3 แล้ว ที่บ้านพ่อเป็นร้านสตูดิโอวาดรูป ถ่ายรูป ด้วยความที่พอผมใช้คอมพิวเตอร์ของแมคในการประมวลผลภาพ ผมจึงมักได้อานิสงจากเครื่องที่คุณพ่อไม่ใช้แล้ว และในขณะเดียวกันช่วงนั้นโรงเรียนที่ผมเรียนแถบนั้นต่างมีระบบอินเตอร์เน็ตและคอมพิวเตอร์แล้วทั้งสิ้น ผมจึงได้ก้าวเข้าสู่โลกอินเตอร์เน็ต และทำการหาสิ่งใหม่ๆและผมก็เจอ
---> ขณะนั้นผมได้ใช้ Netscape ในการค้นหาหลายสิ่งหลายอย่างที่จะขยายความสามารถของตัวผม และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมปวดใจและยากจะลืมจนถึงทุกวันนี้ ผมได้ฝึกเล่นโปรแกรม Pirch, MSN, Sanook, QQ, TencentQQ และที่สำคัญพวกบล๊อกหรือแม้แต่ Postjung ผมก็มีเป็นของตัวเอง ช่วงนั้นผมดีใจมากที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆจากการค้นหาเพื่อนในคิวๆ ผมเลิกเรียนแทบจะไม่อ่านหนังสือ มาคุยกับเพื่อน โลกไซเบอร์สมัยนั้น เรียกว่ายังคงใสๆครับเราทักทายแบบคนที่เดินมาเจอและไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ ความเร็วก็ไม่มากพอจะเปิดวิดีโอชัดๆได้ เอาวะ! แค่เบลอๆได้เห็นกันสักกะนิด ก็พอแล้ว
---> ผ่านไประยะหนึ่งก็เริ่มมีคอมพิวเตอร์ที่มีหน่วยประมวลผลสูงขึ้น คอมผมก็จากแค่เปิดอย่างละ1-2โปรแกรม ก็เต็มที่ครับผมน่ะ ออน Hi5 SanookQQ และ MSN ไว้และเปิดเพลงออนไลน์ผ่านเว็บกระปุกไปด้วย
จนกระทั้งวันหนึ่ง
---> SanookQQ ก็กระพริบพร้อมกับมีคนแอดและทักผมมา
...........
A: ดีครับ ผมชื่อนอร์ทครับคุณละ
B: ครับผมบิ๊กครับ
A: บิ๊กครับนอร์ทอยู่ภูเก็ตนะครับบิ๊ก ถ้าไม่รังเกียจคุยเป็นเพื่อนนอร์ทได้ไหม
B: ยินดีครับผม เราเป็นเพื่อนกันได้นะ
A: ครับบบบบ
----------
เราก็ถามทุกข์สุข สอบซักประวัติแล้วไม่ถึง 1 สัปดาห์เราก็สนิทกันครับ
ผมโทรไปทั้งวัน สมัยก่อนที่บ้านใช้ Motorolla T300 ได้แต่พิมพ์ข้อความอักษรพินอิน ให้เพราะพิมพ์ไทยไม่ได้ ทุกวันผมต้องไปร้านเน็ตชั่วโมงละ 50 บาท ที่ความเร็วแค่ ADSL 256Mbps เพื่อได้เห็นหน้าเขา ได้คุยกับเขา เราคุยกันทุกวันจนผมจากที่ตอนนั้นผมยอมรักว่ามีเพื่อนผู้หญิงคนนึงสวยมาก อยู่ห้อง3 ผมเฝ้ามองเขาทุกวัน ถึงขนาดคิดอกุศลกับผู้หญิงคนนั้นจนเก็บไปฝัน แต่แล้วช่วงรอยต่อนี้เอง มันทำให้ผม เลิกมองความสวยตรงนั้นแล้วแต่กลับมามองความรักความอบอุ่นที่นอร์ท มอบให้ผมผ่านสายโทรศัพท์ในอัตรานาทีละ 7.50 บาท และผ่านสื่ออินเตอร์เน็ต ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเองว่าเพราะอะไร แต่ 5 เดือนที่เราคุยกัน
