ดีใจกับน้องอัญพัชร์ เห็นแบบนี้แล้วผมนึกถึงคำพูดของ ท่าน รอง ผอ. โรงเรียนแห่งหนึ่ง ..อยากกลับไปถามใหม่อีกจัง

ดีใจกับน้องอัญพัชร์ น้กแบตมินตันหญิง   ทำให้ผมนึกไปถึงเหตุการณ์ไม่นานที่ผ่านมาจริง ๆ  ผมเคยโทรสอบถามท่าน รอง ผอ.ท่านนึง โรงเรียนแห่งนึง ถึงเรื่องการเล่นแบต การเข้าเป็นนักกีฬาแบตของโรงรียน ว่าต้องทำยังไง มีกฏมีเกณฑ์อย่างไร

ก็ฟังๆ ไป เอ้ ฟังไปฟังมาก็แปลก  แต่สรุปได้ว่า  โอกาสที่จะเข้ามาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนมันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียจริงๆ  คือถ้าคิดจะเอาลูกตัวเองเข้ามาเป็นนักกีฬาของโรงเรียนต้องผ่านแบบนั้นแบบนี้  คือแทบไร้โอกาสเลย ผมก็ฟังๆ ไป   พณ ท่านรองก็เข้าเรื่องว่า การเป็นนักกีฬาของโรงเรียนต้องไปแข่งขันกันทุกปีกับโรงเรียนที่ มีชื่อทิดนำหน้าเหมือนกันทั้งประเทศ   ต้องมีฝีมือมากๆๆๆๆๆๆ     ผมก็เอ้ ... มันขนาดนั้นเลยเร้อ มันยิ่งใหญ่ไปกว่า นักกีฬาเยาวชนทีมชาติขนาดนั้นเลยเร้อ

ก่อนจะจบการสนทนา  ท่านคงยังไม่อยากจบ ก็เดี๋ยวๆ คุณพ่อ ผมบอกอีกอย่างนึงว่า  เด็กอายุ 13 ที่เพิ่งจะเข้ามาหัดมาซ้อมแบบนี้ ยังไงเสีย ยังไงก็ไม่มีวันที่จะไปไกลกว่า เด็กที่ฝึกมาตั้งแต่เด็กๆ หรอก เพราะลูกคุณพ่อซ้อมได้ดีแค่ไหน คนที่เค้ามาก่อนเค้ากซ้อมนำหน้าไป   คือกีฬาชนิดนี้ มันยากที่จะข้ามมาชนะกันได้

............ ผมฟังประโยคสุดท้ายแบบนี้ ก็คิดว่า มันอยู่ทีการฝึกซ้อม วินัยหรือเปล่า   

คิดไปคิดมาก ก็ถึงว่า นี่ขนาดโรงเรียนนี้ชอบสนับสนุนกีฬาในทุกด้านนะเนี่ย  อ้ออๆๆ ที่แท้ มันอยู่ที่ตัวหัวด้วยสิ คือแบบนี้ ผมก็ยังคงให้ลูกผมเล่นและซ้อมอยู่ ก็ว่าๆ กันไป

ก็ฟัง พณท่าน รองพูดแบบนี้ คือผมก็คนโต ไม่ใช่เด็กๆ ผ่านโลกมามาก  ก็รู้ได้เลยว่า  อย่ามาเล้ย เรามีนักกีฬาดีๆ เก่งมาก อย่าพยายามดีกว่า  บททิ้งท้ายมันทำให้คิดแบบนั้นจริงๆ