เรื่องนี้เป็นความสามารถเฉพาะตัวที่ไม่ควรลอกเลียนแบบนะครับ
ด้วยความที่ผมหน้าตาดีและมีหน้าที่การงานที่มั่นคงประมาณนึง ทำให้มีผู้หญิงหลายคนอยากเข้ามารู้จัก ซึ่งตัวผมเองก็มีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่ด้วยความห่างไกล เพราะแฟนผมทำงานอยู่คนละจังหวัด ทำให้นานๆ ทีถึงจะมีเวลาเจอกัน ทำให้บางคราวผมแอบเผลอไผลมีนัดไปกินข้าว ดูหนังกับสาวๆ คนอื่นๆ อยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะเอามาแทนแฟนผมนะครับ
ผมสมมติว่าชื่อน้องเอล่ะกันนะครับ น้องเอเนี่ยเป็นรุ่นน้องที่ทำงานผม ซึ่งเธอก็รู้นะว่าผมมีแฟนแล้ว แต่เธอจะเข้ามาชวนผมไปทานข้าวอยู่บ่อยๆ ซึ่งผมก็ไปด้วยบ้างบางโอกาส หลังๆ เธอก็มาชวนไปเดินห้างบ้าง ดูหนังบ้าง ซึ่งถ้าวันไหนผมว่างผมก็ไปด้วย ถือซะว่าน้องเอเนี่ยเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนคนนึงที่ก็พอคุยด้วยได้ แต่ดูท่าว่าเธอจะไม่คิดแบบนั้นสิครับ เพราะหลังๆ ที่เธอเริ่มจะโทรจิกผมยิ่งกว่าแฟนผมที่อยู่ห่างกันวันละไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง
และแล้ววันแห่งหายนะก็มาถึง วันนั้นน้องเอมาชวนผมไปทานข้าวเย็นตามปกติ แต่ช่วงบ่ายนั้นแฟนผมกลับมาจากต่างจังหวัดพอดี แล้วผมก็ลางานครึ่งวันบ่ายไปเรียบร้อยเพื่อไปรับแฟนผม ก็เลยบอกน้องเอไปว่าไปทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้ เพราะต้องไปรับแฟนที่สนามบิน น้องเอก็ทำท่าว่าเข้าใจ และก็ขอเปลี่ยนเป็นทานมื้อกลางวันกัน ซึ่งตอนไปทานข้าวก็ปกติดีไม่มีอะไร แต่ขากลับ ในขณะที่น้องเอกำลังจะลงจากรถที่ผมขับมาส่งแถวออฟฟิศ เธอก็คว้าแขนผมไปกอด ซบหน้าตรงไหล่ผมแล้วก็รำพึงรำพัน อ้อนๆ ว่าเธอไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ที่เหมือนรู้สึกว่าจะเสียผมไป แล้วก็บอกว่ารักผม อยากให้ผมเลิกกับแฟนมาคบกับเธอแทน ซึ่งผมเองก็ไม่คิดว่าน้องเอจะจริงจังกับผมขนาดนี้ ก็เลยบอกไปตรงๆ ว่า ผมรักแฟนมาก และไม่ได้คิดกับน้องเอถึงขั้นต้องเลิกกับแฟนไปคบเธอ ซึ่งน้องเอก็ได้ร้องไห้จนผมทำอะไรไม่ถูก กว่าจะปลอบและเคลียร์ได้ ก็ทำผมเหงื่อตกไปไม่น้อย
พอน้องเอลงจากรถไปแล้ว ผมก็เลยขับรถไปรับแฟนที่สนามบิน หลังจากที่ขนกระเป๋าเก็บเรียบร้อยแล้ว คำแรกที่แฟนผมนั่งในรถที่พูดกับผมคือคำว่า ลิปสติกนี้ของใคร คำถามนี้ทำเอาผมใจหายวาบเลย เพราะกลัวว่าน้องเออาจจะลืมทิ้งไว้หรืออาจจะตั้งใจทิ้งไว้เมื่อตอนกลางวันหรือเปล่าก็ไม่รู้ และขณะที่กำลังจะอ้าปากบอกคุณแฟนว่าอาจจะเป็นของน้องที่ทำงานที่ติดรถออกไปกินข้าว เธอก็ถามด้วยเสียงเครียดกว่าเดิมว่า แล้วรอยเปื้อนลิปสติกตรงนี้ของใคร มาจากไหน พร้อมชี้มาที่ต้นแขนผม เท่านั้นแหล่ะครับ งานเข้าของจริงเลยครับ เถียงไม่ออกเลยว่ารอยมาได้ยังไง และโดนซักมากๆ เลยต้องยอมสารภาพไปตรงๆ แถมกว่าจะง้อให้หายโกรธนี่ยากกว่าซักรอยลิปสติกที่อยู่บนเสื้อหลายเท่า ตอนนี้เธอก็ยังงอนเรื่องนี้อยู่
อยากรบกวนเพื่อนๆ แนะนำวิธีการง้อแฟนแบบน่ารักๆ ให้หน่อยนะครับ ต่อไปนี้ผมสัญญาครับว่าต่อไปนี้จะไม่แอบไปคุยกับคนอื่นอีกแล้ว เข็ดแล้ว