****มันทำให้ผมตกหลุมรักนอร์ทมากไปซะแล้ว****
ผ่านไปร่วมปีเศษๆทางโรงเรียนผมแถบภาคกลางก็ได้ มีทัศนศึกษา ณ.จังหวัดภูเก็ต ผมเรียนโปรแกรมภาษาต่างประเทศ ซึ่งไม่เกี่ยวกับสายวิทย์เลย แต่ด้วยความที่ ทางโรงเรียน "งก" อยากมีรายได้ บวกกับผมพอได้ยินว่ามีโอกาสที่จะไปหา คนที่ผมรัก และผมก็คิดว่านอร์ทจะรักผมเช่นเดียวกันนนั้น ได้ทำการติดต่อคุณพ่อและคุณแม่ซึ่งอยู่ต่างอำเภอ ซึ่งแค่บอกว่าการศึกษา ป๊ากับม๊า ทุ่มไม่อั้น ผมดีใจมาก และแล้วผมก็โทรบอกนอร์ท
นอร์ท: บิ๊กครับนอร์ทมีเรื่องจะสารภาพ ถึงตอนนี้ถ้าบิ๊กไม่รักหรือจะไม่อยากจะรู้จักผมแล้วก็ไม่เป็นไร
บิ๊ก: มีอะไรไม่สบายปล่าวครับนอร์ท เรายินดีรับฟังนายเสมอ
นอร์ท: คือว่าตอนเราคุยกับบิ๊กแรกๆที่บอกว่าที่บ้านมีรีสอร์ท มีเงิน มีรถ ครอบครัวรวยมาก นอร์ทขอโทษนะครับที่นอร์ทโกหก ความจริงแล้ว
นอร์ทยากจนมากครับ ต้องไปรับจ้างคัดหอยคัดปลาทุกเช้า นอร์ทเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ตอนนี้นอร์ทอยู่กับป้าและไม่ใช่ป้าแท้ๆ นอร์ทไม่ได้เรียน
โรงเรียนแพงๆอย่างที่เคยเล่า ไม่ได้กินดีๆอย่างที่เคยบอกไป นอร์ทอยากมีใครสักคนที่จะดีกับนอร์ทได้ "บิ๊กครับฟังแบบนี้แล้ว" นอร์ทก็ไม่ว่าและ
ยินดีรับคำตัดสินใจของบิ๊กครับ
บิ๊ก: ครับนอร์ท เราก็ไม่ได้เป็นคนดีหรือต้องการคนมีฐานะอะไรครับ ตอนนี้ผมอายุ 16 นอร์ท 18 แล้วผมเห็นนอร์ทขยันตั้งใจเรียน แค่นี้ก็โอเคแล้วนะครับ
เรื่องครอบครัว บิ๊กไม่แคร์หรอก แค่นอร์ทมั่นใจว่าทั้งใจของนอร์ทมันคือผมคนเดียว แค่นี้เราก็ไปด้วยกันได้นอร์ทอย่าคิดมาก ผมจะไปหานอร์ท
จะไปกอดนอร์ท จะไปหอมแก้มนอร์ท จะไปบอกความรู้สึกในใจที่บิ๊กมีให้นอร์ทฟังด้วยตัวเอง นอร์ทอย่าคิดมากนะครับ บิ๊กจะไปหานอร์ท
ต่อให้ตอนนั้นนอร์ทแม้จะไม่มีบ้านอยู่ บิ๊กจะดูแลนอร์ทเอง
--------------------------------------------
ผ่านไป 1สัปดาห์ ผมดีใจมากได้นั่งรถทัวร์ตอนนั้นนลุ้นสุดๆผมจะได้เจอคนที่รักแล้ว และวันนั้นเราได้ไปพักกันที่ราชภัฎภูเก็ตตามกำหนดการ ตอนนั้นผมไม่มีโทรศัพท์ส่วนตัวครับ ผมเลยต้องพกบัตร Pin Phone108 ซึ่งมันสะดวกมาก ผมโทรหานอร์ทและแล้วนอร์ทก็บอกว่าเรียนไกล้ๆเลิกเรียนต้องทำงานรับจ้างขนผักแต่จะแว้บจะบิดมอไซไปหานะ
ผมดีใจมากได้แต่ รอ รอ รอ ตอนนั้นหลังจากทำกิจกรรมไปชมโลกใต้น้ำก็กลับมาที่พัก ผมเดินไปใต้ตึกผมเห็นผู้ชายคนนึงนั่งอยู่พร้อมกับตุ๊กตา แอนนาเบลล์ ตัวเล็กสองตัว คนที่ผมเห็นต่างจากในรูปและวิดีโอเบลอๆมืดๆมากครับ เขาน่ารักมาก ขาว ตี๋ ใสๆ เรียบร้อย เดินเข้ามาหาผมแล้วทักว่า
**เป็นไงครับเด็กน้อย ที่รักของนอร์ท นอร์ทไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอนอร์ทดีใจมาก**
ผมนี่ถึงกับเขิล ผมมีความสุขมาก นั่งลงคุยกับเขา เขาก็เล่าเรื่องชีวิตเขาให้ฟังผมก็นั่งฟังมองหน้าเขาเรายิ้มให้กัน คุยกันเรื่องกินข้าวยังมีความสุขเลย ตอนนั้นแววตาเขามันบ่งบอกว่าพร้อมจะเทคแคร์กัน พร้อมที่จะจับมือเดินไปด้วยกัน และคำสุดท้ายก่อนเขาจะไปทำงานคือ
** นอร์ทน่ะรักบิ๊กอย่างบริสุทธิ์ใจ จะยังไง นอร์ทจะไม่ทิ้งบิ๊กแน่นอน**
------------ แล้วเขาก็ขับรถฮอนดา สีน้ำเงิน ไปทำงานทิ้งให้ผมละเมออยู่ในห้องยิ้มคนเดียวจนเพื่อนทุกคนถามแต่ผมคงบอกไม่ได้เพราะตอนนั้น การเป็นเกย์ไม่เป็นที่ยอมรับหากพูดหรือทำอะไรไป รอบข้างจะรังเกียจไปเลยครับ
มาวันใหม่เป็นช่วงวันที่ผมต้องไปเดินซื้อของฝาก ตอนนั้นเขาแวะให้นักเรียนไปที่ชายหาดแล้วปล่อยตามสบาย1วัน ผมรีบวิ่งไปโทรหาเขาเลยทันที แล้วเราก็เจอกันอีกตอนนั้นเขาเลี้ยงข้าวผม เขาบอกว่าเมื่อคืนคิดถึงมากไม่รู้จะทำไงดีติดต่อไม่ได้เลยมีเบอร์ห้องไหม ผมก็ให้ไปตอนนั้นกำลังทานข้าวอร่อยๆ ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาและมาหานอร์ทพร้อมเอ่ยว่า "ทำไมน้องนอร์ทรีบกลับครับ พี่ยังไม่หายคิดถึงเลยเย็นนี้มาอีกนะ"
สิ้นเสียงผู้ชายคนนั้น คนที่หล่อ หน้าตาดี มีรถบีเอ็มขับ จมูกโด่งสันสวยงามเข้ารูป ได้กล่าว ความทุกข์ทั้งหมดมันลงมาในอกผมทันที พร้อมทั้ง ร้อยพันคำถามที่อยู่ในสมองผม มันทำให้ผมคิดมากไปอีกว่าจะเริ่มตรงไหนดีเริ่มไม่ถูก ผมได้แต่เงียบเพราะผมตัวเล็กมากเค้ามีอายุแล้วผมกลัวไปหมด พอน้ำตาไหลเขาก็ถามว่า น้องหรอน้องนอร์ท เป้นอะไรรึป่าวน้ำตาไหล
ผมก็ได้แต่ตอบพร้อมยิ้มไปว่า โทษทีครับพี่ "อากาศร้อนแสบตามากเลย"
************แต่ในใจแทบจะระเบิด เป้นความรู้สึกที่ดาวน์มากๆไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ผมลุกขึ้นยิ้มให้คนทั้งสองพร้อมทั้งบอกว่าจะไปเดินเล่นกับเพื่อนนะครับ และผมก็ไม่หันไปมองเขาสองคน ผมแอบไปร้องให้ที่ห้องน้ำสาธารณะคนเดียวจนคุณครูประกาศหาและไปตาม ผมก็ยังโกหกต่อว่าปวดท้อง เดินไม่ไหว
---->แต่ความรู้สึกตอนนั้นแค่หายใจผมยังไม่เต็มปอดเลย
รุ่งเช้าเราก็เตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน ผมก็คงต้องตัดใจเพราะเขามีคนรักแล้วเราก็ไม่ได้ว่าเขาผิดหรอก ไกลข้ามกัน5จังหวัด บางทีเขาควรจะเจอคนที่ดีกว่าเราก็ได้ครับ จริงมั้ย แล้วสักพัก โทรศัพท์ห้องก็ดังขึ้น
------กริ๊งงงงงงง
***บิ๊กครับ นี่นอร์ทเองนอร์ทมีเรื่อง........ ผมก็ตัดสายใส่
ประมาณ2สาย เสียงโทรศัพท์ยิ่งทำให้ผมอึดอัดใจมากขึ้นจนยกหูค้างไว้เลย