แอบมีกิ๊กแล้วแฟนจับได้ ขอวิธีง้อแฟนหน่อยคร้าบ (ขอความช่วยเหลือ อย่าด่าเค้าแรงน้า)
ด้วยความที่ผมหน้าตาดีและมีหน้าที่การงานที่มั่นคงประมาณนึง ทำให้มีผู้หญิงหลายคนอยากเข้ามารู้จัก ซึ่งตัวผมเองก็มีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่ด้วยความห่างไกล เพราะแฟนผมทำงานอยู่คนละจังหวัด ทำให้นานๆ ทีถึงจะมีเวลาเจอกัน ทำให้บางคราวผมแอบเผลอไผลมีนัดไปกินข้าว ดูหนังกับสาวๆ คนอื่นๆ อยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะเอามาแทนแฟนผมนะครับ
ผมสมมติว่าชื่อน้องเอล่ะกันนะครับ น้องเอเนี่ยเป็นรุ่นน้องที่ทำงานผม ซึ่งเธอก็รู้นะว่าผมมีแฟนแล้ว แต่เธอจะเข้ามาชวนผมไปทานข้าวอยู่บ่อยๆ ซึ่งผมก็ไปด้วยบ้างบางโอกาส หลังๆ เธอก็มาชวนไปเดินห้างบ้าง ดูหนังบ้าง ซึ่งถ้าวันไหนผมว่างผมก็ไปด้วย ถือซะว่าน้องเอเนี่ยเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนคนนึงที่ก็พอคุยด้วยได้ แต่ดูท่าว่าเธอจะไม่คิดแบบนั้นสิครับ เพราะหลังๆ ที่เธอเริ่มจะโทรจิกผมยิ่งกว่าแฟนผมที่อยู่ห่างกันวันละไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง
และแล้ววันแห่งหายนะก็มาถึง วันนั้นน้องเอมาชวนผมไปทานข้าวเย็นตามปกติ แต่ช่วงบ่ายนั้นแฟนผมกลับมาจากต่างจังหวัดพอดี แล้วผมก็ลางานครึ่งวันบ่ายไปเรียบร้อยเพื่อไปรับแฟนผม ก็เลยบอกน้องเอไปว่าไปทานข้าวเย็นด้วยไม่ได้ เพราะต้องไปรับแฟนที่สนามบิน น้องเอก็ทำท่าว่าเข้าใจ และก็ขอเปลี่ยนเป็นทานมื้อกลางวันกัน ซึ่งตอนไปทานข้าวก็ปกติดีไม่มีอะไร แต่ขากลับ ในขณะที่น้องเอกำลังจะลงจากรถที่ผมขับมาส่งแถวออฟฟิศ เธอก็คว้าแขนผมไปกอด ซบหน้าตรงไหล่ผมแล้วก็รำพึงรำพัน อ้อนๆ ว่าเธอไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ที่เหมือนรู้สึกว่าจะเสียผมไป แล้วก็บอกว่ารักผม อยากให้ผมเลิกกับแฟนมาคบกับเธอแทน ซึ่งผมเองก็ไม่คิดว่าน้องเอจะจริงจังกับผมขนาดนี้ ก็เลยบอกไปตรงๆ ว่า ผมรักแฟนมาก และไม่ได้คิดกับน้องเอถึงขั้นต้องเลิกกับแฟนไปคบเธอ ซึ่งน้องเอก็ได้ร้องไห้จนผมทำอะไรไม่ถูก กว่าจะปลอบและเคลียร์ได้ ก็ทำผมเหงื่อตกไปไม่น้อย
พอน้องเอลงจากรถไปแล้ว ผมก็เลยขับรถไปรับแฟนที่สนามบิน หลังจากที่ขนกระเป๋าเก็บเรียบร้อยแล้ว คำแรกที่แฟนผมนั่งในรถที่พูดกับผมคือคำว่า ลิปสติกนี้ของใคร คำถามนี้ทำเอาผมใจหายวาบเลย เพราะกลัวว่าน้องเออาจจะลืมทิ้งไว้หรืออาจจะตั้งใจทิ้งไว้เมื่อตอนกลางวันหรือเปล่าก็ไม่รู้ และขณะที่กำลังจะอ้าปากบอกคุณแฟนว่าอาจจะเป็นของน้องที่ทำงานที่ติดรถออกไปกินข้าว เธอก็ถามด้วยเสียงเครียดกว่าเดิมว่า แล้วรอยเปื้อนลิปสติกตรงนี้ของใคร มาจากไหน พร้อมชี้มาที่ต้นแขนผม เท่านั้นแหล่ะครับ งานเข้าของจริงเลยครับ เถียงไม่ออกเลยว่ารอยมาได้ยังไง และโดนซักมากๆ เลยต้องยอมสารภาพไปตรงๆ แถมกว่าจะง้อให้หายโกรธนี่ยากกว่าซักรอยลิปสติกที่อยู่บนเสื้อหลายเท่า ตอนนี้เธอก็ยังงอนเรื่องนี้อยู่
อยากรบกวนเพื่อนๆ แนะนำวิธีการง้อแฟนแบบน่ารักๆ ให้หน่อยนะครับ ต่อไปนี้ผมสัญญาครับว่าต่อไปนี้จะไม่แอบไปคุยกับคนอื่นอีกแล้ว เข็ดแล้ว