แล้วสักพัก ก็ได้ยินเสียง ตู้มมมมมมมม ดังแถวๆทางเข้ามหาวิทยาลัย แล้วคุณครูก็เรียก นร.ลงไปต่อแถว นับจำนวนคนพอครบ ผมเลยถามว่าครูครับได้เสียงอะไรหรือเปล่า
*** อ๋อหนูบิ๊ก ข้างนอกมีรถชนค่ะ รู้สึกว่าเมื่อกี้ มีรถมาเอาศพไปค่ะ เป็นวัยรุ่น ขับรถรีบมากไม่รู้จะรีบไปไหนเป็นรถมอไซด้วยเห็นว่าเป็น ฮอนด้า สีน้ำเงิน
หน้าตาคล้ายๆคนที่มาคุยกับเราใต้ตึกเลย
ตอนนั้นผมถึงกับถอดใจอีกครั้ง ผมก็ทำเป็นปวดท้องขอเข้าห้องน้ำอีกครั้ง พอเข้าเสร็จผมก็โทรไปเบอร์บ้านนอร์ท ครั้งนี้ผมร้องไห้หนักยิ่งกว่าเก่า เพราะ ป้าบอกผมว่านอร์ทถูกรถชนลูก เป็นตายเท่ากัน
***การที่ผมไม่รับสายเขามันเป็นต้นเหตุสินะ ผมได้แต่โทษตัวเอง อยากไปหาเขาแต่ไปไม่ได้ ด้วยเพราะอะไรหลายๆอย่างและแล้ว ผมก็ต้องกลับ ผมกลับบบ้านไปเฝ้า บล๊อกของเขาทุกวันจนวันนึงมีผู้หญิงคนนึง โพสรูปเขาที่กำลังนอนให้น้ำเกลือ อ๊อกซิเจน มีสายระโยงระยางเต็มไปหมดยิ่งทำให้ผมเสียใจ จนวันสุดท้ายก่อนที่บล๊อกจะหายไป มีข้อความ กล่าวไว้อาลัย และในไฮ5 ก็มีคนมาไว้อาลัย ผมจึงมั่นใจ ว่าเขาคงไปจากโลกใบนี้แล้ว
***ผมเสียใจมาเป็นปี ผมไม่เล่นอินเตอร์เน็ต ผมไม่เปิดใจรับใคร ผมเศร้าไม่ยิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป 10 ปี ทุกอย่างก็ดีขึ้นเรื่อยๆและท้ายสุดผมก็ยังคงเล่นเฟสบุ๊คค้นหาเพื่อนเก่าๆที่ห่างหาย แต่แล้วววว นั่น!!
โปรไฟล์นั่นคือ? ผู้ชายที่ชื่อนอร์ท ชื่อจริง นามสกุลจริง ทุกอย่าง รูปภาพ และเอกลักษณ์ที่ผมเคยสัมผัส ใช่แล้ว ต่อให้เปลี่ยนยังไงกี่สิบปีผมก็ยังคงจำเขาได้
ไหนว่าเขาตายแล้ว ไม่จริงเขายังมีชีวิตอยู่ ณ.ตอนนี้ ผมดีใจมาก ยิ่งกว่านั้นเขาทำงานแล้วครับเป็นอ.มหาลัยรัฐบาล ผมดีใจที่เขาไม่ตายที่เขายังมีชีวิตอยู่ และผมยังรักเขามากอยู่เหมือนเดิม ผมยอมรับตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว ผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิม รักในรอยยิ้มหวานๆ รักในมิตรภาพที่มอบให้ผม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนที่คบกับผมคนนี้เขาก็ดีมาก รักผมมาก ผมจึงคิดว่า เราไม่ควรจะทำร้ายเขา และนอร์ทก็มีชีวิตใหม่แล้ว ขอให้เขามีความสุข ทุกวันนี้ผมยังภาวนาให้เขาจำผมไม่ได้ให้เขาเจอสิ่งที่ดีกว่า ให้เขาเจอสังคมที่เหมาะกับเขา ผมยอมปวดร้าวมา10กว่าปี แต่ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วเพราะเขาได้ดี ไปดีมีสุขแล้ว ขอแอบบมองเขาผ่านเฟสบุ๊คห่างๆ ก็พอ และสุดท้ายนี้
ผมจึงขอเก็บความลับอันบริสุทธิ์นี้ให้คงอยู่ในใจผมตราบนานเท่านั้น
ความรักในอดีต (G)
---->ครั้งหนึ่งเมื่อปี พ.ศ. 2538 ขณะนั้นผมก็เรียน ม.3 แล้ว ที่บ้านพ่อเป็นร้านสตูดิโอวาดรูป ถ่ายรูป ด้วยความที่พอผมใช้คอมพิวเตอร์ของแมคในการประมวลผลภาพ ผมจึงมักได้อานิสงจากเครื่องที่คุณพ่อไม่ใช้แล้ว และในขณะเดียวกันช่วงนั้นโรงเรียนที่ผมเรียนแถบนั้นต่างมีระบบอินเตอร์เน็ตและคอมพิวเตอร์แล้วทั้งสิ้น ผมจึงได้ก้าวเข้าสู่โลกอินเตอร์เน็ต และทำการหาสิ่งใหม่ๆและผมก็เจอ
---> ขณะนั้นผมได้ใช้ Netscape ในการค้นหาหลายสิ่งหลายอย่างที่จะขยายความสามารถของตัวผม และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมปวดใจและยากจะลืมจนถึงทุกวันนี้ ผมได้ฝึกเล่นโปรแกรม Pirch, MSN, Sanook, QQ, TencentQQ และที่สำคัญพวกบล๊อกหรือแม้แต่ Postjung ผมก็มีเป็นของตัวเอง ช่วงนั้นผมดีใจมากที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆจากการค้นหาเพื่อนในคิวๆ ผมเลิกเรียนแทบจะไม่อ่านหนังสือ มาคุยกับเพื่อน โลกไซเบอร์สมัยนั้น เรียกว่ายังคงใสๆครับเราทักทายแบบคนที่เดินมาเจอและไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ ความเร็วก็ไม่มากพอจะเปิดวิดีโอชัดๆได้ เอาวะ! แค่เบลอๆได้เห็นกันสักกะนิด ก็พอแล้ว
---> ผ่านไประยะหนึ่งก็เริ่มมีคอมพิวเตอร์ที่มีหน่วยประมวลผลสูงขึ้น คอมผมก็จากแค่เปิดอย่างละ1-2โปรแกรม ก็เต็มที่ครับผมน่ะ ออน Hi5 SanookQQ และ MSN ไว้และเปิดเพลงออนไลน์ผ่านเว็บกระปุกไปด้วย
จนกระทั้งวันหนึ่ง
---> SanookQQ ก็กระพริบพร้อมกับมีคนแอดและทักผมมา
...........
A: ดีครับ ผมชื่อนอร์ทครับคุณละ
B: ครับผมบิ๊กครับ
A: บิ๊กครับนอร์ทอยู่ภูเก็ตนะครับบิ๊ก ถ้าไม่รังเกียจคุยเป็นเพื่อนนอร์ทได้ไหม
B: ยินดีครับผม เราเป็นเพื่อนกันได้นะ
A: ครับบบบบ
----------
เราก็ถามทุกข์สุข สอบซักประวัติแล้วไม่ถึง 1 สัปดาห์เราก็สนิทกันครับ
ผมโทรไปทั้งวัน สมัยก่อนที่บ้านใช้ Motorolla T300 ได้แต่พิมพ์ข้อความอักษรพินอิน ให้เพราะพิมพ์ไทยไม่ได้ ทุกวันผมต้องไปร้านเน็ตชั่วโมงละ 50 บาท ที่ความเร็วแค่ ADSL 256Mbps เพื่อได้เห็นหน้าเขา ได้คุยกับเขา เราคุยกันทุกวันจนผมจากที่ตอนนั้นผมยอมรักว่ามีเพื่อนผู้หญิงคนนึงสวยมาก อยู่ห้อง3 ผมเฝ้ามองเขาทุกวัน ถึงขนาดคิดอกุศลกับผู้หญิงคนนั้นจนเก็บไปฝัน แต่แล้วช่วงรอยต่อนี้เอง มันทำให้ผม เลิกมองความสวยตรงนั้นแล้วแต่กลับมามองความรักความอบอุ่นที่นอร์ท มอบให้ผมผ่านสายโทรศัพท์ในอัตรานาทีละ 7.50 บาท และผ่านสื่ออินเตอร์เน็ต ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเองว่าเพราะอะไร แต่ 5 เดือนที่เราคุยกัน
ผ่านไปร่วมปีเศษๆทางโรงเรียนผมแถบภาคกลางก็ได้ มีทัศนศึกษา ณ.จังหวัดภูเก็ต ผมเรียนโปรแกรมภาษาต่างประเทศ ซึ่งไม่เกี่ยวกับสายวิทย์เลย แต่ด้วยความที่ ทางโรงเรียน "งก" อยากมีรายได้ บวกกับผมพอได้ยินว่ามีโอกาสที่จะไปหา คนที่ผมรัก และผมก็คิดว่านอร์ทจะรักผมเช่นเดียวกันนนั้น ได้ทำการติดต่อคุณพ่อและคุณแม่ซึ่งอยู่ต่างอำเภอ ซึ่งแค่บอกว่าการศึกษา ป๊ากับม๊า ทุ่มไม่อั้น ผมดีใจมาก และแล้วผมก็โทรบอกนอร์ท
นอร์ท: บิ๊กครับนอร์ทมีเรื่องจะสารภาพ ถึงตอนนี้ถ้าบิ๊กไม่รักหรือจะไม่อยากจะรู้จักผมแล้วก็ไม่เป็นไร
บิ๊ก: มีอะไรไม่สบายปล่าวครับนอร์ท เรายินดีรับฟังนายเสมอ
นอร์ท: คือว่าตอนเราคุยกับบิ๊กแรกๆที่บอกว่าที่บ้านมีรีสอร์ท มีเงิน มีรถ ครอบครัวรวยมาก นอร์ทขอโทษนะครับที่นอร์ทโกหก ความจริงแล้ว
นอร์ทยากจนมากครับ ต้องไปรับจ้างคัดหอยคัดปลาทุกเช้า นอร์ทเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ตอนนี้นอร์ทอยู่กับป้าและไม่ใช่ป้าแท้ๆ นอร์ทไม่ได้เรียน
โรงเรียนแพงๆอย่างที่เคยเล่า ไม่ได้กินดีๆอย่างที่เคยบอกไป นอร์ทอยากมีใครสักคนที่จะดีกับนอร์ทได้ "บิ๊กครับฟังแบบนี้แล้ว" นอร์ทก็ไม่ว่าและ
ยินดีรับคำตัดสินใจของบิ๊กครับ
บิ๊ก: ครับนอร์ท เราก็ไม่ได้เป็นคนดีหรือต้องการคนมีฐานะอะไรครับ ตอนนี้ผมอายุ 16 นอร์ท 18 แล้วผมเห็นนอร์ทขยันตั้งใจเรียน แค่นี้ก็โอเคแล้วนะครับ
เรื่องครอบครัว บิ๊กไม่แคร์หรอก แค่นอร์ทมั่นใจว่าทั้งใจของนอร์ทมันคือผมคนเดียว แค่นี้เราก็ไปด้วยกันได้นอร์ทอย่าคิดมาก ผมจะไปหานอร์ท
จะไปกอดนอร์ท จะไปหอมแก้มนอร์ท จะไปบอกความรู้สึกในใจที่บิ๊กมีให้นอร์ทฟังด้วยตัวเอง นอร์ทอย่าคิดมากนะครับ บิ๊กจะไปหานอร์ท
ต่อให้ตอนนั้นนอร์ทแม้จะไม่มีบ้านอยู่ บิ๊กจะดูแลนอร์ทเอง
--------------------------------------------
ผ่านไป 1สัปดาห์ ผมดีใจมากได้นั่งรถทัวร์ตอนนั้นนลุ้นสุดๆผมจะได้เจอคนที่รักแล้ว และวันนั้นเราได้ไปพักกันที่ราชภัฎภูเก็ตตามกำหนดการ ตอนนั้นผมไม่มีโทรศัพท์ส่วนตัวครับ ผมเลยต้องพกบัตร Pin Phone108 ซึ่งมันสะดวกมาก ผมโทรหานอร์ทและแล้วนอร์ทก็บอกว่าเรียนไกล้ๆเลิกเรียนต้องทำงานรับจ้างขนผักแต่จะแว้บจะบิดมอไซไปหานะ
ผมดีใจมากได้แต่ รอ รอ รอ ตอนนั้นหลังจากทำกิจกรรมไปชมโลกใต้น้ำก็กลับมาที่พัก ผมเดินไปใต้ตึกผมเห็นผู้ชายคนนึงนั่งอยู่พร้อมกับตุ๊กตา แอนนาเบลล์ ตัวเล็กสองตัว คนที่ผมเห็นต่างจากในรูปและวิดีโอเบลอๆมืดๆมากครับ เขาน่ารักมาก ขาว ตี๋ ใสๆ เรียบร้อย เดินเข้ามาหาผมแล้วทักว่า
ผมนี่ถึงกับเขิล ผมมีความสุขมาก นั่งลงคุยกับเขา เขาก็เล่าเรื่องชีวิตเขาให้ฟังผมก็นั่งฟังมองหน้าเขาเรายิ้มให้กัน คุยกันเรื่องกินข้าวยังมีความสุขเลย ตอนนั้นแววตาเขามันบ่งบอกว่าพร้อมจะเทคแคร์กัน พร้อมที่จะจับมือเดินไปด้วยกัน และคำสุดท้ายก่อนเขาจะไปทำงานคือ
** นอร์ทน่ะรักบิ๊กอย่างบริสุทธิ์ใจ จะยังไง นอร์ทจะไม่ทิ้งบิ๊กแน่นอน**
------------ แล้วเขาก็ขับรถฮอนดา สีน้ำเงิน ไปทำงานทิ้งให้ผมละเมออยู่ในห้องยิ้มคนเดียวจนเพื่อนทุกคนถามแต่ผมคงบอกไม่ได้เพราะตอนนั้น การเป็นเกย์ไม่เป็นที่ยอมรับหากพูดหรือทำอะไรไป รอบข้างจะรังเกียจไปเลยครับ
มาวันใหม่เป็นช่วงวันที่ผมต้องไปเดินซื้อของฝาก ตอนนั้นเขาแวะให้นักเรียนไปที่ชายหาดแล้วปล่อยตามสบาย1วัน ผมรีบวิ่งไปโทรหาเขาเลยทันที แล้วเราก็เจอกันอีกตอนนั้นเขาเลี้ยงข้าวผม เขาบอกว่าเมื่อคืนคิดถึงมากไม่รู้จะทำไงดีติดต่อไม่ได้เลยมีเบอร์ห้องไหม ผมก็ให้ไปตอนนั้นกำลังทานข้าวอร่อยๆ ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาและมาหานอร์ทพร้อมเอ่ยว่า "ทำไมน้องนอร์ทรีบกลับครับ พี่ยังไม่หายคิดถึงเลยเย็นนี้มาอีกนะ"
สิ้นเสียงผู้ชายคนนั้น คนที่หล่อ หน้าตาดี มีรถบีเอ็มขับ จมูกโด่งสันสวยงามเข้ารูป ได้กล่าว ความทุกข์ทั้งหมดมันลงมาในอกผมทันที พร้อมทั้ง ร้อยพันคำถามที่อยู่ในสมองผม มันทำให้ผมคิดมากไปอีกว่าจะเริ่มตรงไหนดีเริ่มไม่ถูก ผมได้แต่เงียบเพราะผมตัวเล็กมากเค้ามีอายุแล้วผมกลัวไปหมด พอน้ำตาไหลเขาก็ถามว่า น้องหรอน้องนอร์ท เป้นอะไรรึป่าวน้ำตาไหล
ผมก็ได้แต่ตอบพร้อมยิ้มไปว่า โทษทีครับพี่ "อากาศร้อนแสบตามากเลย"
************แต่ในใจแทบจะระเบิด เป้นความรู้สึกที่ดาวน์มากๆไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ผมลุกขึ้นยิ้มให้คนทั้งสองพร้อมทั้งบอกว่าจะไปเดินเล่นกับเพื่อนนะครับ และผมก็ไม่หันไปมองเขาสองคน ผมแอบไปร้องให้ที่ห้องน้ำสาธารณะคนเดียวจนคุณครูประกาศหาและไปตาม ผมก็ยังโกหกต่อว่าปวดท้อง เดินไม่ไหว
---->แต่ความรู้สึกตอนนั้นแค่หายใจผมยังไม่เต็มปอดเลย
รุ่งเช้าเราก็เตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน ผมก็คงต้องตัดใจเพราะเขามีคนรักแล้วเราก็ไม่ได้ว่าเขาผิดหรอก ไกลข้ามกัน5จังหวัด บางทีเขาควรจะเจอคนที่ดีกว่าเราก็ได้ครับ จริงมั้ย แล้วสักพัก โทรศัพท์ห้องก็ดังขึ้น
------กริ๊งงงงงงง
***บิ๊กครับ นี่นอร์ทเองนอร์ทมีเรื่อง........ ผมก็ตัดสายใส่
ประมาณ2สาย เสียงโทรศัพท์ยิ่งทำให้ผมอึดอัดใจมากขึ้นจนยกหูค้างไว้เลย
แล้วสักพัก ก็ได้ยินเสียง ตู้มมมมมมมม ดังแถวๆทางเข้ามหาวิทยาลัย แล้วคุณครูก็เรียก นร.ลงไปต่อแถว นับจำนวนคนพอครบ ผมเลยถามว่าครูครับได้เสียงอะไรหรือเปล่า
*** อ๋อหนูบิ๊ก ข้างนอกมีรถชนค่ะ รู้สึกว่าเมื่อกี้ มีรถมาเอาศพไปค่ะ เป็นวัยรุ่น ขับรถรีบมากไม่รู้จะรีบไปไหนเป็นรถมอไซด้วยเห็นว่าเป็น ฮอนด้า สีน้ำเงิน
หน้าตาคล้ายๆคนที่มาคุยกับเราใต้ตึกเลย
ตอนนั้นผมถึงกับถอดใจอีกครั้ง ผมก็ทำเป็นปวดท้องขอเข้าห้องน้ำอีกครั้ง พอเข้าเสร็จผมก็โทรไปเบอร์บ้านนอร์ท ครั้งนี้ผมร้องไห้หนักยิ่งกว่าเก่า เพราะ ป้าบอกผมว่านอร์ทถูกรถชนลูก เป็นตายเท่ากัน
***การที่ผมไม่รับสายเขามันเป็นต้นเหตุสินะ ผมได้แต่โทษตัวเอง อยากไปหาเขาแต่ไปไม่ได้ ด้วยเพราะอะไรหลายๆอย่างและแล้ว ผมก็ต้องกลับ ผมกลับบบ้านไปเฝ้า บล๊อกของเขาทุกวันจนวันนึงมีผู้หญิงคนนึง โพสรูปเขาที่กำลังนอนให้น้ำเกลือ อ๊อกซิเจน มีสายระโยงระยางเต็มไปหมดยิ่งทำให้ผมเสียใจ จนวันสุดท้ายก่อนที่บล๊อกจะหายไป มีข้อความ กล่าวไว้อาลัย และในไฮ5 ก็มีคนมาไว้อาลัย ผมจึงมั่นใจ ว่าเขาคงไปจากโลกใบนี้แล้ว
***ผมเสียใจมาเป็นปี ผมไม่เล่นอินเตอร์เน็ต ผมไม่เปิดใจรับใคร ผมเศร้าไม่ยิ้มแย้มเหมือนแต่ก่อน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป 10 ปี ทุกอย่างก็ดีขึ้นเรื่อยๆและท้ายสุดผมก็ยังคงเล่นเฟสบุ๊คค้นหาเพื่อนเก่าๆที่ห่างหาย แต่แล้วววว นั่น!!
โปรไฟล์นั่นคือ? ผู้ชายที่ชื่อนอร์ท ชื่อจริง นามสกุลจริง ทุกอย่าง รูปภาพ และเอกลักษณ์ที่ผมเคยสัมผัส ใช่แล้ว ต่อให้เปลี่ยนยังไงกี่สิบปีผมก็ยังคงจำเขาได้
ไหนว่าเขาตายแล้ว ไม่จริงเขายังมีชีวิตอยู่ ณ.ตอนนี้ ผมดีใจมาก ยิ่งกว่านั้นเขาทำงานแล้วครับเป็นอ.มหาลัยรัฐบาล ผมดีใจที่เขาไม่ตายที่เขายังมีชีวิตอยู่ และผมยังรักเขามากอยู่เหมือนเดิม ผมยอมรับตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว ผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิม รักในรอยยิ้มหวานๆ รักในมิตรภาพที่มอบให้ผม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนที่คบกับผมคนนี้เขาก็ดีมาก รักผมมาก ผมจึงคิดว่า เราไม่ควรจะทำร้ายเขา และนอร์ทก็มีชีวิตใหม่แล้ว ขอให้เขามีความสุข ทุกวันนี้ผมยังภาวนาให้เขาจำผมไม่ได้ให้เขาเจอสิ่งที่ดีกว่า ให้เขาเจอสังคมที่เหมาะกับเขา ผมยอมปวดร้าวมา10กว่าปี แต่ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วเพราะเขาได้ดี ไปดีมีสุขแล้ว ขอแอบบมองเขาผ่านเฟสบุ๊คห่างๆ ก็พอ และสุดท้ายนี้